Skalna wnęka

[Mistrz Gry]

-Dar który właśnie otrzymałeś, przysługuje nam tylko dlatego, że obiecaliśmy nie zatrzymywać go wyłącznie dla siebie. Takie są zasady- powiedział, w charakterystyczny dla siebie sposób a echo powtórzyło jego słowa. Kiedy Wajibu ruszył za ciemnym, mógł usłyszeć, że jego sługi ruszają zaraz za nim.
-Od teraz będziesz mi pomagał w przekazywaniu daru innym napotkanym lwom, dzięki czemu będziesz mógł zachować swoją nową moc i wywrzeć zemstę na tym marnym pomiocie, który niegdyś był twoim panem- rzekł Berko, gdy spacerowali tym samym tunelem, którym tutaj weszli. Po pewnym czasie udało im się dotrzeć do wyjścia.
-Pozwól za mną młodzieńcze. Czas na twoją chwilę chwały- powiedział a jego ślepia zalśniły fioletowym blaskiem. Po tych słowach lew spokojnym krokiem opuścił jaskinie i udał się w głąb terenów Bractwa.

z/t

[Wajibu]

Brzmiało to racjonalnie, jednakże w jaki sposób mieli nie zatrzymywać go tylko dla siebie? Czyli po jakimś czasie odda to co właśnie dostał i jednak będzie śmiertelny, czy może chodziło też o ściąganie innych w to miejsce tak jak zrobił to Berko... sporo pytań mimo wszystko pozostawało bez odpowiedzi, jednakże nie czuł teraz potrzeby słyszeć je wszystkie. Szczególnie że mniej więcej usłyszał to, co było najważniejsze, co prawda ogólnikowo ale zawsze coś. Gdyby miał złe zamiary raczej powiedziałby żeby siedział cicho, niż cierpliwie odpowiadać i wyjaśniać niczym małemu dziecku które boi się wykonać kroku. Kiwnął głową słysząc resztę jego słów po czym ruszył tuż za nim, zaciekawiony jak to będzie dalej wyglądać.
/zt

[Tunu]

Nie wiedziała, czy jest na tyle zdesperowana na poszukiwanie zioła którego nawet nie potrzebuje w tym momencie, ale jednak jej duma nie pozwoliła się tak od razu poddać.
Tym sposobem znalazła się na stromej drodze w stronę skalnej wnęki. Raz w życiu dziękowała za bycie lampartem, bo przejście tutaj było dla niej o wiele łatwiejsze niż dla przeciętnego lwa.

Tunu wyrzuca 3d100:
75, 41, 59

- Ugh. - Łapy już jej odmarzały od łażenia dookoła, zdenerwowana wróciła się i ruszyła w następną część gór, raczej ostatnią.

zt