Początki [Klan Płomiennych Serc]

[Alfajiri]

Lampart odszedł, odprowadziła go więc wzrokiem w milczeniu. Nie do końca wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Całe to spotkanie było dziwne i niespodziewane no i w gruncie rzeczy nic nie zmieniło. Miała nadzieję, że przynajmniej kotowaty będzie pamiętać o ich przysłudze i iż mają od czynienia z osobnikiem na tyle honorowym, by spłacić swój dług. Lecz coś jej mówiło, że niekoniecznie.
Fuknęła krótko i usiadła, sama nie wiedząc, czy bardziej zła na lamparty, czy może na Chestera i Goliatha, którzy właśnie zaczęli się sprzeczać. Zgromiła obu wzrokiem, wyraźnie już tym wszystkim poirytowana.
- Skończcie obaj, proszę - westchnęła. - Zgodzę się z tym, że rodziny się nie wybiera no i obrócić się przeciwko niej jest niełatwo. Ten lampart zrobił to, co powinien. Ale jednocześnie to trochę zbyt mało, żebyśmy mu w pełni zaufali - dodała. Nie mówiła tego bynajmniej dlatego, że mieli do czynienia z wielkim kotem. Nie odrzucały jej wszelkie gatunki tych zwierząt. Lwów ogólnie nie cierpiała z wielu powodów, nie darzyła jednak taką samą niechęcią innych kotowatych. Być może poniekąd dlatego, że większość z pozostałych gatunków żyła samotnie i nie stanowiły większego zagrożenia wobec trzymających się zazwyczaj w grupie hien?
- Zapomnijmy o tym i świętujmy. W końcu to początek czegoś wielkiego.


/Będziemy to już kończyć może? Bo chyba nie opłaca się tego dłużej ciągnąć.

[Chester]

- Ech, dobra - uspokoił się, kiedy lampart zniknął z pola widzenia. - Mam nadzieję, że już żaden wypłosz się do nas nie przypałęta - dodał spoglądając na swoją partnerkę z westchnieniem.

[Ilanga]

Lampart jednak postanowił odejść. W sumie to rozwiązywało na ten moment problem, jak się do niego ustosunkować. Czy wejdzie jeszcze kiedyś na ich teren? I czy z dzisiejszego spotkania zapamięta lepiej ich przysługę, czy zachowanie Chestera? Nic nie wiadomo. Zresztą nie było sensu nad tym rozmyślać, równie dobrze hieny mogą już nigdy go nie spotkać.
Pokiwała głową na słowa Ndevu, który powiedział, że to było nad wyraz dziwne. Miał rację.
— Tak, nie martwmy się już tym. Dziś nasze święto i to jest najważniejsze — przytaknęła słowom Alfajiri, po czym położyła się wygodnie.