Wysoki jałowiec

[Mistrz Gry]

Zirytowany gadką pijanego lwa zagarnął porożem sporą grudę śniegu i zrzucił z głośnym pacnięciem na pysk rudego.
- Może to cie otrzeźwi. - mruknął i spojrzał z powrotem na lwiczkę. Jedno z nich kłamało. Logicznym byłoby założenie, że kłamcą jest samiec, nie to ze pijany to jeszcze rudy, ale Złośnik miał po czubki rogów użerania się z chciwymi bachorami, którym zależało tylko na prezentach.
- Wszystkie dzieci tak mówią. A tak naprawdę przez cały rok są wredne i irytujące, a dopiero w Wigilię udają niewiniątka, żeby naciągnąć naiwnego Mikołaja na prezenty. Ale mnie tak łatwo nie oszukasz. - zlustrował Jester przenikliwym wzrokiem.

[Jester]

Brwi lwiczki podskoczyły do góry.
- Co? - wydusiła że zdziwieniem, które stanowczo nie mogło być udawane. Zamrugała kilka razy, próbując przetworzyć te najnowsze informacje. W końcu otrząsnęła się lekko i podeszła kilka kroków w stronę rogacza.
- Słuchaj, nie mam pojęcia, co to ta cała wigicośtam i nie znam żadnego Mikołaja - urwała na chwilę, by pomyśleć - więc chyba nie mogę kłamać, nie?

[Ember]

Korzystając z tego, że dziwny jeleń zajęty był rozmową z nietomnym lwem i małym lwiątek, zakradała się do tyłu. Gęściejsza okrywa włosowa na karku i poduszkach łap sprawiała, że nie zapadała się w śniegu jak inne zwierzęta. Całe życie spędziła w górach a natura dobrze ją do tego przystosowała. Będąc już wystarczająco blisko, napięła mięśnie i skoczyła by obalić renifera na ziemię.

[Mistrz Gry]

Magia bijąca od mikołajowych sań udzieliła się także lwicy. Co prawda na jej łbie nie pojawiły się rogi, a ogon nie zamienił się w dzwoneczki, ale... no właśnie. Lwica już miała wyskoczyć, by zaatakować renifera, gdy coś dziwnego stało się z jej łapami. Właściwie nie były to już łapy, a zgrabne kopytka. Z oczywistych przyczyn nieprzystosowana do poruszania się przy pomocy kopyt, Ember zachwiała się i runęła w śnieg.
Zebrani mogli także zauważyć, że nos Nabo z każdą chwilą robi się coraz bardziej czerwony i wydawało się, jakby świecił. Na razie jedynie Jester wyglądała normalnie, lecz kto wie co jeszcze może się zdarzyć?

[Nabo]

Nabo strząsnął ze swojego pyska śnieg i zawiesił na reniferze groźne spojrzenie.
-Ta, wielkie dzięki- dodał nieco urażonym głosem i w tym momencie kątem oka dostrzegł skradającą się lwicę, jednak jego mózg pracował jeszcze zbyt wolno by rudogrzywy był w stanie zdobyć się na jakąś sensowną reakcję. Z drugiej strony mógłby pomóc w powaleniu rogacza jednak zainteresowały go te całe prezenty, dlatego ostatecznie postanowił pozostać neutralny. Widząc jak łapy Ember w mgnieniu oka zamieniają się w kopyta a ich właścicielka ląduje w zaspie, Opiekun zaniósł się głośnym, złośliwym śmiechem.
-Przodkowie, jak śmiesznie- wycedził przez śmiech i dalej przyglądał się całej akcji, jednocześnie dalej nie zdając sobie sprawy z tego co też wyrabia się z jego nosem.

[Mistrz Gry]

- Dzieci zawsze kłamią, taka już ich natura. A ten staruch Mikołaj dalej się na to nabiera. - orzekł Złośnik.
Naraz rozległ się dźwięk czegoś spadającego w śnieg i podniosła się chmura białego pyłu. Renifer odwrócił się, spoglądając kpiąco na leżącą... co prawda wyglądała jak kotka, ale jej matka musiała zawrzeć kiedyś bliską znajomość z jakimś parzystokopytnym.
- Miłej zabawy. - zmarszczył brwi i odwrócił na powrót do rudego, którego nos w międzyczasie przybrał kolor dojrzałej wiśni.
- Zawsze ci się tak świecił nos? Czy tylko po gorzale? - zapytał renifer.

[Ember]

Skoczyła ale coś dziwnego stało się z jej łapami. Nie były tak giętkie, stwardniały i przybrały wygląd kopyt jakie miał jej ostatni posiłek. W efekcie czego wylądowała pyskiem w dużej zaspie. Wystawał tylko kuper z kikutem ogona, który drgał nerwowo. Była zdezorientowana i zła. Powoli wygrzebywała się ze śniegu.
- Co to ma być?! - Znała przysłowie. Jesteś tym co jesz no ale bez przesady. Potrząsnęła łbem zwalając resztki śniegu. Czerwonego nosa Nabo jeszcze nie zauważyła, zmartwiona była bardziej swoim stanem.

[Jester]

Nieco zdezorientowana wpatrywała się w rogacza. Czemu, u licha, zarzucają jej kłamstwo, kiedy akurat raz w życiu powiedziała prawdę?! Znaczy może nie była najgrzeczniejszą lwiczką jaką widział świat, ale jeśli chodzi o Mikołaja to rzeczywiście go nie znała. Ale nie zachowanie przerośniętej gazeli najbardziej Jester dziwiło. Bo taka na przykład nowo przybyła była jeszcze bardziej godna uwagi. Oho, chyba jej rodzice mieli podobne zainteresowania co rodzice Jester. Czyżby bratnia dusza? Ruszyła w jej stronę z uśmiechem na pyszczku.
- Gdy się Chrystus rooodzi
I na świat przychooodzi
Aż usiadła że zdziwienia i zakryła pyszczek łapkami. Powiodła wzrokiem po zgromadzonych. Może ktoś wytłumaczy, co tu się właściwie dzieje?

[Nabo]

Karuzela śmiech kręciła się w najlepsze do momentu aż renifer zwrócił Nabo uwagę na jego nos. Cholera…- rzucił spanikowany, gdy zorientował się, że ten zaczął świecić. Opiekun jeszcze nigdy nie doświadczył czegoś takiego więc doszedł do wniosku, że to nie nalewka z maruli odpowiada za jego stan. No to w takim razie co? I kim na przodków jest ten cały Chrystus o którym śpiewa ten dzieciak.
-Jakiś twój znajomy, czy jak?- zwrócił się do J ester, jednocześnie trzymając lewą łapę na nosie.

[Mistrz Gry]

Renifer wywrócił oczami i zwrócił łeb w stronę zataczającej się samicy.
- Rozumiem tego rudego, paskudny jak noc i jeszcze gruby na dodatek. Też bym pił. Ale ty? - pokiwał głową z niesmakiem.
Musiał przyznać, że ta mała go zaskoczyła. Myśli że zaśpiewa kolędę i po sprawie?
- Słuchaj młoda, piosenki i wierszyki to opowiadaj Mikołajowi na kolanie. O ile staruszek się odnajdzie. - Złośnik powiódł wzrokiem ku szczytowi góry. Gdzie mógł podziać się święty?