Nie jestem już taki mały! [Vertruma, Malahir]

[Malahir]

Pod Lwią Skałą, zanim Shani zabrała dzieci do jaskini.

Zdecydowanie polubił to miejsce. Przynajmniej było ciekawsze od jaskini, w której spędzał całe dnie. W końcu ile można? Przecież nie był już taki mały, żeby rodzice cały czas go pilnowali! Zresztą, siedzenie w jaskini było nudne! Świat poza nią był taki ciekawy. Chciał zobaczyć więcej, pozwiedzać, znaleźć jakieś fajne miejsca o których będzie wiedział on i tylko on. Chciał też nauczyć się polować i walczyć, żeby w przyszłości stać się silnym, jak tata. Chyba najwyższy czas, prawda?
W jego małej główce zrodziło się wiele planów, które najchętniej zrealizowałby już teraz. Tylko musiał jakoś zacząć. Zastanawiał się nad tym, jednocześnie bawiąc się jakimś kawałkiem drewna leżącym w trawie.

[Ventruma]

Ventruma chodziła spokojnie rozglądając się za czymś ciekawym. Zauważyła lwicę z dużą ilością lwiątek. Przysiadła i uśmiechnęła się, oglądając niesforne maluchy. Było takie słodkie, chodź nie wiele młodsze od Ventrumy. Ona przy nich się czuła dorosła. Jeden miał duże niebieskie oczy i dziwne łatki nad nimi. Wyglądał na dość odważnego. Ven przestąpiła z łapy na łapę i przypatrywała się tej sytuacji.

[Malahir]

Malahir przez dłuższą chwilę nie przerywał zabawy, najwyraźniej całkowicie nią pochłonięty. Właśnie wyobrażał sobie, że tymczasowa zabawka jest zwierzyną, na którą właśnie polował. Może antylopą? Nie, raczej wielkim bawołem! W przyszłości na pewno da radę powalić bawoła, prawda? Na pewno! Będzie duży i silny!
Puścił swoją zdobycz tylko po to, by zaraz się zaczaić i skoczyć ponownie, atakując kawałek drewna zawzięcie i wydając przy tym z siebie coś w stylu dziecinnego powarkiwania. Złapał go obiema łapami i przeturlał się na bok, zawzięcie podgryzając i kopiąc tylnymi nogami... Po czym wylądował tuż przed jakąś lwicą.
Momentalnie puścił zdobycz i zerknął do góry z zaciekawieniem. Nie wydawało mu się, by wcześniej ją spotkał, ale wyglądała na miłą. Wydawało mu się, że nie jest od niego wiele starsza. Uśmiechnął się.
- Cześć - rzucił wesoło.

[Ventruma]

Hej.-Powiedziała uśmiechając się. Nie przychodziło jej nic do głowy teraz, Malahir ją zajął. Ze wszystkich wydawał się najstarszy, ale czy tak było? Nie zna jego wieku.
-Ty jesteś bratem Jojo?-Zapytała. Jojo coś mówiła o rodzeństwie. Pewnie to on.
-Widziałeś może ją?-Dawno jej nie widziała, wypadałoby przywitać się. W końcu bardzo się lubią.

[Malahir]

Samczyk szybko zerwał się na równe łapki, gdy usłyszał imię siostry.
- Tak, Jojo to moja siostra. Znasz ją? - zapytał z zaciekawieniem, przekrzywiając nieco łebek.
- Ja jestem Malahir - dodał wesoło, prostując się dumnie i szczerząc ząbki w szerokim uśmiechu. Ten zaraz jednak szybko zniknął, kiedy lewek zdał sobie sprawę z tego, że dawno nie widział siostry. Rozejrzał się nawet dookoła, jakby spodziewając się ujrzeć ją niedaleko, po czym westchnął.
- Nie. Dawno jej nie widziałem - odpowiedział nieco smętnie.

[Ventruma]

Jestem Ven.-Powiedziała przyjaźnie.
-Poznałam kiedyś twoją siostrę.-Uśmiechnęła się.
-Właśnie ja też nie mogę jej znaleźć.-Powiedziała nieco zaniepokojona. Jojo nie wróciła z cmentarzyska. To nie wróżyło dobrze. Powiedziała jej, żeby tam nie szła.
-A tak w ogóle co tam u ciebie?-Starała się nie przejmować.

[Malahir]

Przekrzywił lekko łebek, a pyszczek wykrzywił nieco smętny grymas. Jakim cudem jego siostra miała takich znajomych? Znaczy...Starszych od nich? Kiedy niby się poznały?
- Gdzie ją ostatnio widziałaś? - zapytał z zaciekawieniem. Może Jojo znalazła jakieś ciekawe miejsce i nikomu o tym nie powiedziała? Jeśli tak, to chciał wiedzieć. W końcu ile można siedzieć pod Lwią Skałą? Wcale nie był już taki mały.
- Nudy - odpowiedział krótko, wzruszając barkami.

[Ventruma]

Naglę zaświeciła jej się iskierka nadziei.
-Wiem gdzie mogła iść! Ostatni raz ją widziałam poza lwią ziemią jak szła na cmentarzysko słoni!-To jest to! Może ją odnajdą! Uśmiechnęła się, bo znowu ją zobaczą. Ale widziała ją dość dawno. A skoro Malahir jej nie widział... to może nie wróciła? Jej może już tam nie być... Jednocześnie takie odkrycie, a takie małe. Zaczęła chodzić w koło ze stresu.

[Malahir]

- Cmentarzysko słoni? Ale fajnie! - wymknęło mu się bezwiednie, a na pyszczku wymalował się jakiś grymas. Zdecydowanie zazdrościł siostrze. Sam chciałby zwiedzić większy kawałek krainy! Westchnął cicho i zamilkł na kilka sekund, zanim do głowy przyszedł mu pewien pomysł. Wyraźnie się rozpromienił, zaraz jednak spoważniał, marszcząc nieco czoło.
- Może powinniśmy pójść tam i jej poszukać? - zapytał. - Może gdzieś się tam chowa?