Tragiczna miłość zrodzona z cierpienia [Karol, Zawadi]

[Karol]

- Z największą przyjemnością poznam Twoich znajomych. Liczę na to, że wkrótce będę mógł stanąć na nogi - powiedziałem, ponieważ miałem już naprawdę dość siedzenia w jaskini. Choć nikt mi się tu nie naprzykrzał i mogłem w spokoju dojść do siebie. W dodatku było w niej całkiem przytulnie, a towarzystwo nowo poznanej lwicy sprawiało, że się nie nudziłem. - Mieszkasz tu od zawsze? - spytałem chcąc dowiedzieć się o niej czegoś więcej.

[Zawadi]

- Raczej tak będzie. Na razie wracaj jednak do zdrowia. Nie chcemy, żeby twoje życie znowu było narażone. - odpowiedziała, dalej z uśmiechem, po czym położyła swoją łapę delikatnie na tej nowego towarzysza. Taki zwykły przyjacielski gest.
Zawahała się, słysząc jego pytanie. Nie chciała wracać do czasu swojej podróży. Jeśli nie zauważył jej zmieszania, to odczekała trochę, zanim odpowiedziała.
- Tak, od zawsze. Jestem rodowitą lwioziemką.

[Karol]

- Myślę, że mógłbym wyjść choć krótką na chwilę. Świeże powietrze z pewnością dobrze mi zrobi - stwierdziłem usiłując się podnieść z miejsca, na którym leżałem, jednak wciąż byłem mocno osłabiony, przez co zakręciło mi się w głowie. Podniosłem się jednak, podtrzymując się ściany. - Widzisz? Nie jest tak źle - uśmiechnąłem się do niej stojąc na drżących łapach.

[Zawadi]

Lwica obserwowała jego próby wstania na równe łapy i udowodnienia, że czuje się bardzo dobrze. Wywróciła oczami.
- Świeże powietrze może dobrze zrobi, ale lepiej, żebyś jeszcze poleżał. - odparła, podchodząc do niego bliżej. - No już, połóż się i może teraz ty mi trochę o sobie opowiesz?
Zaproponowała.

[Karol]

- Tak, chyba masz rację - stwierdziłem opadając z powrotem na posłanie z powodu nagłego zawrotu głowy, jaki poczułem. - No cóż, dobrze. A zatem pochodzę z kolonii mangust znajdującej się na pustyni. Postanowiłem jednak opuścić to miejsce, bowiem tam nie pasowałem. Mangusty nie są zbyt inteligentnymi stworzeniami, ale ja stanowię wyjątek - uśmiechnąłem się cierpko. - Słyszałem różne opowieści o lwach - o waszej sile i inteligencji, dlatego zapragnąłem was poznać, by przekonać się ile w nich prawdy - wyjaśniłem siedząc naprzeciwko niej.

[Zawadi]

- Z pewnością mam. - odparła pewnym głosem.
Zastygła w bezruchu, obserwując jak Karol kładzie się z powrotem, a potem uważnie go słuchała, próbując dowiedzieć się jak najwięcej.
- Potrafiłeś opuścić swoją kolonię? - spytała ze zdziwieniem. Nie mieściło jej się w głowie, żeby tak zostawić najbliższych. Zaśmiała się cicho następnie, trafił jej się bardzo pewny siebie osobnik. - Oczywiście.
Siedziała naprzeciwko niego.
- I sądzisz, że opowieści mówiły prawdę? - spytała, wpatrując się w niego niebieskimi oczami, czekając na opinię o swoich pobratymcach.

[Karol]

- Oczywiście. Nie czułem się tam mile widziany, bo najzwyczajniej w świecie do nich nie pasowałem. Założę się, że żadne z nich nie zauważyło nawet mojego zniknięcia - wyjaśniłem z odcieniem pogardy w głosie, jaką to żywiłem do swych pobratymców, z którymi nie chciałem mieć już nic wspólnego. - Sądzę, że tak. Z pewnością jesteście znacznie inteligentniejsi od mangust, które skupiają się tylko na zdobywaniu pożywienia i toczeniem bezsensownej wojny z surykatkami. Tak właśnie wyglądało życie w miejscu, w którym przyszło mi żyć - opowiedziałem jej.

[Zawadi]

- Może jesteś w stosunku do nich zbyt surowy? - mruknęła.
Wysłuchała swojego nowego znajomego, co jakiś czas kiwając głową.
- Lwy to szlachetny gatunek, ale my również mamy swoje wady. - wzruszyła ramionami. - Kiedyś się pewnie o tym przekonasz, jeśli zdecydujesz się zostać na Lwiej Ziemi.

[Karol]

- Naprawdę sądzisz, że mógłbym tu pozostać? - spytałem z ożywieniem. To była naprawdę kusząca perspektywa, którą warto było rozważyć, o ile wszystkie lwy były takie jak ona i Athastan.

[Zawadi]

- Tak. Myślę, że nie będzie żadnych problemów. - odparła niemal od razu lwica, po czym dodała z rozbawieniem. - No chyba, że jesteś szpiegiem.
Spoglądała przy tym na towarzysza.