Wizyta domowa [Gvalch'ca, szkolenie na medyka]

[Mistrz Gry]

Rzeczywiście, nie mieli ze sobą ani wonnych kadzideł, ani też narzędzi potrzebnych do ich podpalenia. Pszczoły z pewnością nie będą zadowolone z tego obrotu spraw, ale nie mieli innego wyjścia chcąc pozyskać lekarstwo dla pacjenta. Kilka ewentualnych użądleń nie powinno im zbyt mocno zaszkodzić. Zauważył, że lwica spogląda na jego laskę i podał ją, samemu podpierając się na pobliskim pniu.
- Możesz jej użyć, nie powinna się zniszczyć. - zachęcił Gvalch'cę. Kij przeżył już wiele i odrobina miodu nie zaszkodzi mu jeszcze bardziej.
- Bądź ostrożna, nie spiesz się. Wbrew pozorom pośpiech jest twoim wrogiem. Najlepiej podstaw tykwę pod ul, tak żeby miód do niej spłynął, a sama odsuń się na bezpieczną odległość.

[Gvalch'ca]

O, jednak się zgodził użyczyć własnej podpórki. Przyswoiła wskazówki, wzięła ochoczo jego lagę, podstawiła połówkę tykwy pod ul, a sama oparła się o pień drzewa, by po chwili zacząć manewrować laską. Było to dość trudne zadanie, zwłaszcza jeśli nie miało się przeciwstawnych kciuków i trzeba było wszystko robić rozważnie, bez pośpiechu. Delikatnie włożyła kijek w otwór w gnieździe i leniwie zaczęła wybierać miód, przy okazji celując, by trafił do tykwy. Podobnych akrobacji w życiu nie widziała. Kilku pszczołom nie spodobał się taki stan rzeczy i zaczęły latać koło jej łba, groźnie pobzykując. Jedna nawet nie wytrzymała i dziabnęła ją w bark. Falka syknęła i przestała na moment wybierać słodycz. Czuła, jak gula z każdą chwilą się powiększa. No nic, musiała wytrzymać. Poza tym, podobno ich jad był zdrowy, w przeciwieństwie do tych u węży, pająków, czy os. Kontynuowała i po dłużących się minutach stwardniały owoc był pełny po brzegi. Wytarła laskę o trawę i podała ją Daktariemu.
- Chodźmy zatem do twojego znajomego guźca. - rzekła, starając się obejrzeć rosnącą górkę na ramieniu. Niby takie małe ugryzienie, a bolało i piekło jak duże.

[Mistrz Gry]

Daktari w napięciu obserwował poczynania lwicy. W pewnym momencie miał wrażenie, że pszczoły zaraz się wścieką i zaatakują intruza, ale obyło się na szczęście bez większych obrażeń. Kilka rozsierdzonych pszczół przeleciało obok jego głowy, ale przegonił je trzymaną w ręce gałęzią by uniknąć użądlenia. Pochwalił uczennicę i odebrał od niej laskę, na której mógł wreszcie się oprzeć.
- Wszystko w porządku? - zapytał zanim ruszyli dalej. Wolał upewnić się, że lwica nie została pokąsana zbyt mocno i że pszczeli jad jej nie zaszkodził. Upewniwszy się, że przyszła medyczka jest w stanie umożliwiającym leczenie innych, ruszyli w dalszą drogę. Nie zajęło im to długo, a w międzyczasie Daktari zaznajamiał lwicę z kolejnymi tajnikami sztuki medycznej, więc droga nie dłużyła się nadto.
- Tędy, zapraszam. - wskazał na zarośla, między którymi prowadziła ledwo widoczna wydeptana ścieżka. Po drugiej stronie krzaków znajdowała się niewielka przestrzeń, otoczona z każdej strony gęstymi zaroślami, która stanowiła schronienie guźca. Na pierwszy rzut oka można było zauważyć wyschnięte, poczerniałe liście poprzyklejane na różnych miejscach jego ciała. Gospodarz przywitał się serdecznie z medykiem i z niepokojem stanął przed lwicą.
- Witam panienkę. Skąd taka niezwykła wizyta? Nie spodziewałem się, że Daktari przyprowadzi...towarzystwo. - rzucił Daktariemu pytające spojrzenie, lecz ten odpowiedział jedynie uśmiechem, pozwalając uczennicy samej zabrać głos.

[Gvalch'ca]

- Do wesela się zagoi. - zażartowała, choć miała pewne wątpliwości, czy mandryl zdawał sobie sprawę, czym właściwie są wesela. Może takie ceremonie odbywały się tylko w jej rodzimej krainie? Jakby jednak nie wiedział, z pewnością wszystko dokładnie by mu opisała. Daktari ruszył w dalszą drogę, nie zabierając tykwy. Pokręciła łbem i złapała ją w zęby, uważając, by niczego nie rozlać. Chyba zrobił to specjalnie, by z jej ust nie ulatywały już żadne sarkastyczne powiedzonka.
Znaleźli się pośrodku małego zagajnika, pośrodku którego leżał schorowany guziec. Odstawiła tykwę z miodem obok, tak, by jej nie wylać przez przypadek. Najpierw otaksowała w milczeniu przyszłego pacjenta, by wiedzieć na przyszłość, jak wygląda pryszczyca u zwierząt racicowych. Ponadto oblepiony był zewsząd przestarzałymi opatrunkami, gdzieniegdzie dało się również zauważyć ropę, zwłaszcza w okolicach pyska i kończyn. Następnie obejrzała jego lokum. Mieszkał tu ot tak, pod chmurką? Nie dość, że był ekstrawaganckim osobnikiem, przenosząc się z sawanny do dżungli, to jeszcze odznaczał się wyjątkową odwagą śpiąc na widoku. Albo to była odwaga, albo wręcz przeciwnie - głupota.
- Jestem.. Val. - chciała przedstawić się jako Falka, ale nie byłoby to kompatybilne z tym, co powiedziała wcześniej człekokształtnemu. A nie chciało jej się wyjaśniać skrótów od własnego, niezbyt prostego imienia. - Wbrew pozorom nie przyszłam tu, by ulżyć ci w cierpieniach i cię skonsumować. Razem z panem Daktarim będziemy cię hospitalizować. Jestem nowicjuszem w dziedzinie medycyny i dopiero się wszystkiego uczę, więc za ewentualne błędy najmocniej przepraszam. - rzadko kiedy się tak rozgadywała. Może to przez to, że w końcu robiła coś, co lubiła?
- Jak się do ciebie zwracać?

[Mistrz Gry]

- Mów mi Bo. - guziec zachrumkał z rozbawieniem. - Już myślałem, że tak się wdałem we znaki Daktariemu, że postanowił zastosować terapię ostateczną. - świniak położył się na pniaku, który służył za lekarską kozetkę. Medyk składał mu już wystarczająco wiele wizyt by wiedział jak się zachować.
- Trochę jeszcze się paskudzi, ale jest znacznie lepiej. Już nic nie swędzi. - zrelacjonował, prezentując lekarzom chore miejsca na swoim ciele. Daktari pochylił się i zaczął zdejmować stare opatrunki, wskazując uczennicy rany, które będą musieli jeszcze połatać.
- Rzeczywiście. Większość ran jest czysta, część już się zabliźniła. Jestem niemalże pewien, że nie będziesz potrzebował dalszych wizyt. - medyk rzekł pokrzepiająco do pacjenta i poklepał go po grzbiecie.
- Musimy przygotować maść. Trzeba utrzeć miód z geranium i aloesem, a następnie zalepić nią rany. Chciałabyś się tym zająć? - zwrócił się do Gvalch'ci, przygotowując potrzebne składniki. - Ja w tym czasie poszukałbym czystych liści na opatrunki.

[Gvalch'ca]

Świniowatemu wyraźnie ulżyło, gdy powiedziała, że nie ma na niego chrapki. Ciężko było jej się dziwić, cały był w wyschniętych maziach, starych opatrunkach i jeszcze nie do końca wyszedł z choroby, nawet jeśli nie dotyczyła jej gatunku. Wszystkie te czynniki znacząco ostudzały jej apetyt.
Popatrzyła na miejsca pod bandażami, które odsłonił Daktari. Faktycznie, nie wyglądało to najgorzej, ale też i nie najlepiej. Do pełnego wykurowania niewiele mu już brakowało, ale ich w tym głowa, by nastąpiło to jak najszybciej.
- Jasne. Zaraz wracam. - nie będzie przecież rozdrabniać ziół na ziemi. Chciała zachować profesjonalizm i mieć czyste miejsce pracy. Odeszła kawałek od zagajnika, szukając odpowiedniego drzewa. Gdy znalazła w miarę szerokie, odłupała dużą część jego kory i przywlokła z powrotem do mandryla i guźca. Będzie jej służyła za stół. Położyła ją chropowatą powierzchnią do dołu i chwyciła za liście aloesu, przygotowane wcześniej przez staruszka. Przez moment zastanawiała się, jak ma wydobyć żelatynowaty środek. Ostatecznie przekroiła pazurem mięsisty liść na pół, wzdłuż łyk, a następnie palcem wydłubała wszystko na własny stolik. Potem zabrała się za geranium. Wyskubała zarówno płatki, jak i liście i zaczęła rozglądać się za jakimś kamieniem, który posłużyłby za moździerz. Z aloesu i geranium wyszła kolorowa paćka, którą wrzuciła do miodu, jaki nadal spoczywał w tykwie. Zaczęła wszystko mieszać okolicznym badylem, dokładnie i sumiennie, ale znów uważając, by niczego nie wylać.
- Jest dobrze? - zapytała, zanim zaczęła nakładać własny specyfik na rany Bo.

[Mistrz Gry]

Kiedy lwica zajęta była ucieraniem lekarstwa, Daktari oddalił się na chwilę. Zaraz wrócił z zapasem świeżego mchu i szerokich liści na opatrunki. Zajrzał do tykwy i skinął głową.
- Doskonale. Ja zetrę starą maść, a ty zaraz nałożysz nową. - medyk używając mchu starł resztki maści i krwi, przygotowując rany do opatrzenia. Następnie ustąpił miejsca uczennicy, by ta mogła się wykazać. Jako że czynność ta nie była skomplikowana, Daktari nie musiał pilnować każdego ruchu Gvalch'ci i zajął się rozmową z pacjentem. Kiedy lwica skończy nakładać maść, pozostanie tylko zabezpieczenie jej przyniesionymi liśćmi.

[Gvalch'ca]

Pochwalona zabrała się jeszcze entuzjastyczniej do kolejnej czynności. Podsunęła wyrób nosem do ciała pacjenta, nabrała niewielką ilość do łapy i zaczęła ją ostrożnie rozprowadzać po ranach tuż po tym, jak Daktari starł stare mazidło. Nie było to zbyt wymagające, trzeba było tylko uważać, by nic przypadkiem nie wyciekło i się nie zmarnowało. Gdy zajęła się już wszystkimi urazami, wytarła łapę o grunt i spojrzała do tykwy. Nawet zostało trochę miodu wymieszanego z geranium i aloesem, może mandryl wykorzysta go kiedy indziej.
- Już. - powiedziała, co by formalności stało się zadość i odsunęła się, by teraz samej zrobić miejsce dla człekokształtnego. W międzyczasie odrzuciła prowizoryczny stolik z kory na bok, żeby nie przeszkadzał ich trójce.

[Mistrz Gry]

Pogrążony w rozmowie wieprz nawet nie zwracał uwagi na zabiegi wykonywane przez Gvalch'cę. Zdziwił się więc gdy lwica oznajmiła, że to już koniec.
- No, no, Daktari. Masz konkurencję. Tak delikatne łapki to skarb. - guziec wyszczerzył się do lwicy, lecz karcący wzrok Daktariego przywołał go do porządku. Medyk obłożył szczelnie rany liśćmi i upewnił się, że będą dobrze się trzymać.
- Postaraj się nie ruszać dopóki maść nie zaschnie. Za kilka dni, kiedy przestanie swędzieć zdejmij liście i umyj się porządnie. Gdy już pozbyliśmy się zakażenia, rany powinny się zagoić bez problemu. - medyk, dotąd pochylony nad pacjentem rozprostował plecy, czemu towarzyszył trzask kości.
- Dobra robota. Możemy już wracać. Jesteś już gotowa by leczyć samodzielnie. Chyba że masz jeszcze jakieś wątpliwości, wtedy chętnie je rozjaśnię. - rzekł uprzejmie do uczennicy.

[Gvalch'ca]

Czarna zaśmiała się szczerze, lecz krótko. Odchrząknęła i odpowiedziała pacjentowi.
- Nie zamierzam nikogo leczyć w dżungli. Wręcz przeciwnie, po drugiej stronie krainy, przy Wielkiej Wodzie. - sprostowała. Nie chciała robić nikomu konkurencji, a już zwłaszcza swojemu mentorowi, którego zdążyła nawet polubić.
Gdy Daktari wykładał Bo jak ma się zachować i jak pielęgnować rany, mimowolnie wyłączyła się na moment, wyłapując tylko pojedyncze słowa. Kiedy oświadczył, że ich robota już jest skończona, otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia łącznie z ustami. Stała tak przed dobrą chwilę.
- Ale, że tak już? - skleciła bez ładu i składu, ponieważ to było pierwszym, co jej wówczas przyszło do łba. Opamiętała się w porę i dodała. - Jestem gotowa? Po jednym lekkim zabiegu? - a co ze złamaniami, owrzodzeniami? Będzie musiała iść na żywioł?