Jaskinia królewska

[Nefthis]

Mimo pociesznych słów Setha wcale nie czuła się aż tak pewnie. Uniosła spojrzenie ku niebu, na którym widać było już wędrujące po nim ziarna piasku a wokół rozchodził się coraz mocniejszy zawód wiatru. Z zamyślenia wyrwały ją dość głośne odezwy maluchów, które raczyły zapewniać, że będą grzeczne. Popatrzyła w ich stronę z pełnią ciepła i troski.
- No dobrze - sapnęła - ale tylko przed jaskinię. To kwestia chwil aż zrobi się ciemno.
Była tego bardziej niż pewna.
Nagle pojawiły się tu dwie postacie. Po pierwsze najwyraźniej jeden z największych leni spośród jej dzieci raczył wyjść na zewnątrz.
- Niech bogowie cię błogosławią - odparła gdy ten kichnął po czym schyliła się do niego by musnąć nosem w czółko.
Drugą osobą było starsze lwiątko, które nie należało do miotu. Całkiem rozgadana i sympatyczna lwiczka. Musiała być córką Geba i Nut.
- Witaj kruszyno - przywitała się z Tabiri. - Tak, niedługo będzie burza. A ty co tak daleko robisz od swojego legowiska? Twoi rodzice będą się martwić jeśli cię w nim nie zastaną. Twój tata dobrze mówi, burze piaskowe są niebezpieczne. Dobrze być blisko jakiegoś schronienia.
Wyglądało na to, że jeszcze jedna z dwójki jej bliźniaków obudziła się z letargu. Spojrzała w jej stronę i szybko napotkała wyczekujące ślepka Mert.
- Możecie wyjść przed jaskinię.

[Tabiri]

Prychnęła lekko przez nosek, jak jedno z faraoniątek, bo i ją drobinki piasku zaczynały łaskotać w nos. Ha, czyli jednak, burza. Tata miał rację, jak zwykle.
- No nie wiem - - powiedziała powątpiewająco, podnosząc zielone ślepka na Nefthis. - Jak mają mnie tam nie zastawać, skoro jest ta burza i sami będą się musieli gdzieś schować? A przecież oboje poszli na patrol, pilnować naszej oazy. Może nawet do tej drugiej, mniejszej - dodała z dumą. Tak był ułożony jej mały świat, że rodzice nie byli dostępni całodobowo - ale wyrabiało to w lwiątkach zaradność i umiejętność samodzielnego zorganizowania sobie czasu. - Jak trzeba się będzie już chować to schowam się tu u was, mogęęę? - zapytała, i wychynęła zza łapy faraonowej, zaglądając do wnętrza jaskini, jakby chciała się przekonać, czy się tam w razie czego zmieści. I tym sposobem zobaczyła faraoński przychówek.
- O, hej - przywitała się, momentalnie tracąc zainteresowanie dorosłymi, skoro właśnie objawiło się całe stadko nowych towarzyszy zabaw, a żadne z nich nie było Sobkiem, co za szczęśliwe zrządzenie losu. To nic, że jeszcze małolaty, jakoś się dogadają. - Jestem Abi, a wy? - zagadnęła.

[Ozyrys]

W końcu usłyszał to, czego chciał od dobrych parunastu minut - mama pozwoliła im wyjść przed jaskinię. Ba! I to w dodatku mogli zrobić samodzielnie, bez ich obstawy. Oczywiście nie wszystkim, bo reszta nadal spała i miała w nosie rodzinne spacery. Ich strata. Skakał już wesoło do wyjścia, gdy w progu pojawił się czyjś czarny łeb. Wystraszony schował się za kulasami ojca, nieśmiało wyglądając. Uważnie słuchał, co przybyszka ma im do powiedzenia. Nie wyglądała na ich siostrę, była większa i starsza. Dzięki bogom, kolejnej siostry by nie zniósł, już i tak było ich nadto. Odważył się w końcu i wyszedł zielonookiej naprzeciw, co by sobie nie myślała, że ma do czynienia z byle pierdołą. Wypiął dumnie pierś i rozpoczął gadkę.
- Ja jestem Ozyrys. - przedstawił się kurtuazyjnie, może trochę zbyt zuchwale, abstrahując do jego wcześniejszej bojaźliwości. - Pójdziesz z nami pozwiedzać okolicę? - uniósł brew podejrzliwie, nie wiedząc, czy nowicjuszka się zgodzi.

[Mertseger]

/Dobra jest na szybko xd. Za jakieś błędy przepraszam, ale o tej godzinie przestaje myśleć xd.

Mert nie musiała długo czekać na odpowiedź, gdyż nieznajoma od razu się przedstawiła.
Miała na imię Abi, a przynajmniej taką wersję imienia poznała.
Za nim zdążyła skromnie się przedstawić, jej brat postanowił ją wyprzedzić.
Lekko westchnęła i znów spojrzała na lwiczkę.
- No... a ja jestem Mert, tak lepiej.
Uśmiechnęła się z ulgą, że jakoś z tego wybrnęła.
Nie wiedziała, czy przedstawić się pełnym, długim imieniem, czy skrótem, lecz w końcu wyszło, jak wyszło-skrótem.
Gdy miała już zapytać nową znajomą, czy przejdzie się z nimi, braciak znów ją wyprzedził i zadał pytanie pierwszy.
Ignorując, to dopowiedziała swoje:
- Tak, chodź z nami.
Cieszyła się, że ma okazje poznać kogoś nowego, a podczas wspólnego spaceru można duużo rozmawiać.

[Seth]

Do jaskini zawitało kolejne lwiątko, w którym szybko rozpoznał młode Geba i Nut. Na chwilę zawiesił na niej wzrok.
- Witaj młoda panno. - Jako że Nefthis w zasadzie wszystko wyjaśniła, a młodziaki zajęły się sobą ku jego zadowoleniu mógł jeszcze chwilę poświęci zatroskanej małżonce. - I ani kamyka dalej ma jutrzenko, będziesz mogła przez cały ten czas nas usłyszeć z groty. - Zapewnił Nefthis mijając małą czarnulke przy wychodzeniu przed jaskinie.
- Grzeczne lwiątka słuchać winny swych rodzicieli by nie złościć bogów i nie przysparzać im tak problemów.- Czekał na szkraby na zewnątrz dodając w odpowiedzi na pytanie. - Oczywiście Abi, tak jak mówił twój ojciec, gdy burza na dobre się rozpęta czym prędzej schronienie znaleźć musisz. - Co więcej nadarzyła się wyborna okazja by przekazać im jedno z prawideł przodków.
- Co więcej obowiązkiem naszym jest udzielić schronienia w takim wypadku.

[Tabiri]

Tabi przyjrzała się tej dwójce rodzeństwa, która wykazywała więcej funkcji życiowych i inicjatywy niż reszta. Byli do siebie bliźniaczo podobni, z tym, że różnopłciowi, co nieco ułatwiało orientację. A jak trochę poczeka i Ozyrysowi zacznie rosnąć grzywa, to już w ogóle z górki! No, ale do tego jeszcze trochę.
- No pewnie, chodźmy! - miauknęła entuzjastycznie. Ona już co prawda chodziła co nieco po Oazie i widziała to i owo, ale kiedy pomyślała sobie o o tych wszystkich odkryciach, których można dokonać z większą ekipą poszukiwawczą... to aż się rozkaszlała z pylistego powietrza. No tak, dzisiaj sobie nie pozwiedzają...
Zrobiła ósemkę obiegając truchcikiem dookoła Mert i Ozyrysa, i już była gotowa poprowadzić ich ku słońcu (temu teoretycznemu), kiedy pan Faraon powiedział im prawdę objawioną, i nie było siły, musiała zapytać.
- Ale wszystkim-wszystkim? A jakbym była zbłąkanym krokodylem szukającym schronienia, to wtedy też? - kłapnęła zaczepnie szczękami koło ucha Ozzy'ego, odskakując zaraz, w stronę wyjścia, żeby go skłonić do pościgu. - Albo podstępnym lampartem? - Tu otarła się o Mert, puszczając do niej oko. - Wtedy też mamy udzielać schronienia, Panie Faraonie?

[Seker]

Siedział pod brzuchem matki wyglądając spomiędzy jej łap na zbieranine cudaków.
Budża Wielkie halo z tej całej budży, wszyscy tylko o niej gadali, ojciec, matka się chyba jej bała, a ta nowa i rodzeństwo? Oh tak, te małe owsiki aż palił się do wyjścia na zewnątrz, on za to niespecjalnie interesował się tym co było za wyjściem z jaskini, podobnie było z tym wielkim boskim zjawiskiem pogodowym.
Otarł majestatycznie pyszczek łapką i opuścił bezpieczne matczyne schronienie.
- To ftety tatuś, albo mamusia by cię ugryźli i drapnęli mocno. Mały z ciebie kjokodyl i lampart. - A mama i tata, to olbrzymie dwa lwy. To jasne jak jaśniejące na niebie słońce, zadarł nosek dumny z swojej wielkiej mądrości.

[Mertseger]

Gdy Abi wyraziła zgodę na pójście razem z nimi, Mert ucieszyła się jeszcze bardziej niż wcześniej.
W końcu, kiedy nadszedł moment, że miała już iść ujrzeć oazę, i to wszystko, co jest na zewnątrz Tabiri zaczęła kręcić ósemkę między nią a Ozyrysem.
Zastanawiając się, o co chodzi, spojrzała na nią ze zdziwieniem i gdy już teraz ostatecznie miała postawić parę kroków do przodu Abi zaczęła mówić coś o jakimś krokodylu, a potem o lamparcie, a przy słowach o lamparcie, Mert lekko się zdziwiła, gdy lwiczka otarła się o nią i puściła do niej oczko, lecz bardzo szybko zdziwienie zamieniło się w szeroki uśmiech.
Przy okazji zobaczyła, że kolejny jej brat wykazał znaki życia.
Dobrze, że się budzą, bo trzeba się w końcu stąd ruszyć, wiecznie tu leżeć nie będą!
- Oj, chodźmy juuuż, rozmawiać można podczas drogii-
Przewróciła lekko oczami i przechyliła głowę na bok, oczekując, aż w końcu wyjdą z tej jaskini.
Była tak ciekawa tego, co spotka ją, gdy wyjdzie na dwór, że niecierpliwość zaczęła ją przerastać.
Mieli iść już dawno temu, a dalej tu siedzą!

/Kochane rodzeństwo piszcie , @Hathor , @Toth

[Ozyrys]

/Będzie krótko, brak weny

Patrzył zdziwiony, co wyczynia i co mówi zielonooka. Była dla niego jakaś taka.. jakaś taka dziwna. Niby prawie-rówieśniczka, ale jakaś taka specyficzna. I pokręcona, o! Ale może tylko mu się tak wydawało, skoro całe swoje (aż miesięczne) życie spędził wyłącznie z rodzeństwem? Pokręcił łebkiem pozwalając, by krążyła między nimi bez konsekwencji, po czym wstał i wyjrzał zza progu, by przyzwyczaić oczęta do światła. Cały czas w jaskini, cały czas w ciemnościach i półmroku, dlatego w niebieskich ślepiach ukazało się parę kropelek. Obejrzał, co jest na zewnątrz, próbując wyłapać najciekawsze punkty.
- Kto ostatni przy palmie ten żuk gnojak! - krzyknął i wystrzelił jak z procy do drzewa.

[Hathor]

Obserwowała sobie spokojnie teren poza jaskinią gdy nagle minęła ją jakaś szara kulka i zaczęła rozmawiać z resztą. Hathor skupiła się jednak na otoczeniu którego do tej pory jej oczy nie widziały i zapomniała się chociażby przedstawić, po chwili jednak obróciła się i podeszła do rodzeństwa które do tej pory jeszcze nie wyszło, na co oni czekali? Dopiero co chcieli wychodzić. -Bądź miły Seker...- westchnęła, podchodząc do reszty. -Idziecie?- zapytała, choć Ozyrys zdążył wystrzelić przed jej słowami, widocznie znudziło go to siedzenie. Sama więc wróciła przed wejście by powoli dobiec do ojca którego to zamierzała się trzymać.