Przestronna nora

[Alfajiri]

Nie spała długo, ani zbyt dobrze. Obudziła się jakiś czas później, niewiele bardziej wypoczęta, niż wcześniej. Niemniej, nie dała rady dłużej tak tu leżeć. Czuła, że musi się ruszyć. Musi... Stąd odejść.
Opuszczenie równiny nie było wcale łatwiejsze, niż ponowne tu przybycie. Jednakże czuła, że nie ma innego wyjścia. Nie mogła w nieskończoność żyć przeszłością. Przecież nie może się teraz poddać i na dobre pogrążyć w smutku i tęsknocie za tym, co straciła.
Westchnęła ciężko, rozglądając się jeszcze raz po swojej dawnej jamie, która nagle znów wydała jej się okropnie pusta. I skłamałaby twierdząc, że wcale jej to nie bolało.
W milczeniu poprawiła przymocowany do pancerza tobołek, po czym wyszła z nory. Otrzepała się krótko i zadarła łeb, by po raz ostatni spojrzeć na akację. Jeśli kiedykolwiek tu wróci, nie będzie mogła nazwać tego miejsca swoim domem.
Nie miała już domu. Znów była tylko włóczęgą, tak jak przed laty.
Odwróciła głowę, z kolejnym westchnięciem. Po czym po prostu ruszyła przed siebie.

/zt.