Przygoda na cmentarzu [Lyarra]

[Mistrz Gry]

Odwzajemniła uśmiech kotki.
- Jestem pewna, że lwie łapki nadają się lepiej do kopania niż hienie. Starych kości ci u nas dostatek, zaraz przyniosę kilka. Uważaj tylko żeby nie zgubić się podczas mojej nieobecności. Tymi tunelami można wędrować całe dnie i nie odnaleźć drogi na górę. - mrugnęła porozumiewawczo do Lyarry.
- Kręci się tam czasem jej synalek, ale nim nie musisz się przejmować. Ma nie pokolei w głowie. - skrzywiła się na samą myśl o nim.
- Pewnie według was wszystkie hieny wyglądają tak samo, co? Słyszałam już to od jakiegoś lwa. Ją akurat rozpoznasz bardzo łatwo - nie ma połowy lewego ucha. Nawet ty się nie pomylisz. Zajmij się więc kopaniem, a ja wracam zaraz z kośćmi. - nie sądziła, żeby kotka odważyła się coś kombinować więc pewnym krokiem odeszła, zostawiając ją samą w korytarzu.

[Lyarra]

Hiena nie myliła się, Yara nie miała najmniejszego zamiaru próbować ucieczki. Oczywiście mogłaby teoretycznie dogadać się z „kuzyneczką”, ale po co? Nie sądziła, by była ona bardziej skłonna do pomocy niż ta, z którą już udało jej się dogadać. Dlatego bez dłuższego zwlekania zabrała się za kopanie. Zaplanowała dziurę tak, żeby była jak największa, ale by sama nie miała problemu z przeskoczeniem jej. Do tego na wszelki wypadek zostawiła jeszcze trochę stałego gruntu po bokach, na wszelki wypadek, gdyby pod wpływem skoku brzegi dziury zamierzały się obsunąć. Planowała, by pułapka zajmowała całą szerokoś korytarza, lecz pilnowała również, by przypadkiem nie uszkodzić ścian. Na koniec odsunęła się i usiadła, podziwiając swoją pracę. Na środku pozostało coś w rodzaju poprzecznego mostu, na tyle cienkiego, że z pewnością załamałby się pod czyimś ciężarem. Właściwie nie było to w planach Lyarry, po prostu zaczęła kopanie od brzegów a nie od środka, przez co jej łapy okazały się nieco za krótkie, by zniwelować ostatni pas ziemi. Ale to dobrze, będzie przynajmniej na szum kości oprzeć.

[Mistrz Gry]

Po chwili echo przyniosło odgłosy szurania, sapania i grzechotu kości. To hiena wracała z potrzebnymi materiałami. Na rozłożystej, suchej gałęzi ułożyła stosik podłużnych kości, które jej zdaniem były najbardziej odpowiednie.
- Masz. - rzuciła, łapiąc oddech. Zatarganie tego wszystkiego na dół przez kręte korytarze było męczące dla hieny.
- Łatwiej tutaj o kości niż o gałęzie, ale przyniosłam co udało mi się znaleźć. Nadadzą się? - trąciła łapą jedną z kości, prezentując ją lwicy.