Wesoła Jaskinia

[Mistrz Gry]

Przejście tunelem nie sprawiało dalszych trudności i z każdym krokiem blade światełko nabierało większego blasku. Wreszcie lamparcica dotarła do końca tunelu i mogła spostrzec co znajdowało się po jego drugiej stronie. Znajdowała się na wysokości około dwóch metrów od podłogi groty, znacznie większej i wygodniejszej niż ta, w której urządziła swoje legowisko. Z sufitu zwieszały się stalaktyty o niespotykanych kształtach, pomiędzy którymi drzemały znane już lamparcicy nietoperze, a niewielkie otwory wpuszczały promyki słońca. Naprzeciw siebie mogła dostrzec niewielki otwór wychodzący na zewnątrz, a na lewo ciemny korytarzyk prowadzący dalej wgłąb góry.

[Ureyza]

Kroczyła przez tunel łapa za łapą, znów czując strach przed nieznanym. Kto wie, co ją tam czeka? Może gnijące zwłoki inny lampartów, które się tu zapuściły? Stosy kości? Gromada upiorów? Lęk chwytał Ureyzę w swe szpony i gdy dotarła do końca korytarza, zatrzymała się, niepewnie spoglądając na przed siebie.
Ku swemu zaskoczeniu, zorientowała się, że stoi na krawędzi dwumetrowej przepaści, a niżej rozciąga się grota, większa od tej, w której dopiero co się osiedliła. Fioletowooka z niemym podziwem przyglądała się stalaktytom o niezwykłych kształtach, które mieniły się w promieniach słońca wpadające przez niewielkie otwory. Między nimi lamparcica dostrzegła znane jej już nietoperze. A więc to tu mieszkają!, pomyślała, w nagłym olśnieniu.
Rozejrzała się, uważniej badając z góry nowo odkrytą grotę. Naprzeciwko siebie dostrzegła otwór, z którego sączyło się światło; zapewne tamtędy mogła wydostać się na zewnątrz. Nieco bardziej w lewo natomiast dostrzegła ciemny korytarzyk, prowadzący w nieznane.
Czekał ją trudny wybór.
- Jesteś piękna - zwróciła się do jaskini. Nie była pewna, czy to nadal Wesoła Jaskinia, czy zupełnie inne miejsce. - Możesz mi pomóc? Powinnam przejść przez otwór wyjściowy, czy wejść w ten ciemny tunel? - Wcześniej Ureyza chciała tylko opuścić jaskinię i poszukać czegoś do jedzenia. Teraz jednak głód walczył w niej z chęcią odkrycia, co znajduje się dalej, w pogrążonym w mroku korytarzu, mimo, że trochę bała się to sprawdzić. Po głowie wciąż chodziły jej gnijące upiory lampartów, które przedtem się tu znalazły, z czaszkami zamiast głów.

[Mistrz Gry]

Odpowiedziało jej tylko ciche kapanie wody gdzieś w czeluściach skalnych korytarzy. Poczuła też lekki powiew świeżego powietrza nadpływającego przez otwór jaskini. Echo ucichło, załamując swój głos pomiędzy labiryntami wiszących nad głową stalaktytów. Decyzja należała do lamparcicy i jaskinia nie mogła jej już nic więcej podpowiedzieć. A może nigdy nic nie mówiła i był to tylko pogłos? W takich miejscach jak Czarne Uroczysko nie sposób było stwierdzić co jest możliwe, a co jest tylko ułudą. Nietoperze błyskały maleńkimi oczkami, obserwując kotkę, która wcześniej je przegoniła, ciekawe co zamierza teraz zrobić.

[Ureyza]

Ureyza westchnęła ciężko, gdy jedyną odpowiedzią na jej pytanie była cisza... no i kapanie wody gdzieś w oddali. Naprawdę miała nadzieję, że jaskinia jej coś podpowie. Choć, z drugiej strony, jeśli nie znajdowała się już w Wesołej Jaskini, to nieznana jaskinia mogła nie chcieć z nią rozmawiać... wszak się nie znały.
- Dobra, poradzę sobie sama - powiedziała raźnym tonem, uśmiechając się szeroko. - Którą drogę wybrać... Ene, due... - wyliczała, wskazując na przemian to na wyjście z groty, to na ciemny korytarz - rike, fake... Tę! - Jej łapa zamarła, celując w kierunku tajemniczego tunelu. Lamparcica odetchnęła głęboko, aby dodać sobie odwagi, po czym skoczyła, lądując przed wejściem do korytarza. Z wahaniem zanurzyła się w mrok.

[Mistrz Gry]

Kilka nietoperzy z głośnym furkotem poderwało się do lotu. Widząc jednak, że lamparcica nie zamierza im przeszkadzać uspokoiły się i wróciły do swoich legowisk na suficie. Ich oczka podążały w ślad za Ureyzą dopóki ta nie zniknęła w mroku korytarza.
Wchodząc z oświetlonego pomieszczenia do ciemnego tunelu nie mogła na razie dostrzec nic przed sobą. Na pewno korytarz ciągnął się co najmniej kilka metrów w dal, a jego drugi koniec był czarną niewiadomą.

[Ureyza]

Znów ogarniał ją lęk, w miarę, jak zanurzała się w pogrążonym w mroku tunelu. Było w nim tak ciemno, że nie mogła nic dostrzec przed sobą, a wszechobecna cisza sprawiała, że Ureyza miała wrażenie, że straciła nagle węch i słuch. Ogarnęła ją panika na myśl, że to może być prawda. Może ktoś ją przeklął? Odwróciła z przerażeniem łeb i odetchnęła z ulgą, widząc pogrążoną w półmroku jaskinię, z której tu przyszła. Czyli jednak nic jej nie jest.
Teraz musiała tylko pójść dalej.
Ponownie spojrzała w głąb ciemnego tunelu i przełknęła nerwowo ślinę, po czym ruszyła naprzód, macając przed sobą łapą, aby przypadkiem na coś nie wpaść.

Test percepcji

Mistrz Gry wyrzuca 3d100:
95, 14, 19

[Mistrz Gry]

Z mroku zaczęły wyłaniać się nieregularne kształty skalnej ściany i pokrytej odłamkami kamieni podłogi. Ostrożnie badając podłoże przed sobą, lamparcicy udawało się ominąć przeszkody. Po dłuższej chwili wędrówki korytarzem dotarła do rozwidlenia. Choć oba tunele tonęły w ciemności, Ureyza mogła zauważyć że ten po lewej opada lekko w dół, a z oddali niesie odgłos przypominający ciche pluskanie. Druga odnoga wznosiła się odrobinę do góry i od tamtej strony kotka czuła na pysku delikatny powiew świeżego powietrza.

[Ureyza]

Szła naprzód, a w miarę, jak maszerowała, w mroku dostrzegała niewyraźne kształty kamiennych ścian tunelu i zimnej podłogi. Nadal jednak było na tyle ciemno, że musiała wymacywać drogę przed sobą, aby mieć pewność, że na coś nie wpadnie.
Nie wiedziała ile czasu minęło, miała wrażenie, że cała wieczność, nim dotarła do rozwidlenia. Dzięki dobremu wzrokowi, zauważyła, że tunel po lewej zdaje się schodzić w dół, a ten po prawej prowadzi jakby do góry. Ureyza odetchnęła głęboko.
- Którędy pójść, oto jest pytanie - powiedziała, cytując swoją mamę, która często tak mówiła. - Mogę sprawdzić oba... Więc najpierw pójdę w dół, a potem w górę! - Uśmiechnęła się, mimo, że panujący mrok sprawiał, że sierść jeżyła jej się na grzbiecie.
Ruszyła raźnym krokiem w lewo.

[Mistrz Gry]

Tunel po lewej początkowo wydawał się łatwy i przyjemny do pokonania, a przy niewielkim spadku w dół lamparcicy szło się całkiem szybko. Po kilkudziesięciu krokach podłoga zaczęła jednak opadać coraz bardziej stromo i stąpanie po wyścielających ją luźnych kamieniach nie było łatwe.Ureyzę otaczała z każdą chwilą głębsza ciemność i chłód. Korytarz rozszerzał się na tyle, że trudno było dostrzec zarys jego ścian. Gdyby lamparcica dotknęła ich, poczułaby że są wilgotne i oślizgłe. W dole coraz wyraźniej słychać było plusk wody, niesiony echem wzdłuż kamiennych ścian.

[Ureyza]

Im dalej szła, tym droga stawała się trudniejsza. Na początku opadała łagodnie, jednak po pewnym czasie zaczęła się stawać schodzić ostro w dół. Drobne kamyczki, którymi usiana była posadzka, umykały Ureyzie spod łap; kilka razy omal przez to nie upadła.
W miarę marszu, robiło się coraz ciemniej i zimniej; lamparcicę przechodziły ciarki, i to nie tylko ze strachu. Do jej uszu docierał coraz lepiej plusk kapiącej wody. Miała ochotę zawrócić, ale nie chciała, żeby jaskinia uznała ją za tchórza. Nie jestem tchórzem! Nie jestem! Nie jestem!