Wielka Wydma

[Jojo]

Ona też miała dość pustyni, ale co z tego skoro ciągnęła się aż po horyzont. Może udałoby im się wrócić tam skąd przyszli, ale wiatr na pewno już dawno zatarł ślady ich łap. Pozostawało tylko iść naprzód, nawet jeśli bez nadziei na trafienie do celu.
- Dobrze, znajdziemy. - odpowiedziała bez przekonania, powstrzymując łzy. Mówiła, że będzie silna, więc nie może dłużej zachowywać się jak dziecko. Ukatili doznał ran przenosząc ją przez rzekę i musiała mu się jakoś odpłacić.
- Nie, zostań tu. Ja pójdę! - oznajmiła zdecydowanie i potykając się na sypkim piasku zaczęła piąć się w górę. Miała wrażenie, jakby zanurzała łapy w gorącej lawie a piasek wgryzał jej się w oczy i futro oraz wypełniał gardło. Z każdym krokiem była coraz słabsza, ale uparcie wdrapywała się na szczyt wydmy.

[Ukatili]

Dobrze, idź. - Odpowiedział, patrząc na już biegnąca w górę jak szaloną Jojo. Zaśmiał jak zobaczył, że się wywróciła. - Wolniej, bo jeszcze sobie coś złamiesz.
Odczekał chwilę. - No i co? Widzisz tam coś?

[Jojo]

Miała wrażenie, jakby wspinała się w nieskończoność. Gdy podnosiła głowę, szczyt wydmy wciąż był wysoko przed nią i nie mogła patrzeć na niego długo ze względu na palące słońce, które raziło w oczy. Skupiona na swoim zadaniu nie słyszała co mówił Ukatili. Pewnie i dobrze, bo słysząc jego śmiech pewnie wybuchnęłaby płaczem, a tego najmniej w obecnej chwili potrzebowała. Jeszcze krok, jeszcze kolejny... powtarzała w myślach, by zmusić mdlejące łapy do wysiłku.
Wreszcie dotarła na górę. Położyła się na piasku by dać sobie trochę odpoczynku i by przypadkiem nie potknąć się, bo upadek w dół w takim momencie byłby zaprzepaszczeniem całego jej wysiłku. Mrużąc oczy przed palącym blaskiem podniosła wzrok na horyznont i o mało nie krzyknęła z rozpaczy. Przed nią gdzie tylko mogła sięgnąć wzrokiem rozciągało się morze piasku. Odwróciła się zrezygnowana i aż wstrzymała oddech. Czy to możliwe? Przyjrzała się uważnie. Tam w oddali było coś zielonego, jakby mały lasek. A skoro są tam drzewa to musi być też woda. Chyba że to tylko kolejna fatamorgana, a oni idąc za nią zgubią się jeszcze bardziej. Wahała się przez chwilę co o tym myśleć i postanowiła wrócić na dół by opowiedzieć opiekunowi co zobaczyła. On będzie wiedział co robić.
Spojrzała w dół, a jej serce momentalnie przyspieszyło. Nie zdawała sobie sprawy, że jest tutaj aż tak wysoko. Kiedy szła pod górę nie patrzyła w dół, teraz zaś nie miała innego wyjścia. Ostrożnie postawiła łapę na zboczu, potem drugą... zrobiła jeszcze kilka kroków. Wtem jednak obolała noga omsknęła się jej na piasku i z piskiem zaczęła zsuwać się szybko w dół.

[Ukatili]

Stała tam na górze jak wryta. Co ona mogła tam zauważyć? Ukatili starał się stawiać po woli kolejne kroki, aby dogonić Jojo. Nagle jednak, chyba podwinęła jej się noga, przewróciła się i zaczęła spadać po zboczu.
Ukatili nie zwracając na ból, skoczył w odpowiednim momencie w stronę i momencie tak, aby złapać Jojo. Następnie zaparł się łapami i wyhamował po woli. Po krótkiej chwili zatrzymali się. - Wszystko ok? - Spytał się patrząc jej w oczy.

[Jojo]

Świat wirował przed nią, gdy rozpaczliwie próbowała zahamować na sypkim zboczu. Nagle przed oczami mignęła jej czarna postać i już po chwili wtuliła się w futro Ukatiliego. Cała się trzęsła ze strachu i zmęczenia, a do tego kręciło jej się w głowie tak, że nie mogłaby zrobić nawet kroku.
- Chyba tak. - odpowiedziała słabiutkim głosem. Przez dłuższą chwilę była zbyt zdenerwowana by wydusić z siebie choć jedno kolejne słowo, ale musiała przecież powiedzieć co widziała na górze. Odkaszlnęła piasek, którego miała pełno w pyszczku i po raz kolejny poczuła jak bardzo potrzebuje wody. Wyswobodziła się z uścisku i na trzęsących się łapach stanęła przed Ukatilim.
- Widziałam drzewa. Były zielone, więc musi tam być woda. To nie jest kolejna fatamorgana, prawda? - zapytała, błagając w myślach Przodków by opiekun potwierdził jej słowa, bo to jedyna nitka nadziei jaką miała w tamtej chwili.
- To było w... - spojrzała na lewo i na prawo. Kiedy staczała się ze zbocza, kompletnie pomieszały jej się kierunki świata, a piasek wszędzie wyglądał podobnie. - Chyba w tamtą stronę. - wskazała łapą, choć nie miała do końca pewności czy na pewno tamten kierunek był właściwy. Próbowała przypomnieć sobie jak wchodziła na górę. Na pewno szła tamtędy, bo jeszcze widziała swoje ślady na piachu. Potem się odwróciła i wtedy zobaczyła oazę.
- Tak, to na pewno w tamtą stronę! - potwierdziła pewnym głosem.

[Ukatili]

Są, czy ich nie było. Po prostu ruszymy tam, bo nie mamy innego wyboru. - Trochę się zmieszał, gdy usłyszał, że Jojo nie wie gdzie to było. - Ale Jesteś pewna?
Ukatili poczuł zapach krwi. Usiadł i popatrzył na swoje przedednie łapy. Rany się znów otworzyły, a z nich po woli kapały krople krwi. - Musimy ruszyć od razu.

[Jojo]

Pokiwała szybko głową na znak, że jest pewna. Nie mogła się pomylić. Pamiętała dokładnie jak wchodziła na wydmę, w końcu nie było to łatwe i tak szybko tego nie zapomni. Liczyła, że Ukatili pocieszy ją, da jej trochę nadziei mówiąc, że to nie były tylko zwidy. Jego odpowiedź mówiła jednak sama za siebie - on też wątpił, że coś tam znajdą. A może myślał, że tylko to sobie zmyśliła pod wpływem upału. Chciała zapytać opiekuna jeszcze raz o fatamorganę, złudnie licząc że tym razem odpowiedź będzie inna, ale jej uwagę przykuł piasek wokół jego łap. Był czerwony, jak krew. Niedobrze, co teraz zrobią? Tutaj nie było liści, żeby owinąć nimi rany ani wody żeby je obmyć - chyba że skupisko drzew rzeczywiście okazałoby się oazą.
- Dobrze. - odpowiedziała tylko. Wiedziała, że nie ma sensu pytać go jak się czuje ani czy go boli bo dobrze znała odpowiedź.

[Ukatili]

Ryknął. - Mam dość tego wszystkiego. - Wstał, kulejąc. - Ruszajmy...teraz! - Zaczął iść po woli zostawiając krwawe ślady.

[Jojo]

Skuliła się, kładąc po sobie uszy. Przecież nie zrobiła tego specjalnie, nie chciała spaść z wydmy. To nie była jej wina! Chciała powiedzieć to na głos, ale bała się, że Ukatili zezłości się jeszcze bardziej. Pewnie powinna była bardziej uważać i wtedy nic by się nie stało. Zwiesiła głowę, żeby nie widział jej miny. Nie może płakać, musi być duża i dzielna.
- Dobrze, to się już nie powtórzy. - odpowiedziała cichutko. Na moment tylko podniosła wzrok by sprawdzić w którą stronę iść i powoli, łapa za łapą. Nie obejrzała się na Ukatiliego, bo wiedziała, że na pewno pójdzie za nią. W tej chwili polegał na niej, więc nie mogła zawieźć po raz kolejny, tak jak zawiodła rodziców. Jeśli będzie trzeba, to ona przyjmie na siebie rany i wszystkie obowiązki. Oczy bolały ją od światła i wpadającego do nich piasku, futro całe gryzło i swędziało, ale najgorzej było z nogami. Czuła jakby szła nie po piasku, lecz po kolcach. Całe szczęście powoli przestawała już je czuć, za to coraz bardziej kręciło jej się w głowie. Zrobiło się chyba jakoś ciemniej... a może to tylko jej oczy. Przynajmniej światło nie będzie już jej tak raziło. Nieświadomie zamknęła powieki i zrobiła kolejny krok. Miała wrażenie jakby jej łapa zapadała się się pod nią. Nagle znalazła się bezwładnie na gorącej ziemi i to ostatnie co dotarło do jej świadomości, nim otulił ją sen.

[Ukatili]

Słyszał smutny głos Jojo, chciał ją od razu przeprosić, że krzyknął na nią, lecz akurat w momencie, w którym obrócił łeb, aby popatrzeć na nią ona upadł i zamknęła oczy. Od razu podbiegł do niej. - Jojo słyszysz mnie? Wszystko okej? - Słowa jednak pozostawały bez odpowiedzi.
Wiedział, gdzie w którym kierunku ma iść, dlatego schylił się złapał zębami za kark Jojo i narzucił ją sobie na plecy.
Momentalnie ból w łapach powiększył się tysiąckrotnie. Ukatili jednak ruszył w kierunku, o którym mówiła młoda.Miał nadzieję, że już są blisko, bo czuł, że długo w z takimi łapami nie wytrzyma.
/zt