Więzienie na Lwiej Skale

[Mistrz Gry]

Valtan ledwo dostrzegł zmianę straży i niestety zmęczenie przeszkodziło mu w dosłyszeniu każdego ich słowa, ale mimo tego był dobrej myśli.
- To jak dostanę coś? Chyba nie zamierzacie mnie tu trzymać aż zdechnę? -zapytał początkowo z dużą pewnością, ale potem ogarnęły go wątpliwości. Może właśnie do chcieli zrobić, pozbyć się go jak jakiegoś śmiecia. Ta myśl ścisnęła mu serce strachem. Walcząc u boku pozostałych Heroldów nie bał się nigdy, ale teraz nawet ich zabrakło. Valtan po raz pierwszy był naprawdę był sam. Głupio było przyznać, ale nie pogardził by nawet towarzystwem swego irytującego brata.

[Nabo]

-A zasłużyłeś sobie?- zapytał wesoło, po czym przysiadł, tuż przy celi Valtana.
-A tak na poważnie, to jesteś tym całym heroldem Wodza, co nie- zagadnął, jednocześnie chwytając w jedną z łap kawałek mięsa, po czym kładąc ją tuż na skraju celi.
-Nie chcę mi się go tobie rzucać więc podskocz i sam sobie weź- powiedział kładąc kawałek mięsa tak, by Valtan mógł do niego doskoczyć i chwycić go łapą.
Oczywiście kiedy spaślak zobaczy, że lampart szykuje się do skoku, zamierzał szybko zabrać mięso spoza jego zasięgu.

[Mistrz Gry]

Valtan skrzywił się gniewnie słysząc tak wesoły głos swojego strażnika. Nikt nie powinien tak traktować Herolda wielkiego Wodza, powinni padać przed nim na kolana i schylać łby błagając o przebaczenie. Tymczasem to tkwił w tej dziurze jak ostatni frajer. Lampart fuknął i mruknął pod nosem coś niecenzuralnego.
- Tak jestem - odburknął krótko i obrzucił Nabo nienawistnym spojrzeniem. Nie chciał płaszczyć się przed grubasem i skakać na jego życzenie, ale jednocześnie był naprawdę głodny. Zebrał się więc w sobie, wziął krótki rozbieg i rzucił się na mięso. Niestety jego łapa trafiła w pustkę, a pazury przeorały skałę. Valtan upadł na ziemię i natychmiast ogarnęło go płonące poczucie upokorzenia. Znosił obelgi cierpliwie, ale tylko jeśli pochodziły od samego Wodza. Od wszystkich innych był przecież znacznie lepszy. Warknął i obnażył kły.
- Jeśli zamierzasz mnie tu głodzić, to lepiej zejdź i załatw to własnoręcznie - podniósł głos i zjeżył sierść. Nie miał zamiaru tego znosić.

[Nabo]

Ups- pomyślał Nabo, po czym szybkim ruchem zabrał mięso z zasięgu Valtana.
-Wybacz, ale nie mogłem się powstrzymać. Lubię się droczyć z innymi, taki już po prostu jestem- dodał, po czym rzucił więźniowi jego posiłek.
-Chciałem się zapytać, czy nie zaprosisz mnie do posiłku, ale jak tak patrzę na swój bęben to ja już chyba dość w życiu zjadłem- zażartował, po czym skupił się na lamparcie.
-Swoją drogą, jak to się stało, że dałeś się pochwycić Grubasowi i jego podnóżkom? - zapytał zaciekawiony.

[Mistrz Gry]

Valtan nie zamierzał wybaczać temu nędznikowi, ale póki co myśl o posiłku dominowała nad innymi mniej pragmatycznymi. Nad zemstą zastanowi się później. Na razie wgryzł się w rzucony mu kawałek mięsa, wyobrażając sobie, że to gardło Kanclerza. Rozszarpał niewielki udziec w okamgnieniu i wylizał resztki, a potem zabrał się za kość, ssąc ją w pysku.
- Wypadek przy pracy -rzucił krótką odpowiedź na pytanie strażnika, wolał sobie nie przypominać tego jak zepsuł misję. Co ciekawe jednak, lampart dostrzegł że jego "opiekun" właśnie nazwał swojego przełożonego "grubasem". Być może to dało się wykorzystać, ale żeby mieć pewność Valtan musiał kontynuować rozmowę.
- Miał przewagę liczebną, niezbyt fair zagranie -dodał.

[Nabo]

-Głodzili tam ciebie, czy jak?- zapytał wesoło, widząc jak więzień łapczywie pochłania rzucony mu posiłek. Oczywiście tłuścioch zdawał sobie sprawę, że zapewne tak było, ale musiał mieć jakiś punkt zaczepienia, żeby kontynuować rozmowę.
-Wypadek to gdy król Lwiej Ziemi wpada do kanionu i zostaje stratowany na śmierć przez rozpędzone stado gnu, ty po prostu spieprzyłeś sprawę- odparł, posyłając Valtanowi złośliwy uśmieszek.
-Wpadasz komuś na rejon, załatwiasz te swoje niecne interesy a potem jeszcze liczysz, że wkurzeni gospodarze wyzwą cię na honorowy pojedynek- powiedział, wyraźnie rozbawiony.
-Swoja drogą, czemu w ogóle służysz temu całemu Wodzowi? -

[Mistrz Gry]

Valtan westchnął ciężko czując, że adrenalina go opuszcza i powraca to dojmujące zmęczenie. Teraz kiedy zaspokoił głód trudno mu było wykrzesać z siebie nienawiść do tego strażnika. Poza tym wartownik poniekąd miał rację, spieprzył bo zamiast trzymać się planu chciał zaimponować Wodzowi, ta jakby się nie nauczył, że plany przywódcy są niezawodne i nie można ich zmieniać.
- Masz rację, spierdoliłem. Nie trzymałem się planu... Czemu mu służę? No cóż lubię być po stronie, która wygrywa -zaśmiał się lekko lampart powoli odzyskując nadzieję. Wódz go stąd wyciągnie, a potem utopią to stado we krwi, tak właśnie będzie.

[Nabo]

Nabo bardzo rozbawiła odpowiedź o wygrywającej stronie, zwłaszcza, że powiedział to ktoś kto siedział w lochu i istniała szansa, ze czeka go egzekucja.
-I dlatego siedzisz teraz w lochu. Poza tym ten twój Wódz może mieć trochę utrudnione zadanie bo wszystko nam wyśpiewałeś. No i mam jakieś dziwne wrażenie, że nie będzie skakał z radości jak już się o tym dowie- dodał wesoło. Cóż, jeżeli szef Valtana w rzeczywistości był takim mrocznym typem, to lamparta czekał raczej mało przyjemny koniec.
-A nie myślałeś, żeby rzucić to wszystko w cholerę i zacząć cieszyć się w miarę normalnym życiem?- zapytał delikatnie unosząc przy tym jedną brew.

[Mistrz Gry]

Valtan uśmiechnął się szerzej, wbrew temu co myślał Nabo on był przeświadczony o zwycięstwie Wodza. Już nie raz Heroldowie trafiali do niewoli i Wódz ich ratował. Oczywiście, nie będzie pocieszony, że lampart go zawiódł, ale przecież nie zrobi mu nic poważnego prawda?
- Jakbyś poznał Wodza samemu już by ci nigdy nie przeszło przez myśl "normalne" życie. Poza tym z małymi wyjątkami jak ten epizod w waszym lochu, u boku Wodza mam wszystko czego można zapragnąć...

[Nabo]

-Możliwe, chociaż z drugiej strony nie...za bardzo lubię się obijać- odparł wesołym tonem, jakby właśnie prowadził pogawędkę ze starym znajomym.
-A co poczniecie kiedy Wódz zostanie pokonany przez czas? - zapytał.
-W klasycznej monarchii często dochodzi do wojen domowych a na Lwiej Ziemi organizujemy wybory. Bo wiesz zastanawiam się, czy za kilka lat wszystko co zrobiliście nie przestanie mieć znaczenia.