Przygoda na cmentarzu [Lyarra]

[Mistrz Gry]

Siły młodej lwicy okazały się niewystarczające, by wydostać się samodzielnie z pułapki. Próba wygramolenia się spod kości sprawiła tylko, że po podziemnym korytarzu znów rozniósł się głośny stukot. Dźwięk poniósł się echem, a wśród pogłosu można było wyłapać niepasujący dźwięk. Brzmiało to jak szuranie łap po ziemi. Jasiri mogła usłyszeć, że ktoś nadchodzi i jest coraz bliżej.

[Lyarra]

Super. Mega. Nie ma to jak nie móc wygramolić się spod sterty głupich kości. Cóż, trzeba będzie pomyśleć nad innych rozwiązaniem. Może by tak spróbować wolnymi przednimi łapami rozgrzebać nieco stos? W tym momencie do uszu lwicy dotarł niepasujący i jakże niepokojący dźwięk. W pierwszym odruchu zastygła w bezruchu, lecz szybko zdała sobie sprawę, jak idiotyczny to był ruch. Nieznajomy z pewnością zdążył usłyszeć hałas spadających kości. Najlepsze, co mogła teraz zrobić, to zdobyć się na ostatni wysiłek wydostania się spod sterty. Nie ważne, kto to był, wolała spotkać go na stojąco, ze swobodą ruchów, niż leżąc pod kupą trupów.

Test krzepy (modyfikator +15, ponieważ stos był już poluzowany)

Mistrz Gry wyrzuca 3d100:
95, 24, 45

2 sukcesy

[Mistrz Gry]

Nareszcie kości były poluzowane na tyle, że Jasiri wytężając siły zrzuciła je z siebie. Mogła już wstać i mimo, że cała była ubrudzona ziemią i odłamkami kości, to nic się jej nie stało.
Kroki zbliżały się z każdą chwilą, potęgowane przez echo rozlegające się w korytarzu. Wtem, zanim jeszcze postać wynurzyła się z cienia, dźwięki umilkły. Ktoś czaił się w ciemności i nie wiadomo było jakie są jego zamiary.

[Lyarra]

No, nareszcie! Lwica wyprostowała się szybko i wpatrzyła w mrok. Nie otrzepała się z ziemi, zbędna czynność, na którą nie było czasu. Nie spodobało jej się, że kroki umilkły. Napięła mięśnie i wytężyła zmysły. Teraz liczyło się, by jak najszybciej zareagować.

[Mistrz Gry]

Z ciemności rozległ się złośliwy śmiech.
- Kotek wpadł do dołka? Och, jaka szkoda. - hiena wynurzyła się z cienia, jednak pozostała w odległości kilku kroków od Jasiri.
- Oj, chyba nie spadłaś na cztery łapy kiciu. - zakpiła widząc stan w jakim znajdowała się lwiczka. - Ładnie to tak komuś przez sufit do domu wpadać? Niedobrze, niedobrze. Zdaje się, że jesteś w pułapce. - hiena spojrzała rozbawionym wzrokiem na Jasiri, lecz wyraźnie nie była zadowolona z tego wtargnięcia.

[Lyarra]

Trzeba przyznać, że lwicy trochę ulżyło, gdy ujrzała, że w ciemności nie czai się nic większego od hieny.
- Radziłabym umocnić sufit, jeśli nie chcesz, by wpadali przez niego nieproszeni goście - odparła nieco zachrypniętym od wszechobecnego kurzu głosem. Wzmiankę o pułapce na razie zdecydowała się zignorować. Najpierw chciała wybadać, jakie dokładnie zamiary ma hiena. I czy nie jest ich więcej.

[Mistrz Gry]

Hiena podeszła bliżej i spojrzała na dziurę w suficie jaskini.
- A może to wścibskie koty nie powinny plątać się po moim podwórku? - wyszczerzyła ze złości zęby, lecz nie atakowała.
- I co teraz zrobisz kiciu? Zdaje mi się, że nie znasz innej drogi na górę, a w tunelach mieszkają moje siostry, które nie będą zachwycone jeśli zaczniesz tam błądzić. - hiena wciąż stała w bezruchu, oczekując reakcji Jasiri. Jeśli kociak pobiegnie w tunele będzie niezła zabawa.

[Lyarra]

- Nie widziałam, żeby było podpisane - mruknęła pod nosem.
- Może więc miałabyś ochotę mi ją pokazać? - Nie spodziewała się, by hiena tam po prostu ją puściła, ale zawsze można było jeszcze negocjować, prawda?

[Mistrz Gry]

Hiena parsknęła śmiechem słysząc wymówkę lwicy.
- Mam rozumieć kochaniutka, że według lwich praw możesz wchodzić komu chcesz do domu jeśli nie wywiesi wielkiej tablicy przed wejściem? A czy wtedy tym bardziej nie wpychałabyś mi się do legowiska, jak to lwy mają w zwyczaju? - właścicielka tunelu nie wydawała się skora do współpracy z lwicą.
- A niby dlaczego miałaby to zrobić? - spytała, przechylając podejrzliwie łeb.

[Lyarra]

Miała wielką ochotę przewrócić oczami, ale powstrzymała się, by nie odwracać wzroku od potencjalnego wroga.
- Po co miałabym komukolwiek wpychać się do legowiska? Nie wiedziałam, że ktokolwiek tu mieszka, w innym przypadku oszczędziłabym sobie wpadania przez sufit i przytrzaśnięcia kupą kości. Wypuść mnie, a już nigdy więcej mnie tu nie zobaczysz.
Przez chwilę jakby biła się z myślami, obserwując uważnie hienę. W końcu westchnęła ciężko.
- No dobra, co chcesz w zamian?