Wielki Meander

[Jasmin]

Ulżyło jej, że Ukatili czuje się już lepiej. Gdyby tylko powiedział, że coś go boli na pewno nie nalegałaby żeby iść dalej, tylko żeby jeszcze odpocząć. Podeszła do rzeki, jednak zawahała się kilka kroków przed brzegiem. Aż ciarki przeszły jej po grzbiecie na wspomnienie wczorajszej przeprawy. Skoro jednak Ukatili się nie bał, to ona też nie będzie. W końcu nie była już dzieckiem. Odetchnęła głęboko i szybkim krokiem zbliżyła się do wody żeby się napić.
- Jestem gotowa do drogi. - zameldowała radośnie i na wszelki wypadek odskoczyła jak najdalej od brzegu.

[Ukatili]

W takim razie ruszajmy w drogę. - Ukatili rozejrzał się i ruszył w kierunku północnym.
/zt

[Jasmin]

Podskakując wesoło ruszyła tuż obok opiekuna. Już w głowie zaczęły kłębić się jej wyobrażenia jak może wyglądać ta północ. Może mieszkają tam inne zwierzęta. Albo rosną całkowicie nieznane rośliny. A może skoro nad oceanem znajdował się jeden koniec świata, to na północy jest drugi? Nie, to chyba jednak za mało jak na cały świat. Pogrążona w takich rozmyślaniach i marzeniach podążała z Ukatilim w stronę nieznanego.

ZT

[Fatum]

Dziarskim truchtem przybył w okolice meandru. Było południe, afrykańskie słońce tak prażyło, aż Fatum mrużył oczy, zwalniając krok. Rozejrzał się dookoła, lustrując okolicę swoim czujnym wzrokiem. Prawie pusto. Po chwili ślepia powędrowały lekko w dół, skąd dobiegały dźwięki wody obijającej się o skały. Niewiele myśląc, Fatum począł zsuwać się po zboczu na piaszczystą plażę.

[Kisulisuli]

Po wyruszeniu z cieplicy Kisulisuli postanowiła zregenerować się i odczekać aż rany się zagoją, na terenach rodzimych. Po dotarciu do meandru sprawdziła szybko łapką temperaturę wody. Akurat nadawała się na schłodzenie, więc szybko wskoczyła do wody, zanurzyła w niej rany i natychmiast wyszła, bo przecież koty nie przepadają za wodą, ale czasami jest niezbędna im.
Po czym otrząsnęła się, po czym położyła się w cieniu na miękkiej trawie i zaczęła wylizywać rany. W pewnym momencie zobaczyła zbliżającego się geparda z oddali. @Fatum

[Fatum]

Kiedy tak zsuwał się po piaszczystym zboczu, niewiele było trzeba, aby stracił całkowicie kontrolę nad prędkością i ruchem swoich łap. Spanikowany Fatum próbował hamować, robił to jednak tak nieumiejętnie, że jedynym efektem starań młodego geparda okazała się chmura piasku, który na dodatek wleciał mu do oczu, powodując niemiłosierne swędzenie. No, przynajmniej dotarł do plaży. Wykonał dwa półpełne, nieplanowane fikołki i legł na skraju piaszczystej powierzchni. Jeszcze chwilę leżał tak, łącząc fakty, a później potrząsnął łbem z zażenowaniem. Podniósł się do siadu i jakież było jego zdziwienie, kiedy spostrzegł zwierzę na trawie nieopodal. Wbrew swojej naturze nie podbiegł jednak od razu. Naszło go wiele wątpliwości - pić czy biec poznawać, wszystko kotłuje mu się w głowie przez upadek czy ekscytację? W rezultacie tylko stał.

[Kisulisuli]

Podczas mycia w pewnym momencie usłyszała charakterystyczny dźwięk podczas przemieszczania się po piasku. Spojrzała więc w stronę skąd dochodził dźwięk. Zobaczyła istotę w cętki. Początkowo uradowana pomyślała, że to jej młodszy braciszek, który próbował się zakraść do niej i przestraszyć, lecz po dokładnym przyjrzeniu się okazało się, że to gepard, który stracił równowagę podczas chodzenia po zboczu. Postanowiła poczekać aż on podejdzie, lub jak skończy wylizywać rany powitać go w jej rodzinnych stronach. I kto wie? Może razem pobawić się, może też w środku było w nim trochę coś z dziecka, a słyszała raz, że podobno z gepardami są najfajniejsze zabawy. Więc wzięła się z powrotem za wylizywanie ran po walce.

[Fatum]

Zastrzygł uchem, kiedy lampardzica spojrzała choć na chwilę w jego stronę. Prychnął, próbując pozbyć się resztek piasku z nozdrzy - pamiątki po niedawnej przygodzie. Odzyskał zupełną trzeźwość umysłu po szokującym fiknięciu, więc postanowił dowiedzieć się, kim jest cętkowany kot. Dla Fatuma wyglądał prawie jak on sam, tylko masywniejszy i z innym pyskiem.
- Och, może to nowy kolor kojota! - powiedział cicho do siebie, ale z pewnością w głosie. - Zupełnie jak ja!
Uświadomienie sobie tego dodało młodemu gepardowi jeszcze więcej śmiałości. Podszedł do samicy.

[Mistrz Gry]

Wiedział oczywiście, że lamparty są dość szybkimi zwierzętami, lecz aż do dnia dzisiejszego ich nie doceniał. Przysiadł sobie chwilę na gałęzi by wyczyścić piórka przez lotem, a Kisuli tymczasem zdążyła zniknąć mu z oczu. Nie uszła oczywiście długo bystremu wzrokowi orła i Kron ujrzawszy w dole cętkowaną sylwetkę, zaczął frunąć w dół. Ale zaraz, zaraz, chyba dwoiło mu się w oczach, bo tuż obok znajdował się drugi łaciaty kot. Wylądował łagodnie na ziemi obok Kisuli.
- Jakiś krewniak? - zapytał teatralnym szeptem, wskazując ukradkiem na geparda. Nie był ekspertem w rozróżnianiu kotów. Wyciągnął jednak wniosek na podstawie tego, że lamparcica nie siedziała jeszcze schowana w krzakach jak to miała w zwyczaju na widok nieznajomych.

[Kisulisuli]

-Nie, skądże. Przecież to gepard, więc jak mógłby być moim krewniakiem?-odpowiedziała Kronowi ze zdziwieniem, przecież jak to? Jest taki mądry i nie rozróżnia lamparta od geparda? Może jeszcze nie spotkał geparda, lub rzadko widział te dwa gatunki, pomyślała. Zastanawiała się skąd wziął się tu gepard, może też szuka tego królestwa, co ona, lub wyruszył w przygodę. Pomyślała, że nie ma co rozmyślać, bo i tak się dowie, jak będą rozmawiać, zresztą w tej chwili najważniejsze dla niej było to, by rany się zagoiły wszystkie. W sumie może by tak poszukać aloesu? Lecz nie, ta czarodziejka jeszcze machała grzechotką nad jej ranami. No cóż, musiała zagoić rany w tradycyjny sposób.