Bliższe spotkanie i poznanie [Piegus i Haribu]

[Piegus]

-Dobra metoda- Sam wpadłbym an to ale jakoś nie miałem az tyle pytań. Jestem raczej typem, który robi i nie zawsze najpierw myśli. No to nie jest plus ale tak miałem i tyle. Dlatego może jestem aż taki szczery? Bo walnę co czuje i w ogóle, nim mój mózg zdąży zahamować.
Czułem na sobie spojrzenie młodego samca ale nie przeszkadzało mi to. miał ładne oczy, takie zielone ale nie takie mocne. Takie jakby lekko przymglone? Nie umiałem tego do końca określić były jednak dość ciekawe i pociągające. Potrząsnąłem lekko łbem i lekko speszyłem sie przenosząc spojrzenie na swoje łapy. Jakieś takie dziwne myśli mi do głowy przyszły kiedy tka patrzyłem an niego.
-Ja też, spoko- Uniosłem an niego spojrzenie i lekko wyszczerzyłem kiełki w uśmiechu.
-Tak od kiedy byłem mały i znalazł mnie Tib - Ile wtedy miałem? Trudno mi powiedzieć, sam nie do końca wiedziałem ile w sumie mam miesięcy? Lat? Tylko po wyglądzie grzywy mogłem jakoś tam cos przypuszczać ale tylko tyle.
-Będziesz miał fajną grzywę- To tak odnośnie grzyw. Piaskowy lew miał ja ciekawą ładnym kolorze.

[Haribu]

Zielonooki uniósł po chwili wzrok, by ujrzeć, że Piegus najwyraźniej też poczuł się niekomfortowo i mimowolnie stulił uszy, zły na siebie, za swoje zachowanie. Co prawda, uśmiech szarofutrego wydawał się niewymuszony, więc zapewne nie przeszkadzała mu obecność beżowofutrego, ale Haribu i tak miał ochotę jeszcze raz go przeprosić. Powstrzymał się jednak, bo nie chciał nadawać zbyt dużego znaczenia czemuś, co jego towarzysz najwyraźniej uważał za drobnostkę.
- Ja w sumie też - odpowiedział, z wdzięcznością skupiając się na nowym temacie. - Urodziłem się daleko stąd, ale w sumie zaraz po tym rodzice zabrali mnie i moje rodzeństwo i udali się na Lwią Ziemię. Mieszkam tu odkąd pamiętam. - Nie miał pojęcia, jak wyglądało miejsce jego narodzin, wiedział jedynie, że leżało gdzieś na terenach stada zwanego Końcem Burzy. Zastanawiał się czasami, czy gdy już dorośnie, nie wyruszyć w podróż i nie zobaczyć go na własne oczy. Nie bardzo miał ochotę spędzić całe życie na Lwiej Ziemi z rodzeństwem i ojcem.
Nieoczekiwany komplement Piegusa sprawił, że Haribu aż się wzdrygnął, nastawiając uszy i otwierając szerzej oczy. Nigdy nikt nie chwalił go za wygląd, co najwyżej rodzice czasem się martwili jego wzrostem, a bracia sobie z niego żartowali. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że cokolwiek w nim można uznać za "fajne". Niespodziewanie poczuł przyjemne ciepło wewnątrz klatki piersiowej i znowu spuścił wzrok, nie mogąc dłużej patrzeć szaremu w oczy.
- Dziękuję - powiedział cicho. - Ty z pewnością też. - Grzywa Piegusa była z pewnością już teraz bardziej imponująca niż jego, zapewne będzie bujna i długa. Póki co, wyglądała na bardzo puszystą.

@Piegus

[Piegus]

Jak widać oboje się trochę speszyliśmy. Było to nawet na swój sposób zabawne. No albo tylko dla mnie tak było. Zaśmiałem sie pod nosem. Wytworzyła tamta sytuacja taka trochę cisze ale hej! Nie ma co mieć zamknięta mordę.
Samczyk tez nie był stąd. Ale w sumie, pamiętam jak spotkałem swego brata z dziećmi. Ale to trochę dziwnie brzmi. Jakos jednak nie było okazji aby rodzinkę bliżej poznać, a to szkoda. No czas trochę to tez nadrobić. Słysząc zaś jego słowa aż zamachnąłem demonstracyjnie ta swoją elwisowka fryzurą. To było oczywiście w żartach. Może to ten kształt grzywy bardziej udowadnia, ze mam geny z całkiem innego miejsca? Większość miała tka ładnie ułożoną w tył lub po bokach. Taka elokwentną.
-a myślałeś możne kim byś chciał być jak już będzie na to czas?- Niby ja juz mam rok to w połowie drogi? nie wiem.

[Haribu]

Ponownie uniósł głowę, zmuszając się do spojrzenia na Piegusa, aby ten przypadkiem nie pomyślał sobie, że jakoś uraził Haribu, czy coś. Odkrył jednak, że czuje się dziwnie niekomfortowo patrząc szaremu w oczy, więc zamiast tego wbił wzrok w jego nos, licząc, że młodzik się nie zauważy jego dziwnego zachowania.
Pytanie Piegusa na chwilę odwróciło jego uwagę od poprzedniej sytuacji i zielonooki zamyślił się nad nim. Do tej pory nie bardzo go to interesowało, oficjalnie nie należał do lwioziemców, a własna przyszłość niezbyt go obchodziła, toteż nie myślał o roli, jaką miałby pełnić w stadzie. Teraz się jednak nad tym zastanowił. Nie nadawał się na wojownika czy łowcę, był zbyt słaby fizycznie. Szamanizm, rzemieślnictwo czy medycyna go nie interesowały. Mógłby ewentualnie być zwiadowcą czy szpiegiem, bo miał dobry wzrok, słuch i węch, ale ukrywanie się, skradanie, czy ucieczka już nie szły mu tak dobrze.
- Nie wiem, czy jest rola, w której bym się sprawdził i nie był dla innych ciężarem. - Odpowiedział wreszcie. - Nawet nie jestem pewien, czy chcę tu zostać, oficjalnie nie należę do stada. Mogę odejść w każdej chwili. I nie wiem, czy tego nie zrobię, nic mnie nie łączy z tymi ziemiami. I na pewno nikt by za mną nie tęsknił. - Nie był głupcem, wiedział, że rodzina też za nim nie przepada, a że sam ich ledwie trawił, to opuszczenie na zawsze Lwiej Ziemi nie byłoby problemem. Powstrzymywało go dotychczas to, że wiedział, że ktoś tak mały i słaby jak on nie przetrwa długo bez pomocy kogoś silniejszego.
Przeniósł wzrok wyżej, patrząc Piegusowi w oczy, siląc się na obojętną minę. Nadal robiło mu się ciepło na sercu, gdy przypominał sobie, jak szary nazwał jego grzywę "fajną".

@Piegus

[Piegus]

Patrzyłem się z uśmiechem na samca oczekując jego odpowiedzi. Kiedy ta jednak padła, lekko przekrzywiłem łeb. Wydawał się dość niepewny i tak jakby brakowało mu pewności siebie. Ruszyłem kuper i podszedłem do samca. Przejechałem mu swoich czołem po karku i potem jęzorem również po karku.
-Każdy ma przed sobą jakaś rolę, nie zawsze po prostu od razu ja widzimy czy tez wiem jaka ona jest- Usiadłem lekko szczerząc się i patrząc życzliwie na brązowego. Czasem potrafię powiedzieć coś mądrego. chyba.

[Haribu]

Kiedy Piegus się podniósł, Haribu tylko na niego popatrzył, zastanawiając się, co ten zamierza zrobić. W życiu jednak by się nie spodziewał takiej reakcji! Spiął się, wytrzeszczając oczy i spalając przysłowiowego buraka, gdy szarofutry najpierw otarł się czołem o niego, a potem liznął po karku, czego ten raczej nie mógł dostrzec ze swej obecnej pozycji. Zielonooki tłumaczył sobie, że to normalne w rodzinie, w końcu gdy był mały rodzice nie raz go lizali czy ocierali się o niego, kiedy chcieli poprawić mu humor, czy wyrazić swą miłość. Rodzeństwu też się to czasem zdarzało, choć rzadko. Naturalnie Piegus był w pewnym sensie jego przybranym wujem, jego gest był całkowicie naturalny.
Usiłował ukryć jakoś zakłopotanie, przybierając obojętną minę, gdy pomarańczowooki się odsunął i ponownie uśmiechnął.
- T... Tak, z pewnością masz rację - wyjąkał, starając się uspokoić i skupić na słowach ciemnogrzywego, choć w głowie nadal wirowało mu od szalejących myśli. W sumie to, co zrobił Piegus było całkiem miłe, ładnie z jego strony, że chciał mu dodać otuchy. Tylko czemu Haribu miał wrażenie, jakby w brzuchu miał stado motyli? Przecież ich nie jadł...

[Piegus]

Moje gesty nie były niczym złym. Przynajmniej w moim rozumowaniu, które było dość proste. Samczyk chyba się lekko speszył. Będę musiał być no ten, bardziej dyskretny? To to. Chyba.
-Dlatego zostań w stadzie, jak dorośniesz i nadal nie będziesz widział sensu to wtedy a tak to zostań- Starałem się go przekonać aby nie podejmował takiej mocnej decyzji. W końcu tato mówił, że jak jest się młodym to nie zawsze jest się zdecydowanym i w ogóle. Jako dorosły kiedy ma się grzywę, to się więcej wie i no, wtedy.

[Haribu]

Motyle nadal wirowały, łobuzy jedne, ale Haribu starał się je ignorować. Później najwyżej odwiedzi jakiegoś szamana i spyta, co mu dolega oraz poprosi o jakiś lek.
- Ta... Taki mam zamiar. - No nie, nadal się jąkał? Piegus jeszcze pomyśli, że coś jest nie tak i też poczuje się niezręcznie, a wystarczyło, że beżowofutry był mocno zawstydzony, i to bez powodu.
Odetchnął głęboko, starając wziąć się w garść. Nie pojmował co się z nim dzieje, na ogół nigdy nie tracił nad sobą panowania, na brak pewności siebie też nigdy nie narzekał. A teraz nagle kotłowały się w nim uczucia i emocje, których nawet nie potrafił nazwać i odkrył, że nie może spojrzeć Piegusowi w oczy. Chyba naprawdę był chory.

[Piegus]

Słysząc jego odpowiedź aż podskoczyłem. Może to trochę za bardzo energiczna reakcja ale nie mogłem ukryć, ze ta wiadomość mnie ucieszyła. Nawet nie zwróciłem uwagi an fakt, że mój towarzysz się jąkał. Jakoś nie sprawiało mi to problemu. Może jestem za prosty aby móc ujrzeć takie detale? A może po prostu widziałem a nie chciałem poruszać tego.
Czułem się przy jasnym dobrze i to się liczyło bardziej niż inne rzeczy.

[Haribu]

Uniósł lekko brwi w wyrazie zaskoczenia, gdy szarofutry podskoczył. Zapewne był to wyraz... radości? Haribu nie był pewien, nie za dobrze radził sobie z odczytywaniem emocji.
Mimo wszystko myśl, że Piegus mógł się cieszyć z jego decyzji wywołała lekki uśmiech na pysku młodzika. Uświadomił sobie, że jest mu naprawdę przyjemnie w towarzystwie pomarańczowookiego, choć nadal czuł się trochę niezręcznie. Myśl, że komuś naprawdę odpowiada jego towarzystwo, była całkiem krzepiąca, choć na ogół nie przejmował się takimi sprawami.

@Piegus