Pięćset milionów dzwoneczków [Hiraeth, Spyro] (zakończony)

[Hiraeth]

- Jestem - przyznała mu rację lisiczka, śmiejąc się cichutko, chyba z dumą? To prawda, była drobiazgowa, i czepialska, i ciekawska. Ani myślała zaprzeczać.
Wyściubiła trochę nos ze swojej dziury w skałach.
- Może być - powiedziała w końcu łaskawie. Naprawdę wyglądała na zadowoloną, choć powód mógł go zaskoczyć znów. - To nie były pytania dla mnie, tylko dla ciebie. Rozumiesz? Nie zadawałam ich tobie, pytałam się DLA ciebie. - dała mu chwilkę, żeby to sobie przetrawił. - Warto wiedzieć o sobie takie rzeczy. Dlaczego coś robisz, i powiedzieć to głośno. W wymykaniu się z domu w twoim wieku nie ma nic niezwykłego ani godnego potępienia, z którejkolwiek strony. Bycie ciekawym wręcz bardzo się chwali... przez niektórych. - przez tych czyhających na cudze bezpieczeństwo poniekąd również, ale to fenka zmilczała. Ona przecież nie czyhała. - Skoro nie bałeś się wyjść, znaczy, że byłeś już na to gotowy. Może to już ten czas, kiedy bierzesz odpowiedzialność za siebie, nie oglądając się na rodziców? Nie robisz im przecież tego na złość. Będą musieli się z tym pogodzić. - uśmiechnęła się do niego.

[Spyro]

Spyro słuchał spokojnie małej lisiczki. Z każdym wypowiedzianym przez nią zdaniem stawała się coraz bardziej... ciekawa. I tajemnicza zarazem. Zadawała te pytania dla niego? Przecież on wiedział kim jest. Wiedział doskonale czemu łazi po nocy. Wiedział to wszystko. Hiraeth była bardzo nietypowa. Kocur poruszył się niepewnie.
- Nie uważasz, że powinnaś zostać tutejszym psychologiem? - zapytał żartobliwie - A tak serio. Mam już pewne plany. I niedługo je będę wprowadzał w życie. Chce odnaleźć swoje miejsce. I choć nie wiem do końca gdzie pójdę... To i tak będę ryzykował. To, co mówisz może i ma sens... Wybacz. Ciężko mi Cię zrozumieć. Jesteś małą, uroczą i bardzo mądrą lisiczką. Ale mam wrażenie, że za bardzo próbujesz analizować innych. Nie boisz się, że może to zostać uznane za gburowate? I po prostu odstraszać od Ciebie? - spytał na koniec. Jemu osobiście to w ogóle nie przeszkadzało. Ale on już taki po prostu był. Bardzo na luzie i spokojny.

[Hiraeth]

- Prawda bywa bezpośrednia - przyznała serwalowi rację. - Natomiast nie mam wpływu na to, za co zostanę uznana. Na początku uważałeś mnie za mysz, pamiętasz? A byłam tą samą fenką, co teraz. Jestem tym, czym jestem - Samiczka wstała w końcu na łapki, bo zaczynały jej cierpnąć.
- Życzę ci zatem powodzenia - powiedziała, kiedy zwierzył jej się ze swoich planów. - Tacy jak ty, nocni wędrowcy, zwykle znajdują to, czego szukają. - pod warunkiem, że nie pomylą gwiazd z ich odbiciem na powierzchni stawu. Albo fenka z myszą. - Kto wie, może dane mi będzie się dowiedzieć, które z miejsc będziesz nazywał swoim? - Nie, żeby ona miała takowe. Znaczy się miała, kiedyś. Ale szamani powinni wyzbywać się przywiązania.
- Zwierzęta z tej krainy potrafią gromadzić skarby, i nie znajdują w nich tego, czego szukają. A tymczasem to, czego szukają, może być ukryte w jednej róży lub w odrobinie wody - lisiczka wycofywała się wgłąb szczeliny skalnej, niknąc w ciemności, i niedługo nawet Spyro ze swoim kocim wzrokiem miał problem, żeby ją dostrzec. - Oczy są ślepe. Szukać należy sercem.
Hiraeth wycofała się całkiem między ugrupowanie skalne, znikając gdzieś w labiryncie kamieni i zostawiając serwala samego ze swoimi myślami.

Z.T.

___________________________
Dziękuję za sesję. Wiem, ze Hir bywa czasem creepy.
Tytuł sesji, i cytaty były zaczerpnięte z "Małego Księcia"