Lwiątko przy wąwozie [Lapis, Jojo]

[Lapis]

Tak... znaczy... nie wiem kto, ale możesz spotkać tu kogoś złego.. Powiedz, jak wygląda twój dom? Może go poszukamy?-No dobra, nie pośpi sobie, ale nie będzie miał na sumieniu martwego lwiątka. Musi ją gdzieś odprowadzić. Usiadł i patrzył się na nią. Widocznie była smutna.
-Nie martw się, raczej nie zaszłaś za daleko. Myślę, że zaraz znajdziemy twój dom.-Uśmiechnął się przymusowo, bo to nie leżało w jego naturze tylko po to by ją uszczęśliwić w jaki to nie był sposób. Rozejrzał się za lwią skałą o której mówiła, mając nadzieję, że to wielka skała i łatwo ją zobaczy, a nie jakiś kamyczek. Nawet jeśli jest wielka to stąd jej nie zauważył. Leniwie wstał na znak, że pora już ruszać.

[Jojo]

Zamyśliła się przez chwilę.
- No, to jest taka ogromna skała. Sięga aż do nieba. - wyjaśniła najlepiej jak potrafiła. Bo przecież nie wyobrażała sobie, że może istnieć jakaś jeszcze większa skała.
- Naprawdę? Mi się wydawało, że to bardzo daleko. Bo najpierw szłam sama, potem strasznie długo z panem Mane, a na koniec jeszcze pan Gha'al mnie gdzieś zaniósł. A potem przyszłam tutaj. - wyjaśniła. W tej chwili wróciła jej nadzieja, że może jednak uda jej się znaleźć drogę.

[Lapis]

-Pan Mane? Pan Gha'al? Co to za lwy?-Trochę się zaniepokoił, bo jakby były z rodziny małej by nie mówiła ''pan''.
-Chodź za mną, poszukamy.-Zwrócił się do niej idąc w stronę Upendi, bo sam nie wiedział gdzie to i starał się trafić. Tym razem nie celnie. Szedł przed małą.
-Duża skała? Hmm.. kiedyś taką widziałem.-Ustał na chwilę by się namyślić. Po chwili zrozumiał, że idzie w złą stronę i...odwrócił się idąc w stronę bagna... słabo u niego z orientacją.

[Jojo]

Zastanawiała się co odpowiedzieć, ale tak naprawdę nie wiedziała o nich zbyt wiele.
- Pan Mane jest podróżnikiem. A przynajmniej tak mówił. Pan Gha'al nie jest wcale lwem tylko serwalem i czarodziejem. - wyjaśniła po czym posłusznie poszła za Lapisem, szczęśliwa że wreszcie jej poszukiwania znów ruszyły.
- Jest pan pewien, że to w tą stronę? - spytała truchtając za nim. Sama nie wiedziała dokąd iść, więc miała nadzieję, że lew wie co robi.
- O, naprawdę? - ucieszyła się. Na pewno tamta duża skała to była właśnie Lwia Skała. Zawróciła więc za Lapisem i grzecznie szła krok za nim, wypatrując domu.

[Lapis]

-Czarodziejem?-Zapytał że zdziwieniem. Któż tu widział czarodziejów. Może małej chodziło o szamana? Ustalmy, że o to chodziło.
-Myślę, że to w te stronę...-Powiedział lekko niepewnie. Przechodził tam całkiem nie dawno, ale jak już mówiłam, miał słabą orientację w terenie.
-Mówiłaś coś o swoim wujku?-Lapis był bardzo znudzony, więc słuchanie historii mu trochę uprzyjemni drogę. Historie kojarzyły mu się z matką. Za przyjazną ją nie uważał, bo była wredna i okrutna, ale Lapis pamiętał, że jak jeszcze był bardzo małym lwiątkiem, była fajna. Nie wie dlaczego się zmieniła.

[Jojo]

Pokiwała główką na potwierdzenie.
- Tak był czarodziejem. Wyczarował motylki, a potem rozmawiał z moją mamą na odległość. - rzekła z zachwytem. Widok skrzących się w mroku motyli był chyba najpiękniejszą rzeczą w jej krótkim życiu.
Nie zwracała nawet uwagi na to, że kręcą się w kółko, tylko posłusznie dreptała za lwem.
A pan jak ma na imię? - spytała ciekawsko, gdy uświadomiła sobie że nieznajomy dalej się jej nie przedstawił.
- Tak, mój wujek też potrafi czarować. Ale nie aż tak. No i właściwie nigdy nie widziałam żeby to robił, ale mama mówi że potrafi bo jest wielkim szamanem. Tylko że on wcale nie jest wielki, bo jest bardzo chudy i prawie nie ma grzywy. Tata jest od niego dużo większy i ma taką czarną grzywę jak pan. Ja też bym chciała taką mieć, ale pan Gha'al powiedział że dziewczyna nie może mieć grzywy. Więc pewnie będę podobna do mamy kiedy urosnę. - zamknęła szybko pyszczek, bo za mocno się rozgadała, a to było niegrzeczne wobec obcych.

[Lapis]

Zatrzymał się i odwrócił w stronę lwiczki.
-Wiesz co.. nie chcę cie straszyć czy ten coś... ale sądzę, że ten pan cie okłamał i nie był kimś za kogo się podaję.. nie powinnaś wierzyć wszystkim.-Spojrzał na nią jeszcze przez chwilę i zaczął iść dalej.
-Jestem Lapis.-Powiedział bez zbędnych emocji i się rozejrzał. Jakaś przy krótka ta historia była.
-A twój tata? Kim jest?-Dopytywał się. Wypadałoby wiedzieć czy mała nie jest szpiegiem którego wysłali, a sama o tym nie wie. Takie małe zawsze wszystko zapamiętują i wszystkie informację rozpowiadają, więc mogli ją w ten sposób wykorzystać.

[Jojo]

Prawie że wpadła na Lapisa kiedy ten nagle się zatrzymał, a ona nie zauważyła tego zapatrzona w niebo.
- Ajć! - pisnęła gdy ogon lwa trafił ją w nos.
- Ale ja nie wierzę wszystkim. To znaczy.. nie wiem. Bo na początku wierzyłam panu Mane, ale zobaczyłam że jest zły więc przestałam. A pan Gha'al przez cały czas był miły. I powiedział mi, w którą stronę powinnam iść. Tylko że chyba pomyliłam gwiazdy. - przyznała spuszczając główkę.
- Panu mogę wierzyć? - zapytała podejrzliwie. Bo przecież nie miał chyba powodu jej okłamać skoro pomagał jej znaleźć Lwią Skałę.
- Mój tata jest wojownikiem. I strzeże nas, żebyśmy byli bezpieczni. Nawet jak przyszedł jakiś lampart i chciał się z nami bawić, to mama kazała tacie się nim zająć. Bo on jest bardzo odważny. - mówiła z dumą, martwiąc się jednak czy tata ją znajdzie i czy nic mu się nie stanie po drodze.

[Lapis]

To pytanie trochę go skołowało.
-Mi nie powinnaś wierzyć.. znaczy nie mam złych zamiarów, po prostu nie powinnaś wierzyć osobie napotkanej na drodze... po prostu nie powinnaś tu być i nie powinno cie spotkać żadne z tych osób.-Starał się to wytłumaczyć, ale to nie było takie proste. Postanowił to zostawić w spokoju licząc na to, że cokolwiek zrozumiała.
-Twój tata pewnie jest fajny..-Nie to co tata Lapisa. Wolał o rodzinie nie myśleć. Nie wiedział czemu, ale Jojo mu się kojarzyła ciągle z rodziną.
-A twoja mama?-Był coraz bardziej zainteresowany. Doszli już gdzieś do drzewa między sawanną Lz, a jeziorem flamingów. Przez te całą drogę szli lekko na ukos, więc nie długo dotrą do wspomnianego wyżej jeziora.

[Jojo]

Natychmiast odsunęła się od Lapisa, spoglądając na niego nieufnie. Skoro powiedział, że ma mu nie wierzyć to nie będzie.
- A czy pan jest zły? Bo mama mówiła, że obcy mogą być źli. - dopytywała. Bo przecież nie mogłaby wtedy z nim dalej rozmawiać, jeszcze by chciał ją skrzywdzić. Może to też jeden z tych lwów, które zjadają dzieci.
- Tak, jest bardzo fajny! Chociaż często go nie ma w domu, bo jest na patrolu. Ale jak wraca to zawsze nas przytula i się z nami bawi. - pewnie teraz bawił się z resztą jej rodzeństwa. Czy jeszcze w ogóle o niej pamiętał?
- Moja mama też jest fajna. Zna mnóstwo ciekawych historii i jest bardzo mądra. Potrafi odpowiedzieć na każde pytanie. - rzekła z dumą. Pomyślała gdzie mogą być rodzice Lapisa, ale przypomniała sobie że on jest dorosły, więc nie potrzebuje rodziców.