Na sawannie [Nawiri]

[Mistrz Gry]

Wysłuchała z uwagą słów Nawiri o maruli, ale jedyne co zapamiętała to jej kwaśny smak. Rzeczywiście zrobiło jej się ciepłej, więc lwica mogła mieć rację. Ułożyła się wygodniej, żeby całe ciepło zatrzymać przy sobie.
- A czy lampartom nie jest smutno kiedy żyją tak w samotności? - zapytała patrząc na samicę.
- Ja bym chciała mieć dużą rodzinę, z którą bym mogła spędzać czas. - dodała smutno.

[Nawiri]

- Nie - odpowiedziała - Tak są uczone. Źle się czują, gdy cały czas są z kimś, w dużym towarzystwie - raczej żyjemy samemu. Chociaż zdarzają się i bardziej towarzyscy, i to nic złego - tak, czasem nawet miała przebłyski zrozumienia dla nich. Tak samo, jak widywała lwice, które podróżowały same, bo nie odpowiadało im życie w grupie. Nie oceniała ich, dobrze, że wybrali własną drogę. Ziewnęła, po czym rzuciła okiem na młodą.
- Coś cię gryzie?

[Mistrz Gry]

- Nie mam pcheł - zaczęła Adisa - A, och. Mówisz o mojej rodzinie? - obróciła się na bok, by ukryć twarz przed Nawiri.
- Moi rodzice nie żyją, a nie mam innej rodziny. Miałam siostrę o imieniu Mimi, ale nie wiem gdzie może być. Kiedy stado się rozpadło każdy uciekał w inną stronę i już jej nie spotkałam. Nie wiem nawet czy żyje. - mówiła spokojnie, pogodziła się już z myślą że nigdy więcej nie zobaczy nikogo ze swoich bliskich.
- Chyba że... może ty o niej kiedyś słyszałaś? - zapytała z przebłyskiem nadziei?

[Nawiri]

- Przykro mi, ale nie. Gdybym spotkała kogoś takiego, powiem że jest poszukiwana - mruknęła, po czym zamilkła. Niie było sensu rozdrapywać ran, zresztą co miała do powiedzenia. Że wszystko się jakoś ułoży? Będzie dobrze? Puste, prześmiewcze słowa. Każdy ma swoje problemy, im lepiej stawisz im czoła, tym będziesz silniejszy.
- Zdrzemnij się. Dobrze zrobi na zdrowie. Dobranoc - po czym położyła łeb na łapach i przymknęła oczy, chcąc zapaść w sen. Dość płytki, na każdy dziwny szelest patrzyła by na okolicę czujnym wzrokiem.

[Mistrz Gry]

- Szkoda... ale pamiętaj o niej. I o mnie. - Adisa miała nadzieję, że jeszcze kiedyś spotka siostrę a jeśli będą szukać jej we dwie, to na pewno w końcu się uda.
- Dobranoc. - odpowiedziała. Ułożyła się wygodniej i już po chwili zapadła w głęboki sen.
Noc upłynęła spokojnie a wraz ze wschodem słońca lwiczka obudziła się pełna nowych sił na kolejny dzień. Czuła się znacznie lepiej niż wczorajszego wieczora. Wymknęła się, mając nadzieję że Nawiri jeszcze śpi. Gdyby lamparcica spytała dokąd idzie, odpowiedziałaby że musi wyjść na chwilę za potrzebą. Tak naprawdę jednak ciągle było jej głupio, że zgubiła wczoraj te piekące korzonki więc pobiegła szybko je odnaleźć. Upakowała je do torebki skleconej naprędce z kawałka znalezionej skóry i zerwała po drodze gałązkę z kwaśnymi owocami. Zdyszana wpadł z powrotem do jaskini i położyła to wszystko przed Nawiri.
- To te korzonki, które miałam wczoraj nieść. I marula. - nie wiedziała co innego mogłaby dać lamparcicy w dowód swojej wdzięczności. Póki co wolała nie brać się za łapanie ryb, więc pozostawały tylko zioła.

[Nawiri]

Gdy młoda wyszła, nie zatrzymywała jej. Najwidoczniej potrzebowała chwilę na przewietrzenie się i rozprostowanie kości. Przymknęła oczy, odpoczywając. Otworzyła oczy dopiero, gdy Adisa wpadła zdyszana. Jak nic jej się poprawiło - stwierdziła w myślach, nie skomentowała tego jednak. Usiadła i trąciła łapą znaleziska.
- Dziękuję - po czym schyliła się i powąchała je, upewniając się, że to na pewno są zioła. Pachniały właściwie, to ułatwiało robotę - A jak się czujesz? Korzonki rozgrzewają, i dobrze robią na katar. Nie mam tu żadnych słodkich owoców, aby zneutralizowały smak, musisz po prostu się przełamać. Pożuj dokładnie jeden, nawet nie cały, wystarczy mały fragment. I tak co parę godzin. Odtyka nieźle.

[Mistrz Gry]

Uff.. czyli znalazła właściwie zioła. Czyli prezent się udał.
- Znacznie lepiej. Jeszcze trochę mnie bolą nogi, ale to przez siniaki. - Adisa skrzywiła się, ale wzięła korzonek i zaczęła go żuć. Powtarzała sobie w myślach, że dzięki temu poczuje się lepiej, lecz nie pomagało to zbytnio. Przełknęła z oporem i wylizała język w sierść.
- Będę tak robić. - obiecała, biorąc na później kolejne porcje imbiru. Myśl, że będzie musiała to wszystko zjeść nie była zbyt pocieszająca. Musiała zająć się czymś przyjemniejszym żeby nie myśleć o tym przykrym fakcie.
- Pójdziemy na spacer? Mogę pokazać ci kilka ładnych miejsc w pobliżu. - zaproponowała radośnie i wybiegła na zewnątrz. Tymi miejscami były głównie rzeka i okoliczne drzewa, ale w oczach młodej lwicy wyglądały jak siedem cudów świata. Chociaż w ten sposób może odwdzięczyć się lamparcicy.

kończymy?

[Nawiri]

- Oczywiście. Spacer dobrze nam zrobi - wstała i wyszła na zewnątrz, ciekawa, co lwiczka jej pokaże. Jej stan się poprawiał, powinna szybko dojść do siebie. Była jedynie wyziębiona i osłabiona, a takie choroby dość łatwo wyleczyć. Co innego na przykład takie złamania, czy kości, czy też nie dajcie bogowie serca. Zwłaszcza z tym ostatnim sporo syfu, bez ziółek, ale i tak paskudny przypadek.

//Jasne.

[Mistrz Gry]

Adisa z dumą oprowadziła lamparcicę po swoich ulubionych miejscach, by choć w ten sposób umilając jej dzień odwdzięczyć się za bezinteresowną pomoc. Lwiczka była już w pełni sił i pewnie niedługo znów spróbuje szczęścia w rybołóstwie, tym razem jednak uważając bardziej na siebie, by nie powtórzyła się przykra historia. Na koniec pożegnała się z Nawiri, zapewniając że gdyby chciała ją jeszcze kiedyś odwiedzić, z pewnością odnajdzie ją na tej właśnie sawannie. A gdyby udało jej się odnaleźć Mimi, byłaby wdzięczna po kres swoich dni.

Akcja zakończona
Nawiri zdobywa tytuł medyka, +sakiewka, +2x marula, +1x imbir, +2 PD do percepcji
załóż sobie dziennik zbiorów