Wieczne blizny - Shauku, Falka

[Gvalch'ca]

Spuściła głowę, wzrok. Zacisnęła szczęki, próbując w jakiś sposób stłumić ból. Nie zwracała uwagi na przeciwnika. Ból nie ustał, a pojawił się nowy, mocniejszy. Zawyła z bólu jak pies, gdy likaon pozbawił ją kolejnego kawałka ciała. Z początku nie dowierzała w to co widzi. Shauku trzymał w gębie czarną tkankę, chwilę wcześniej wczepiwszy się w jej ucho. Pomacała się po nim łapą i zamarła. Było nadgryzione i to w bardzo dużym stopniu. Krew ściekała z tamtego miejsca strużkami i skapywała na szczerk. Gniew przerósł jej najśmielsze oczekiwania. Skumulowała resztki swojej energii i z całej siły uderzyła psa w pysk. On przez swą lichą wagę poszybował parę metrów dalej i zarył ostro łbem o wystający głaz. Nie było możliwości, by tego nie poczuł. Po czymś takim mógł nawet stracić przytomność, lub mieć lekkie wstrząśnienie mózgu.
- To nauczy cię respektu, psi synu. Następnym razem zamiast bezmyślnie rzucać się na kogoś, wysil ostatnie szare komórki żeby wyjaśnić coś polubownie. I powtarzam - nie miałam zamiaru atakować twoich. - rozejrzała się po oazie. Po likaonach ani widu, ani słychu. - Chociaż teraz to już nieważne. - niemrawym krokiem podeszła do sadzawki. Spojrzała na swoje lustrzane odbicie. Wyglądała gorzej niż normalnie. Chyba nigdy nie przywyknie do nowego wizerunku. Zaczerpnęła parę łyków wody, ugryzła parę kęsów padliny należącej wcześniej do psów, osuszyła też ranę na uchu i powoli oddaliła się od tej przeklętej enklawy.
/zt

[Shauku]

Zaskomlał żałośnie, odczuwając jednocześnie wstyd, że tak bardzo słychać jego reakcję na ból który zapewniła mu lwica. Uderzenie potężnej łapy na pewno zapewni nowe sińce, ale nie było to najważniejsze. Słowa samicy dotarły do niego jak przez gęstą mgłę. Na pewno był ogłuszony. Pewnie też jakieś wstrząśnienie się napatoczyło. Na szczęście tliła się w nim jakaś resztka świadomości, nie na tyle potężna by wyłuskać sens jej słów. Coś tam o bezmyślnym rzucaniu się, coś o atakowaniu swoich... Ale gdzie tu sens? Kontekst?
Poszedłby spać. Najchętniej już teraz. Ale bojąc się, że mogłby się nie obudzić, podniósł się z trudem na łapy. Nie miał nawet pojęcia, że jednak na moment odleciał. Kiedy bowiem stanął już jakoś na łapach, zauważył, że po lwicy nie ma śladu. Znaczy niedosłownie, bo wiadomo, że zapach gdzieś tam nadal się unosił i pewnie w piachu można by się doszukać pozostałości po tropie jej łap, ale fizycznie jej już nie było. Jak niepyszny oddalił się w cień, wlokąc jedną z łap za sobą. Oddychanie przysparzało mu trudności. Ale jakoś musiał dojść do siebie...


zt.