Grota na szczycie [siedziba Abidemi i Mafundiego]

[Furaha]

-Wybaczy pan ale nie mam nawet czym za nowa zapłacić, ta jeszcze trochę wytrzyma- Nie ukrywałem, że nie w tej sprawie przybyłem do tego miejsca.
-Przybyłem do pana towarzyszki ale jak będę miał czym płacić będę planował wymianę torby to z chęcią wtedy skorzystam z pana usług- Nie chciałem być źle odebrany ale tak, moim celem jest szamanka. O niej szły plotki i o niej wspominał Imir.

[Mistrz Gry]

- Kolejny po wróżby przyszedł. Ale podszepnij pan kolegom znachorom, że towary u mnie pierwsza klasa. - powiedział Mafundi, po czym machnął ręką mamrocząc coś jeszcze pod nosem i wyszedł na zewnątrz.
W wolnym przejściu Furaha mógł teraz dostrzec całe wnętrze groty, lekko zamglone przez wszechobecny dym.
- Wejdź wędrowcze. - szamanka podniosła wzrok znad rozpoczętej wróżby i wskazała na miejsce naprzeciwko siebie. Odurzające wonie wypełniające pomieszczenie uderzyły w nozdrza Furahy, a wszechobecne talizmany i magiczne symbole zdawały się rozjaśniać jego umysł i ułatwiać wejrzenie wgłąb duszy.

[Furaha]

-Przekaże i sam pewnie z czasem skorzystam- Na razie jednak nie dysponowałem odpowiednią... waluta aby móc z takich ofert skorzystać.
Wszedłem głębiej, zapach kadzidła dla mnie nie był drażniący, a nawet nosił w sobie ciekawe nuty. Nie pytała po co przybyłem, czyżby już to wiedziała? Możliwe, zasiadłem w wskazanym miejscu. Wszystko dookoła było ciekawe. Zmysły miałem bombardowane bodźcami, w szczególności zapachowymi.

[Mistrz Gry]

Gęsty dym oddzielał siedzącą naprzeciw siebie dwójkę szamanów, tak że Furaha nie był w stanie dostrzec wyraźnie niczego poza umalowaną w kolorowe znaki twarz pawianicy i przedmiotów przed nią.
- Czego szukasz wędrowcze? Spokoju zbolałej duszy? Poznania przedwiecznych wyroków? Moc duchów jest nieprzebrana. - mówiła cichym, zmysłowym głosem, który brzmiał słodko niczym miód.
Przemieszała dłonią polerowane kostki, pokrytymi symbolami znanymi jedynie Abidemi.
- Wybierz swój los. - rzekła, wskazując by lew wylosował jedną z kości. Zaczekała aż się pochyli by wyrwać wtedy z jego grzywy włos.

[Furaha]

-Słyszałem, że ktoś taki tutaj zamieszkuje- Nie miałem zamiaru ukrywać skąd sie tutaj znalazłem- Imir mnie przyprowadził, a chciałbym zapytać czy szacowna wie coś na temat tej dziwnej burzy, która pojawiła się na północy?- Nie miałem pewności czy szamanka może wiedzieć coś na ten temat. Sam nie potrzebowałem informacji o przyszłości i innych takich.

[Mistrz Gry]

W materii tak delikatnej jak wróżby, dyskretna reklama usług w postaci plotek rozprowadzanych wśród podróżników sprawdzała się najlepiej. Nie zdziwiła się, że lew o niej słyszał. Wiele zwierząt przewijało się przez pobliskie Upendi i po otrzymaniu upragnionej wróżby że ich romans będzie trwał po grób z chęcią opowiadały wszystkim o wróżbiarce.
- Ja nie wiem. Ale duchy z pewnością rozjaśnią przed nami mroki niewiedzy. - rozległ się jej powolny głos. Chwilę jeszcze trzymała przez sobą rękę, ale skoro lew jej nie zauważył lub zignorował, cofnęła ją.
Już miała polecić Madundiemu by zasłonił okna aby atmosfera rytuału wyglądała bardziej tajemniczo, ale zorientowała się że ten jeszcze nie wrócił. Trudno, może i nie będzie wyglądać tak nastrojowo, ale efekt będzie ten sam.
Zamknęła oczy, po czym ponownie zebrała kości w dwie ręce.
- Oczyść swe myśli wędrowcze. Poczuj na swej skórze grom i tłuczenie deszczu przed łapami. - poleciła, a sama zaczęła nucić rytmiczną melodię

[Furaha]

Siedziałem w spokoju dostrzegłem jej łapę ale nie zrobiłem nic w tej sprawie. Nie do końca wiedziałem co może mnie tutaj spotkać. Skupiłem sie jednak na rozmówczyni. Po jej słowach zamknąłem powieki aby skupić się an jej słowach i aby sobie je z wizualizować. Wdychałem wonie, które unosiły się w powietrzu.

[Mistrz Gry]

Furaha usłyszał grzmot tak głośny, że w uszach pozostał mu pisk. Gęsty dym otulał lwa, wdzierał się do nosa i powodował pieczenie w zamkniętych powiekach. Pomimo półmroku groty, lew ujrzał światło. Widział je nie tyle za pomocą oczu, a raczej obraz powstawał w jego głowie. Punkcik światła przekształcił się w słoneczną tarczę wiszącą wysoko nad jego głową. Nie był już z zamkniętej jaskini razem z Abidemi lecz na polanie przed skałą. Łapy wiodły go na północ, choć nie stąpał po ziemi a wznosił się nad nią o kilka kroków. Kierował się w stronę Upendi, lecz nie dotarł tam a zatrzymał się w połowie drogi. Widział przed sobą parę drzew chylących się ku sobie, których gałęzie i liście wiły się w misterne wzory. Za nimi kryło się wejście do zniszczonej groty oświetlonej jasno przez światło padające z dziury w dachu. Już miał zajrzeć głębiej, gdy obraz na powrót zaczął ciemnieć i przeistaczać się w dym. Wizja zniknęła, a Furaha wciąż siedział w domku Abidemi na kamiennej podłodze.

[Furaha]

wizja, która przybyła do mnie, była... Bardzo imponująca. Dawno nie miałem przyjemność doznać takiego uczucia jak teraz. Obserwowałem to gdzie wędrowałem, gdzie bylem prowadzony. Przy okazji starałem się zapamiętać miejsca, które mijałem bo kto wie, może udam się tam jak tylko odświeżę zbiory? W końcu warto by było przekonać się co się dzieje i dlaczego. Wizja nagle sie urwała ale starałem sie zapamiętać gdzie znajdowało sie tamto miejsce. Po wszystkim spojrzałem na szamankę.
-Widziałaś również to?- Zapytałem patrząc się na nią.

[Mistrz Gry]

Abidemi powoli otworzyła oczy i skierowała je na Furahę.
- Tak, widziałam to. Jest to droga, którą wybrały dla ciebie duchy. Twoim przeznaczeniem jest nią podążyć. - odpowiedziała szamanka. Wizja zakończyła się zbyt szybko by dowiedzieli się co czeka na końcu ścieżki lecz nie było wątpliwości, że sprawa była wysokiej wagi.
- Czy chciałbyś odpocząć przed dalszą wędrówką? Mój dom stoi przed tobą otworem. - gościnnym gestem wskazała na wnętrze groty.