Pracownia Athastana

[Mistrz Gry]

Szczęśliwie lub nie opuściliście pracowanie szamana i udaliście się w stronę podnóża mając nadzieję, że lwy tam zebrane zdołają was ochronić, zostawiając za sobą nowo poznanych znajomych. Jednak paraliż na mrocznych lwach nie trwał w nieskończoność, także krótko po pośpiesznym opuszczeniu groty, trójka lwów odzyskując czucie w łapach udała się za wami...

/ZT dla Mrocznych Lwów/

[Assurbani]

Assurbani przywędrował do dosyć sporej jaskini, oddalonej nieopodal masywu Lwiej Skały. Wejście do niej było ocienione przez niewielkie drzewko akacji, a obok płynął niewielki ciek wodny skalnym korytem. Z wnętrza roztaczał się widok na zieloną sawannę i majestatycznie wznoszący się w oddali Kilimandżaro.Jaskinia była jasna, dobrze oświetlona dzięki kilku szczelinom w skale, rozmieszczonym głównie na złączeniu sufitu ze ścianami. Biała odmiana Gwieździstego Mchu dodawała jej subtelnej iluminacji, również w nocy. Na ścianach jaskini rozmieszczone były symbole szamańskie, glify, a nawet malunki przedstawiające mapę nieba z zaznaczonymi konstelacjami. Assurbani, czekając na Nabo, rozejrzał się po jaskini, zastanawiając się nad swoim miejscem w tym świecie. Jego spojrzenie przywędrowało do różnorodnych elementów wyposażenia szamana. Kamienne podwyższenie, będące stołem, było przykryte szerokimi palmowymi liśćmi. Na podłodze rozmieszczone były tykwy, łupiny owoców, liście, zwoje pnącz, kościany moździerz wykonany z czaszki czegoś rogatego, a nawet niemal kompletny szkielet psowatego. Różnorodność i egzotyczność przedmiotów zmuszała Assurbaniego do refleksji nad bogactwem i różnorodnością świata, który sam zamieszkiwał.W rogu jaskini, gdzie składowane były zioła i różnorakie odczynniki, biały lew zauważył miseczki z barwnikami, które świadczyły o tym, że niektóre szkody w jaskini zostały jeszcze nie w pełni naprawione po ostatniem najeździe H'runów. Assurbani, zamyślony nad otaczającym go środowiskiem, ujrzał w jednym z kątów stare malunki na ścianie, których kontury były nieco rozmyte przez działanie wody. Malowidła przedstawiały tajemnicze figury i abstrakcyjne wzory. Wpatrując się w nie, biały lew przemyślał swoje obowiązki wobec Lwiej Ziemi, rozważając, czy jego działania przyczynią się do utrzymania równowagi czy też doprowadzą do kolejnych trudności.
Oczekując na Nabo, Assurbani zastanawiał się, czy zbliżające się wydarzenia przyniosą spokój czy też jedynie zaostrzą sytuację w społeczności lwów. W jego myślach krążyły wątpliwości i nadzieje, a jednocześnie czuł, że stoi na rozdrożu, gotów podjąć decyzje, które wpłyną na przyszłość Lwiej Ziemi. Assurbani w oczekiwaniu na Nabo począł przyglądać się kościom, które już teraz zrzucił z siebie wraz z naszyjnikiem który prawdopodobnie był kluczem do odesłania Uhariego.

@Nabo

[Nabo]

Grubas przybył na umówione miejsce spotkania z Assurbanim, prawdopodobnie mając tuż za sobą podążająca za nim Ventrumę.
Wchodząc do jaskini swojego przyjaciela, Nabo poczuł, jak po grzbiecie przebiega mu dreszcz.
Tyle wspomnień, wspólnych rozmów, żartów, a teraz już go nie było...
Athastan był jedyną osobą u której Nabo mógł liczyć na jakieś wsparcie, tylko on się z niego nie śmiał i nie obgadywał go za jego plecami, był dla rudogrzywego niemal jak starszy brat. Przez chwilę dało się dostrzec jak do oczu Nabo napływają łzy, które grubas starł z pyska szybkim ruchem łapy. Wchodząc wgłąb jaskini skinął Assurbaniemi, po czym wyraźnie wycieńczony, uwalił się na podłożu.
-Widzę, że udało ci się skombinować kości. Miejmy nadzieję, że wziąłeś właściwe- powiedział, po czym zaczął łapać głębsze oddechy.
-Nie macie tu przypadkiem czegoś do jedzenia?-zagadnął, a po chwili echem w jaskini odbiło się burczenie dochodzące z jego pokaźnego bebzona.



@Assurbani
@Ventruma

[Egon]

Ni z tego ni z owego do jaskini wpadł Egon. Całkiem nieświadomie, bo w zasadzie w jego wieku pozwalano mu najwyżej wałęsać się po okolicy skały. Dodajmy to, że rodzice byli zbyt zajęci swoimi sprawami by się przejmować własnym dzieckiem, a do tego na chwilę udało mu się zgubić Dianę. I proszę, małe lwiątko wparowało za dorosłymi, bo przecież słychać było ich na całej skale, a przynajmniej tak się Egonowi wydawało.
Ostatecznie miał przed sobą dwa lwy, jednego znał, drugiego nie. I kupa jakiś kości. Ale cała jaskinia była ogromnie ciekawa. Gdyby mógł wypytałby o wszystkie rzeczy tutaj.
- Wujek Asu! - Krzyknął radośnie, biegnąć w stronę jaśniutkiego, najprzystojniejszego lwa na całej lwiej ziemi.
Oczywiście jak to on, wywalił się po drodze, ale to nie przeszkadzało w ostatecznym znalezieniu się w przestrzeni personalnej lwa. W ogóle czy lwiątka mają pojęcie o przestrzeni osobistej? Chyba nie.

[Ventruma]

Ven faktycznie podążała krok w krok z Nabo, lecz w pewnym momencie niespodziewanie została wyprzedzona przez coś co wyglądało jak przerośnięty szczur!
Szybko się okazało, że szare małe stworzenie to tylko Egon, którego już kojarzyła. Uśmiechnęła się na jego widok, a po jego słowach podniosła łeb i ujrzała też Assurbaniego na którego wcześniej nie zwróciła uwagi, jakoś dzisiejszy dzień był zbyt chaotyczny i była strasznie rozkojarzona.
Jej atencja znowu przeniosła się na kogoś innego, tym razem na Nabo który wydawał się zamyślony i może nawet przygnębiony? Zanim jednak zdążyła coś powiedzieć, ten po prostu wrócił do normalności, więc zdecydowała się nie poruszać tematu.
Usiadła gdzieś przy ścianie, obserwowała na nich malunki z pogodnym spojrzeniem. Było ich tyle, że długo by zajęło obejrzenie wszystkich. Oprócz tego było tu pełno innych, interesujących rzeczy jak kości i narzędzia.
Nagle poczuła pieczenie na swoim boku i przedniej łapie.
Odruchowo wzięła łapę w pysk, żeby podrapać się zębami, ale od razu dowiedziała się czemu to był zły pomysł, bo pieczenie zamieniło się w ból. Dopiero wtedy zerknęła i zauważyła, że jej nadal świeże rany po treningu nie wyglądają za dobrze.
Zmarszczyła brwi i westchnęła. Jak zwykle zapomniała znaleźć jakiegoś medyka tylko tak łaziła pokiereszowana i pewnie strasznie te rany ubrudziła. Do kogo można z tym iść? Datura? Pewnie jest strasznie zajęta. Mamy w ogóle jakiś innych medyków?
I wtedy jej wzrok padł na Nabo. Kompletnie zapomniała, że twórca marulówki nie robił tylko trunków, ale potrafił też leczyć. No ale jakoś tak głupio byłoby spytać o małą pomoc, bo w sumie nie znali się za dobrze i jeszcze niedawno strzeliła go w pysk. No niby to jego robota i współpracuje z ich stadem, ale nadal. Może jednak poczeka i znajdzie Królową?
Końcówka jej ogona latała nerwowo, a ona po prostu wpatrywała się w zaschniętą krew.

[Diana]

Nie tylko Egona zaciekawił hałas, młoda Diana z prześlicznym i dużym fioletowym kwiatkiem za uchem, również z ciekawości podążyła za lwami. No i głównie za bratem, który nagle zerwał się niczym oparzony! Tak czy siak jak już dotarła dostrzegła Egona, Asu, Ven i jakiegoś lwa, którego nijak kojarzyła. Weszła niedługo po Ven, po czym poważnym, aczkolwiek dziecięcym głosem przywitała się i zapytała jak na księżniczkę przystało.
- Witaj wujku Asu. Witaj ciociu Ven. Co się tu dzieje? Dlaczego jesteście tak głośno? - Jej ton głosu był spokojnym i harmonijny, a przynajmniej starała się tak zabrzmieć, gdy jej wnikliwe lwiątkowe spojrzenie bardzo szybko objęło wszystkich w grocie. Podeszła ostrożnym lecz i pewnym krokiem na jaki lwiątko mogło się zdobyć. W końcu nie chciała się wywrócić po drodze! Zbliżając się do towarzystwa, i bardzo szybko dostrzegła spojrzenie lwicy na swoją łapę. Sama podeszła bliżej i choć daleko jej jeszcze było do poziomu wiedzy medycznej mamy, to od razu rozpoznała ranę... Nieciekawie wyglądającą ranę.
- Musisz pokazać ją uzdrowicielowi. Mama mówiła, że tak się dzieje, kiedy wda się zakażenie - Powiedziała na głos poważnie, aczkolwiek spokojnie do cioci, patrząc na nią swoimi pełnymi troski ślepiami. W końcu jak chciała być uzdrowicielką, to nie mogła pozwolić na przeoczenie tego. @Assurbani @Nabo @Ventruma @Egon

[Mistrz Gry]

Już nikt nie widzi duchów oprócz szamanów

Wraz z Nabo podążali jego ojciec oraz były nauczyciel, którzy wbrew wszelkim przypuszczeniom odnaleźli wspólny język i spędzili całą drogę na serdecznych rozmowach. Oboje doszli do wniosku, że z Nabo trzeba coś zrobić, gdyż żaden z nich nie chce widzieć go na dnie. Nawet martwy szaman, miłośnik marulówki pod wpływem argumentów Mbayi musiał przyznać, że Nabo przesadza z alkoholem. Oraz, że muszą mu koniecznie znaleźć samicę.
Mbaya szturchnął Mwalimu, wskazując na poznaną już wcześniej lwicę.
- Ta mała jest ostra, podoba mi się. - powiedział. Szaman jednak machnął łapą.
- E tam, ona się kompletnie nie zna na zabawie. I za chuda jest dla niego. Jemu by się przydała jakaś sążna kobita. - odpowiedział Mwalimu. Rozprawy duchów trwały w najlepsze. Biedny Nabo musiał słuchać jak tuż nad jego uchem ojciec oraz nauczyciel rozprawiają o jego życiu osobistym, nie szczędząc krępujących szczegółów.

[Athastan]

Krążąca od jakiegoś czasu po okolicy energia znalazła w końcu właściwy punkt odniesienia względem lokalnego uniwersum i zaczęła się kondensować, stopniowo skupiając się na co raz to mniejszym obszarze, aż do osiągnięcia stanu będącego niemalże idealnym modelem matematycznie ujętego punktu. Wtedy też na płaszczyźnie duchowej nastąpiło przebicie z któregoś z wyższych wymiarów - pojawiła się jasna, błękitna iskra z wolna pęczniejąca w nieco nieregularną sferę widmowego blasku. Podmuch wiatru podniósł drobiny zeschłych roślin i zafalował kurtyną, w eterze rozszedł się jednak niewidzialny, choć wyczuwalny dla niektórych impuls. Gdyby w okolicy znajdowało się jakieś źródło oświetlenia, w tym właśnie momencie zamigotało by nienaturalnie - ponieważ jednak nim na tym świecie zapłonie pierwsza łukówka, musiało upłynąć jeszcze przynajmniej kilkaset lat, ten aspekt jego manifestacji przeszedł jednak bez echa.
Zajmowany przez sferę obszar w miarę powiększania się podlegał również różnicowaniu, i gdy osiągnął już około półtorej metra średnicy dało się zauważyć pierwsze zarysy sylwetek: czworonoga, o posturze przypominającej z grubsza odchudzonego lwa, jakiegoś występu czy siedziska, na którym spoczywał, oraz bliżej nieokreślonej płaszczyzny stanowiącej najwyraźniej rodzaj podłoża. W przeciągu następnego pół minuty zjawa nabrała na tyle wyrazistości, by dało się już zidentyfikować osobnika jako niegdysiejszego Radcę Lwiej Ziemi, jej byłego głównego szamana i historyka, zasiadającego na jakimś rodzaju tronu, czy też siedziska, wykonanego z materiału ze wszystkich znanych w tych stronach najbardziej przypominającego ciemny kamień. Wizja z płaskiej przeszła również na przestrzenną, choć z tym trzecim wymiarem coś w dalszym ciągu było nie do końca tak - owszem, obraz miał głębię, ale niezależnie od której strony się nań patrzyło, cały czas ukazywała sylwetkę jedynie od frontu, nie pozwalając ujrzeć grzbietu.
Krótkogrzywy spojrzał jeszcze na moment gdzieś w bok, i kłapnął kilka razy pyskiem, jak gdyby coś mówił - obraz wyostrzył się, ukazując prócz wyraźnych już teraz rys pyska, bogactwo pokrywających podłożę i siedzisko rytów, glifów i wtopionych w kamień połyskliwych pasm; pojawił się również dźwięk, na razie reprezentowany jedynie przez cichy szum.
Najwyraźniej usatysfakcjonowany, lew pokazał gdzieś w bok symbol uniesionego kciuka, po czym rozejrzał się w końcu po wnętrzu jaskini.
Trafili. Na wszystkich Przodków, lepiej trafić nie mogli - wylądował w środku swojej starej pracowni... najwyraźniej wciąż dość intensywnie wykorzystywanej. Nie było to jakoś specjalnie dziwne - H'runowie nie wykazali z jakiegoś powodu chęci zwandalizowania jej wnętrza, na szaber też się im jakoś nie zabrało, ocalały zaś sprzęt prosił się wręcz, by go używać.
Jako pierwsze jego uwagę przykuły duchy - prawdziwe duchy - nie znanych mu nawet z widzenia lwów... choć jeden z nich kogoś nieco mu przypominał.
- Dzień dobry panom, pozwolę sobie powitać was w moim dawnym przybytku - choć po takim czasie, trudno orzec, czy przysługuje mi względem niego jakieś prawo własności. Z kim mam przyjemność? - rzekł, po czym nie do końca świadomie zaczął wodzić po pyskach żywej części zgromadzenia. Po czym zamarł, gdy jego umysł, wbrew wszelkiej logice i prawdopodobieństwu dopasował fizjonomię rudego... puszystego osobnika do imienia, osoby i wspomnień. Nie, to przecież być nie mogło - po takim czasie wszyscy, których znał na tym świecie, musieli obrócić się już w pył, i to całe wieki temu...
...Nabo? - zapytał jednak mimo to, dziwnie niepewnym głosem.

@Nabo @Mistrz Gry

[Assurbani]

Assurbani poczuł ulgę, gdy Nabo wszedł do jaskini. W jego zwierzęcich oczach pojawiło się ciche zrozumienie i zadowolenie.Choć smutek tkwił w jego zwierzęcych oczach, to obecność Nabo stanowiła dla niego promyk nadziei, że życie w stadzie może znaleźć nowe zrównoważenie.
- Nabo, dobrze cię widzieć. Cieszę się, że do nas dołączyłeś - powiedział z delikatnym uśmiechem, dając do zrozumienia, że obecność Nabo jest dla niego ważna. Gdy do jaskini wpadł Egon, Assurbani spojrzał na niego z ciekawością. Kiedy Egon przywitał się radośnie, Assurbani odpowiedział mu równie życzliwie, kiedy ten zbliżył się do niego na bliższy dystans objął go łapą lekko przytulając go do siebie. Lekkie przytulenie Egona było niczym gest troski starszego wujasa, zatopionego w myślach o poważnych obowiązkach.- Witaj, młody Egonie. Miło cię widzieć.- Jednak w miarę radości z powrotu Nabo i spotkania z Egonem, Assurbani zaczynał zdawać sobie sprawę z delikatnej niezręczności sytuacji. Wraz z pojawieniem się Egona, Assurbaniego ogarnęły subtelne uczucia niepewności. Zdawał sobie sprawę, że teraz, w trakcie przygotowań do rytuału, nie jest najlepszym momentem na zabawy młodych lwiąt. Zerknął na Ventrumę, dostrzegając rany na jej ciele, co tylko wzmacniało jego przekonanie, że lepiej, aby ktoś zajrzał i zadbał o jej dobre samopoczucie. - Ventruma, lepiej, żeby ktoś przyjrzał się twoim ranom. Może uda się znaleźć kogoś, kto ma doświadczenie w leczeniu. - Chciał spojrzec na Nabo, ale już i tak nie chciał mu dokładac obowiazków więc po prostu skierował łeb gdzieś w swojego sposobu okno skalne, aby spojrzeć w dal. Wtedy do jaskini wkroczyła Diana, córka Tiba. Assurbani uśmiechnął się do niej i przywitał ją serdecznie. Kiedy do jaskini wkroczyła Diana, córka Tiba, Assurbani spojrzał na nią z uznaniem. Był gotów przyjąć ją w tym wyjątkowym miejscu, choć zdawał sobie sprawę, że dla młodej lwiczki mogło to być zupełnie nowe i nieznane doświadczenie. Uśmiechnął się do niej z delikatnym ciepłem, gotowy, aby tłumaczyć i pomagać jej zrozumieć znaczenie tego, co zamierzali uczynić. - Witaj, mała księżniczko. To, co widzisz, to specjalne miejsce dla nas. Planujemy przeprowadzić rytuał, aby odesłać pewnego nieznaczącego zbira. Jest to ważne dla naszej wspólnoty. - Zerknął teraz na obie kulki z pociesznym uśmiechem na twarzy. Nie zwracał im uwagi już, że to niebezpieczny moment dla takich młodzieńców jak one, przecież bylby niszczycielem dobrej zabawy. W oczach lwiątek starał się ugrywać przecież takiego cool wujeczka. Niestety nie było mu dane obserwować objawienie Athastana, pewnie odniósłby się do tego jakoś, ale zwyczajnie go nie widział.
@Nabo
@Ventruma
@Egon
@Diana
@Athastan

[Nabo]

Nabo już zaczynał mieć nadzieje, że będzie mu dane trochę odpocząć, gdy nagle do jaskini wpadła jakaś szara kulka. Grubas w skupieniu obserwował jak gówniak przewraca się a następnie wdziera się w przestrzeń osobistą Assurbaniego. Jak widać pod pewnymi względami i irytujące dzieciaki były jedna z klątw tego stada.
Po chwili do jaskini wkroczyła Ven. Nabo bez problemu dostrzegł, ze lwica jest czymś strapiona. Posłał jej delikatny uśmiech, chcą ją w ten sposób podnieść na duchu. Lew nie był do końca pewien, czym ta się zamartwia, jednak był jej wdzięczny za sam fakt, że spróbowała mu pomóc, no i że nie zabiła go za tego klapsa w zad. Dobrze, ze jego ojciec nie postanowił tak się wygłupić przy Lyarze...
Widząc jak lwica zaczyna gryźć swoją łap, Nabo zmarszczył brwi.
-Mogła byś mi to pokazać...- zdążył powiedzieć, nim do jaskini wpadał kolejna kulka. Nabo westchnął w duchu, jednak pomimo swojej niechęci do dzieci, nie mógł nie docenić jej fachowego podejścia do Ventrumy. Oczywiście jak na jej wiek...
-Tak się składa, że ja jestem medykiem- odezwał się po słowach Diano, po czym z wyraźną niechęcią dźwignął swój zad z ziemi i podszedł do Ventrumy.
-Zakażenie, jak w pysk strzelił...- rzucił, po czym zajrzał do swojej torby. Ups, chyba mamy problem...
-Macie może u siebie geranimiu...- rzucił jednak bardzo szybko skarcił się za swoje słowa z myślach. Skąd któryś z tych prostaków, mógłby wiedzieć o czym mówi...
-To taka roślina, ma charakterystyczne czerwone kwiaty. Jej liście przydają się przy zakażeniach- wyjaśnił wędrując po zebranych wzrokiem.
-Ej, mordy tam- rzucił do duchów, ta dwójka zaczynała już mocno działać mu na nerwy.
-Wybaczcie, od czasu tej przygody pod Baobabem muszę się użerać z dwójka duchów...-powiedział, po czym przerzucił wzrok na Asu.
-Pozwól, że wezmę te kości. Odprawię rytuał w kamiennym kręgu i zwrócę je wam, żebyście mogli je pochować- powiedział i kiedy jego wzrok tak krążył po wszystkich zebranych, stało się coś, czego się nie spodziewał...
-Ath, to ty?- zwrócił się do zjawy. W jednej chwili Nabo znieruchomiał a wszystkie jego zmysły skoncentrowane były na widmie przyjaciela. Usta grubasa poruszały się, jednak z jego pyska nie dobywały się żadne słowa.

@Egon
@Ventruma
@Diana
@Mistrz Gry
@Athastan
@Assurbani