Nie ma to jak w domu [Malai] [zakończona]

[Mistrz Gry]

Spod sterty kamieni dobiegł pisk, będący zapewne przejawem radości z obecności ratowniczki. Malai słusznie zaczęła od górnej części stosu, dzięki czemu struktura zachowała stabilność i nie spadła na głowę uwięzionej lwiczce. Kamienie znajdujące się na wierzchu nie były zbyt ciężkie, więc szara lwica bez większych problemów odrzuciła je na bok. Im jednak głębiej kopała w gruzie, dostrzegała, że zadanie może nie być tak łatwe jak wydawało się na początku. Na dole sterty leżało kilka dużych kamiennych płyt, opierających się jednym końcem na ziemi, a drugim na zboczu. Prawdopodobnie dzięki utworzonej w ten sposób luce lwiczka nie została przygnieciona przez spadające głazy. Wydostanie jej spod tych kamieni, tak by nie zsunęły się na nią może być trudne.

[Malai]

O ile łapy nie cierpiały to reszta już tak. Miała wystarczająco dużo siły by odsuwać kamienie, ale kości były już zmęczone. Może gdyby w końcu porządnie odpoczęła zdołałaby odwrócić bieg czasu choć po części?
Jeśli uważała, że najcięższe za nią to grubo się myliła. W sumie bardziej była przygotowana na na wpół zmiażdżone ciało, które żyje tylko dzięki adrenalinie. To co jednak zobaczyła wprawiło ją w zdziwienie. Uniosła brwi i przyjrzała się utworzonej formacji skalnej.
- Szczęściara. - mruknęła pod nosem i pokręciła lekko łbem z niedowierzaniem. Wzrokiem starała się znaleźć głaz, który nie opiera się na żadnym innym, ten, który spadł jako ostatni. To niczym gra w patyki z małpami - wyciągnij patyk ze sterty tak, żeby ta się nie poruszyła. Malai pamiętała to jak przez mgłę, ale poczucie niesprawiedliwości wciąż było świeże. Jak niby miała wygrać skoro sam jej łeb był wielkości małpy? Ha, teraz im pokaże! Instynktownie rozejrzała się po drzewach, a potem znów na formację. Jeśli tylko będzie w stanie znaleźć ten choć nieco dominujący będzie mogła wyciągnąć młodą bez szwanku. Przynajmniej taką miała nadzieję. Zazwyczaj w takich wypadkach dotrzymywała towarzystwa gdy zgniecione zwierzęta czekały na śmierć. Obeszła formację dookoła.

Test percepcji:

Mistrz Gry wyrzuca 3d100:
92, 98, 40

1 sukces - niepowodzenie

[Mistrz Gry]

Lwica obeszła skalny stos dookoła, próbując wypatrzeć kamień, który można by łatwo wyciągnąć. Wśród grubej warstwy pyłu i drobniejszych kamieni trudno było jednak ocenić który z głazów nie wspiera konstrukcji. Przynajmniej przy pomocy wzroku.
- Proszę, wyciągnij mnie stąd! Boję się... - załkał głos uwięzionej.
Jednakże głazy ani myślały wypuścić biedaczkę na wolność. Malai musiała pogłówkować jak podważyć kamienne płyty, jednocześnie nie wyrządzając krzywdy nieznajomej lub też zaryzykować użycie siły.

[Malai]

Raz kozie śmierć. Chwilę przyglądała się formacji, po czym wybrała głaz, którego kant uważała za najbardziej odstający, a zarazem ten, który wydawał się wstać najbardziej w pionie. Szkoda, że nie ma kciuków małp. Mogłaby spróbować podważyć głaz gałęzią, ale chciała mieć pewność, że młoda nie zostanie zgnieciona przy wychodzeniu.
- Spokojnie! Skul się jak najmocniej możesz, a gdy tylko zobaczysz światło spróbuj się wyczołgać. - powiedziała głośno. - A później od razu się odsuń.
Chwilę odczekała by dać młodej czas na przygotowanie. Odsunęła luźną ziemię spod łap i upewniła się, że się nie osuną, po czym naparła na głaz z całej siły podważając go w przeciwną stroną od formacji. Była też gotowa do skoku w bok kiedy tylko młoda się wydostanie.

Test krzepy

Mistrz Gry wyrzuca 3d100:
20, 74, 24

2 sukcesy

[Mistrz Gry]

Lwiczka przestała szlochać, gdy usłyszała, że jest dla niej nadzieja na wydostanie się z kamiennej pułapki.
- Dobrze - wydusiła z siebie tylko i zgodnie z poleceniem Malai zwinęła się w kłębek, osłaniając łapami głowę.
Szara lwica z całej siły zaczęła pchać skalną płytę, lecz ta nie chciała nawet drgnąć. Nagle jednak coś zachrobotało i głaz kawałeczek po kawałeczku dał się odsunąć od pozostałych. Uwięziona szybkimi ruchami wyczołgała się przez powstałą szczelinę i jak oparzona odskoczyła jak najdalej od stery kamieni, jakby bojąc się, że znów w nich ugrzęźnie. W tym momencie lwicy skończyły się siły i skała z głośnym łomotem opadła na miejsce, wzbudzając chmurę pyłu. Lwiczka skuliła się i wielkimi oczami wpatrywała w swoją wybawicielkę. Cała była pokryta ziemią i okruchami kamieni, tak że nawet nie sposób było dostrzec koloru jej futra.

[Malai]

Wlepiając spojrzenie w młodą usiadła by odsapnąć. Kiedy już najgorsze zmęczenie i ból buntujących się mięśni osłabły na jej pysku pojawił się delikatny uśmiech.
- Jesteś cała? - zapytała troskliwie, a wzrokiem powędrowała po jej ciele obawiając się, że może jednak nie miały tyle szczęścia.
- Tak właściwie to jak tam utknęłaś? - zadała kolejne pytanie. Poruszyła łapą rozciągając mięśnie obciążonego barku.

[Mistrz Gry]

Na ciele małej łowczyni przygód nie było widać żadnych ran. Miała albo ogromnie mnóstwo szczęścia, albo troskliwych Przodków, którzy jej pilnowali.
- Taa... tylko mam pełno siniaków. - lwiczka dotknęła swojego łba i zaraz syknęła z bólu. Będzie z tego porządny guz.
- Tak jakoś wyszło. - młoda utkwiła wzrok we własnych łapach, unikając oczu Malai. - To znaczy... bo chciałam wejść na tamtą półkę, żeby popatrzeć z góry na Upendi. Bo znam tu już prawie wszystkie kryjówki i zakamarki. Ale ona tak jakby spadła. I ja też. - wyjaśniła z zawstydzeniem.
- Dziękuję pani. - ponownie spojrzała na szarą samicę, tym razem z pyskiem rozpromienionym wdzięcznością.

[Malai]

Zupełnie jakby widziała samą siebie sprzed laty. Ona też wszędzie właziła. Teraz z wiekiem rozumiała jak niebezpieczne były jej wybryki. Właściwie to tylko dzięki szczęściu władna głupota jeszcze jej nie zabiła.
Los miał poczucie humoru, ale był także łaskawy. Uśmiechnęła się nieco szerzej.
-Wskocz do wody, musisz się umyć.- zarządziła matkowym głosem. Wszyscy wiemy o jaki ton i głos chodzi - ten, gdy się źle zachowujemy lub gdy coś nam jest tłumaczone. Ot, taki dar niemalże każdej samicy każdego gatunku. Ruszyła wolno w stronę wody gdzie wcześniej leżała, a gdzie było blisko do wody.
- A skoro tak dobrze znasz okolicę to może po kąpieli pomożesz mi znaleźć nowy dom? - zapytała ciepło. - I opowiesz trochę o tej krainie?

[Mistrz Gry]

Na wzmiankę o kąpieli młoda skrzywiła się i skuliła uszy.
- Ale proszę pani, niedawno się myłam. To było jakoś... no... niedawno. - próbowała się wykręcić jak mogła od kąpieli, ale surowe spojrzenie Malai powiedziało jej, że dalsza dyskusja nie ma sensu.
- No dobra - mruknęła i powlokła się w stronę wody. Zanurzyła najpierw jedną łapę, potem drugą i po chwili cała wskoczyła do wody, by równie szybko z niej wyskoczyć. Otrząsnęła się zamaszyście, opryskując wszystko wkoło błotem, który utworzyło się na jej sierści.
- Już. - zamedlowała, odsuwając się na wszelki wypadek dalej od wody, by nie musieć powtarzać kąpieli.
- Pewnie! - rozpromieniła się - Żaden kątek tutaj nie jest dla mnie tajemnicą. No może poza tamtym zboczem, ale chyba sobie odpuszczę. - przynajmniej dopóki siniaki się nie zagoją.
- Czego pani szuka? Jakiejś ładnej polanki? Albo dziury w ziemi? A może na drzewie, jest jedno takie na które bardzo łatwo się wspiąć. - wyliczała, niemalże z dumą, że zna te wszystkie miejsca. - Opowiedzieć też mogę co nieco. Ale najpierw chodźmy na poszukiwania.

[Malai]

Malai podniosła obłoconą łapę w górę i potrzęsła nią zrzucając z niej drobinki. Pokręciła lekko głową jakby sama nie wierząc w ich podobieństwo.
- Polana nie uchroni mnie przed deszczem, w dziurę w ziemi się nie zmieszczę, a na skakanie po drzewach jestem za stara. - mówiąc to przeciągnęła się, a stare kości gruchnęły. Co prawda prędzej od braku ruchu niżeli przemęczenie, ale była zadowolona z uzuskanego efektu.
- Może jakaś mała, przytulna jaskinia, albo dziura w wielkich drzewie? Skoro z ciebie taki odkrywca, to na pewno znajdziesz coś odpowiedniego. Prowadź! Ku przygodzie! - zaśmiała się szczerze i przecięła powietrze ogonem. Młoda dodawała jej energii i wzbudzała ciekawość, którą myślała, że bezpowrotnie straciła.