Patrz i ucz się [Trening percepcji, +2/3 Danusia i Maru] (zakończone, udane)

[Danuta]

W okolicy było jeszcze trochę krzaków, ale skoro przed chwilą Maru zwrócił na nie uwagę, to na pewno w takim miejscu będzie szukał na samym początku. Będzie musiała szybko znaleźć coś lepszego.
- Coś w tym stylu. - odpowiedziała, przekrzywiając głowę.
- W takim razie, ty szukasz. Już, odwracaj się. - pospieszyła Maru, by ukrócić dalsze dyskusje. W czasie kiedy zacznie liczyć zamierzała przejść kawałek, a kiedy już nie będzie jej słyszał rzucić się do biegu by jak najbardziej zwiększyć dystans i dać sobie czas na znalezienie porządnej kryjówki.

[Maru]

No cóż, nie wyjaśniła mu do końca zasad, wiec mogą być drobne nieścisłości. Ale posłusznie odwrócił się i... w sumie nawet nie zaczynał liczyć, po prostu odczekał aż przestanie słyszeć kroki Datury, albo jak szeleści liśćmi. Dał jej jeszcze trochę czasu, gdy już jej nie słyszał, bo takie poszukiwanie byłoby bez sensu. Ruszył szybkim krokiem przed siebie próbując zobaczyć jakikolwiek cień gdzieś w oddali, albo coś usłyszeć, albo jeszcze wyczuć jej zapach, bo na pewno otarła sie o parę krzaków po drodze.

[Danuta]

Uciekając odliczała w myślach, by choć orientacyjnie wiedzieć ile ma jeszcze czasu. Warknęła ze zniecierpliwieniem, gdy zaplątała się na chwilę w kłujący krzak przez co straciła czas na wyplątanie się z niego. Pewnie między kolcami zostało kilka kłaków jej sierści. Wbiegła na polanę i zatrzymała się na chwilę, wybierając drogę. Zrobiła okrążenie wokół niej, by zmylić ślady i ostatecznie pobiegła w prawo. Rozglądała się za jakimś pustym albo powalonym pniakiem, który świetnie by się sprawdził do schowania się w środku.

[Maru]

Ze słuchu i wzroku nie za wiele wyszło, pozostał mu wiec węch. Jakieś ledwo wyczuwalne ślady Datury jednak znalazł. Podążał za nimi, ale już po kilku krokach nie wiedział co dalej. Stanął jak wryty i niuchał na ślepo. Skrzywił się, bo wiedział już, że odnalezienie lwicy będzie piekielnie trudna. Zwinna była i nie zamierzała mu niczego ułatwiać. Jeszcze raz powrócił do miejsca, gdzie ostatni raz wyczuł jej trop, a potem z nosem przy ziemi podążał za śladem zapachowym. Silniejszy trop znalazł przy owym cierniowym krzaczku, który doprowadził go do polany. Tam szczęście go opuściło, bo manewr Datury wyprowadził go w pole. Znowu wpadł do ślepej uliczki.

[Danuta]

A niech to, gdzie były wszystkie martwe drzewa kiedy były potrzebne? Podbiegła jeszcze kilka kroków przed siebie, gdy nagle poczuła pod łapą coś miękkiego.
- A niech to dżuma! - wysyczała wycierając łapę o trawę. Gdy była w miarę czysta, a przynajmniej na te warunki, wróciła do poszukiwań. Przebiegła jeszcze kilkanaście kroków, gdy wreszcie znalazła to, czego potrzebowała. Spory, powalony pień, zapewne pusty w środku. Musiała jednak znaleźć jakiś otwór, albo może chociaż obniżenie w ziemi obok pniaka, w którym mogłaby się schować.

[Maru]

Jemu na nic się nie zdało ponowne niuchanie ziemi, bo nie odnalazł w niej właściwej drogi. Zakręcił kółko, a potem wracał tam, skąd przyszedł. To nie tędy droga, wiec spróbował ponownie, ale z tym samym rezultatem. Stał zagubiony na tej polanie z nadzieją, że Danusia zaraz skądś wyjdzie i go opieprzy, że nie dał rady.

[Danuta]

Okrążyła pień kilkukrotnie, ale ciągle nie znalazła dobrego miejsca. Jednocześnie zorientowała się, że minęło już sporo czasu, a Maru ani widu ani słychu. Przycupnęła za pniakiem by osłonić się przed widokiem i przeczekała chwilę, ale on wciąż się nie pojawił. Czy to możliwie, że wystawił ją i wcale nie poszedł jej szukać a ona tu jak głupia łaziła po krzakach? Wyszła ze swojej kryjówki i ruszyła z powrotem w stronę polany. Zobaczyła go już z daleka, stojącego na samym środku. Sama była osłonięta drzewami, więc samiec nie powinien jej jeszcze zauważyć. Postanowiła to wykorzystać, by sprawdzić jego czujność. Zaczęła skradać się dookoła polany i znaleźć się za jego plecami i tam przyczaić. Ciekawe, czy uda jej się to zrobić niepostrzeżenie.

[Maru]

Krążył cały czas dookoła, bo teraz to miał problem z powiedzeniem skąd przyszedł. A najśmieszniejsze jest to, że w ogóle nie ustalili żadnych większych reguł, wiec Danusia może dalej iść przed siebie w głąb lasu, podczas gdy on stoi tutaj zagubiony. Raczej nie uda się jej podejść niepostrzeżenie, bo lew cały czas jest w ruchu i na przemian węszy, po czym podnosi łeb i się rozgląda dookoła.

[Danuta]

Zastygła w bezruchu, widząc że Maru spogląda w jej stronę. Czy zauważył ją ukrytą za drzewami? Jeśli nie, będzie próbowała dalej go podejść. Spróbuje wykorzystać efekt zaskoczenia i gdy samiec akurat będzie odwrócony w inną stronę, wypaść z całym impetem z krzaków prosto na niego. Jeśli będzie wtedy stał odpowiednio blisko, manewr mógłby się udać, jeśli nie to nie będzie przejmowała się, że Maru ją widzi tylko zaszarżuje na niego za to, że nie poszedł jej szukać.

[Maru]

Nie no, aż tak ślepy nie był, żeby nie zauważyć zbliżającej się postaci. Uśmiechnął się do siebie, bo mimo wszystko udało mu się ją znaleźć, chociaż sam nie wiedział jak się tu znalazła. Zaczął iść w jej kierunku, dość swobodnie.
- No proszę, już myślałem, że mi całkiem uciekłaś z tego lasu. Bałem się, że to koniec ćwiczeń i wszystko szlag trafi. - podążał dalej nawet nie mając cienia podejrzeń co do planów Datury.