Wesoła Jaskinia

[Mistrz Gry]

Ponownie mrok zaczął się rozrzedzać, tym razem nie było to jednak ciepłe światło słońca, a chłodny, przygaszony blask. Kiedy Ureyza dotarła do końca tunelu, mogła zauważyć skąd brało się to światło. Jego źródłem był porastający ściany mech, fosforyzujący na bladozielono. Światło nie było na tyle mocne by rozświetlić mrok groty, więc lamparcica widziała tylko na odległość kilku kroków przed sobą. Stała na brzegu podziemnego jeziora, do którego nieruchomej toni wpadały z głośnym pluskiem krople skapujące z sufitu. Choć nie sposób było dostrzec drugiego brzegu jeziora, donośne echo towarzyszące spadaniu kolejnych kropli wskazywało, że jaskinia ma duże rozmiary. Droga kończyła się w tym miejscu, rozwidlając w dwie mniejsze odnogi. Każda z nich prowadziła wzdłuż brzegu wody, tuż przy kamiennej ścianie. Ścieżki były na tyle wąskie, że kot musiałby poruszać się niezwykle ostrożnie by nie zmoczyć sobie łap.
https://www.youtube.com/watch?v=_2AAR9jRc7I

[Ureyza]

Ureyza miała wrażenie, że z każdym jej krokiem robi się coraz jaśniej. Czyżby gdzieś tutaj kryło się wyjście z jaskini? Zaczęła iść szybciej i po kilkunastu krokach dotarła do końca tunelu.
Zatrzymała się, zdumiona widokiem, jaki się przed nią rozciągał. Ściany groty, w której się znajdowała, porastał mech, który... świecił.
- Och, jakie to ładne! - wyszeptała zachwycona. Wprawdzie światło nie było dość silne, by rozświetlić całą jaskinię, fioletowooka widziała, że stoi na brzegu podziemnego jeziora, które zdawało się nie mieć końca. Co jakiś czas skapywały do niego z sufitu krople wody, wydając odgłos kapania, który słyszała wcześniej.
Rozejrzała się, widząc, że ścieżka, którą przyszła, kończy się w tym miejscu i chcąc sprawdzić, czy gdzieś indziej nie ma czegoś ciekawego do obejrzenia. Jej uwagę zwróciły dwie odnogi, na które rozdzielała się tu droga, a każda z nich zdawała się prowadzić wzdłuż linii wody, tuż przy ścianie groty. Ureyza odetchnęła głęboko i ruszyła w lewo, starając się iść jak najostrożniej, by nie zamoczyć łap w lodowatej wodzie.

Test zręczności

Mistrz Gry wyrzuca 3d100:
52, 73, 21

[Mistrz Gry]

Lamparcica starała się iść ostrożnie lecz nie było to łatwe na wąskiej i śliskiej od wilgoci ścieżce. Udało się jej przejść kilkanaście kroków, gdy nastąpiła łapą na luźniejszy kamień. Próbując złapać równowagę, poślizgnęła się i w głośnym pluskiem wylądowała w wodzie. Przy brzegu jezioro nie było głębokie i sięgało jej zaledwie brzucha. Bardziej niepokojący był jednak wywołany przez Ureyzę hałas, którymi odbijany echem, poniósł się do wszystkich zakątków groty. Razem z pogłosem do uszu kotki dotarł jeszcze jeden dźwięk, brzmiący jak szuranie kamieniem o kamień, dobiegający gdzieś z oddali.

[Ureyza]

Szła najostrożniej, jak umiała - lecz, ponieważ nigdy nie była dobra we skradaniu, chodzenie ostrożnie też nie szło jej najlepiej. Ureyza przeszła parę kroków, nim nadepnęła na luźny kamień, który niebezpiecznie zakołysał się pod jej łapą. Zachwiała się, starając się złapać równowagę nagle poślizgnęła, wpadając z głośnym pluskiem do wody. Gdy poczuła, jak jej futro nasiąka lodowatą wodą, wpadła w panikę, i zaczęła się gorączkowo miotać, nie zauważając, że zanurzyła się ledwie po brzuch.
- Pomocy! Tonę! - wykrztusiła, rozpryskując wodę i starając się wydostać na brzeg. W przerażeniu nawet nie zwróciła uwagi na dziwny dźwięk, brzmiący, jak szuranie kamieniem o kamień, który dobiegał z oddali - jej podświadomość zbagatelizowała go, uznając, że to sama lamparcica przypadkiem zadrapała pazurami przybrzeżny głaz.

[Mistrz Gry]

Hałas czyniony przez szamoczącą się Ureyzę wypełniał wszystkie zakamarki groty. Mimo że wystarczyłoby wstać na cztery łapy by wydostać się z wody, panika utrudniała logiczne myślenie. Na wołanie odpowiedziało tylko kilka plusków, wywołanych przez wodne stworzenia, zbudzone nagłym zamieszaniem w ich jeziorze. Dawno nie było tutaj tak dużego kawałka padliny. Dotąd musiały żywić się tylko martwymi nietoperzami i owadami, więc wiecznie były głodne.

[Ureyza]

Miotała się dalej, w panice próbując wydostać się z wody i łapczywie łapiąc powietrze. Podczas szamotaniny, jej pazury natrafiły na kamienny brzeg jeziora i Ureyza rozpaczliwie się w niego wczepiła, trzęsąc się z zimna i przerażenia. Oddychała ciężko, cała rozdygotana, ale zdołała się podciągnąć i skulić na brzegu. Wyglądała (i czuła się) jak siedem nieszczęść.

[Mistrz Gry]

Wodne stworzenia, zawiedzione ucieczką ofiary, w ciszy odpłynęły na głębię. Po chwili jedynymi źródłami dźwięku w jaskini były ponownie tylko krople wody skapujące do jeziora. Nawet szuranie dobiegające wcześniej z drugiego końca groty ustało. Zapadła pełna wyczekiwania cisza.

[Ureyza]

Ureyza trzęsła się, skulona na brzegu, wciąż wstrząśnięta po niedawnej kąpieli. Co prawda zaczynała powoli się uspokajać, ale wciąż daleko jej było do totalnego luzu.
Zmuszała się do wciągania w płuca wielkich, powolnych haustów powietrza, żeby jakoś opanować rozedrgane nerwy. Cisza panująca dookoła koiła jej umysł i lamparcica czuła się coraz lepiej.

[Mistrz Gry]

Wszystko w jaskini powróciło do normy, co w tym przypadku oznaczało ciszę i ciemność rozpraszaną jedynie poświatą emitowaną przez mech. Jednak Ureyzie nie przyszło długo się cieszyć kojącymi urokami otoczenia. Na drugim końcu groty ujrzała przez krótką chwilę jasny błysk, po czym rozległ się tupot łap, który poniósł się echem aż do uszu lamparcicy. Nie sposób było stwierdzić co lub kto się tam znajduje.

[Ureyza]

Wreszcie udało jej się uspokoić. Siedziała teraz bezruchu na brzegu, drżąc lekko z zimna, ale z wolna odzyskując animusz i energię do działania. Byle woda jej nie powstrzyma! Zbada swój nowy dom dokładnie, za wszelką cenę!
Z tą myślą, podniosła się szybko i stanęła prosto, gotowa ruszyć dalej wzdłuż jeziora. Wtedy właśnie ujrzała na przeciwległym końcu jaskini jasny rozbłysk, który zniknął sekundę później; następnie rozległ się tupot łap, doskonale słyszalny w panującej ciszy.
Ureyza wydała cichy okrzyk przerażenia i skuliła się, szeroko otwartymi oczami wpatrując się w mrok.
- Ha... Halo? Kto... tam? - wyjąkała po dłuższej chwili drżącym głosem, mając nadzieję, że nikt jej nie odpowie, że nikogo tam nie ma, a jej się tylko zdawało.