Piękne umysły [Nabo i Shanteeroth]

[Nabo]

-Jakoś w ciszy ciężko mi się skupić- odparł odwzajemniając jej uśmiech. Fakt, zdarzało mu się czasem gadać do siebie ale była to jedyna możliwość by porozmawiać z kimś równie wybitnym co on.
-Jak to mawiają w dobrym guście jest się spóźniać, ale proszę, postaraj się przyjść zanim się zestarzeję- zażartował, chociaż w głębi duszy rzeczywiście trochę się bał, ze już nigdy jej nie zobaczy. W końcu ma tego swojego Leona...
-Odprowadzić cię do granicy? Kto wie czy jakiś strażnik się do ciebie przyczepi i wylądujesz na dywaniku u Kanclerza- rzucił żartobliwym tonem.

z/t

[Shanteeroth]

Z rozbawieniem pokręciła łbem, słysząc jego pierwsze słowa. Faktycznie, cisza bywała uciążliwa - a ona jako wychowanka swojego starego nie-ojca była na nią skazana. Dlatego teraz każdy dźwięk sprawiał jej sporo radości. Zresztą... Była tego typu istotką, która czerpie radość z nawet najmniejszych rzeczy.
- Zależy, jak szybko zamierzasz się starzeć - przyznała śmiertelnie poważnie, z trudem zwalczając kolejny uśmiech cisnący się na wargi.
Słysząc jego propozycję, skłoniła ochoczo łebkiem.
- Chętnie. Nie wiedziałam, że u was tak strasznie i groźnie, że zaraz na dywanik... - inna rzecz, że nie do końca wiedziała nawet, co to znaczy.

zt.