Śnieżny zagajnik

[Bjørn]

Chwilę się jeszcze potarzał się w śniegu z zamiarem odczepienia poroża, ale trzymało się głowy twardo, musiał teraz się pogodzić z ich posiadaniem. Zasapany przewrócił się na brzuch otrząsając z śniegu.
- Nie, a nawet jeśli ze dwie takie były to nie dotykam byle czego.- Pomacał nos, ciepły i nie boli. W sumie czuł się dobrze.
- To ma jakieś powiązani z tym wszystkim i kto wie czy tobie też coś nie wyjdzie zaraz.- Rzucił jej ostre spojrzenie. - Nie jestem opętany.- Podniósł się i ruszył w stronę gdzie walnęła czerwona kometa.

[Danuta]

- Yhyyymm. - wymruczała tylko w odpowiedzi na słowa samca. Co jak co, ale ten świecący nos najprawdopodobniej był efektem dotknięcia czegoś niewłaściwego. Dla przykładu sfermentowanej maruli.
- Czy nie powiedziałbyś dokładnie tego samego gdybyś był opętany i chciał to ukryć? - spytała podejrzliwie. Biały może mówić co chce, ale i tak będzie mieć go na oku.
- Musimy założyć, że jest tam niebezpiecznie. Ktoś lub coś może pilnować tego dziwnego obiektu. Bądźmy ostrożni. - wyszeptała i nagle aż podskoczyła z piskiem słysząc tuż za sobą dziwne dzwonienie. Obkręciła się wokół, ale nie zauważyła źródła dźwięku, który wydobywał się z każdym jej ruchem. Ustawiła się czujnie na przygiętych łapach wypatrując niebezpieczeństwa, lecz nie dostrzegła, że tajemnicze brzęczenie wywołały złote dzwoneczki, które pojawiły się na czubku jej ogona.

[Bjørn]

Z sfermentowanymi marulami było jak z kobietam, trzeba umieć się z nimi obchodzić i nie przesadzić!
- Więc. Gdybym nie był opętany, powinienem powiedzieć że jestem? - Zmrużył oczy podejrzliwie patrząc na Dature, nie, na sto procent było z nim okej, na 90% jeśli liczyć rogi i nos.
- Nie mam wyjścia, a z rogami nie chcę żyć do końca moich dni... OMASZ MÓWIŁEM!- Ledwo dzwonienie dotarło do jego uszu, a już dziki pląs lwicy zdradził mu źródło. - Masz to na ogonie.- Wskazał łapą z grymasem na dzwoneczki.

[Benjamin]

Zwabiony dziwnym blaskiem Benjamin przybył do podnóża Kilimandżaro gdzie zmuszony przeprawiać się przez hałdy śniegu zauważył sanie. Oczywiście zmieszany lew w życiu nie widział podobnego obiektu, a tym bardziej nie wiedział czym on jest.
- Co to u licha może być - powiedział cicho jakby do siebie. Szybko podjął decyzję aby podejść do nieznanego obiektu. Jak go coś zabije to trudno, najwyraźniej wykorzystał cały pakiet szczęścia jaki mu przysługiwał w życiu. Im bliżej znajdował się sań wym wyraźniej czuł zapach. Benjamin nigdy wcześniej nie czuł czegoś takiego to też i skąd miał wiedzieć, że kusiły go przepyszne pierniki przyozdobione przeróżnymi lukrami i posypkami. W pewnym momencie zauważył dwójkę lwów, które z bezpiecznego miejsca obserwowały sanie pewnego miłego starca, który co roku obdarowywał cały świat. Lew postanowił nie zwracać na siebie zbytniej uwagi tej dwójki i z odmarzniętymi już łapami brnął dalej w stronę reniferów. Gdy już dotarł pod same kopyta tych o to stworzeń spojrzał na nie i wydusił z siebie zdziwiony.
- Czym wy jesteście?

[Danuta]

- Niech to jasna dżuma pochłonie! To jest zaraźliwe! - zawołała z przestrachem. Wiedząc już, że to jej własny ogon wywołuje ten brzdęk, zatrzymała się, dysząc ciężko.
- Spokojnie, musi być na to jakieś wytłumaczenie. Lwom nie wyrastają rogi ani dzwonki. Jeśli założymy, że nie padliśmy ofiarą klątwy, to musimy mieć halucynacje. Nie ma innego wyjścia. - orzekła. Powoli położyła ogon na ziemi i spróbowała łapą pozbyć się dzwoniących narośli, ale te trzymały się jak zaczarowane.

[Lyarra]

Oho, chłodek i podejrzane niebo zwabiało do Kilimandżaro coraz więcej osób. Lwiczka obrzuciła szybko wzrokiem całą scenkę, po czym podeszła do osoby, która wydawała się tu najnormalniejsza.
- Wiesz, co im się stało? - spytała Benjamina. Szybko do jej nosa także dotarł dziwny zapach. Ostrożnie podeszła bliżej sań, jednak jej celem stał się wielki, podejrzany... No właśnie, co? Jaskinia? Krzak? W każdym razie dało się wleźć do środka, a w środku zdecydowanie coś było...

[Mistrz Gry]

Renifer dreptał nerwowo w tę i z powrotem, mamrocząc coś pod nosem, gdy nagle mało co się nie potknął o szarego kota.
- Kometek jestem. - przedstawił się i nie zwracając uwagi na lwa zaczął znów krążyć.
Wtem stanął jak wryty i wlepił wzrok w nieznajomego.
- Widziałeś Mikołaja? Złośnik i Rudolf też gdzieś zniknęli. - pochylił rogaty łeb i przyjrzał się z bliska Banjaminowi.
- Chyba masz dobry węch, co kocie? Dałbyś radę wytropić resztę? Muszą być gdzieś niedaleko.

(Złośnik jest przy Wysokim jałowcu)

[Bjørn]

To na pewno wina tej dziwnej tęczy! Promieniowanie czy coś.
- Przynajmniej nie masz rogów jeszcze.- JESZCZE, bo kto wie co będzie za 5 minut.
- Ani jedno, ani drugie mi nie pasuje.- Obie opcje były tak samo upierdliwe. Poczuł wreszcie zapach pierników, za nosem poszły oczy i zauważył majstrujące coś przy saniach lewki. Oho, jak muchy do miodu. Nie czekając już na Dature poszedł w stronę dziwnego pojazdu, by rozwikłać wreszcie tajemnicę.
- Nie tykałbym na waszym miejscu tego. Ciąży na tym jakaś klątwa...- Zauważył dziwne antylopy i o zgrozo! One mają takie rogi jak on?! - Biedne lwy, sami zobaczcie jak tamtych powykręcało.

[Danuta]

Obmacała uważnie łeb w poszukiwaniu kiełkujących rogów, ale całe szczęście jeszcze ich nie było.
- A ty lepiej uważaj, gdzie ci zaraz nie wyrosną dzwonki! - odpowiedziała, przyglądając się uważnie swojemu futru, czy nie pojawiły się na nim kolejne anomalie. Biały lew wykorzystał tą chwilę nieuwagi, by pomknąć w kierunku sań.
- Czekaj! - krzyknęła i pobiegła zanim agresywnie brzęcząc ogonem.
- O Praojcze, co tu się stało? Myślisz, że z nami stanie się to samo? - spytała Bjorna z niepokojem. Wtedy zobaczyła stojącą nieopodal Jasiri. Nie dostrzegła jednak u niej żadnych objawów reniferowatości.
- Wszystko z tobą dobrze dzieciaku? - spytała.

[Bjørn]

Tylko żadnych dzwonków proszę! Jeszcze tego by brakowało żeby dzwonił tak jak ona! Nie poczekał, ale trochę spieszyło mu se pozbyć tego poroża.
- Oby nie, to wygląda dziwnie.- Postanowił obejść sanie i trochę je przeszukać. Zwierzak przedstawił mu się, sypnął garścią imion które nic mu nie mówiły. Jacyś nowi w okolicy?
- Kometek tak? Co to za jeden ten Mikołaj? I co tu się dzieje?- Zapach pierników był silny przy saniach, ale tylko tyle zdążył wywęszyć, były też ślady kopyt, ogromnych wielkich jak od żyrafy! Ale zdążył zauważyć że Kometek ma ogromne racice, więc nie będą mieć do czynienia z olbrzymami prawda? Jeszcze tego by brakowało.