W środku dżungli, potężnej dżungli... { Leon + Shanteeroth }

[Shanteeroth]

Może momentami - faktycznie - nie zachowywała się jak istota szczególnie bystra, inteligentna lub dojrzała, niemniej nie była aż taką idiotką, aby nie dostrzec tej swoistej nuty żalu w głosie Leona. Każdy, kto poznał go choć odrobinę, niemal od razy wyłapałby podobny zgrzyt. Podniosła się na łokciach, oczywiście wcześniej gdzieś tam się przekręciwszy na plecy - tak, by przy okazji nie zmiażdżyć swoją szarą osobą postaci ukochanego - aby spojrzeć na niego dość podejrzliwie, badawczo.
- Chyba nie zamierzasz się teraz smucić? Wiesz, najpiękniejsze w marzeniach jest to, że się nie spełniają. Gdybyś mógł latać... o czym innym byś marzył? Jaka inna myśl - poza myślą o mnie oczywiście - wywołałaby na twoim pyszczku uśmiech?
Mówiła lekko, jakby w formie żartu, chociaż zmiana samopoczucia lwa, nawet tak delikatna czy pozornie drobna, oddziaływała również na to, jak czuła się sama Shanteeroth.

[Shanteeroth]

- Ja... ja już pójdę. Idziesz ze mną? - spytała, po czym ruszyła w kierunku domu .


/ zt; nie ma co kontynuować jak Leoś zawieszony ;_;