Patrz i ucz się [Trening percepcji, +2/3 Danusia i Maru] (zakończone, udane)

[Danuta]

Jego swobodna postawa dawała do zrozumienia, że rzeczywiście nie miał zamiaru jej szukać. Wcieliła więc swój plan w życie i niespodziewanie ruszyła pędem w jego kierunku. Niech ma za to, że łaziła przez krzaki, żeby się ukryć a on jej nawet nie szukał. Zamierzała dobiec do niego i skoczyć w jego kierunku by przewrócić go na ziemię. Oczywiście bez pazurów, tak tylko dla zgrywu.

[Maru]

Nie wiedział co się stanie i udał się podstęp lwicy. Szedł sobie w najlepsze, a widząc jej szarżę zatrzymał się w połowie kroku, uniósł uszy i spoglądał zdziwiony. Zdążył zrobić krok w tył, a potem leżał już na plecach z lwicą nad sobą. Aż potrząsnął łbem będąc już obalonym i spoglądał w górę na szaloną medyczkę. Na pysku nie było widać innych emocji poza zaskoczeniem.

[Danuta]

Nawet nie sądziła, że pójdzie tak łatwo. Maru nawet się nie bronił, więc bez problemu zrównała go z ziemią. Takie proste zwycięstwo przyniosło jej mniej radości niż sądziła. Z gracją przeszła na bok, uwalniając samca.
- Miałeś mnie szukać. - powiedziała z wyrzutem, siadając na trawie obok Maru.

[Maru]

To wszystko szybko przyszło i szybko poszło. Nie miała w planach jakichś zapasów, więc i on przetoczył się na bok i podniósł. Strącił nieco kurzu z futra zanim odpowiedział.
- Szukałem, ale zgubiłem się na polanie. Cały czas mi się wydawało, że krążyłaś tu długo, żeby mnie zmylić, ale potem nie dałem rady odnaleźć dalszej drogi. - wzruszył ramionami. Chyba Danusia przeceniła jego możliwości tropiciela.

[Danuta]

Zmrużyła podejrzliwie, sądząc że Maru coś kręci. Pewnie nie chciało mu się włazić za nią w przeklęte te krzaki i tyle.
- Załóżmy, że rzeczywiście tak było. - odpowiedziała machając leniwie ogonem.
- Może spróbujmy jeszcze raz, tym razem jednak trochę ułatwiając grę. Bez zmylania śladów i krążenia w kółko. Po prostu masz mnie wytropić. Zgoda? - szczerze mówiąc sama też nie miała ochoty na taką ucieczkę jak przed chwilą.

[Maru]

Wyraz pyska Datury nie dodał mu otuchy, ani nie dodał krzty optymizmu. Może jej się nie chciało już użerać z takim topornym uczniem?
Skinął głową na jej prośbę, bo w końcu po to się tutaj spotkali.
- W porządku. Mam tylko nadzieję, że nie uciekniesz znowu na drugi skraj lasku. - wetknął mała szpileczkę lwicy, bo czemu by nie? Trochę rozluźnić atmosferę, bo jest gęsta jak zagęszczone mleko kakaowe.

[Danuta]

Odpowiedziała uśmiechem na przytyk Maru.
- A ja mam nadzieję, że znajdziesz mnie zanim zdążę uciec. - powiedziała, rozglądając się za kolejną kryjówką. Bez nieczystych zagrywek o wiele trudniej będzie się porządnie ukryć.
- Liczysz jeszcze raz. Tym razem nie biegnę przed siebie i nie oszukuję. - obiecała z poważną miną i zamierzała tego dotrzymać. Głównie z tego powodu, że nie chciało już się jej więcej biegać na dziś.
Oglądając się za siebie czy samiec przypadkiem nie podgląda ruszyła w stronę gęstszych drzew.

[Maru]

Ach ten zgryźliwy charakterek. Pewnie, że fajnie by było od razu nauczyć się wszystkiego, ale tak łatwo, miło i przyjemnie to nie ma. To tylko w grach można się w jednym momencie wyuczyć wszystkiego i od razu to wyszlifować do perfekcji. Druga próba poszukiwań powinna już pójść lepiej, chociaż złoty sądził, że lwica poda mu jakieś wskazówki na temat tropienia, ale nie. Znowu wszystko robione na sucho. A może już wyczerpał się temat w teorii? W każdym razie odwrócił się i znów zaczął liczyć w nadziei, że nie da znów plamy.

[Danuta]

W myślach także odliczała upływający czas, by wiedzieć ile jej pozostało zanim pojawi się Maru. Weszła między drzewa i zaczęła rozglądać się w poszukiwaniu dobrego miejsca. Początkowo nie zauważyła nic, co mogłoby choćby uchodzić za kryjówkę. Krzaki były tutaj zbyt kolczaste, by próbować wejść między nie a teren zbyt jednolity by móc skorzystać z jakiegoś spadku terenu lub wzniesienia. Czas się kończył, a ona wciąż była na widoku. Wreszcie znalazła coś, co mogłoby się nadać przy odrobinie wysiłku - pochylone drzewo, którego pień ze starości kłonił się ku ziemi. Była pewna, że uda mu się na niego wejść i wspiąć trochę wyżej pomiędzy gałęzie, gdzie powinna być osłonięta przed oczami Maru. Przycupnęła na grubym konarze i spoglądała w dół, czekając aż zakończy się odliczanie.

[Maru]

Odliczył ile uznał za właściwe i zaczął kolejne poszukiwania. Kroczył przed siebie, węsząc i szukając świeżych tropów. Było łatwiej, bo nie było już żadnych dziwacznych fałszywych tropów. Szło bez problemu i powoli zbliżał się do przechylonego pniaka. Korzystał właściwie tylko z nosa, bo jemu najbardziej ufał, mimo wcześniejszej wtopy. Trochę przeszkadzały mu kolce, skaleczenia nosa wolał uniknąć, więc i zapach musiał wyłapywać z dalszych odległości. Był już parę metrów od Datury.