Plaża

[Nuzira]

Zdecydowanie to nie był czas i miejsce na wszelkie problemy rodzinne, będzie musiała z nim porozmawiać później, o ile w końcu znajdzie na to czas, wszak miała jeszcze tyle zadań na głowie. Musiała odnaleźć po wszystkim kuzynkę, zwołać jakieś spotkanie może inni by pomogli, poza tym porozmawiać z Nataką i dowiedzieć się czy kryzys został zażegnany... a w tym wszystkim chciała też znaleźć czas na to by biały poznał swoje dzieci, by w końcu to wszystko miało ręce i nogi, nawet jeśli stado pomyśli że się puszcza na lewo i prawo. To był jednorazowy przypadek, tak się akurat złożyło że spotkała się z jednym a dzień później z drugim i w sumie była szczęśliwa że to właśnie ten, na którego teraz patrzyła był ich ojcem, miał w sobie to coś... co ją do tej pory ciekawiło. Może właśnie dlatego pobiegła za nim do wody? Gdy już udało się jej dopłynąć, zaciągnęła go na brzeg i zerknęła na niego, mając panikę w oczach. -Elandir? Wszystko ok?- pochyliła się nad nim lekko, by sprawdzić czy oddycha prawidłowo i kontaktuje, mógł się podtopić, a holując go nie widziała w jakim był stanie. Czarna jedynie obserwowała, jednakże teraz nawet nie zwracała na nią uwagi.

[Elandir]

Co też białolicy pragnął udowodnić ową samobójcą eskapadą przez całkiem zwyczajne jezioro, aniżeli rwący potok powstały w czasie pory deszczowej? Odpowiedź była znacznie bardziej banalna, niźli obecnym lwicom mogło się zdawać. Po prostu nic. Ot, odkąd tylko sięgał pamięcią, od zawsze był zdany tylko i wyłącznie na siebie, nie mogąc liczyć na nikogo poza własnym cieniem oraz w drodze delikatnego wyjątku, mentorkę. Która identycznie jak bezlitosne życie, starała się ograniczać swoją pomoc do minimum. Toteż, skoro samemu nie potrafił latać, ani tym bardziej pod łapą nie było żadnych żółwi morskich, na których mógłby bezpiecznie przemierzyć owy akwen. A owe lwice nie kwapiły się na bycie jego tratwą. To nie pozostawało mu nic innego, jak przebrnięcie pospolitego jeziora w pojedynkę. Tak, jak nakazywał mu wewnętrzny kodeks ascety. Tak więc, kto by pomyślał, iż zdawać się mogło jakże prosta czynność gwałtownie przerodzi się w walkę o jego żywot?
A może, to była tylko i wyłącznie kwestia samego przeznaczenia bądź też kapryśnego losu, ewentualnie bogiń lub praojca? Którzy mieli zaprowadzić pewną zmianę w jego, jakże odosobnionym jestestwu. Bowiem lwica, która kondycyjnie wcale nie przewyższała białolicego szamana, co też miał okazję całkiem niedawno wybadać w grocie w trakcie ich drobnego starcia. Zaryzykowała swym życiem dla niego, co też nie mogło odbić się bez echa w jego obecnej pustce. Tym samym, chwilę później krocząc po nowym gruncie wszelakich uczuć, jakich znacznie wcześniej nie doświadczał. Między innymi pewnej konsternacji, spowodowanej owym bezinteresownym precedensem. Tak więc, kiedy tylko odzyskał równomierny oddech, a zalegająca w jego gardzieli woda ujście. Białolicy nie ozwał się ani słowem, spoglądając jedynie pytająco wprost w lico dwu ogoniastej. W którym pragnął dostrzec najprawdziwsze zamiary lwicy, jakie tym bardziej były odpowiedzialne za taką oto szarżę. Na jaką wszakże nie zdobyła się, póki co, nieznana mu barczysta krewniaczka.

[Mistrz Gry]

Nuzira bez większych problemów wyciągnęła topielca na brzeg. Widać było, że bardzo obawiała się o jego życie toteż momentalnie zaczęła sprawdzać jego stan. Na szczęście jak się okazało białolicemu nic takiego nie dolegało. Poza tym, że najadł się strachu był cały i zdrowy.
Kiedy tak samiec i samica wpatrywali się w siebie, a Falka ich obserwowała miało miejsce ciekawe zjawisko. Mianowicie niebieskie światło bijące z wnętrza wyspy zdało się pulsować. Jednak to nie wszystko, od strony wody zaczął również wiać mocny, świszczący wiatr, który swoją siłą zmuszał aby opuścić plażę. Cóż, wyglądało na to, że to "coś" co znajdowało się na owym lądzie próbowało przywołać was do siebie. Zatem czy zapuścicie się w głąb wysepki? Pewnie za chwilę się przekonamy.

@Gvalch'ca @Nuzira @Elandir

[Gvalch'ca]

Odsunęła się, robiąc miejsce topielcowi i jego ratownikowi. Elandir leżał nieruchomo na szczerku, z zamkniętymi oczyma. Nie trwało to zbyt długo, lecz mimo wszystko chciała również zbadać, czy oddycha i w razie czego wykonać niezbędną resuscytację. Okazało się to niepotrzebne, sam po chwili wypluł zaczerpniętą z jeziora wodę i wrócił do żywych. Zmrużyła oczy i wypuściła powietrze nosem, krótko, zaznaczając aprobatę. Los, tak jak i czarna lwica, powoli zaczął się niecierpliwić i podjął próby kontynuowania przez nich eksploracji wysepki. Wiatr zatoczył wokół nich krąg, mierzwiąc mokre futra i zaczął popychać w głąb małego lądu. Puściła w niepamięć ostatnie zajścia, kiwnęła do nich głową i ruszyła na czele orszaku, co by już nie przedłużać. Poszła tą samą udeptaną drogą co wcześniej, w kierunku niebieskiego światła. Teraz jednakowoż nie było jednostajne, a drgało, falowało. Było to co najmniej niepokojące. Musieli mieć się na baczności.

[Nuzira]

Strach zmieszany z czymś... czego póki co zdecydowanie nie potrafiła jeszcze brązowa lwica nazwać, bowiem zdecydowanie to nie miłość... może zauroczenie? W każdym bądź razie, właśnie to mógł dostrzec w oczach Nuziry biały samiec, gdy patrzył prosto w jej ślepia. Uśmiechnęła się lekko widząc że oddycha i raczej ma się dobrze, po czym spróbowała pomóc mu jakoś wstać, gdyż musieli ruszać dalej, wszak mieli zadanie do wykonania. Migoczące światło oraz wiatr który się nagle zerwał przypominało im o tym coraz bardziej, dlatego też gdy już biały wstał ruszyła razem z nim, tuż za czarną która to poszła jako pierwsza w głąb wysepki. Zastanawiało ją co tam znajdą, czy napotkają jeszcze na jakieś przygody, a przede wszystkim ile im to zajmie, chciałaby już znaleźć się przy dzieciach, porozmawiać z Tendaiem i wyjaśnić mu że naprawdę jest dla niej ważny, ale nie może być całe życie tylko jego... rozmowa z białym również by się przydała. Tylko gdzie ona znajdzie na to wszystko czas, skoro musiała jeszcze znaleźć królową?

[Samael]

Im bliżej był plaży, tym obejmujący ją dziwaczny wicher stawał się silniejszy, co niezwykle go dziwiło. Co gorsza, zamiast wiać od wody, wiało... w jej stronę, a to już całkowicie mieszało mu we łbie. Co tu się do cholery działo?! Dopiero teraz zaczynał rozumieć, dlaczego reszta tak pognała do źródła tejże anomalii, żałował również że zabrał się tak późno, gdyż niestety - ale nikogo na brzegu już nie było. Pogoda, oraz to dziwne światło - również mieszały mu we łbie, tak więc nie był pewien czy dobrze widział, czy może oczy na młodość robiły mu psikusa i widział czyjeś sylwetki na oddzielonej wodą wysepce. Taki niestety był efekt spędzenia większości swego krótkiego żywota w ciemnicy. Na dodatek, nawet jeżeli widział dobrze - woda była sporą przeszkodą, nie dlatego że była wodą i się jej bał, a raczej dlatego że... ciulato pływał i nie chciał skończyć na dnie, tak też nie chcąc ryzykować - zasiadł na tyłku, licząc że podczas obserwacji nic go nie... złapie.

[Elandir]

Zwierciadłami duszy, jakimi rzekomo były od zawsze oczęta. W tymże przypadku Nuziry, w których samemu całkowicie się zanurzył, aby po raz kolejny utonąć. Spostrzegając w nich coś, aż nadto znajomego, co momentalnie wzbudziło w nim pewne wspomnienia oraz głęboko skrywane uczucia do kogoś. Kogo niegdyś spotkał na swojej ścieżce być może przeznaczenia bądź innego zrządzenia losu. Co równocześnie wywołało w nim pewną, acz niespodziewaną konsternację. Dotyczącą wyboru, jakiego będzie mu dane w niedalekiej przyszłości niewątpliwie dokonać. Toteż czym prędzej oddalił w najdalszą głębię własnego jestestwa ową myśl, bowiem przyszło mu w obecnym momencie zmierzyć się z czymś innym, co wszakże nie mogło ani trochę zaczekać. I kiedy było już po wszystkim, a sam kryzys z jego utonięciem zażegnany. Korzystając z jakże pomocnego gestu dwu ogoniastej niewiasty, białolicy pośpiesznie zerwał się na łapy. Po czym odwzajemniając jej krótkotrwałym uśmiechem, zmalowanym pobieżnie na jego pysku. Następnie wspólnie z dwu ogoniastą ruszył naprzód, tuż za sylwetką barczystej ciotki, na spotkanie z misternym znaleziskiem. Które jakby ich wszystkich przyzywało, a może poprzez nadmierne ilości wody, jakiej się opił, postradał na pewien czas wszystkie zmysły?

[Mistrz Gry]

Faktycznie to całe nietypowe zjawisko zdawało się coraz bardziej Was przyzywać.
Na tyle mocno, że gdy uznaliście iż z białolicym jest wszystko w porządku czym prędzej ruszyliście w stronę źródła światła. Na przód tak jak poprzednio wysunęła się barczysta lwica, która poniekąd prowadziła pozostałą dwójkę. Zresztą nic dziwnego przecież przed kilkoma minutami prawie dotarła do celu. Tak więc w oka mgnieniu przemierzyliście jej wcześniejszą trasę i dotarliście do zarośli, za którymi kryło się owe tajemnicze "coś".
Falka jako pierwsza przekonała się co to takiego. Mianowicie gdy rozchyliła krzaczory jej oczom ukazało się skupisko kamieni ułożonych jakby w okrąg. I może nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie fakt, że w jego centrum uniosiły się jakieś kryształy, które to zdawały zbliżać się do siebie. Całemu temu zjawisku oczywiście towarzyszyła ta niebieska poświata, która Was to przyprowadziła. Jednak oprócz niej można było wyczuć niezwykle przyjemny zapach. Aczkolwiek dla każdego z trójki naszych bohaterów kojarzył się z czymś innym. Otóż czarnofutra czuła jakby woń miodu, Nuzira zaś zapach jaskini, w której dała się ponieść dzikim rządzą. Z kolei Elandir, zapach górskich kwiatów. Wszystko to było naprawdę bardzo dziwne. Nieprawdaż?

@Gvalch'ca @Nuzira @Elandir

[Gvalch'ca]

Byli zbyt daleko, by zarejestrować przybycie zagubionego osobnika. Trasa z brzegu na środek wysepki zajęła im kilka minut, a im bliżej byli, tym robiło się... spokojniej? Odsłoniła ostatni krzak i jej oczom ukazało się, no właśnie co? Krąg otoczaków, a w jego środku, lewitujące nad ziemią kryształy. Przetarła oczy, bo nie wierzyła w to, co widzi. Acz po tym, co działo się w pracowni Athastana, już nic nie mogło jej zaskoczyć. Po chwili dotarła do niej delikatna, subtelna woń miodu, ale nie mogła zlokalizować konkretnego źródła. Już nic nie wiało, nie waliło piorunami, mogli poczuć się nareszcie bezpiecznie. Falka podeszła bliżej kręgu, by lepiej mu się przyjrzeć. Co to było? Czy mogło im zaszkodzić, czy wręcz przeciwnie - dopomóc w jakiejś kwestii?

[Nuzira]

Brązowa nie miała w swojej historii podobnych przeżyć, pierwszy raz widziała taki wiatr a co dopiero jakieś unoszące się nad ziemią kryształy. Zdecydowanie jej się to nie podobało i wolała póki co zostać z tyłu, szczególnie czując ten znajomy zapach, poczuła się jeszcze bardziej zdezorientowana. Nie wiedziała czy podejście tam będzie bezpieczne, czarna za to widocznie miała inne odczucie, gdyż zmierzała w ich kierunku. Nuzira zerknęła jeszcze na białego, był szamanem i może wiedział co tu się wyprawiało.