Wesoła Jaskinia

[Mistrz Gry]

Otwór był jeszcze ciemniejszy niż wnętrze jaskini, więc trudno było cokolwiek w nim wypatrzeć. Lamparcica wystawiła łeb w górę, próbując lepiej się przyjrzeć i wtem, bez żadnego ostrzeżenia z dziury wyleciał nietoperz, trafiając ją prosto w nos i pozbawiając równowagi. Może i Ureyza nie zobaczyła co kryje się po drugiej stronie otworu, za to nie mogła mieć wątpliwości, że właśnie tamtędy przelatują skrzydlaci sąsiedzi.

[Ureyza]

Ostrożnie wystawiła łeb przez otwór w suficie i zaczęła się rozglądać, lecz wtem coś uderzyło ją mocno w nos. Zachwiała się, krzyknęła odruchowo, bezradnie zamachała łapami w powietrzu i wreszcie runęła na ziemię, z hukiem uderzając o kamienną posadzkę.
- Auuu... - zajęczała nieszczęśliwie. Bolał ją grzbiet, na który upadła, oraz tył głowy, którą uderzyła o skałę. Łzy napłynęły jej do oczu. Tak chciała, żeby mama tu była! Zamruczałaby czule, a następnie wylizała wszystkie obolałe miejsca, na końcu zaś mocno przytuliła Ureyzę. Lamparcica tak bardzo za nią tęskniła...
Obróciła się na brzuch i podniosła ze stęknięciem. Wiedziała, że mamy na pewno nie ma w Wesołej Jaskini, więc nie może przyjść i ją pocieszyć. Fioletowooka musiała sobie sama poradzić.
Zadarła łeb, patrząc w stronę otworu. Musiała znów spróbować przez niego wyjrzeć, co jednak miała zrobić, żeby nie uderzył jej ponownie w pysk żaden nietoperz.
Coś jej przyszło do głowy.
- Za chwilę zrobię coś, co może ci się nie spodobać... Narobię trochę hałasu, ale nie bój się, Wesoła Jaskinio, wszystko będzie dobrze, obiecuję - powiedziała, starając się naśladować kojący ton głosu swojej mamy, który pamiętała z dzieciństwa. Miała nadzieję, że to wystarczy, aby dodać otuchy jej schronieniu.
Nabrała głęboko tchu w płuca, uniosła łeb, spoglądając w stronę otworu, po czym z jej gardła wydobył się głośny ryk, zwielokrotniony przez echo.

[Mistrz Gry]

Spokojny głos Ureyzy odbił się od ścian jaskini, wracając do niej łagodnym echem podobnym do głosu matki.
Ryk lamparcicy poniósł się po jaskini, niemal wstrząsając jej ścianami. Naraz z otworu wydobył się szum wydawany przez skrzydła chmary nietoperzy. Osobnik znajdujący się w Wesołej Jaskini w panice przeleciał przez otwór na drugą stronę. Jeszcze przez dobrą chwilę po drugiej stronie otworu słychać było szamotaninę spłoszonych zwierząt, które szaleńczo próbowały znaleźć drogę ucieczki przed zagrożeniem.

[Ureyza]

Zawstydziła się od razu, gdy usłyszała, jaką panikę udało jej się wywołać wśród niewinnych nietoperzy. Wprawdzie tego chciała... ale czy takie brutalne działania były konieczne? Mogła przecież poprosić, żeby sobie poleciały gdzieś indziej.
- Przepraszam! Przepraszam, przepraszam, przepraszam, naprawdę mi przykro, nie bójcie się! - zawołała, mając słabą nadzieję, by to wystarczy, by ukoić lęk gacków.
Póki co, nie próbowała ponownie dostać się do otworu, kompletnie o nim zapomniawszy, myśląc jedynie o przerażonych nietoperzach.

[Mistrz Gry]

- Szaa.. sza... sza.. sza... - poniosło się, jakby ktoś próbował uciszyć harmider powstały w jaskini gdzie od lat nie gościł żaden dźwięk. Szamotanina po drugiej stronie otworu stopniowo cichła, aż wreszcie odgłosy skrzydeł zanikły całkowicie. Nietoperze już się uspokoiły i zapewne umościły się wygodnie na skalnym suficie.

[Ureyza]

Ureyza rozpromieniła się, gdy usłyszała, jak Wesoła Jaskinia uprzejmie pomaga jej uspokoić rozszalałe nietoperze, które stopniowo ucichły.
- Dziękuję ci, Wesoła Jaskinio - powiedziała z uśmiechem. - To bardzo miłe z twojej strony, że mi pomogłaś... czy może pomogłeś. Nie wiem, czy mam zwracać się do ciebie jak do pana, czy pani. - W sumie lamparcica dopiero teraz zaczęła się nad tym zastanawiać. Kto wie, może może zamieszkała w Wesołym Jaskini?
Postanowiła odłożyć te rozważania na bok. Skoro nietoperze się uspokoiły, mogła bez przeszkód ponownie spróbować dostać się do otworu. Stanęła na tylnych łapach, balansując ogonem, by zachować równowagę i wytknęła ostrożnie głowę na zewnątrz... gdziekolwiek ono było.

[Mistrz Gry]

Jaskinia milczała, jakby dając do zrozumienia że licząca sobie wieki formacja skalna nie poświęca uwagi takim błahostkom jak płeć, całkowicie nieprzydatna kamieniom.
Lamparcica po raz kolejny wyjrzała przez otwór, tym razem nie musząc już obawiać się skrzydlastych współlokatorów. Oczom Ureyzy ukazał się skalny korytarzyk wielkości odpowiedniej mu mógł tamtędy przejść spory kot, nawet nie musząc się zbytnio cisnąć. A na końcu tunelu, jakże by inaczej, światełko. Nie było to rażące światło słońca, ale lekko przytłumione, wskazujące że otwór nie prowadzi bezpośrednio na dwór, lecz do jasnego pomieszczenia.

[Ureyza]

Uśmiechała się cierpliwie, a gdy ta nie nadeszła, Ureyza machnęła ogonem.
- W takim razie będę zwracać się do ciebie w rodzaju żeńskim. Wiesz, od słowa "jaskinia". - powiedziała pogodnie.
Wyjrzała przez otwór ostrożnie, w każdej chwili spodziewając się nalotu nietoperzy. Zobaczyła korytarzyk, wystarczająco duży, by lamparcica mogła się tamtędy spokojnie przedostać. Na końcu tunelu widać było światełko.
Fioletowooka nastawiła uszu w geście zadowolenia.
- No, teraz na pewno uda mi się stąd wydostać! - mruknęła. Opadła z powrotem na cztery łapy, przykucnęła i potężnym kopnięciem odbiła się od ziemi, wyciągając przed siebie przednie kończyny z wysuniętymi pazurami, aby móc zahaczyć nimi o krawędź otworu i się podciągnąć.

[Mistrz Gry]

Otwór znajdował się wystarczająco nisko by zwinna lamparcica, której krewniacy potrafili wspinać się na drzewa, mogła łatwo do niego wskoczyć. Inne zwierzę mogłoby mieć z tym problem. Ureyza podciągnęła się i po chwili już była całkiem niewidoczna od strony jaskini, zupełnie jakby zniknęła pomiędzy skałami, tak jak wcześniej nietoperze. Przed nią ciągnął się tunel długości kilku metrów a za nim znajdowało się jasne pomieszczenie.

[Ureyza]

Bez trudu wskoczyła w otwór i podciągnęła się, po czym stanęła i rozejrzała się. Widziała przed sobą tunel, na końcu którego widziała światło, które dostrzegła wcześniej.
Odetchnęła głęboko, aby dodać sobie odwagi, po czym ruszyła naprzód.