Skupisko głazów

[Huzuni]

- Niech ci będzie - odparła, gdy Raisa zaproponowała polowanie.
W przeciwieństwie do przewodniczki, nie była głodna. Nie poprosiła jednak o wynagrodzenie za udział w całym tym przedsięwzięciu, przystanęła na nie pomimo tego. Była to bowiem najbardziej opłacalna możliwość ze wszystkich, nawet jeśli nie wiązała się ona z zapłatą.
Przysiadła w cieniu pobliskiego drzewa. Wzrok lwicy mimowolnie spotkał się ze spojrzeniem Ventrumy, jak gdyby podświadomie wyczuła, że jest przez nią obserwowana.
- Coś nie tak? - spytała.
W głosie Huzuni nie było czuć gniewu czy prowokacji. Pozostawał beznamiętny, jak jego właścicielka. Brak jakichkolwiek emocji. Tylko ta ciągła obojętność na wszystko.
- Dużo jest tutaj stad? - padło kolejne pytanie, tym razem zadane obu lwicom. Wszak każda mogła usłyszeć o innym.

[Raisa]

Raisa spojrzała się na Ven która była trochę zmęczona tą pogodą i w ogóle. No na dobrą sprawę było bardzo gorąco. Spokojnie spoglądała po samicach. - No dobra.. - rzekła krótko szukając też cienia i chyba go znalazła przy Ven.
- Lepiej ukryj się przed słońcem bo strasznie jest gorąco - rzekła do niej. - Co ja wiem jest jedno jeszcze, Zła Ziemia - odpowiedziała.

[Malahir]

Nieznajoma nie odpowiedziała, co szczerze powiedziawszy zaniepokoiło malca. Mama zawsze ich uczyła, że trzeba odpowiadać, kiedy ktoś się wita. Ta lwica najwyraźniej nie miała zamiaru... Więc dlaczego szła w jego kierunku? Może była jednym z tych złych zwierząt, przed którymi zawsze go ostrzegano?
Dlatego też niewiele myśląc samczyk po prostu dał susa w najbliższe zarośla, rzucając się do ucieczki. Poczuł ukłucie wstydu, bo w końcu obiecał sobie, że będzie odważny. No, ale było już za późno. Gnał więc przez siebie dopóty, póki nie był pewien, iż nie jest ścigany. Wówczas zwolnił i rozejrzał się dookoła. Nie zauważył niczego, co mogłoby świadczyć o obecności czy to siostry, czy to tamtej obcej lwicy. Przez chwilę miał ochotę znowu zawołać, lecz się powstrzymał. Co, jeśli tamta jest nadal w pobliżu?
W chwilę później usłyszał głosy, z których co najmniej jeden wydał mu się znajomy. Kojarzył mu się z domem. Toteż niewiele myśląc ruszył w ich kierunku, przedzierając się niezdarnie przez krzaki.

[Ventruma]

Nie, nie, jest dobrze.-Powiedziała i po usłyszeniu odpowiedzi Raisy, szybko dodała.
-Jest jeszcze jedno, ale nazwa nie jest mi znana.-Odpowiedziała krótko, bez emocji. Nie chciała poruszać tego smutnego tematu, ale dobrze wiedziała, że biała lwica raczej ze złej ziemi nie jest. Spojrzała w górę i schowała się bardziej w cień. Na złej ziemi może być jej ojciec... pomachała głową, by odgonić te myśli. TU jest jej nowy dom.

[Raisa]

Raisa wyczuła coś nie tak, co musiało oznaczać jedno dlatego wstała spoglądając się na dwójkę.
- Ven będę wracała jednak na Lwią Skałę - rzekła trochę niezapokojona swoim słabym samopoczuciem. Najwyrazniej musiała odczuwać skutki ciążowe. Westchnęła ciężko. Potem skinęła głową do pożegnania się z samotniczką.
- Przepraszam, za niebywałą sytuację ale muszę już wracać na Lwią Skałę - rzekła dając do zrozumienia, że to siła wyższa.

z.t (jeśli chce Ven iść za Raisą to możesz śmiało).

[Malahir]

Zanim tam dotarł, głosy się oddaliły. Wyłoniwszy się z zarośli przystanął, rozglądając się dookoła z zaskoczoną minką. Przesłyszał się? A może to duchy? Mama opowiadała im co nieco o duchach. Na tę myśl wzdrygnął się nieznacznie. Ten las zaczął coraz mniej mu się podobać. Musiał się stąd wydostać!
Przez jakiś czas krążył wokół bezładnie, póki nie odnalazł własnych śladów i ruszył po nich z powrotem.

//zt.

[Śliwka]

Ven prowadziła, a ja z kamiennym wyrazem pyska brodziłam obok niej w soczyście zielonej trawie, trawie jak morze, trawie falującej jak woda. Czułam na grzbiecie ciepło słońca, słońca jak słońce, słońca palącego jak słońce. Uśmiechnęłam się.
Pasło się tu mnóstwo zwierząt, a najbliżej nas - stado gnu, które niespodziewanie wpadło w popłoch. Zatrzymałam się. Wyobraziłam sobie, jak z zasadzki wyłaniają się lwice i wspólnie osaczają najsłabszą antylopę. Świetnie rozumiałam, na czym polega ich plan, śledziłam pogoń, sprawdzając, czy potrafię ją przewidzieć: widziałam, jak nagonka kieruje antylopę w stronę zasadzki, jak łowczynie porozumiewają się między sobą ogonem, uchem, wibrysem, jak wiedzą, w którą stronę która pobiegnie. Widziałam też, jak nagle się zatrzymują, ponieważ zauważają mnie schowaną drobinkę. Tylko ćwiczyły i wcale im nie szkoda przepuszczonej okazji, wolą wszystkie razem zarechotać i pójść w moją stronę. O nie. Pora obudzić super...
Potrząsnęłam głową. Gnu pasło się spokojnie.
Podniosłam do pyska łapę, żeby wyciągnąć spomiędzy palców kolec.

[Ventruma]

Ven szła pierwsza, ale co jakiś czas spoglądała na Śliwkę.
Uśmiechnęła się również gdy zobaczyła, że ona się uśmiecha, bo wygląda na trochę nieśmiałą.
-Jesteśmy już niedaleko.-Powiedziała rozglądając się naokoło. Nigdy tu nie była, ale czuję zapachy z lwiej skały, więc są blisko. Na około widać głazy i drzewa. Są na jakiejś polanie z gnu, a drzewa są naokoło nich. Chyba natrafiły na dziką różę, bo ktoś tu ma kolec w łapie.
Usiadła na chwilę i znów spojrzała na swoją kawowo-mleczną koleżankę. Chwila odpoczynku im nie zaszkodzi.

[Śliwka]

Wyciągnęłam malutki kolec i już chciałam ruszyć dalej, kiedy zobaczyłam przed sobą Ven. Co u pieronka, dlaczego nie idziemy, czy coś za mną się niespodziewanie pojawiło? Zerknęłam przez bark. Nie. Raz jeszcze popatrzyłam na Ven, po czym zrozumiałam, że to ten moment, w którym powinnam zrobić dokładnie to, co mój towarzysz, zmałpować go. Usiadłam. Pociągnęłam kąciki pyska do góry, po raz pierwszy obdarzając Ven uśmiechem. Nie jakimś super szczerym, bo takich szczerych uśmiechów nie trzeba było wymyślać, że się je właśnie wykona, ale na pewno był to uśmiech, jestem jak akacja na sawannie pewna. Aż zaczęły mnie boleć policzki. Tak, to na pewno był uśmiech. Nic przyjemnego. Bolące policzki. Spróbowałam go poszerzyć. Uśmiech z obnażonymi zębami, taki weselszy.

[Ventruma]

Odwzajemniła uśmiech.
-Przystańmy chwilę. -Wskoczyła na jeden kamień i się położyła.
-Jak w ogóle się tu znalazłaś?-Zapytała z zaciekawieniem. Fajnie by było się więcej dowiedzieć, a nie przyjść do Tiba i powiedzieć: ,,To jest Śliwka" i tyle. Zresztą i tak była tym zainteresowana. Jak widziała, jej nową koleżanka była mało rozmów na, więc pytanie może ją zachęci do dłuższej wypowiedzi. Przekrzywiła głowę i spojrzała ciepło na nią.