Królewska Jaskinia

[Firya]

Dreptała u boku brata w całkowitej ciszy. Również intensywnie przetwarzała to, co przed chwilą usłyszała. Starała się nie myśleć o znalezionym ogonie jak o znaku, że ich siostry nie ma już wśród żywych, choć z czasem coraz mocniej ją to przytłaczało. Sama perspektywa, że to mogło się stać.
Z zamyślenia wyrwał ją głos Mkaliego. Zerknęła na niego, wysłuchując jego podejrzeń.
- Ty wiesz, że przeszło mi przez myśl to samo? Zwłaszcza, że nie porwano przypadkowej osoby, tylko księżniczkę, więc jedną z najbardziej znanych osób na Lwiej Ziemi. A do tego to zatrucie wodopoju - trochę tak, jakby chcieli nas stąd wykurzyć, w końcu to nasze główne źródło wody. Ogon Sariny mógł być przestrogą, że skończymy jak ona. Albo, że przetrzymują ją i nie wypuszczą, dopóki nie opuścimy tych ziem. Ale... cholera, kto by wpadł na coś takiego? - jakiś pierdzielony psychol, dodała sobie w myślach. Ale to, że stoi za tym psychol, ustalili już wcześniej.
Patrzyła, jak brat zatrzymuje się przed wejściem do jaskini, wcale tym zachowaniem nie zdziwiona. Poniekąd rozumiała uczucia, które mu towarzyszyły. Sama nie była przekonana co do tego, czy chce tam w ogóle wchodzić. Bała się widoku pogrążonej w rozpaczy mamy, choć wcale nie było pewnym, że taką ją zastaną. Bała się też, że jak przekroczy ten próg, to wszystko uderzy w nią ze zdwojoną siłą. Trzeba było jednak przezwyciężyć te hamulce. Przecież nie mogą się wycofać, mama ich tu wyczekuje... Niepewnym ruchem głowy przytaknęła bratu, po czym zrobiła pierwszy krok i weszła do jaskini.
- Cześć, mamo - powiedziała, w tej samej chwili zaglądając do jaskini i uświadamiając sobie, że Raisa ma tu towarzystwo. Omiotła gości przelotnym spojrzeniem, jakby próbując ocenić, o co chodzi z tym całym zbiorowiskiem.
- Em... Jesteś zajęta? - zapytała, nie bardzo wiedząc jak interpretować obecność trójki pozostałych. Szczerze mówiąc, wolałaby, aby w tym momencie mogli być sami.

[Nilima]

Sprawa się dość szybko wyjaśniła, lew dostał pozwolenie na przebywanie wśród nich, oby nie był to jednak nikt niepokojący. Mimo wszystko powinien się o tym wuj Tib dowiedzieć, ktoś musiał mieć oko na nieznajomego skoro co chwilę słyszano się o zagrożeniu ze strony wodza czy jak mu tam.
Po chwili do jaskini doszła lwica i lew, młodziaki które kojarzyła z widzenia i doskonale wiedziała kim naprawdę dla niej byli, jednakże do tej pory jej ojciec nie poznał ich ze sobą więc myśleli że są tylko związani stadem, nie krwią. Choć jej się to nie podobało i już nie raz chciała im powiedzieć że jest ich siostrą, za każdym razem powstrzymywała się by nie robić zbędnego chaosu. Tym razem również zerknęła na nich jedynie, ciesząc się z tego jak wyrośli. -Jeśli to wszystko, również pójdę odszukać wuja Tiba by z nim porozmawiać.- chciała porozmawiać nie tylko o wodopoju czy Sarinie której trop się urywał na cmentarzysku, ale również o przyszłości Lwiej Straży.

[Mkali]

Skoro nie on jeden miał wrażenie, że te zdarzenia nie pozostawiały bez związku, może oznaczało to, że mimo wszystko nie popadał jeszcze w paranoję? Albo że im wszystkim zacznała się ona powoli udzielać.
- Ciekawe co jeszcze się stało, o czym nie wiemy. - mruknął pod nosem, zakładając, że liczba 'zbiegów okoliczności' mogła być jeszcze większa, niż obecnie było im dane przypuszczać. Może oznaczało to, że powinni sprawdzić pod tym kontem ziemie stada?
Na razie jednak czekało przed nimi inne zadanie - westchnął więc, i spychając gdzieś głębiej dręczący go niepokój przekroczył wejście do jaskini.
To co ujrzał po wejściu nieco go zaskoczyło - spodziewał się bowiem, że mama będzie sama, ewentualnie w towarzystwie którejś z lwioziemskich lwic. Tymczasem, prócz wychodzącej właśnie Nilimy, był tu również lew, który był chyba jakimś krewnym mamy i ptak, z którym ich rodzicielka pogrążona była w dyskucji.
Zorientowawszy się w otoczeniu, stanął obok siostry z niepewnym uśmiechem, który starał się przywołać na pysk. Gdy jednek rozmowa prowadzona przez ich rodzicielkę trwała coraz dłużej, zaczynał powoli dochodzić do wniosku, że chyba jednak nie był to właściwy moment.
- Wiesz, chyba przyszliśmy nie wtedy co trzeba. Nie przeszkadzajmy im lepiej - a w międzyczasie zobaczymy jak z tym wodopojem. - szepnął do siostry. Jednocześnie podświadomie zaczęło kiełkować w nim przekonanie, że był to znak, iż chwila, której się obawiał, powinna jeszcze zostać odłożna w czasie...
- To my przyjdziemy potem... - powiedział nieco głośniej, nie na tyle jednak by skutecznie wbić się pomiędy padające między dorosłymi ustalenia. Potem wycofał się lekko i kierując w kierunku wyjścia zaczekał na siostrę.

~Zt?

[Raisa]

//z góry przepraszam, jak coś nie tak, konto ma nowego właściciela i jeszcze do końca nie ogarnia postaci oraz wątku który się tu dzieje, więc poszłam na skróty


Raisa przez ten cały tłok zamyśliła się, patrzyła gdzieś w oddali, jakby przez mgłę (przynajmniej tak to wyglądało), przelatywało przez nią dużo myśli. Nie mogła przestać myśleć o Sarinie, tak za nią tęskniła. Jakiś szept w środku mówił jej, że poszukiwania nie mają sensu i jej ukochane dziecko.. nie żyje. Jak głaz na karku coś ją przyciskało i kazało odpuścić, jednak ona nie zamierzała się poddać. Nadal pozostawała ta iskierka nadziei, że ją znajdą i wszystko będzie jak dawniej. Nawet nie zauważyła, kiedy oczy zaczęły jej się szklić, czy to przez to, że mało mrugała czy też przez te wszystkie emocje. Z ''transu'' wybudziła ją dopiero córka wchodząca do jaskini. Potrząsnęła głową by odgonić myśli i uśmiechnęła się do niej na tyle przyjaźnie ile mogła, starając się ukryć łzy cisnące się na powierzchnie, które tak bardzo chciały spłynąć po jej policzkach, jednak skutecznie się powstrzymywała.
-Witaj Firya, Mkali.-Powiedziała zwyczajnym tonem, nie pokazując po sobie jakie emocje nią targały. Już otworzyła pysk by oznajmić, że wcale nie przeszkadzają i mogą zostać, jednak jej syn szybko ogłosił, że wychodzą, to też nie ma potrzeby ich zatrzymania.
-Ale przyjdźcie później.-Powiedziała na odchodne. Chciała się upewnić, że wrócą tak jak zwiastował Mkali i, że to nie była tylko wymówka, żeby wyjść. Potrzebowała pobyć z nimi, tak mało ich widywała, ciągle znikali. Ale nie ich wina, byli tak samo przejęci zaginięciem swojej siostry, jak i Raisa córki. Oby tylko nie wpakowali się w żadne kłopoty.
-Okej.-Odpowiedziała po czym skinęła głową Nilimie, która również zbierała się do wyjścia. W jaskini został tylko Thanatos. A może by poszli na jakiś spacer? Gdzieś po terenach, dawno nigdzie nie wychodziła.
-Może przejdziemy się gdzieś?-Zaproponowała wycierając resztę łez które zostały na pysku.

[Firya]

Zerknęła na brata i skinęła głową. To chyba dobry plan. Zwłaszcza, że wcale nie podobała jej się perspektywa prowadzenia tak trudnej rozmowy przy przypadkowych osobach. Do tego przydałaby się odrobina prywatności.
- Jasne, chodź. - odparła, również szeptem, po czym, obrzuciwszy towarzystwo ostatnim spojrzeniem, zawróciła, dołączając do Mkaliego. Zdawało jej się, że mama powiedziała coś w ich kierunku, ale nawet jeśli tego nie dosłyszała, wiedziała, że jeszcze tu wrócą. Jeśli nie w ciągu dnia, to siłą rzeczy zejdą się wieczorem.
/ zt

[Raisa]

//jako iż Than póki co nie ma swojego usera i czekamy na jego przejęcie przez kogoś (kto chętny, na priv) ustalę, że chwile tam pogadali i Raisa wyszła


zt

[Datura]

Zanim jeszcze weźmie się za ochrzanianie Athastana, Tiba i ktokolwiek jeszcze wejdzie jej w drogę, musiała najpierw się rozpakować. Ostatni czas spędziła w Kanionie z dala od lwioziemców, ale nadszedł czas by wrócić do siebie. A gdzie indziej mogłaby się rozgościć niż w Królewskiej Jaskini? W jaskini Tiba zapewne wciąż walały się resztki Uhariego, a inne jaskini nie były na tyle wygodne. Nikogo znów nie zastała w środku. Nawet gdyby Raisa była w jaskini, z pewnością nie miałaby nic przeciwko obecności kochanej cioteczki. Swoją drogą ciekawe ile razy jeszcze będzie musiała powiedzieć Raisie "a nie mówiłam" żeby ta wreszcie zaczęła jej słuchać i nie latała za samcami jak kot z pęcherzem. Skoro jednak na razie jej nie było, Datura niczym prawdziwa królowa rozłożyła się na legowisku by odpocząć po podróży.

[Datura]

Wyspała się porządnie po czym stwierdziła, że pusta jaskinia jest przerażająco nudna. Czas rozejrzeć się po Lwiej Skale i sprawdzić czy cały ten grajdołek jeszcze się trzyma kupy. Przeciągnęła się, przgładziła futro i ruszyła w drogę.

ZT

[Thanatos]

Nagle się ocknął z zamyślenia.
Słysząc, że królowa wydała mu polecenie zwrócił się w jej stronę i powiedział:
-Oczywiście o pani.
Wypowiedziawszy te słowa skierował się ku wyjściu. Jednak jedna rzecz nie dawała mu spokoju. Podszedł więc do Nilimy, spojrzał jej w oczy i przemówił do niej nieco cichszym głosem.
-Czy zechciałabyś potem porozmawiać ze mną na spokojnie?- Chciał by ta rozmowa przybliżyła go do córki i zresztą uważał, że powinni porozmawiać, bo rzadko to robią. Być może zaszła w nim przemiana.

[Nilima]

Słysząc zgodę królowej zmierzała powoli do wyjścia, puściła jednak przodem całą resztę... że też nadal nie wiedzieli że byli spokrewnieni, ciekawe czy kiedykolwiek się dowiedzą. Póki co jednak zamierzała skupić się na rozmowie z wujkiem... choć z drugiej strony pewnie już dawno ktoś go poinformował o wszystkim. Mimo to planowała z nim porozmawiać... ale może najpierw by się gdzieś przeszła? Już zamierzała wyjść z jaskini, gdy postanowił podejść do niej ojciec. Spojrzała na niego lekko zaskoczona, ostatnio za dużo ze sobą nie rozmawiali... -A teraz nie możesz?- jak zwykle, później, może kiedyś... miała już tego serdecznie dość, nie dość że jej partner gdzieś zniknął to ojciec nie potrafi się zdecydować czego chce.