Wspólny spacer [Alexandra i Maru] (+18)

[Maru]

Miła była to noc, nie ma wątpliwości. Chociaż było już niezbyt ciekawie w pewnym momencie. Ale o tym już chyba oboje zapomnieli. Lew niemal podskakiwał w tym swoim marszu, zadowolony z siebie i z Alex, że udało się ją odtrącić od tych wszystkich trosk. Jej stwierdzenie jeszcze to potwierdziło, choć nie rozumiał go.
- Hmm... niesamowity? Niby czemu i w jakiej sprawie? Nie zrobiłem niczego nadzwyczajnego, zupełnie normalna relacja damsko-męska... No dobrze, może nie zupełnie zwyczajna, ale taka typowa dla par, tak chyba lepiej będzie pasować.

[Alexandra]

- Tak...po prostu. Jesteś jak spełnienie moich marzeń. Przywróciłeś mi wiarę w przyszłość - odezwała się cicho. Łeb miała skierowany w dół, jakby była zawstydzona swoimi słowami. Zerkająła tylko co chwilę na jego niemal "podskakujące" łapy. Gdy Maru wspomniał o parze, lwica poczuła dziwną radość. Czyżby lew należał już tylko do niej?
Alex uniosła znów łeb i popatrzyła na jego minę. Posłała mu ciepły uśmiech.

[Maru]

Miło mu się zrobiło na sercu po takim komplemencie. Podsunął swój nos i trącił policzek lwicy, niuchając jej słodki zapach przy okazji.
- Dziękuję, cieszę się, że mogłem pomóc, bo na początku było naprawdę średniawo. Miło patrzeć, jak teraz poruszasz się tak żwawo, skocznie i żywo. No i masz dobry humor. - znowu nie mógł usiedzieć na miejscu i kitką ogona pomiział jej tylną łapę, kierując się nieco wyżej na jej biodro, łaskocząc je.
- Może przejdziemy się kiedyś pod tamto drzewo, ale już będąc w dobrej kondycji. W końcu, gdyby nie ono, to byśmy się nie spotkali.

[Alexandra]

Gdy tak wsłuchała się w jego słowa, zauważyła, że ma on rację. Niektórych zmian u samych siebie nie jesteśmy w stanie tak łatwo zauważyć. Co innego druga osoba, która jest z nami dzień w dzień i obserwuje naszą przemianę. Alex ponownie się uśmiechnęła, lecz tym razem do samej siebie.
- Pomóc? Ty mnie całkowicie odmieniłeś. Nie wiem co by się stało, gdyby nie Ty. Oczywiście, gdybym przeżyła. Bo przecież i to zawdzięczam Tobie - odpowiedziała mu, po czym wyszła przed niego i stanęła naprzeciwko głupkowato się szczerząc. Nie miała takich spontanicznych zachowań w zwyczaju, ale lekko się do tego przymusiła, by bardziej zobrazować swoją postępującą przemianę. Chciała cały czas zmieniać się na lepsze. Chociażby dla niego, jest mu coś winna.
Propozycja lwa odnośnie powrotu do tamtego drzewa nieco ją zdziwiła, ale po chwili namysłu skinęła mu łbem. Co jak co, ale dobre wspomnienia warto pielęgnować.

[Maru]

Teraz to on by się zarumienił mocno, gdyby tylko grzywa nie zasłaniała doskonale większości jego pyska. Pokręcił lekko głową po jej słowach.
- Chyba przesadzasz. Nie byłaś jakoś umierająca, dawałaś radę iść i nie musiałem Cię nosić na grzbiecie. Silna jesteś, to dałabyś radę przetrwać i beze mnie. -zatrzymał się i przyglądał zdziwiony, gdy tak wybyła przed szereg. Chrząknął, powstrzymując śmiech, widząc jak wyszczerza ku niemu zęby. Przeszedł obok niej, jak gdyby nigdy nic, przy okazji unosząc ogon i przesuwając nim po jej podgardle. Przy okazji trochę się odsłonił z tyłu, ale co tam.
- Chyba nieco przesadziłem, bo teraz zupełnie Ci szajba odbiła.

[Alexandra]

- Ja czułam co innego - skomentowała jego wypowiedź odnośnie jej stanu zdrowia. Faktycznie, lwica może i nie była "umierająca", ale nie wiele jej brakowało do utraty przytomności. Kto wie, co mogłoby się stać, gdyby nie pomoc przypadkowego wówczas Maru?
- Szajba? Od kiedy na "radość" mówimy "szajba"? Myślałam, że do tego dążysz - odburknęła.

[Maru]

Szedł sobie dalej, wesoło machając ogonem na boki. Odwrócił łeb i zerknął doń z lisim uśmieszkiem na pysku.
- Oj Alex, Alex... Słyszałaś kiedyś, że nawet lwa można zalizać na śmierć? W każdym razie ze wszystkim można przedobrzyć, z radością też. - a potem ni z tego, ni z owego doskoczył do lwicy i krążył dookoła niej, ocierając się o jej futerko.
- Wiesz, że tylko żartuję. Wszystko musisz tak od razu na poważnie brać do siebie. - na znak kary lekko ugryzł jej ucho.

[Alexandra]

Alex, słysząc kolejne słowa lwa, zrobiła w jego kierunku minę w stylu "żartujesz sobie ze mnie, nie?", oczywiście cały czas przemycając lekki uśmiech.
Jego ugryzienie w ucho sprawiło, że lwica śmiejąc się, odskoczyła na bok, na znak, że chce dalej się z nim "ganiać", jak miało to miejsce na samym początku ich niewinnego spaceru.
- Wcale nie biorę wszystkiego na poważnie! Chcesz, żebym od Ciebie uciekła? Schowałabym się tak, że już niiigdy byś mnie nie znalazł. Co byś wtedy zrobił, co? - zachichotała. Stwierdzenie, że Alex jest zbyt poważna, uznała za swego rodzaju upomnienie. Postanowiła jeszcze bardziej się wyluzować.

[Maru]

Wcale nie zareagował na odskok, za to jej słowa nieco go rozbawiły.
- Wiesz co bym zrobił? Poszedłbym na pustkowie pod tamto drzewo i poczekał aż znowu się zgubisz. - uśmiechnął się przy tym aż nazbyt słodko, szczerząc białe kły ku niej. Na harce też miał ochotę, wiec zaraz spoważniał i powolnym i bezszelestnym krokiem zaczął zbliżać się do Alex, niczym wytrawny łowca ukryty w kępach traw, obserwujący swoją kolejną zdobycz.

[Alexandra]

Żarty Maru wprawiły ją w niezłe (udawane oczywiście) osłupienie. Patrzyła nań przez chwilę z miną w stylu "jak mogłeś!?", po czym najzwyczajniej w świecie strzeliła damskiego focha.
- Ach tak? Więc idę się zgubić. Możesz czekać przy krzaczku, Panie mądraliński - burknęła, po czym odwróciła się od niego i udała się w przeciwnym kierunku. Nie spodziewała się tego, że lew zaczyna się na nią zakradać.