Pogorzelisko

[Lyarra]

Lyarra była... cóż, bardzo rozczarowana.
- To nie ma sensu. Każda z nas może jeszcze kilka razy powtórzyć swoją opinię, ale i tak drugiej nie przekona. - Do tego powoli zaczynała sprowadzać się ta rozmowa, czyli stawała się zwykłą stratą czasu. Zresztą brązowa zdążyła już zaspokoić swoją ciekawość, wręcz dowiedziała się chyba nawet więcej, niż chciała.
Na propozycję Datury zaśmiała się chrapliwie.
- Och, nie, to by było zbyt proste - doparła rozbawiona. Przynajmniej udało jej się zirytować lwicę, co stanowiło przynajmniej jeden sukces w tym paskudnym dniu.
Zatrzymała się. Skoro już doszły do wniosku, że dalsza rozmowa nie ma sensu, nie było też sensu dłużej tu zostawać. Zwłaszcza, że miała jeszcze coś do załatwienia.
- Żegnaj, albo raczej, do zobaczenia - rzuciła, po czym odwróciła się i skierowała na południe.

z.t.?

[Danuta]

W tej kwestii musiała się całkowicie zgodzić z rudą. Choć na początku odniosła wrażenie, że odnajdą wspólny język, ich poglądy były na to zbyt różne.
- Jak tam wolisz. Przykro mi to mówić, ale twoja tożsamość interesuje mnie o wiele mniej niż sądzisz. To twoja postawa kreowania się na jakąś ważną personę jest tak irytująca. Jak widać z nas dwóch jestem bardziej godna zapamiętania. - jako medyczka na Lwiej Ziemi często widywała wiele osobników, ale nie było powodu udawać, że starała się zapamiętać ich imiona. Zresztą po co. Jeśli, dajmy na to, ktoś przychodzi z wrzodem na zadzie pewnie nawet wolałby zostać zapomniany.
- Żegnaj. - odpowiedziała. Towarzystwo w drodze było pożądane, ale teraz jak widać działało na nią rozpraszająco skoro nie mogła wypatrzeć nawet głupiego węgla. Dotarła do skupiska wyschniętych krzaków i przedzierała się przez gałęzie wypatrując zwęglonych kawałków.

Danuta wyrzuca 3d100:
74, 73, 13

Dalej nic. Zaczęła poważnie sądzić, że ktoś rzucił na nią klątwę. Albo zaczęła ślepnąć. Trudno, spróbuje w innym miejscu. Ruszyła dalej przed siebie, zaciskając zęby. Gdzieś tu musi być ten przeklęty węgiel. W oddali zauważyła spory przewrócony pniak i skierowała się w jego stronę.

Danuta wyrzuca 3d100:
40, 74, 45

Gdy podeszła bliżej, zauważyła że pniak jest z jednej strony porządnie osmalony. Musiał oberwać piorunem albo stać się ofiarą pożaru. Nieważne jak, ważne że znalazła wreszcie to czego szukała. Oderwała jedną bryłkę węgla i wciąż zaciskając zęby odwróciła się, żeby wrócić skąd przyszła.

+1 węgiel, znalezione małe źródło

ZT