Aryjska parantela [Tacitus & Arkhantess]

[Tacitus]

Kiwnąłem głową. Miał rację. Był słaby, dał się stłamsić ojcu, uległ tyranowi. Skrucha, którą wyrażał przede mną, napawała mnie dumą. Czy może hołubił moje ego na pokaz, specjalnie? Spełnił dwa z trzech warunków, które mu podyktowałem. Przyznał się do winy, poprosił o wybaczenie. Lecz nadal nie odpowiedział na najważniejszą kwestię - tą, która mnie najbardziej nurtowała.
- Pytam po raz ostatni. - można było to uznać w pełni za groźbę w jego stronę, którą wymierzyłem z pełną premedytacją. - Dlaczego opuściliście tereny w środku nocy? Gadaj. - zmarszczyłem plamisty nos i obnażyłem kły. Arkhantess celowo migał się od odpowiedzi już któryś raz z kolei, co mnie zirytowało do granic możliwości. Albo robił to celowo, albo miał zbyt mały rozum, by przyswoić więcej niż dwa zdania, które do niego wypowiadam.
Teraz role się odwróciły. Złotooki stał w miejscu, wbijając pazury w podłoże, a ja zacząłem go okrążać. Na początku okrąg był całkiem pokaźny, z czasem zaczął tracić na obfitości i zacząłem go coraz bardziej zacieśniać, aż czasem brat mógł poczuć przysłowiowy oddech na karku. Przeplatały się we mnie wszelkie możliwe emocje, głównie te negatywne. Arkh zawsze tak na mnie działał, w jego obecności czułem same skrajności, które zmieniały się prędzej czy później.

[Arkhantess]

Westchnął kręcąc pyskiem. - Mówiłem... Przywódcy się słucha, a jakie miał pobudki, to szczerze nie pamiętam... Ułożyłem sobie później życie i... Również zostałem pewnej nocy opuszczony przez stado. - Odwrócił niby bezradnie wzrok, a na jego pysku wymalował się smutek. Czy teraz byli kwita? Oboje porzuceni przez bliskich... Czy to @Tacticus'owi nie wystarczy? jeśli nie, to złotooki nie wiedział co może jeszcze zrobić... Nie wiedział, nie wiedział. Naprawdę nie miał pojęcia. Pozostawało przeprosić i to uczynił, więc co dalej? czy brat ukaże rzekomego zdrajce? Arkhantess nie był niczemu winien. Jedynie słuchał i ślepo podążał za ojcem, którego przecież mimo wszystko kochał, nieprawdaż? Zależało mu na bracie, lecz musiał wybierać. Musiał. Inaczej zostałby zabity, lub porzucony jak brat, który żal miał do swego brata. Lew już nic nie mówił, a jedynie czekał.

[Arkhantess]

@Tacticus
/Widzę, że wątek wskoczył do zakończonych... Myślę, że jak wrócisz do gry i ja zacznę aktywniej, to zrobimy nowy wątek. Teraz Arkhantess'em wyjdę, bo nie lubię kisić zakończonych fabuł Przepraszam!

- Oj bracie... Przemyśl me słowa, bo szczery jestem. - Sapiąc cicho obserwował Tacticusa. Nie miał na razie więcej do powiedzenia, a czerwonooki wydawał się być wzburzonym. - Ochłońmy. Odpocznijmy. - Dodał po chwili milczenia. - Spotkamy się następnym razem. I nie... już nie ucieknę. Będę zawsze w pobliżu, a jeśli nie, to ryknij, a przybędę. - Po tych słowach złotogrzywy zaczął się oddalać, aż pochłonęła go szarawa, gęsta mgławica. Nie oglądał się za siebie. Ufał, że Taktyk go zrozumie i w końcu będą dla siebie prawdziwym wsparciem. Jak brat dla brata, jak dla brata - brat.