W ciemność [Trening percepcji (+4/4), Danusia i Thanatos] zakończone

[Danuta]

Westchnęła ciężko, słysząc jego odpowiedź. Jak widać, nie będzie łatwo.
- Mogłam to zrobić już dawno, ale nie wypada mi mordować gwardzistów. - odpowiedziała, choć rzeczywiście zdawała sobie sprawę, że zioła, niekoniecznie trujące, rozwiązałyby sprawę.
- Zacznijmy jeszcze raz, dobrze? - spytała łagodnie. Z treningu zrobiła terapia, ale przecież nie zmusi Thana do ćwiczeń w tym stanie.
- Powiedz mi co się dzieje, bo na pewno ma głębsze podłoże. Boisz się, że sprawa z Raisą skończy się tak jak z poprzednią partnerką, albo twoją rodziną z Pierworodnych? - próbowała dowiedzieć się, mówiąc uspokajającym tonem.

[Thanatos]

Gdy to powiedziała spojrzał się na nią wymownie.
Gdy ponowiła pytanie, wysłuchał tego co miała do powiedzenia, machnął łapą. - Ehhhhh... już nie ważne... - Po czym otarł łzy i wstał. - Dobrze to co teraz robimy?

[Danuta]

Niemalże dziękowała niebiosom, że wreszcie samiec doszedł do siebie. Kto by pomyślał, że taki duży mięśniak może się tak mazać. Chyba musi udzielić Raisie kilku przydatnych porad jak trzymać krótko swojego samca.
- Jeśli będziesz chciał, to wrócimy do tej rozmowy później. Na razie skupmy się na treningu. - zarządziła podnosząc się z ziemi.
- To jak, może poćwiczymy śledzenie albo skradanie? - rzuciła pogodnym głosem próbując odciągnąć myśli Thana od jego problemów.

[Thanatos]

Jeszcze pewnie zacznie coś wymyślać później i gadać Raisie. Teraz Thanatos pomyślał, że niepotrzebnie w ogóle wygadał się o tym gwardzistce.
Popatrzył na nią ostrym wzrokiem i powiedział. - Nie nie będę chciał do tego wracać.
Mi to jest wszystko jedno. - Powiedział obojętnym głosem.

[Danuta]

Przewróciła tylko oczami, nie zamierzając znowu wnikać w nastroje Thanatosa.
- Rozumiem. Tajemnica lekarska zobowiązuje mnie by nikomu o tym nie mówić, więc możemy zapomnieć o sprawie. - rzekła. Rozciągnęła łapy po tym bezczynnym siedzeniu i machnęła ogonem.
- Dobra, w takim razie nie przedłużajmy więcej. Nie będę cię już zamęczać i kazać ci opowiadać co widzisz dookoła bo i ja bym się zanudziła na śmierć. Zamiast tego twoim zadaniem będzie wytropienie mnie przy użyciu wzroku, węchu i słuchu. Oczywiście po ciemku jest to znacznie utrudnione, ale na poprzednim spotkaniu już przećwiczyliśmy podstawy. - a przynajmniej miała nadzieję, że gwardzista cokolwiek zapamiętał.
- Odczekaj chwilę, ja w tym czasie się schowam a ty będziesz musiał mnie znaleźć. Wszystko jasne? - spytała już wypatrując dobrej kryjówki.

[Thanatos]

Ucieszył się z dwóch rzeczy. Pierwsza to to, że Danusia już odpuściła ten temat, bo poruszył go z nie tą osobą co trzeba. Druga to to, że nie będzie musiał już odpowiadać jej co widzi do okuła.
Przez cały czas milczał, aż gwardzistka nie skończę mówić, by na sam koniec odpowiedzieć. - Ok. Wszystko jasne.

[Danuta]

Zakładając, że Than rozumie na czym polegało kolejne zadanie, odczekała chwilę aż gwardzista się odwróci i zacznie odliczanie. Na początku ruszyła szybko, żeby nie zdążył zobaczyć w którą stronę poszła, a potem zaczęła cicho się skradać. Jasne futro nie było najlepszym kamuflażem w ciemności, dlatego starała się iść nisko przy ziemi i szukać osłony pomiędzy krzewami.

[Thanatos]

Thanatos odwrócił się więc i zaczął odliczać. Gdy skończył odwrócił się z powrotem, ale po Daturze nie było już śladu. Na pewno poszła gdzieś tutaj w las, w te gęste krzaki.
Gwardzista wszedł powolnym krokiem w las. Był cały czas skupiony. Również rozglądał się dokładnie, by znaleźć Daturę.

[Danuta]

Nie chcąc jeszcze bardziej utrudniać Thanatosowi poszukiwań, postanowiła przestać uciekać i zaszyć się w jednej kryjówce. Co prawda nie było tu żadnych jam ani powalonych pni, ale ciemność działała na jej korzyść. Przycupnęła za dość sporym krzakiem, rozłożyła wygodnie i czekała aż gwardziście uda się jej ją znaleźć.

[Thanatos]

Than szukał jej w skupieniu. Postarał się oczyścić umysł ze wszystkich niepotrzebnych rzeczy. Było to trochę trudne bo słabo się czuł ostatnio.
Gdy tak szedł bardzo uważał, aby nie nadepnąć na jakieś patki czy coś innego co mogłoby zrobić hałas. Po dłuższej chwili stanął nagle jak wmurowany. Zauważył dwa ślepia w ciemności, w których nawet z daleka można było zobaczyć odbicie księżyca.
To na pewno musiała być Danusia. Obszedł ją więc po dużym okręgu. Szedł powoli i trzymał się ciemności, aby Danusia nie mogła go zobaczyć. W końcu ustawił się kawałek z nią. Chyba go nie zauważyła co było już sukcesem.
Nagle rozpędził się i wskoczył na gwardzistkę od tyłu.