Dawno, dawno temu... [Ventruma, Ua]

[Ventruma]

To naprawdę fajna historia Uo! Lecz kompletnie nie realna... moi rodzice byli samotnikami, nie byliśmy w żadnym stadzie.-Lekko posmutniała
.-Pewnie ciekawie jest być damą dworu? A co tak właściwie robisz jako taka osoba?-Zapytała bardzo energicznie. Była zachwycona, że zna kogoś tak ważnego. Bała się zapytać Ui czy może się napić. W końcu nie wypadałoby nie zapytać się o zdanie tak ważnej osoby. Ua była jak poetka. Ta historia była świetna! Sama chciałaby ją przeżyć! Może kiedyś taką przeżyje? Może spotka pięknego księcia? To tylko niewinne marzenia. Też chciałaby wymyślać takie historie!

[Ua]

- Skąd wiesz? Może właśnie dlatego zostali samotnikami, bo zostali wygnani? - Nie chciałam, żeby Ven była smutna. Pewnie rzeczywiście historia była nierealna, ale jeśli nigdy się tego nie dowie, to może chociaż w to wierzyć.
- Głównie towarzyszę Mojej Pani. Zajmuję się dziećmi, przyozdabiam jaskinię, pomagam szukać ziół... - Przestąpiłam niepewnie z łapy na łapę. Nie zabrzmiało to zbyt dostojnie. Właściwie to zabrzmiało właśnie tak, jakbym była służącą. Czy teraz wyda się, jak perfidnie kłamałam? Czy Ven nie będzie chciała mieć że mną więcej nic wspólnego?

[Ventruma]

Oooo to tak jakby jesteście przyjaciółkami! Ale fajnie!-Powiedziała z ekscytacją. To pewnie bardzo fajne
.-Możemy podejść do wodopoju? Strasznie chce mi się pić.-Zapytała. Jak już mówiła, należy się spytać o zgodę ważnych osób.-Nie wiem, nie znam do końca rodziców.-Powiedziała. W końcu właśnie ich szuka. Może w tym miejscu będą? Miała taką nadzieję. W końcu może jej się poszczęści. A może Ua ich zna? Nie ośmieli się zapytać.

[Ua]

- Eeee... nie do końca. To w końcu Cesarzowa, chyba nie wolno być mi jej przyjaciółką. W zasadzie... w zasadzie to bardziej jej służę. - Spojrzałam że wstydem na własne łapy. Byłam nikim i właśnie się to wydało. Miałam ochotę po prostu zniknąć.
- Tak, jasne - zgodziłam się szybko. Ucieszyła mnie ta zmiana tematu. Wstałam i podreptałam do jeziorka, które znajdywało się nieopodal. Przysiadłam obok, by poczekać, aż Ven ugasi pragnienie.
- Naprawdę?! - zawołałam i od razu zakryłam pyszczek łapą, posyłając nowej znajomej przerażone spojrzenie. Głupia! Jeszcze tylko brakuje, żeby wydało się, że tak naprawdę jestem sierotą!

[Ventruma]

Wow, to super!-Dla niej służąca to też było dobre miano, bo miałaś kontakt z królową.
-No, ale już się przyzwyczaiłam.-Powiedziała wskakując na drzewo. Położyła się na nim, ze zwisającym ogonem.
-Fajnie by było mieszkać gdziekolwiek. Ja nigdzie nie mieszkam...-Powiedziała ze smutkiem. Może kiedyś znajdzie nowy dom? Miała by rodzinę znajomych, a nie się włóczy sama... Ua to ma fajnie...

[Ua]

Ven coraz bardziej przypominała mi samą siebie. A ja coraz gorzej się z tym czułam. Nagle zapragnęłam zniknąć, uciec... I wtem przypomniałam sobie o ziołach. Aż palnęłam się łapą w czoło. Jak mogłam o tym zapomnieć!
- Wybacz, muszę iść, Cesarzowa na mnie czeka, do zobaczenia! - rzuciłam szybko i pognałam z powrotem do domu.

Z.t.

[Ventruma]

Pa!



KONIEC