Kropkowany intruz [Mane, Silver Hunter]

[Mane]

Zaśmiałem się słysząc jego oburzenie i pokręciłem przecząco łbem.
- Wiesz jak lwy nazywają kotowatego bez grzywy? Oczywiście „lwica”. Tym się różnią samce od samic… że prawdziwe samce mają grzywę. A ty? Ty właśnie… wyglądasz jak jakaś lwica, która się opalała przez sitko na słońcu i dlatego ma kropki! – kpiłem sobie z niego dalej.
- Wiesz co? Prawdę mówiąc, jakoś bardzo mnie to nie interesuje. Istotniejsze jest to, że dzięki temu wtargnięciu… mam ciekawą zabawkę i maskotkę! – wyjaśniłem mu i ponownie się zaśmiałem.
- No kto by się spodziewał? Taki nieduży kociak… a taki agresywny – stwierdziłem, nie przejmując się zbytnio jego groźbami. Zakładałem mu obrożę i nagle ryknąłem wściekle, bardziej z oburzenia niż bólu, gdy on… ośmielił się mnie zadrapać.
- Co to miało być? – wydarłem się na niego. Dopiąłem jakiś łańcuch czy coś tam od obroży do ściany, przypinając go czymś, po czym doskoczyłem do więźnia, próbując go chwycić zębami za kark i docisnąć do posadzki. Niby był mniejszy, ale niesamowicie zwinny, gibki i zręczny. Wił się mocniej niż niejeden wąż!
- Spokój! Nie ruszaj się! – krzyknąłem. Jeśli dałem radę go chwycić i jeśli mnie nie posłuchał, to starałem się zwiększyć nacisk kłów, by go jednak skłonić do uspokojenia się.

[Silver Hunter]

- Myślisz, że nagle wpędzisz mnie w kompleksy swoim pustym gadaniem i sprawisz, że uznam się za gorszego od Ciebie tylko dlatego, że posiadasz na łbie kilka kłaków? - zapytał szyderczo, jednak szybko przestało mu być do śmiechu, kiedy lew przykuł go do ściany za pomocą założonej mu na szyję obroży i chwycił go zębami za kark, nieco go podduszając. - Puszczaj mnie! - warknął szamocząc się wściekle i próbując przeorać mu pazurami pysk, co poskutkowało zwiększeniem nacisku kłów, które lew zanurzył głębiej w jego karku. - Przestań, dusisz mnie! Czego Ty ode mnie chcesz, do wszystkich piorunów?! - zawarczał w ogóle nie rozumiejąc jego brutalnego zachowania. Przecież nie zrobił mu nic złego!

[Mane]

Ryknąłem ostrzegawczo, słysząc jego głupie gadanie. Naprawdę uważał, że wkurzanie mnie to dobry pomysł? Jeśli tak… to grabił sobie!
- Nie tylko dlatego! Jestem szlachetnym lwem! A ty… ty jakimś żałosnym, małym kociakiem. Który nadaje się najwyżej do trzymania w jaskini, jako zwierzątko, jako zabawka! Ty… ty pozbawiony grzywy, kropkowany dziwolągu! – ryknąłem ponownie na niego, przykuwając go do ściany, chwytając za kark i przyciskając do ziemi.
- Nie przypominam sobie, żebyśmy byli na ty! Zwracaj się do mnie „mój właścicielu”, „szlachetny władco” czy „długogrzywy lwie”, czy jakkolwiek podobnie! Z szacunkiem należnym mojemu gatunkowi i mojej pozycji społecznej! – ryknąłem, gdy pyskował. Znowu mnie drapnął… więc jeszcze mocniej go chwyciłem, przyciskając drania do ziemi – Posłuszeństwa! Tego chcę! – ryknąłem wściekle. Szarpnąłem go za kark, podnosząc w górę i rzuciłem nim o ziemię, bo może to go czegoś nauczy – Leżeć! – rozkazałem mu, póki co nie zbliżając się do niego. No chyba, że sam próbował wstać lub wrócił do pyskowania – wtedy bym znowu do niego doskoczył i chwycił go za kark. Może się w końcu nauczy, że ze mną nie warto sobie pogrywać!

[Silver Hunter]

- Szlachetny lew? Ciekawe, z której strony! - próbował się drwiąco zaśmiać, jednak nie bardzo mu to wyszło, bowiem wcale nie było mu do śmiechu, kiedy czuł na karku ucisk potężnych kłów. A gdy uniósł go w górę i uderzył o ziemię, to już całkiem przeszła mu ochota na ubliżanie mu, ponieważ w pełni zdał sobie sprawę z tego, że jego życie jest zagrożone. W końcu nie miał możliwości obronienia się, skoro miał związany pysk i pazury. W przeciwnym bowiem wypadku nie pozwoliłby sobie na takie traktowanie, stając z nim do walki na śmierć i życie, lecz cóż... W obecnej sytuacji nie było mu to dane.
- Dobrze, będę Ci posłuszny - wydyszał licząc na to, że to ocali mu życie i pozwoli odzyskać utraconą wolność.

[Mane]

Spiorunowałem drania wzrokiem
- Z każdej! Z każdej! My lwy jesteśmy symbolem szlachetności, godności, dumy, majestatu! Jesteśmy silne, potężne i dostojne! A takie… takie kropkowane szkaradztwa to budzą co najwyżej śmiech! – wydarłem się na niego, podnosząc go za kark i uderzając nim o ziemię. I uśmiechając się, gdy do niego w końcu doszło, ze nie warto mi się sprzeciwiać.
- I bardzo, bardzo dobrze – oznajmiłem mu, podchodząc do niego i gładząc go łapą po łbie – Taki grzeczny, posłuszny kociaczek. Widzisz? Nie trzeba było tak od razu? To byśmy… uniknęli tych wszystkich problemów – oznajmiłem mu protekcjonalnym tonem. Zbliżyłem pysk ponownie do jego karku, ale zamiast go gryźć, tym razem przejechałem po zrobionej wcześnie ranie, jakby był jakimś lwiątkiem. Po czym zaśmiałem się.
- Cieszę się, że można jednak się z Tobą dogadać Silverze – pochwaliłem go – Silverze? A jak się to skraca? Silverku? Silvku? Sylwku? – zastanawiałem się na głos. Sięgnąłem pyskiem do jego ucha, próbując je chwycić w pysk, pomemłać chwilę i wypluć,

[Silver Hunter]

- Zaraz, co, szkaradztwa?! Mówisz tak dlatego, że zazdrościsz mi mojej wyjątkowości, bo nie każdy lew może się pochwalić taką piękną, srebrzystą sierścią! A może uważasz, że jestem od Ciebie gorszy tylko dlatego, że jestem mniejszy i mniej kudłaty? Jeśli to są dla Ciebie wyznaczniki wartości to znaczy, że nie masz pojęcia o otaczającym Cię świecie! Wypuść mnie to pokażę Ci, co potrafię! - zawarczał do głębi oburzony tym upodlającym traktowaniem. Szarpnął się, kiedy lew chwycił w pysk jego ucho i zaczął je tarmosić. - Wiesz, jakoś niespecjalnie bawi mnie ta zabawa - prychnął ze złością, jednak nie próbował się już szamotać, bo widział, że to nie ma sensu, dopóki on był w pobliżu.

[Mane]

Spiorunowałem go wzrokiem, gdy coś tam zaczął protestować, bo przecież… chyba mówiłem wyraźnie. I dość głośno. W końcu byłem lwem – a my byliśmy znani z dorosłego ryku. Więc… czego on nie słyszał? Czego nie rozumiał?
- Ależ oczywiście, że jesteś gorszy… przez brak grzywy, które tworzą z lwa prawdziwego samca, i z powodu mniejszej wielkości. Bo jednak za rozmiarem idzie prawdziwa siłą, potęga, moc… a ty… chyba tego nie rozumiesz, bo jesteś mały i ograniczony! – odpowiedziałem mu, a chwilę później roześmiałem się – No szkoda, szkoda… bo mnie akurat bawi! – stwierdziłem, nie przerywając tarmoszenia jego ucha – A jeśli masz inne zdanie… to cóż, Twój problem – dodałem, przejeżdżając jęzorem ponownie po jego karku, chwytając go następnie lekko w zęby w geście dominacji.
- Musisz się przyzwyczajać do bycia zabawką, sługą, zwierzątkiem. A co jeszcze umiesz poza rozśmieszaniem innych? – spytałem, wodząc po jego grzbiecie i gryząc go lekko w zad – Sprzątanie? Usługiwanie? Zabawianie śpiewem czy opowiadaniem historii? – zastanawiałem się na głos, wodząc pyskiem po jego zadnich łapach, również w nie go podgryzając, być może niechcący zawadzając zębami o lianę, która je pętała.

[Silver Hunter]

- Ograniczony? Ograniczony to jesteś Ty i Twoje myślenie! - powiedział wnerwiony jego zachowaniem. Czuł, że jeszcze chwila i nie wytrzyma, kiedy ten przeklęty lew zaczął go wylizywać i podgryzać. Co on sobie myślał? Że może z nim zrobić, co tylko zechce? Niedoczekanie jego! Gdy Mane zaczął podgryzać jego tylne łapy, w pewnym momencie poczuł, jak ucisk krępującego go sznura stał się mniejszy. Okazało się, że lew nieopacznie przegryzł więzy, ale postanowił udawać, że nadal ma wszystkie łapy mocno związane, choć czuł nieodpartą chęć pozostawienia na jego pysku kilku głębokich szram. - A co potrafię? Nic, co mogłoby Cię obchodzić! - dodał wyzywającym tonem.

[Mane]

Warknąłem ostrzegawczo, by mu uzmysłowić, że uważanie na to co się mówi, to jednak dobry pomysł. By mu pokazać, że należy do mnie i że mogę z nim zrobić, co tylko chcę, zacząłem go podgryzać, lizać… domyślając się, że zadowolony z tego powodu to nie będzie.
- Ale na pewno pyskowanie idzie Ci świetnie? – zauważyłem, próbując „niechcący” zdeptać jego ogon – Pamiętaj, że lepiej byś coś umiał. Byś mógł się czymś wykazać. Zawsze lepiej zostać jakimś takim… śmiesznym trefnisiem, moim błazenkiem, niż dywanikiem na ścianie lub na ziemi – stwierdziłem rozbawiony, niejako mu grożąc. Uszczypnąłem go kolejny raz w zad, tak by go to zabolało, ale jednak nie tak, by go zranić. Nie chciałem go uszkadzać… w końcu był moją własnością, a niszczenie własnych rzeczy było po prostu głupie.
- Możemy dojść do porozumienia. Będziesz grzeczniejszy, posłuszniejszy… to mogę Cię… lżej podgryzać. Co ty na to? – zaoponowałem, szczypiąc go dla odmiany w łopatkę i przednie łapy.

[Silver Hunter]

- Niby jak mam się czymkolwiek wykazać, skoro nie mogę się ruszyć?- zapytał zirytowany, mając coraz większą ochotę na zmasakrowanie mu pyska.- Zbytek łaskawości, wiesz? - prychnął ze złością, słysząc jego propozycję. Czuł, że jeszcze chwila i po prostu nie wytrzyma, ale obawiał się, że jeśli mu się sprzeciwi, to on naprawdę wyrządzi mu poważną krzywdę, a życie było mu zbyt miłe, by się z nim rozstawać.