Więzienie na Lwiej Skale

[Mistrz Gry]

Valtan aż skrzywił się na słowa swojego strażnika. Wciąż zastanawiał się jak to możliwe, że niektórzy są tak krótkowzroczni. Przecież Wódz doskonale im to wyjaśnił, ba to były pierwsze słowa które wypowiedział kiedy przyjął go pod swe skrzydła.
- Wszyscy kiedyś zginiemy. Najpotężniejszy lew jest równy niewielkiej mrówce w obliczu śmierci. Mądrzy gniją w ziemi, tak samo jak głupi. Liczy się tylko to co pozostawimy po sobie wśród tych żywych. Jeśli byliśmy naprawdę wielcy, będziemy żyć w umysłach innych, nawet kiedy ciało zeżrą robaki. Ja jestem wielki..... To powiedział mi kiedyś Wódz i szczerze wierzę, że to co robimy ma większe znaczenie niż cokolwiek innego -mruknął lampart i po raz pierwszy słychać było w jego głosie całkowitą szczerość. Nie próbował się już z niczym kryć. Te słowa nie były polityczną zagrywką, nie tym razem.

[Nabo]

Widać, że ten tutaj przeszedł solidne pranie mózgu. Nabo nie zamierzał się tym zrażać, w końcu rozmowy ze zwolennikami monarchii również przypominały grę w szachy z gołębiem.
-Cóż, skoro zamierzacie zabijać kogo popadnie to ci którzy przeżyją nie będą mieć o was najlepszego zdania co nie?- zapytał delikatnie unosząc przy tym brew.
-Najpierw wymordują pozostałych popleczników Wodza a wy przetrwacie w ich pamięci jako bezmyślni mordercy albo celowo zostaniecie wymazani z historii i za jakiś czas świat o was zapomni. Dlatego czy nie lepiej spędzać jest dany nam czas na czymś przyjemnym? Poza tym, jesteś bardzo pewny siebie jak na kogoś kto ma zostać lada dzień stracony- szaman pozwolił sobie na blef, bo był bardzo ciekaw co odpowie mu na to Valtan.

[Mistrz Gry]

Valtan uśmiechnął się ponownie, wiedział, że nie ma szans przekonać swojego rozmówcy do tego, że ma rację, ale bynajmniej nie miał zamiaru rezygnować z pogawędki. Przynajmniej pozwalała go odciągnąć od negatywnych myśli.
- Może ci którzy przeżyją nie będą mieć najlepszego zdania o naszej sprawie, ale ci którzy nadejdą po nich zrozumieją, że ta czystka była potrzebna by świat mógł przeistoczyć się w najlepszą formę samego siebie. A to co robię jest dla mnie niezwykle przyjemne... -lampart już miał rozwinąć swoją wypowiedź, ale to co dobiegło jego uszu sekundę później nieco zmroziło mu krew. Wiedział, że to może się stać, ale nie aż tak szybko. Był święcie przekonany, że Wódz zdąży nadejść by go ocalić. Valtan odetchnął kilka razy głęboko i spróbował uspokoić serce. Wierzył w sprawę Wodza, ale nie chciał jeszcze umierać.
- Lada dzień to znaczy kiedy? -zapytał wyraźnie słabszym głosem.

[Athastan]

Cóż Gunter znów się gdzieś stracił... a on przyobiecał że nie będzie go wzywał przy pomocy rytuałów. Co w praktyce oznaczało, że skoro duch wybył w nieznanym celu i kierunku, nie miał większych szans na samodzielne znalezienie go i musiał po prostu czekać aż szaman sam zdecyduje się go odnaleźć. Zaś skoro duch potrafił odnaleźć go w tamtym lesie, to prawdopodobnie będzie go wstanie znaleźć wszędzie. Co oznaczało, że nie musiał siedzieć bezczynnie na jednym miejscu i mógł się wybrać z Ven na obiecaną jej wyprawę. Aczkolwiek po jej ostatnim pytaniu i chwili głębszych rozważań na temat Wodza doszedł do wniosku, że może nie jest to najlepszy cel na pierwszy raz...
Tak czy inaczej, zanim gdziekolwiek by się wybrali, należało najpierw przekazać informacje gdzieś dalej. Co mogło być problematyczne, biorąc pod uwagę, że po skończonej ceremonii Lwioziemcy rozeszli się z Podnóża na cztery strony świata. Aczkolwiek było jedno miejsce, gdzie ktoś na pewno został - Więzienie.
Tak więc od razu po przybyciu na Lwią Skałę ruszył właśnie tam. Zgodnie z przewidywaniami Nabo był na miejscu, wykonał więc gest powitania pod adresem szamana i bez dalszego ceremoniału powiedział półgłosem (tak żeby więzień nie miał szans za wiele usłyszeć):
- Hej Nabo. Przekaż proszę Tibowi jak się tu pojawi: Kruk niósł zaproszenie do Lasu Namorzynowego. Możliwy kontakt - wyślij patrol. Oczywiście mogło się zdążyć że te informacje dotarły gdzie trzeba, jednak nie zaszkodziło się upewnić. Poza tym na dobrą sprawę nie wiedział ile Datura usłyszała i jak bardzo rozmowna okazała się Rea...
- I druga kwestia: biorę Ven i idziemy sprawdzić co się właściwie stało nad Wodopojem. To tak jakby ktoś nas szukał.
Potem uśmiechnął się i powiedział już normalnym głosem:
- Dzięki i trzymaj się! Jak dobrze pójdzie za niedługo nie będziesz już miał kogo pilnować. - dodał na użytek więźnia, po czym machnął łapą na porzegnanie i już go nie było.

~Zt.

[Nabo]

Nabo już zaczynała męczyć ta dyskusja gdy nagle dołączył do nich Athastan.
-Serwus Ath- powitał Radcę, po czym wysłuchał jego słów a na koniec porozumiewawczo kiwnął łbem. Nie miał pojęcia o jakiego kruka znowu chodzi i gdyby nie obecność więźnia to z miłą chęcią pociągnąłby ten temat.
-Na to liczę, ten tutaj zaczyna mi już działać na nerwy- odparł, posyłając krótkogrzywemu szeroki uśmiech, po czym ponownie skupił się na więźniu.
-Cóż, twój przyjaciel wyśpiewał nam trochę o twoich wybrykach i no i sam słyszałeś. Gdybyś był tylko prostym wojakiem to pewnie puścilibyśmy cie wolno po pokonaniu Wodza a tak trzeba cię przykładnie ukarać. Trzymanie cię tutaj też wymaga regularnego karmienia cie i pilnowania więc spróbujemy załatwić to jak najszybciej. Jutro a może pojutrze?-mówił, mając ogromną satysfakcję z obserwowania jak Valtana oblatuje paniczny strach.

[Mistrz Gry]

Valtana w rzeczy samej obleciał paniczny strach i była to dość naturalna i zrozumiała reakcja. W końcu mało kto pozostaje nieugięty w obliczu rychłej śmierci. W teorii Wódz szkolił swych Heroldów, by w każdej możliwej sytuacji pozostawali bez strachu, ale ciężko było trzymać się tych nauk, siedząc w lochu. Lampart wciąż liczył na to, że jego przywódca zdoła go ocalić, ale ta myśl przynosiła mu coraz mniej pocieszenia. Co jeśli Wódz nie zdąży, albo w ogóle nie dowie się, że Valtan wpadł w łapy wroga... Te i inne myśli dewastowały umysł Herolda, jak stado guźców ryjących ziemię. Jednak mimo strachu, starał się nie łamać. Nie mógł pozwolić na to by strażnik czerpał radość z jego nieszczęścia.
- Skoro tak musi być chcę tylko wiedzieć jak dokonujecie w swoim stadzie egzekucji? - mruknął nieco drżącym, ale donośnym głosem.

[Nabo]

Nabo bardzo chciał uchodzić w swoim mniemaniu za niewzruszonego i pozbawionego uczuć geniusza, jednak w środku taki nie był. Oczywiście potrafił dobrze odgrywać swoją rolę, jednak w pewnym momencie zaczęło mu się robić żal lamparta.
-Cóż, postaramy się, żeby była bezbolesna. Podamy ci truciznę a ty będziesz miał wrażenie, że zasypiasz- wypowiadając te słowa rudogrzywy poczuł, że coś w nim pęka. Uczył się swojego fachu by robić eksperymenty i leczyć innych a nie odbierać życie. Gdyby Nabo nie rozmawiał z Valtanem zapewne tak by się tym teraz nie przejmował jednak zdarzył już go trochę poznać. Z każdą kolejną chwilą szaman był coraz bardziej pewien, że nawet gdyby dostał rozkaz to niebyły w stanie podać więźniowi trucizny.
-A tak swoja drogą to skąd jesteś?-zapytał, próbując skierować rozmowę na inny tor.
-Północ, zachód, a może przypłynąłeś tutaj wpław zza wielkiej wody- zażartował.

[Mistrz Gry]

Odpowiedź uzyskana od strażnika sprawiła, że kamień spadł mu z serca. Jeśli już musiał umrzeć cieszył się, że nie nastąpi to w zbytnich boleściach. Najbardziej bał się cierpienia. gdyż pamiętał wzrok ofiar, którym cierpienie przyniósł Wódz. Valtan odetchnął z ulgą i popatrzył na swojego dozorcę z iskierką wdzięczności w oczach, przecież lew mógł go zastraszyć, ale jednak tego nie zrobił.
- Przynajmniej tyle -mruknął lampart, już nieco uspokojony - Właściwie to pochodzę ze wschodu od waszej krainy z lasu Shin'Ji, ale przemierzyłem z Wodzem spory kawał świata. Wiele widziałem niesamowitych krain i najbardziej żałuję tego, że nie zobaczę już więcej... - Herold poddał się zupełnie jeśli chodzi o trzymanie pozorów. Mógł wreszcie mówić szczerze i właściwie całkiem dobrze się z tym czuł. Kiedy już oswoił się z wizją śmierci zapanował w jego umyśle jakiś dziwny spokój. Wreszcie nie przejmował się tym jak oceni go Wódz.

[Nabo]

Nabo bez problemu dostrzegł tę iskierkę co wprawiło go w jeszcze gorsze samopoczucie. Rudogrzywy nigdy nie był zbyt empatyczny i nie interesował się tym jak mogą czuć się inni jednak w tym momencie coraz bardziej się nad tym zastanawiał. Przecież za to nienawidził swojej rodziny. Nie liczyli się z tym czego on chce i patrzyli tylko na siebie. A teraz on miał być taki sam?
-Nigdy o niej nie słyszałem- odparł.
-Ja natomiast jestem stąd i jakoś nigdy nie ciągnęło mnie do podróży. No chyba, ze po zioła i inne ciekawe komponenty. Jakoś zżyłem się z tym miejscem- dodał, starając się zdobyć przy tym na chociaż delikatny uśmiech.
-Cóż, może nie wszystko stracone. Gdyby udało mi się przekonać Athastana to może zorganizowalibyśmy tobie normalny proces. W końcu poszedłeś ze strażnikami z własnej woli a to już okoliczność łagodząca. Posiedziałbyś sobie tutaj a po wojnie puścilibyśmy ciebie wolno. Jeżeli chcesz mógłbym być twoim obrońcą na procesie- powiedział, uśmiechając się przy tym dość niepewnie.

[Mistrz Gry]

Valtan uśmiechnął się nieco szerzej, a jego pysk zaprawionego w bojach zakapiora przez chwilkę wydawał się nawet całkiem sympatyczny i jakiś taki ściągnięty melancholią. Lampart wspominał te wszystkie lata spędzone na podróżach do wspaniałych krain i zaczynał powoli żałować, że odwiedzał je jedynie z celem zwierzobójstwa. Gdybyż tylko wiedział, że tak to się skończy zastanowił by się dwa razy nad przystąpieniem do sił Wodza.
- To byłoby wspaniałe, ale nie chcę nikogo oszukiwać. Zrobiłem najpewniej wszystko co mi zarzucicie, być światu będzie jednak lepiej beze mnie. Chciałbym jedynie żeby przed odejściem zobaczyć swego brata i przeprosić za to, że zazdrościłem mu szacunku jakim darzy go Wódz, i za to, że zepsuło to nasze relacje.... - więzień odezwał się cichym ale zadziwiająco pewnym siebie głosem, a po jego policzku spłynęła prawie niezauważalna łza.