W ciemność [Trening percepcji (+4/4), Danusia i Thanatos] zakończone

[Danuta]

Westchnęła słysząc jaką ignorancją wykazuje się Thanatos.
- A jesteś w stanie zawsze stwierdzić kto jest twoim wrogiem. Może dajmy się podbić stadu flamingów, bo przecież nie mogą być naszymi przeciwnikami. Nie zakładaj z góry czego się możesz spodziewać, o tym była przecież poprzednia lekcja. Czy nasz wróg spodziewałby się, że głównym obrońcą lwioziemskiej księżniczki jest szczur? Nie wydaje mi się. A w takim razie my też nie wiemy, jakie zwierzęta mogą należeć do innych stad. Serwale, orły, węże, nawet surykatki, każdy z nich może cię kiedyś zaskoczyć. - mówiła, rozglądając się wokół.
Spojrzała w kierunku wskazanym przez Thana.
- Owszem, zgodzę się. Choć gęste krzaki mają też tą wadę, że trudno się w nich poruszać. Lecz ktoś odpowiednio zwinny mógłby się tu łatwo schować. - machnęła ogonem i odwróciła się.
- Ruszamy dalej. A po drodze opowiadaj mi, co widzisz lub słyszysz ciekawego.

[Thanatos]

Ona już musiała swoje. Dlaczego zawsze taka była? - Wiesz co? Raczej staram się podchodzić do tego racjonalnie. A z tym szczurem to też jest jakiś żart. - Machnął łapą. - Dobra zostawmy ten temat.
Szedł więc dalej, mówiąc co odczuwa. - Więc, słyszę teraz chyba jakiegoś syczącego węża. - Pokazał łapą w miejsce z którego dochodził dźwięk. - Słysze też chyba jakiś ptaki ćwierkające. Oraz chyba zmieniła się zmienia, bo jest bardziej twarda.
Zatrzymał się nagle. - Ej, słyszysz ten dźwięk? To jakiś zwierzę chyba, ale nigdy wcześniej nie słyszałem czegoś podobnego.

[Danuta]

Machnęła tylko ogonem na kolejny przejaw ignorancji Thanatosa. Zobaczymy kto się będzie śmiał jak go kiedyś zaatakuje jakiś nie-lew, skoro jego zdaniem takowe nie istnieją.
- Na pewno księżniczka będzie zachwycona, że nazywasz jej najlepszego przyjaciela żartem. Może by tak ciut tolerancji dla innych gatunków? Wiem, to samcze przekonanie, że lew to król dżungli i inne bzdety, ale w rzeczywistości tak to nie wygląda mój drogi. - urwała, pozwalając gwardziście skupić się na obserwacjach.
- Z każdym krokiem oddalamy się od rzeki, więc grunt jest coraz bardziej suchy. - potwierdziła, tupiąc łapą w ziemię.
Podniosła łeb, nasłuchując lecz nie wiedziała, który z leśnych dźwięków Than miał na myśli.
- Może to jakiś ptak. Niektóre z nich polują tylko nocą, więc mogłeś ich wcześniej nie spotkać. - odpowiedziała.

[Thanatos]

Widzę, że ty nigdy nie odpuścisz i zawsze będziesz się czepiała tego co powiem. - Powiedział do niej z pretensjonalnym tonem. - A poza tym, myślę, że wielkość robi swoje. Tak samo jak wszedł by na mnie rozpędzony słoń to nie miałby, z nim żadnych szans. Tak samo ty, wiec nie mów mi takich bzdur. - Skończył mówić i odwrócił łeb, by skupić się na zadaniu. - To nie jest dźwięk ptaka. To musi być coś innego.

[Danuta]

Nie szło dogadać się z tym typem. Kolejny z manią wielkości, który najwyraźniej leczy w ten sposób swoje kompleksy. I pomyśleć, że jakaś biedna samica musiała wytrzymać z nim na tyle długo, żeby powstała Nilima... Chociaż biorąc pod uwagę, że "córka" Thana nie odziedziczyła po nim ani jednej cechy wyglądu lub charakteru dawało wiele do myślenia.
- Na szczęście Raisa mówi, że wielkość nie ma znaczenia. - rzekła spokojnym głosem, zerkając na Thana. Zauważyła już, że znikali o podobnym porach i posyłali sobie maślane spojrzenia.
- Nie oceniaj mnie swoją miarą. - odparła chłodno.
- Pewnie duch Skazy przyszedł opowiedzieć ci bajkę na dobranoc. - parsknęła śmiechem.

[Thanatos]

Gdy zaczęła temat o Raisie już wiedział, że Danusia się czegoś domyśla. Odwrócił się gwałtownie i poszedł do niej na bliską odległość. Zapaliły mu się ślepia ze złości.- Odczep się do cholery. Lepiej się zajmij sobą i nie wtykaj pyska w nie swoje sprawy. - Powiedział z wku*wionym tonem.
Chyba tobie. - Podsumował słaby żart gwardzistki i gwałtownie odwrócił się i odszedł na kilkanaście kroków. Po czym stanął, westchną głośno i popatrzył pod siebie.

[Danuta]

Aha, czyli trafiła w czuły punkt. Reakcja Thana mówiła o wiele więcej niż jego słowa. Na Przodków, przecież Raisa jeszcze miała mleko pod nosem, a Thanatos był w jej wieku. Na dobrą sprawę mógłby być jej ojcem - pomyślała z odrazą.
- Chyba rzeczywiście wolę nie wnikać w szczegóły. Pewnie nie mogłabym spać po nocach. - odpowiedziała. Ciekawe czy Tib wie, co jego gwardzista porabia z młodymi lwiczkami? Pewnie lepiej, że zajął się Nilimą zamiast niego.
- A i owszem. - odpowiedziała wesoło. - Wujek Skaza zna najlepsze dobranocki. - odrzekła, spoglądając na odchodzącego gwardzistę. I co, teraz miał focha?

[Thanatos]

Than nie słuchał tego co mówił, bo zamyślił się nad tym co teraz zrobić.
Miał głęboko w dupie to co sądziła na to wszystko Danusia. W trakcie jej słów po prostu wstał i zaczął iść przed siebie.

[Danuta]

Niby taki wielki wojownik, a obraża się jak małe lwiątko. Już miała machnąć ogonem, odwrócić się i odejść w drugą stronę, ale stwierdziła że wykorzysta tą sytuację. Miała go nauczyć percepcji, tak? No to tak go nauczy, że na całe życie zapamięta.
Wykorzystując fakt, że Than szedł przez siebie nie oglądając się do tyłu, zaczęła skradać się cicho za nim, chowając za zaroślami by nie mógł jej dostrzec.

[Thanatos]

Szedł nadal przed siebie i zaczął mówić pod nosem. - Będzie się wtrącała w nie swoje sprawy... noż k*rwa...
Lekko odwrócił łeb i zauważył, że Danusia zniknęła. Były tylko dwie opcje, albo poszła w cholerę, albo co gorsza nie odpuściła i gdzieś się ukryła. Chociaż to było by nie w jej stylu.
Pomimo tego Than pozostawał skupiony i czujny.