O Boże, Boże, Boże, Bożenko [Leon i Shanteeroth]

[Leon]

Hakuna matata, jak by to powiedziała pewna surykatka. Zresztą pasiasty koń mógł mieć właśnie taką ostatnią myśl, bo oto według niemieckiego filozofa, przedstawiciela pesymizmu, Arthura Schopenhauera, nie będzie już w życiu mieć żadnych problemów. A że to życie zakończy się za chwilę to inna para kaloszy.
Wracając do polowania, oto właśnie nadeszła wyczekiwana chwila głodnej pary, bo zebra padła na glebę i dawała coraz mniej oznak życia, aż w końcu jedna iskra zgasła, by rozpalić dwie inne. Biały trzymał jeszcze kark, by uniknąć nieprzyjemnej niespodzianki i desperackiego zrywu zwierzyny. Ale jakoś to nie nadchodziło, więc puścił ją i łapczywie łapał oddech, bo nawet mimo faktu rannej zebry i tak musiał się nieco wysilić, by zjeść. Oblizał sobie pysk, żeby został w kolorze biało-podobnym, a nie zmieniał się na szkarłatny. Wtedy to spojrzał na Shante, ciągle trzymającą zdobycz.
- No widzisz, nie było tak źle. A sama siebie nazywałaś głupią i naiwną, a tu proszę. Pokazałaś pazurki... i kiełki też.

[Shanteeroth]

Shanteeroth, którą cechował też przekorny upór - będący równie często wadą, jak i zaletą, puściła szyję stworzenia dopiero w momencie, gdy zebra leżała już na ziemi. Oczywiście nieco się wysiliła, kiedy musiała w taki sposób balansować własnym ciałem, aby kopytne nie przygniotło jej, kiedy już podda się grawitacji zwalając na podłoże. Nieco w ślad za samcem oblizała kufę, czując metaliczny posmak posoki ofiary. Wtedy dopiero z pełną mocą dotarło do niej, jak cholernie była głodna. Spojrzała łapczywie w kierunku przekąski.
- Widzisz, nie trzeba być geniuszem, aby mieć na tyle woli przetrwania, żeby dopaść zebrę - rzuciła nieco zamyślona, widocznie myślami już dopierając przyprawy do zaścielającej trawiastą sawannę prawie-koniny. - Zamawiam udko - rzuciła dość energicznie, po czym - nie czekając na ewentualny sprzeciw ze strony Leona - w kilku skokach znaleźć się przy zadniej części kopytnego. Skontrolowała tylko pospiesznie, czy stado odbiegło, bo głupio tak na koniec dostać zabłąkanym kopytem przez łeb, po czym zatopiła zębiska w mięsiwie.

[Leon]

Radowało się serce widząc, jak łapczywie zabrała się za posiłek. Faktycznie musiało ją mocno ssać w żołądku z powodu pustki. Nie oponował, gdy lwica szybko i samodzielnie rozdzieliła racje. W końcu ona była pomysłodawcą tego polowania, więc niech ,a za to nagrodę. Leon nie byłby jednak sobą, gdyby nie wykorzystał tej sytuacji do kolejnej zaczepki. Przecież już po polowaniu, chyba mu wolno?
- Hmm... ja też zamawiam jedno udko... - tutaj przejechał ogonem po biodrze i właśnie udzie lwicy - Ale to trochę później, jak się już najemy. - nie tracił czasu tylko wygodnie ułożył się obok szarej i też zatopił kły w soczystym mięsiwie.

[Shanteeroth]

Shanteeroth również nie byłaby przecież sobą, gdyby na ową zaczepkę nie zareagowała. Podniosła się zatem znad zebroniny, spoglądając w dość morderczy sposób na samca, pochylając delikatnie łeb. A następnie uśmiechnęła się, niby niepozornie, acz dość... hmmm... powiedzmy, że lubieżnie. I nie byłoby w tym niczego ani odrobinę niepokojącego, gdyby nie ociekający krwią pysk. Krwią, którą po chwili zlizała powolnym ruchem, zupełnie, jakby na deser zamierzała pożreć biednego Leosia.
- Jak już się najemy to planuję odpoczynek. Kalorie zamierzam spalić nieco później. Kto to widział, żeby się wysilać z pełnym brzuchem - mruknęła, niby całkiem obojętnie, jednak czająca się gdzieś w kącie pyska skra złowieszczości zaburzała ten spokojny obrazek.
A potem, jakby nigdy nic, powróciła do pałaszowania.

[Leon]

Żarł sobie w najlepsze do momentu jej komentarza. Też uniósł czerwonawy pysk i odwzajemnił te lubieżne spojrzenie. Zręcznie owinął ogon wokół shantowego, wydając z siebie przy tym cichy pomruk.
- Hmmmm... brzmi strasznie przyjemnie. Zarówno to o tym odpoczynku i to o spalaniu kalorii. - zamachnął się biodrami, żeby nimi trącić tyłek lwicy, a potem zabrał się za wyżerkę. W końcu to niekulturalnie tak gadać przy stole, porozmawiają sobie później o szczegółach.

[Shanteeroth]

Wywróciła jedynie oczyma. W tym momencie przez głowę Shante przebiegła zabłąkana myśl, że samiec jest nieco jak mucha - nieważne, jak się starasz i ile machasz łapami, żeby ją przegonić, jeśli upatrzy sobie Ciebie jako cel nie ma siły, by się jej pozbyć. I chociaż ten opis wypada raczej jako coś negatywnego, samej lwicy nie przeszkadzał ani trochę. Ba, cieszyła się nawet, że wciąż jest obok niej. Uczucia te, nieznane jej dotąd i niemożliwe do wyplewienia, nieco ją niepokoiły, niemniej wewnętrzne dziecko powtarzało uparcie: nie martw się tym, samo się rozwiąże, samo się wyjaśni, przyjdzie na to czas. I tak układała sobie te myśli jedna na drugiej czekając na moment, aż ta misternie ustawiana wieża w końcu runie. Z pewnością nie była na ten moment przygotowana.
Jadła i jadła, aż w końcu stwierdziła, że ma już dość. Oblizała po raz kolejny pyszczydło i odeszła kilka kroków, coby nie przeszkadzać samcowi. Oczywiście tak naprawdę dopiero teraz zorientowała się, iż ich ogony były delikatnie splecionymi - gdy się oddaliła, te stawiły delikatny opór. Pokręciła tylko łbem, uśmiechając się półgębkiem, po czym zgrabnie zajęła miesjce na pobliskim głazie, rozkładając się na nim wygodnie. Na tyle, na ile oczywiście pozwalała twardość tymczasowego leżaczka.

[Leon]

Podjadał dalej, bo czemu nie? W końcu pan domu, głowa rodziny się napracował trochę to teraz może sobie podjeść. Mimo wszystko i tak zostało jeszcze trochę dobrego mięska na zebrze. Wstał od truchła, przeciągnął się i znów oblizał pysk, starając się go wyczyścić najlepiej jak to możliwe. Nawet sprawnie mu poszło, pewnie przez tą częstą higienę dalej miał białe futro, a nie jakieś brunatne. Dopiero wtedy odwrócił łeb i spojrzał na Shante. Ach, ależ ona pięknie wyglądała, nawet podczas tego leżakowania w Słońcu. Aż mu się ciepło zrobiło na sercu, tak ciepło, że aż westchnął. Podszedł wolnym krokiem do skały i trącił nosem łapę lwicy.
- Co zrobimy z resztą? Zostawimy dla ścierwojadów, czy zabierzemy sobie do jaskini na gorsze czasy? Chociaż... do tego czasu się pewnie zepsuje, a i będzie przyciągać różne stworzenia. Dobra, nie było pytania. - stanął na tylnych łapach, a przednimi opierał się o głaz, by mieć lepszy widok na pyszczek lwicy.

[Shanteeroth]

Pytanie lwa nieco ją zaskoczyło. Nie dlatego, że samo w sobie miało by być jakieś niezwykłe czy niewiarygodne - nic z tych rzeczy! Po prostu... zasugerował jakąś namiastkę, hm... wspólnej przyszłości, powiedzmy. Zupełnie, jakby tamta jaskinia miała stać się ich nowym domem, do którego powracają i w którym razem spędzają czas. A przecież to było bardzo tymczasowe schronienie, Shante myślała, iż przespała się tam raz - i na tym koniec. Podniosła lepetynę, spoglądając na tamtego nieco jak na przybysza z innej planety.
- Gorsze czasy? Leon, chyba się trochę... gubię - skapitulowała w końcu, kręcąc przecząco łbem, jakby ubolewając nad własnym stanem niewiedzy czy świadomości otaczającego ich świata. - Brzmiało, jakbyś sugerował, że tamta jaskinia ma być czymś na kształt domu. Rozumiesz, że tam wrócimy i przeżyjemy w niej gorsze czasy, jak to nazwałeś. A przecież zaraz się rozejdziemy, każdy w swoją stronę - przechyliła delikatnie głowę, spoglądając na wspierającego się samca.

[Leon]

Wpatrywał się dość wesoło, słysząc jej rozterki, ale ostatnie zdanie zasmuciło go nieco, aż mu uszy opadły. Nie miał na myśli od razu narzeczeństwa czy czegoś, ot zwyczajnego kompana, z którym można porozmawiać, powygłupiać się, a jak przyjdzie czas to zapolować czy razem kogoś przegonić. Odbił się od skały, żeby znowu stać na ziemie wszystkimi kończynami.
- Dobrze, rozumiem. Zresztą to nie Twoja wina, to tylko ja sobie za dużo wyobrażałem. Może tak będzie lepiej... - skrzywił się na myśl bycia znów samym, bo zdążył już ją polubić i przywiązać się nieco.

[Shanteeroth]

I jak to jest, że pierwszą relację, która tak fajnie się zapowiadała, tak łatwo udało jej się spieprzyć? Westchnęła, pokręciwszy znowu łebkiem. Nie rozumiała. A naprawdę, psiamać, chciała i próbowała, tylko efektów brak!
- Leon, chyba możemy to... przegadać? - spytała, bo niekoniecznie chciała zostawiać jakiś niedopowiedzeń czy coś. Sam przyznał, że za dużo sobie wyobraził. A może to ona właśnie nadinterpretowała sytuację? W końcu nie była najlepsza w budowaniu znajomości, nadal zdobywała doświadczenie na tej niwie, prawda? A rozmowa nic nie kosztuje, pozwala za to na domykanie spraw. Może w końcu zrozumie, na czym stoi? - Nie chciałam sprawić ci przykrości, przepraszam. Po prostu... Nie bardzo wiem, co miałeś na myśli? Czy tylko coś ci się wymsknęło, czy próbujesz mnie zbajerować, czy... no sama już nie wiem, no - zakończyła jęknięciem, wyraźnie ogłaszając kapitulację. Nie miała pojęcia, co myśleć. A on swoją reakcją wcale jej nie pomógł. Shanteeroth odniosła wszak wrażenie, że Leon przejął się jej słowami, być może nawet zasmucił czy odczuł rozczarowanie. A ona naprawdę nie miała pojęcia, co się właśnie stało.
Zeskoczyła i usiadła obok niego.
- Leon, lubię cię, ale dotąd... nie miałam przyjaciół czy chociaż znajomych. Nie rozumiem tego, nie znam zasad. Nie umiem tego ogarnąć rozumem, wiesz? - próbowała przedstawić swój punkt widzenia, targana wyrzutami sumienia.