Pod bezkresnym niebem [Ronja]

[Mistrz Gry]

To był wyjątkowo piękny dzień, nawet jak na standardy sawanny. Słońce dopiero niedawno wychyliło się zza horyzontu i zaczęło ogrzewać świat. Poranna rosa powoli zaczynała parować, ale powietrze wciąż było dosyć rześkie. Bezchmurne niebo rozciągające się w synergii nad równie bezkresną równiną robiło ogromne wrażenie. Ronja jednak nie przybyła tu podziwiać okoliczności natury. Mimo, że było to jedynie rutynowe polowanie nie mogła sobie pozwolić na rozproszenie. W taki dzień zwierzyna łowna powinna pojawiać się w sporych ilościach. Lwica przekradała się powoli przez trawę starając się wypatrzyć jakiś godny wysiłku cel. Nie zawiodła się.W pewnym momencie dostrzegła niewielkie stadko antylop pasących się w pobliżu. Te majestatyczne i szybkie zwierzęta jeszcze nie zarejestrowały jej obecności. Pięcioosobowa gromadka spokojnie pasła się nie zdając sobie sprawy z nadchodzącego zagrożenia. Ronja miała chwilę żeby obmyślić plan ataku.

[Ronja]

Pora najakieś śniadanko. Szybko odnalazła grupkę antylop, teraz pozostało zakraść się i capnąć jakąś sztukę. Zanim jednak to nastąpi warto przyjżeć się gromadce, czy nie ma wśród nich osobników młodych, starych, rannych, albo osłabionych. W tym celu bardzo powoli wystawiła łeb nad trawy chwilę obserwując malutkie stado. Może jakaś sztuka odejdzie dalej zamyślona? Marzyciele to też łatwa zdobycz. Rozterki antylop bywały lwu na rękę, czy tam inną łapę.
Jeśli odnajdzie w grupie łatwiejszy cel zacznie ostrożnie skradać się bliżej. Jeśli nie, po prostu wybierze na cel tą najbliżej i też powolutku zacznie podchodzić by w ostatnich metrach wyskoczyć z ukrycia na nieświadomą zdobycz.

Test Percepcji - wypatrywanie najsłabszej zdobyczy:

Mistrz Gry wyrzuca 3d100:
84, 26, 4

[Mistrz Gry]

Na nieszczęście Ronji grupka wyglądała na całkowicie zdrową i w pełni sił. Lwica już miała zacząć się skradać w stronę najbliższej zdobyczy, kiedy okazało się, że uważna obserwacja była jednak dobrym pomysłem. Zgodnie z jej nadziejami jedna z antylop odeszła kawałek w bok oddalając się od swoich towarzyszy. Nieważne czy była marzycielką czy po prostu była zbyt pewna siebie, ważne że automatycznie stała się łatwym celem. Problem tkwił w tym, że miejsce jej postoju znajdowało się na wyjątkowo ogołoconym z trawy skrawku ziemi. Zakradnięcie się tam będzie zdecydowanie utrudnione, ale nie niemożliwe. Oczywiście Ronja mogła bezpiecznie pozostać w wysokich zaroślach, ale wtedy musiałaby zadrzeć z całą i zdrową grupą. Wybór należał do niej i mógł zaważyć na tym czy coś sobie dziś zje.

[Ronja]

Do odważnych świat należał. A raczej jeśli nie spróbuję to i tak niczego nie zje dziś, dlatego przyczaiła się w zaroślach czekając cierpliwie aż antylopa znajdzie się bliżej jej kryjówki, odwróci się i tym samym stworzy najlepszą szansę na atak młodej lwicy.
Wszystko też zależało od wiatru, miała cichą nadzieję że ten nagle nie zacznie powiewać zza jej pleców i nie strzeże ani ofiary, którą wypatrzyła, ani też reszty stada. W obu przypadkach będzie musiała przystąpić do ataku natychmiast zanim spłoszone antylopy ogarną kto i gdzie czycha na ich życie.
Była to więc próba cierpliwości, dobrej oceny sytuacji, refleksu i odrobiny szczęścia.
Naprężyła mięśnie i... zerwała się z kryjówki żeby wskoczyć na grzbiet antylopy od zadniej strony.

Test Przeciwstawny Zręczność VS Percepcja

Ronja (66 Zręczności)

Mistrz Gry wyrzuca 3d50:
24, 36, 48

Antylopa (50 Percepcji)

Mistrz Gry wyrzuca 3d50:
47, 43, 35

Ronja zwycięża 2 sukcesy do 1

[Mistrz Gry]

Cierpliwość w końcu się opłaciła i upatrzona przez lwicę antylopa straciła czujność. Być może była zbyt zamyślona gdyż wydawała się nie zwracać większej uwagi na okolicę. Podeszła bliżej idealnie zamaskowanej Ronji i nie przeczuwając zagrożenia zaczęła spokojnie skubać trawę. Po kilku chwilach ciągnących się w nieskończoność odwróciła się zadem do czujnego łowcy. Ronja tylko na ten moment czekała, wystrzeliła z zarośli jak błyskawica. Zanim ktokolwiek zdążył się zorientować była już w powietrzu. Niestety mimo idealnie zaplanowanej akcji, zabrakło jej kilku centymetrów by na dobre uczepić się swojej ofiary. Zamiast wskoczyć na grzbiet zacięła jedynie antylopę pazurami po zadzie. Jak można się domyślić przerażony niedoszły posiłek w jednym momencie zerwał się do ucieczki. Na swoje nieszczęście antylopa zaczęła oddalać się od swojej grupki przedzierając się przez wysoką trawę. Dodatkowo spowalniały ją krwawiące bruzdy po pazurach Ronji. Mimo, że pierwszy atak nie do końca się powiódł to lwica była przekonana, że zdoła dogonić uciekiniera. Musiała tylko dobrze i szybko zaplanować optymalną trasę pościgu.

[Ronja]

O włos na antylopim zadku i byłoby to jej najszybciej zakończone polowanie w życiu! No ale się nie udało. Wylądowała na czterech łapach i zerwała się za niedoszłym, ale wciąż potencjalnym przyszłym obiadem. O wiele łatwiej było jej pruć po wydeptanej ścieżce niż antylopie przecierać szlak, sęk w tym, że antylopa na pewno miała więcej energii niż ona na to ganianie się. Trzymając głownie wzrok na zadzie kopytnego ogarnęła pobieżnie okolicę, czy w zasięgu wzroku są jakieś krzaki, skałki, coś co stanie się potencjalną ślepą uliczką dla ofiary, albo chociaż sprawi że ta potknie się o ukryty korzeń, kamyk, gałęzie w trawie. Przyspieszyła nieco atakując konkretny bok tak by rogacz skręcił, kiedy zauważyła takie miejsce.

Test Percepcji (wypatrywanie zdradliwego terenu):

Mistrz Gry wyrzuca 3d100:
91, 87, 27

[Mistrz Gry]

Niestety jak na złość okoliczna sawanna wydawała się wręcz zbyt pusta. Żadnych zdradzieckich krzaków czy ślepych uliczek w zasięgu wzroku. Tylko bezkresne falujące trawy i od czasu do czasu niewielkie drzewko. Antylopa gnała na złamanie karku jakby od tego zależało jej życie... Właściwie właśnie tak było. Trudno było określić co dzieje się w jej głowie, ale z całą pewnością jej przerażenie wcale nie działało na korzyść Ronji, wręcz przeciwnie dodawało tylko ofierze prędkości. Zanim lwica zdążyła pomyśleć "obiad" już dawno zostawiły za sobą skrawek sawanny w którym zaczęły ten szaleńczy pościg. Ronja powoli zaczynała odczuwać zmęczenie palące jej mięśnie jak żywy ogień, odległość między nią a jej posiłkiem nieubłaganie rosła. Co prawda uciekająca antylopa również zwalniała, ale nie aż tak szybko. Łowczyni musiała zdecydować czy pędzić dalej licząc na to, że wkrótce sytuacja zmieni się na jej korzyść, czy odpuścić tę konkretną zdobycz.

[Ronja]

Gnała ile tylko miała sił i pary w płucach pamiętając o tym by robić dość głębokie oddechy, ale i tak mięśnie zaczynały boleć z niedoboru tlenu. Lwy były zabójcze na krótkich dystansach, długie pogonie nie były ich żywiołem, dlatego jeśli nic sprzyjajacego lwicy nie wydarzy się w najbliższych kilku sekundacha będzie musiała mimo upartej natury odpuścić, "zanim zrobi sobie jeszcze krzywdę", jak to mama jej zawsze mówiła w czasie nauki polowania.
Lepiej być głodnym lwem, niż rannym.
Okej Roni jeszcze do tamtego drzewa i ją olewamy. Zebrała resztki sił by pognać za zdobyczą ostatnich kilkaset metrów, z determinacją "głodnego drapieżnika."

[Mistrz Gry]

Niestety nic sprzyjającego się zaiste nie wydarzyło. Kiedy Ronja dobiegła do wyznaczonego drzewa antylopa była już daleko z przodu. Lwica zasapana zatrzymała się by odpocząć nieco w cieniu rozłożystej akacji. Było blisko, ale tym razem ofierze udało się nie skończyć jako posiłek. Dobrze dla antylopy, gorzej dla brzucha Ronji, który zaczął już odczuwać potrzebę poważnego posiłku. Nieudane próby były naturalne dla polowania, w końcu nie wszytko udawało się za pierwszym razem i lwica doskonale to rozumiała, ale jej żołądek już niekoniecznie. Trzeba było jak najszybciej wziąć się ponownie do roboty inaczej groził jej jeszcze dokuczliwszy głód. Na szczęście z miejsca, w którym się zatrzymała roztaczał się niezły widok na okolicę. Ronja mogła stąd dostrzec całkiem spore stadko zebr, nieco mniejszą grupę gazeli, a nawet dwie żyrafy. Lwica miała chwilę na odpoczęcie, obserwację okolicy, wybór następnego celu i opracowanie planu. Czysto fizyczny pościg jak widać nie skończył się zbyt udanie. Na zdecydowaną korzyść Ronji działała wysoka trawa bujnie porastająca okolicę. Dzięki niej jej obecność nie została jeszcze wykryta przez pasących się przed nią roślinożerców.

[Ronja]

Przysiadła w cieniu drzewa oblizując się samym smakiem niedoszłej ofiary. Dobry humor nie opuszczał pozytywnie nastawionej do życia panny, oj nie, jedna porażka w czymś takim jak polowanie to zdecydowanie zbyt mało.
Patrzyła na potencjalny kolejny cel eliminując po kolei Żyrafy, bo cholercia za duże to bydlaki dla samotnej lwicy, zebry oczaiła nieco wnikliwiej czy nie ma pośród nich młodych i na koniec antylopy, które zostają finalnym laureatem nagrody "kła i pazura" jeśli w pasiastych koniach nie upatrzy niczego przyzwoitego. Zanim ruszy w trawę wybierze spośród nich najsłabszy cel, starą, ranną, młodą, oddalającą się sztukę od grupy. Tu schemat był zawsze ten sam, zmieniało się tylko otoczenie.
Istotna była granica morza traw, im bliżej niej kopytne podchodzą tym lepszym celem będą. Jej piaskowe jasne futerko idealnie kamufluje ją pośród roślin sawanny. Gdy już znajdzie odpowiedni cel, niezbyt gwałtownym zrywem, płynnie z gracją zanurkuje w trawę.

Test Percepcji - obserwacja terenu i wypatrywanie odpowiedniej ofiary

Mistrz Gry wyrzuca 3d100:
69, 98, 47