Podnóże

[Piegus]

Po tym wszystkim przybiegłem na podnóże. nie wiedziałem co sie stało i w ogóle co sie dzieje ale chciałem wiedzieć, że ojcu nic nie jest.
-Wszystko w porządku?- Podbiegłem do niego zmartwiony. Przez co trochę zignorowałem innych, który sie tutaj również znajdowali...

[Mistrz Gry]

Wraz z przybywającą ilością lwów u podnóża wielkiej Lwiej Skały, na nieboskłonie zaczęło pojawiać się coraz więcej pierzastych chmur. Pozornie niegroźnych, ot, jedynie przysłaniających światło słoneczne. Jednak kiedy było ich już wystarczająco dużo, zaczęły gęstnieć i ciemnieć. Pokrótce tak zasnuły niebo, że wydawać się lwom mogło, jakby był środek nocy, a nie dnia. Temperatura znacząco spadła, zerwał się wiatr. Gdzieś w oddali było słychać grzmoty, które z każdą chwilą przybierały na sile i zbliżały się do obecnych. Jedno było pewne - nie zwiastowało to niczego dobrego.

[Ganju]

Wawindaji w dalszym ciągu próbowała coś upolować. Ba, nawet udało się jej złapać trop. Jednak i tym razem nie było jej dane przeprowadzić ataku gdyż w pewnej chwili usłyszała głośny ryk. Co to było? Dobrze wiedziała. Wszak ten dźwięk oznaczał, że dzieje się coś ważnego. Zatem w ogóle się nie zastanawiając ponownie przerwała polowanie i udała się w kierunku skąd dobiegał.
Kiedy była już prawie na miejscu zauważyła coś nietypowego. Nagle niebo zaczęło się chmurzyć i zaczął wiać silny wiatr. W tym nie byłoby może nic dziwnego ale już po kilku minutach było tak ciemno jak nocą. Łowczyni aż się przeraziła. Na szczęście nie była już sama gdyż właśnie dotarła do podnóża lwiej skały. - Wiecie co się dzieje? - spytała, rozglądając się po zgromadzonych.

[Firya]

Będąc już w drodze do jej uszu doszedł głośny ryk, który musiał należeć do Tiba. Zwoływał stado. A więc działo się coś gorszego niż efekt nieudanego eksperymentu Nabo? Meh, ten jeden raz mogłaby się nie mylić. Firya zerknęła na brata, by upewnić się, że go nie zgubiła, po czym przyspieszyła nieco kroku. Trzeba przyznać, że tak jak dotąd dominowała nad nią ciekawość, tak teraz w jej wnętrzu zapaliła się także iskra niepokoju. W końcu podeszła do zgromadzonych u podnóża Lwioziemców, omiatając wszystkich przelotnym spojrzeniem. Nie widziała Raisy, Tauro ani Ushiego. W gruncie rzeczy Lwioziemcy dopiero zostali zwołani, a więc pewnie są jeszcze w drodze.
Chmury z chwili na chwilę przysłoniły całe niebo, aż nad Lwią Ziemią zapanował zdecydowanie nienaturalny dla tej pory dnia mrok. Wyglądało to zupełnie jak zapowiedź jakiejś apokalipsy... milutko.

[Mkali]

... szczególnie jeśli jeszcze kilka chwil temu miało się w perspektywie spokojne i słoneczne popołudnie. A tu prosze, chmury, jak przed solidną burzą, zbierające się, jakże by inaczej nad Lwią Skałą, tajemnicze ryki, Tib zwołujący całe stado, i to raczej nie na towarzyskie spotkanie czy oficjalną uroczystoś. Bynajmniej nie dla tego, że te były zawsze ogłaszane sporo wczesniej.
A, no i jeszcze do tego wszystkiego trzęsienie ziemi - gdyby ktoś miał wątpliwości, że to, co właśnie się dzieje, nie jest do końca normalne.
W każdym razie, gdy przebiegli pod skałę, lwioziemcy zaczęli się już zbierać - co biorąc pod uwagę czasy reakcji jakie normalnie miało ich stado, oznaczało że kwestia jest poważna. Względnie, że mającym przed chwilą miejsce zjawiskom udało się co po niektórych dość konretnie nastraszyć - co w zasadzie było prawie równoznaczne z wariantem pierwszym. Mimo to, wciąż brakowało... sporej liczby członków lwiej ziemi. Pozostawało mieć nadzieję, że lada moment dotrą.
- Wiemy, co się stało? - zapytał, wchodząc z siostrą pomiędzy już przybyłych. W końcu może komuś udało się dostrzec coś więcej, a dobrze było wiedzieć, z czym ma się do czynienia. Na przykład, czy sprawdził się domysł Firki, i czeka ich wywołana błędnym rytuałem magiczna burza z piorunami, czy też Krąg Życia zatoczył pełen obrót i nadchodzi kolejna Powódź? Chociaż, co do powodzi... ta już była, była również susza, więc teraz może czas na plagę huraganowych wichrów, albo... trzęsień ziemi?
Czy to znaczyło, że to, które już było stanowiło ledwie przygrywkę, i będzie ich więcej?

[Baqiea]

hiena dostrzegła iż inny przedstawiciel jej gatunku przybył za nią. Ciekawe czego szukał tutaj... No nie było to dla niej tak mocno istotne. Ważniejsze było inne pytanie. Powoli zbliżyła się nieco ku kanclerzowi i zadał ciche i dla niej fundamentalne pytanie
-Czy to nie zagraża moim?-
Jej wielkie oczy wpatrywały się prosząco w lwa niczym pies twojego wegańskiego sąsiada gdy jesz kiełbasę

[Thanatos]

Obolały i nadal nieco nieprzytomny doczłapał na podnóże. Dziwnie się czuł z myślą, że Datura chciałaby w ogóle być dla niego miła, ale cóż. W tej chwili był ważniejszy kanclerz, jak Thanatos mniemał, w potrzebie.
-Wzywałeś mnie kanclerzu?- Skłonił się się lekko na powitanie.

[Datura]

Podążała o krok za Thanatosem, tak że mógł czuć jej złowrogi oddech na swoim karku. Przywitała kanclerza najbardziej niewinnym uśmiechem jaki potrafiła przywołać na swój pysk.
- Znowu impreza rodzinna czy kolejne spotkanie stadne na którym jak zwykle nie będzie jedzenia? - zapytała i powiodła wzrokiem po zebranych.

[Nabo]

Nabo biel tak szybko na ile pozwalały mu jego odzyskujące czucie łapy oraz jego beznadziejna kondycja. Tłusty szaman wpadł na podnóże o mały włos nie taranując przy tym kilku osób. ONie widząc nikogo innego rudogrzywy zatrzymał się tuż przed Kanclerzem.
-Trzy czarne lwy w jaskini Athastana...trucizna paraliżująca...Athastan porwany!-wypalił w przerwie między kolejnymi oddechami, po czym ciężko położył się na ziemi.

@Kioo

[Mistrz Gry]

Pokrótce nie było widać już nic, jak podczas nowiu. Mieszkańcy byli tak zaaferowani inszymi sprawami, że nie zwracali zbytniej uwagi na to, co dzieje się dookoła nich. Pewnie myśleli, że przyszła burza - i niestety głęboko się mylili. Grzmoty, które rosły z każdą sekundą, ucichły jak ręką odjął. Stało się bardzo cicho, wręcz głucho, nie było słychać ptaków, świerszczy i innych zwierząt sawanny. Gdyby zaczęli rozglądać się dookoła, mogliby ujrzeć purpowe światła wychodzące z jaskini na Lwiej Skale i powoli zmierzające na dół. Parę chwil później dostrzegli, czym tak naprawdę są. Dziewięć rosłych lwów i lwic, o wybielonych trzeszczach i pulsujących na skórze fioletowych żyłach, nie były tym, co znali, ani z czym kiedykolwiek przyszło im się spotkać. Nie wyglądali przyjaźnie, mieli obnażone kły, a z ich gardeł wydobywał się nienaturalny, postrzępiony i głośny warkot. Mieli niewiele czasu, aby zadecydować, czy uciekają przed zmorami, czy próbują stawić im czoła.