A latka lecą- R16 (Leon i Ronja)

[Ronja]

Na zachodzie Ocean, na wschodzi piękna zielona dżungla, a po środku tego ogromny płaski masyw. Łysy jak kolano słonia, że nawet drzewka nie uświadczysz.
Co skłoniło lwicę by wejść na jego szczyt o poranku? Piękny widok? Zaplanowanie dalszej podróży? Chęć skończenia swojego marnego lwiego życia? Idealne miejsce na wszystko z powyższych, gdyż trzeba wspomnieć że w dół z urwiska było ze sto metrów!
Tylko że Ronja nie cierpi na depresję, to całkiem pogodna optymistka, podróży nie planuje idać tam gdzie łapy ją niosą, może więc jednak ten ładny widok?
- Uroczy jak w pysk strzelił.- Siedziała sobie z ogonkiem oplecionym wokoło łapek kilka metrów od przepaści i wzdychała do słońca wspinającego się po bezkresnym błękicie nieba.

[Leon]

Cóż go przywiodło na zachód? Morska... oceańska bryza? Cień dżungli? A może to jednak było samobójstwo? E tam, tym kimś była lwica z zielonymi oczami, chociaż biały akurat w tym momencie nie zna jej fabularnie, ale zaraz pozna. W końcu taki z niego lew na baby, ósmy zmysł, potrafiący wytropić te najlepsze kąski z bardzo daleka. I to nawet nie chodzi o zebry i antylopy. Tym razem jednak ukazały mu się plecy lwicy w przeciwieństwie do innej randki. Jasne,, kremowe futerko, miły chłodny wiatr i układ Jowisza i Saturna zachęcały do bliższego zapoznania się, Chrząknął kilka metrów za lwicą, a potem nisko się jej skłonił.
- Witam piękną damę. Śliczny dziś dzień, prawda?

[Ronja]

Skoro wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują że spotkanie to było im pisane Ronja nie mogła przeciwstawiać się sile wyższej i zaakceptować fakt, że jej nieziemski powab wabi samce z daleka! Jednak zanim popadniemy w narcyzm, co mogłoby okazać się szkodliwe, bo nigdy nie wiadomo czy ego zbyt mocno napompowane przez zachwalającą jej wygląd narrację może wybuchnąć, zwróćmy uwagę na przybysza, którego estetyczne białe zadbane futerko przyciąga wzrok i aż kusi by poznać jego właściciela bliżej. Usłyszała kroki, a potem, oh co to kaszelek? Zwróciła łeb w stronę Leona z uniesionymi w skupieniu gęstymi ciemnymi brwiami i czekała, pozwalając by przywilej pierwszych słów tej rozmowy spłynął na niego.
- Przepiękny, rzekłabym, że do tej chwili w zbiorowisku wszystkich cudów składających się na jego wspaniałość brakowało mi tylko kompana do rozmowy.- Uśmiechnęła się do samca. - Zapraszam, miło będzie z kimś pozachwycać się oszałamiającym widokiem. - Skinęła łbem na miejsce koło siebie, jak zwykle była szczera i otwarta na nowe znajomości. Co więcej już oceniła książkę po okładce i pierwszej stronie, stwierdzając że ma przed sobą całkiem miłego lwa.

[Leon]

W sumie to się nie myliła, bo Leon nie zwykł brudzić sobie łapek, zwłaszcza na lwicach. Może to instynkt kobiecy tak pod powiedział? Nie miał żadnych oporów i skorzystał z zaproszenia. Spokojnym krokiem podszedł doń, przy okazji kołysząc biodrami w czasie tego krótkiego marszu. Podwinął ogon wokół siebie i wygodnie usiadł obok lwicy, zachwycając się razem z nią tym widokiem na ocean.
- Ale tutaj pięknie i to nie tylko dlatego, że siedzi tutaj pewna lwica. Zawsze zachwycała mnie wielka woda. Aż po horyzont niczego innego nie ma, tylko ciekawe czy gdzieś to się kończy, albo czy gdzieś tam daleko jest jeszcze jakieś życie, może całkiem różne od tego tutaj? - zapomniał nieco o swych manierach, ale szybko postarał się to poprawić, spoglądając na lwicę - Ach, proszę mi wybaczyć, w ogóle się nie przedstawiłem. Nazywam się Leon i obecnie jestem samotnikiem. No może nie aż takim samotnikiem.

[Ronja]

Wpołudnie.Wielka woda tak? Sama popatrzyła w tamtą stronę i z powrotem na białego lwa, nie tracąc uśmiechu z pyszczka.
- Zakładam że gdzieś ma kres. Jak każde jezioro. Nawet jeśli mieszkamy na ogromnej wyspie, oznacza to że jezioro musi być otoczone przez ląd. - Śmiała i błyskotliwa teoria, niepozbawiona logiki w jej mniemaniu.
- Miło mi, mnie zwą Ronja. I aktualnie też jestem samotnikiem, hahaha niesamotnym, samotnikiem.- Beznadziejny suchy żart świetnie utrafił w gusta panny i aż nie mogła powstrzymać cisnącego się na wargi śmiechu. Owinęła ogonem łapy i przesuneła się minimalnie na bok czekając na kompana do podziwiania uroków natury.

[Leon]

Obserwował fale oceaniczne podczas słuchania teorii na temat tego wielkiego jeziorka. Jego niebieskie oczy też zerknęły na nią, po raz pierwszy krzyżując ich spojrzenie.
- Bardzo ciekaw teoria, nigdy nie pomyślałem o tym w taki sposób. Zawsze sądziłem, że to jakaś nieskończona woda, a nie ogromne jezioro. Tylko ciekawe jak wielki musi być tamten ląd, jeśli my jesteśmy wyspą? - uniósł nieco jedną brew podczas tego wpatrywania się w jej zielone, hipnotyzujące oczy.
- Miło mi również. A cóż takiego niesamowitego jest w Twoim samotnikowaniu?

[Ronja]

Na pewno nie spodziewała się tego że rozmowa potoczy się w takim filozoficznym tonie, znawcą nie była, do najmądrzejszych lwów na świecie też nie należała, coś tam jednak wiedziała i lubiła od czasu do czasu sypnąć teorią.
Długo nie mrugała, zapatrzył się w błękitne niczym wyżej wspomniana wielka woda ślepia lwa , a wargi same wygięły się jej leciutko w górę.
- Tego to akurat nie wiem. Chociaż dla mrówki pewnie Mała wyspa jest pewnie tak samo ogromna jak ta dla nas? - Czyli to wszystko kwestia perspektywy, sama pamięta jak była mała i z trudem pokonywała stopnie do jaskini, a teraz mogła przeskoczyć i z pięćna raz!
- Chyba to że nie jestem samotna. Tak jak na przykład teraz.- Zawsze ktoś jej towarzyszy, dzień dwa jest sama, a potem los zazwyczaj pcha nia nią jakąś postać.

[Leon]

Dał się wplątać w zadumę. Przykład z mrówką był bardzo dobry. Biały powoli przytakiwał głową rozumiejąc coraz bardziej co lwica miała na myśli. Jednak wyrywały go z rozmyślań te piękne zielone oczy, ich nie przeoczysz. Rozbawiło go jej wyjaśnienie swojej samotności, która nie była aż tak bardzo samotna.
- Widocznie masz mnóstwo adoratorów dookoła, albo zmysł do pakowania się na inne lwy. Albo oba naraz. W każdym razie trudno się temu dziwić, bo wiem co widzę. - wpatrywał się jeszcze chwilę w jej patrzałki, a potem skierował łeb ku wodzie. Ogonem lekko zamiótł ziemię pod sobą, a potem owinął go z drugiej strony zadu.

[Ronja]

Coraz szerszy pełen zadowolenia uśmiech cisnął się jej na usta, ciężko byłoby go powstrzymać, na szczęście Ronja nie musiała z tym walczyć, Leon w pełni zasługiwał na niego, był sympatycznym rozmówcą, nawet jeśli wciąż samcem, którym to w głowie zawsze jedno. wiedziała że nie powinna oczekiwać od niego nieszablonowego zachowania, instynkt nie był czymś z czym się walczy. Niezależnie od tego co gadają starzy mędrcy. A niech wsadzą sobie w tyłki swoje mądre rady.
- Zawsze mówili mi że jestem duszą towarzystwa i działam jak nektar na pszczoły, właściwie to nie narzekam z tego powodu, lepiej przyciągać niż odstraszać lwy.- I kłopoty, ale nie ma profitów bez non-profitów, ale z tymi umiała sobie poradzić.
- Więc chciałbyś mi dać do zrozumienia że podobam Ci się Leonie?- Uniosła brew w górę i spojrzała zaczepnie na białego ukradkiem.

[Leon]

Jemu też zaczął się udzielać jej nastrój, wyraźnie zaznaczony jego poszerzającym się uśmiechem. Nawet lekko zaczął się kołysać na boki i w końcu naprawdę zupełnym przypadkiem trącił jej bark swoim.
- Ups, przepraszam, nie chciałem. A co do tego nektaru to ktokolwiek to powiedział to miał rację. Mam tylko nadzieję, że przyciągasz głównie tych lepszych. - zakończył swoje kołysanie, żeby nie pomyślała, że cierpi na chorobę sierocą. Niemniej dalej wlepiał swoje oczy w jej futerko, no i głównie te zielone gwiazdki na pyszczku.
- Jesteś bardzo bystra, Ronju. Zresztą nigdy w to nie wątpiłem.