Piaszczysty Brzeg

[Praojciec]

Pozbawiony większych anomalii kawałek plaży, graniczący z jednej strony z plątaniną lasu namorzynowego, rozciągający się na przestrzeni paruset metrów. Jest tu piach, nieco kamieni, piach, pas muszli, przemieszanych na granic fal z okresowo wyrzucanymi wodorostami, jeszcze trochę piachu... Ogólnie to, co powinno być na typowej, piaszczystej plaży.

[Athastan]

Nareszcie udało mu się pozostawić za sobą leśne mokradła i wydostać się z powrotem na otwartą przestrzeń. Odetchnął głęboko, sycąc płuca rześkim powietrzem, po czym rozejrzał się po okolicy. Plaża, ciepły piasek, falująca woda i lekkie podmuch wiatru... W prost wymarzone miejsce by spędzić ewentualny urlop. Zakładając oczywiście że aktualny system obowiązujący w stadzie w ogóle uznawał istnienie takiej opcji... bo szczerze mówiąc, ostatnimi czasy nie był tego taki wcale pewny. A nawet jeśli, to i tak dziś był ru roboczo.
Pozwolił sobie jednak na chwilę zapatrzyć się w morze... Jak przez mgłę pamiętał, że gdy był jeszcze mały również spoglądał na pieniące się fale. To było jednak chyba pół świata stąd i pół życia temu. A właściwe nawet więcej niż pół. Patrząc na to z dzisiejszej perspektywy, miał czasem wrażenie że tamte wspomniania opisywały kogo innego, może i znajomego ale nie będącego nim. Któżby się spodziewał, że jego losy potoczą się akurat tak...
Wpatrując się w ocean, czuł jak narasta w nim coraz większa chęć zażycia kąpieli. Doszło nawet do tego, że odłożył już sakwę w bezpieczne miejsce i stanął niezdecydowany nad brzegiem.
Szybko rzut okiem na pozycję słońca wyleczył go jednak z tego zamiaru w trybie natychmiastowym. Gdyby teraz zaczął pławić się w morskiej wodzie, musiałby potem po drodze szukać jakiegoś słodkowodnego jeziorka, by móc się stosowne opłukać, a na to nie miał już po prostu czasu. Zaś pomysł wracania na Lwią Skałę z pokrywająca futro skorupą soli niezbyt mu odpowiadał.
Westchął więc, przełożył sakwę przez tłów po czym zabrał się za poszukiwanie dających się łatwo zebrać kryształów soli.

Athastan wyrzuca 3d100:
59, 56, 68

3 sukcesy

Tym razem szczęście mu dopisało - bez większej trudności znalazł kila zadowalającej wielkości grudek. Zawinął je w liście, zakręcając zębami ich zebrane razem brzegi, po czym wpakował je do torby. Do kompletu dorzucił jeszcze zielonkawy z półprzezroczysty kamień oszlifowany przez wodę i drobny piasek, tak że uzyskał niemal idealnie gładką powierzchnię. Nie żeby był on mu jakoś szczególnie potrzebny... po prostu przyciągnął oko na tyle by również wylądować w sakwie. Następnie z obejrzawszy się jeszcze raz za siebie, ruszył w długą drogę ku Lwiej Skale.

+2x Sól
~Zt.

[Ignis]

Słońce zaczęło w końcu prześwitywać przez resztki gęstych chmur, które przesuwały się szybko w stronę Wielkiej Wody. Promienie intensywnie padały na plażę. Przypadkiem na wyrzuconego przez spokojną teraz wodę lwa, którego obudziło padające światło. Otworzył oczy rozglądając się dookoła, nikogo nie zauważył. Spróbował wstać na cztery łapy co przysporzyło mu trochę problemów. Gdy już złapał równowagę i stał w miarę prosto, mała fala zmoczyła jego łapy - Jak ja nienawidzę wody - mruknął do siebie. Usłyszał za sobą czyjś głos - Nie dziwię ci się, po tak długiej i niechcianej kąpieli również bym za nią nie przepadał - od razu się odwrócił w jego kierunku, w końcu przed chwilą jeszcze nikogo tutaj nie było. Ujrzał półprzezroczystego orła który w tej chwili stał przed nim - Kim... Czym ty jesteś ? - Zapytał od razu, na co duch się zaśmiał - Miło, że pytasz, nazywam się Feniks i jestem duchem płomieni - Przedstawił się - Ale chyba ważniejsze jest pytanie: kim ty jesteś ? - Powiedział wskazując swoim skrzydłem na niego. Cóż to za głupie pytanie... pomyślał, ale kiedy próbował przywołać sobie jakiekolwiek wspomnienia, prócz wyrwanych kawałków walki o przeżycie w wzburzonej wodzie, zastał pustkę. Podczas rozmyślań dlaczego tam nic nie, wyrwał go duch. - Ta cisza sugeruje jedno... nic nie pamiętasz - Rzekł. Czyli ten Zwiastun Nocy rzeczywiście go przeklął... chociaż miał cichą nadzieję, że to była tylko przechwałka. - Ignis, nazywasz się Ignis, nosisz znak ognia oraz należysz do klanu ognia, jesteś Strażnikiem oraz rzemieślnikiem, naprawdę nic ci nie pamiętasz ? - Spytał. Po wyrazie twarzy lwa mógł wywnioskować, że właśnie tak jest. Ignis spróbował sobie przyswoić to co powiedział, jednak pomimo wrażenia, że to co mówi duch wydaje się być "znajome", to w dalszym ciągu w miejscu wspomnień zostawała pustka. - Nie wiem o czym mówisz - Odpowiedział mu lew. Jednak podobało mu się imię Ignis oraz wiedział więcej niż on sam o sobie, gdy spojrzał na prawe ramie zobaczył znak ognia o którym mówił orzeł. - Widzę... - Rzekł zrezygnowany, zastanawiał się co teraz mógł począć - Wiesz co mi się stało ? - Zapytał Ignis, wbrew pozorom duch musiał coś wiedzieć o tym, skoro go wypytywał. Orzeł zakręcił kółko, nie wiedział co powinien powiedzieć a co zachować w tajemnicy - Podczas walki z najeźdźcą na klan ognia, ich lider o długiej nazwie przeklną cię niezwykle starą ale skuteczną klątwą. Za moich czasów nazywało się klątwą zapomnienia - Odpowiedział Feniks - Uprzedzając twoje następne pytanie. Tak, możną ją zdjąć lub złamać, ale jest to niezwykle upierdliwe, a w innych przypadkach ciężkie - Dokończył. - Rozumiem, że ty nie możesz tego zrobić, więc... jak ją złamać ? - Dopytywał lew. Duch przez chwilę zastanawiał się nad udzieleniem odpowiedzi - Możesz spróbować sobie przypomnieć rzeczy, osoby, wydarzenia niezwykle ważne dla ciebie, które znajdują się w sercu. Ponoć komuś się to kiedyś udało, ale jak długo żyje nie poznałem jeszcze nikogo takiego albo... - Na chwilę zamilkł - ...za moich czasów istniały niezwykle wrażliwe osobniki które były wstanie przebić się swoim wzrokiem przez cienką barierę oddzielającą świat żywych od... umarłych, byli w stanie zobaczyć duchy, nawet rozmawiać z nimi i najważniejsze oponowali sztukę łamania klątw, którymi niechybnie posługiwały się złe moce. Ci jakże wyjątkowi oraz uzdolnieni byli nazywani różnie, ale utarło się, że będą nazywani "Szamanami" - Skończył Feniks. Ignis spojrzał na niego sceptycznie, nie prosił o lekcję historii tylko o sposób, ale zrozumiał przekaz. - Czyli muszę odszukać jakiegoś szamana i on zdejmie tą klątwę ? - Dopytał - Nie jakiegoś tam szamana, tylko naprawdę silnego i dobrego w swoim fachu. Pierwszy lepszy może równie dobrze nic nie zdziałać, nie mówiąc już o tym, że jedyny mi znany sposób na klątwę zapomnienia to było odprawienie specjalnego rytuału - Rzekł trochę oburzony, gdyby nadal żył, to już by dawno pozbył się tej klątwy. Nie mówiąc już o tym, że muszą szukać na nieznanych terenach gdzie łatwo o kłopoty - Czyli podsumujmy: odnaleźć "potężnego" szamana, przeżyć oraz rozejrzeć się po okolicy - Jeśli niczego nie pominął to i tak nie wyglądało na łatwe zadanie - Najlepiej to również nie rozpowiadać na prawo i lewo o klątwie, zwierzęta przynajmniej za moich czasów reagowały przeważnie źle... jak nie gorzej - Ostrzegł duch - Jak i unikania pytań szczegółowych na temat przeszłości - Dokończył. Ignis nie był przekonany co do wszystkich słów ducha, ale zachowanie dodatkowej ostrożności nie było głupim pomysłem - A jak będą się dopytywać, to może powiesz mi coś o mnie więcej - Zaproponował lew. Feniks nie był przekonany do tego pomysłu, wychodził z założenia, że Ignis już wie najważniejsze rzeczy, a problem był również taki, że Feniks nie wiedział wiele więcej. - Wtedy będziesz miał okazję się przekonać czy potrafisz dobrze improwizować - Odpowiedział - Będę czuwał, w razie czego się pojawię- Rzucił wzbijając się w powietrze i znikając Ignisowi z oczu. Improwizować powtórzył w myślach Ignis, ruszając w jedyną stronę jaką było sens się udać, czyli przez las, który kończył plaże.

zt

[Mistrz Gry]

@@Hexados mimo słabego wzroku bardzo szybko zlokalizował wielką wodę, która znajdowała się przed nim. Trafnie połączył wszystkie fakty więc zapewne i bez tego widoku dotarł by na miejsce. Lecz jak widać los chciał żeby dokładnie wiedział z czym ma do czynienia. Tak więc najwyraźniej lwu w jakiś sposób sprzyjało szczęście.
Kiedy już dotarł nad brzeg oceanu jego oczom ukazała się piaszczysta plaża usiana gdzieniegdzie kamieniami. Oczywiście nie było w tym nic niezwykłego ale dla kogoś kto jeszcze nigdy nie miał okazji przebywać w tym miejscu mogło być to dość ciekawym przeżyciem. Początkowo samiec mógł przypuszczać, że znajduje się tutaj zupełnie sam ale nic bardziej mylnego. Mianowicie po przejściu paru kroków jeśli dobrze się przyjrzał mógł dojrzeć pewną postać siedzącą na niewielkiej skale. Jednak kto to był? Niestety z tej odległości ciężko było określić z kim miał do czynienia. Zatem jeśli chciał poznać ową personę musiał do niej podejść.

[Hexados]

Hexados cieszył ciało rozkoszami płynącymi ze stąpaniu łapami po piaszczystym brzegu, zaś wzrok zadowalał widokami rysujących się fal. Z transu wyrwało samca dostrzeżenie sylwetki, która w miarę pokonywania dystansu wydawała się wyraźniejsza. Niebieskooki płynął z ostrożności, lecz nie dojrzał na ten moment w pobliżu niewielkiej skały towarzyszy domniemanej osoby, zatem miał teoretyczną przewagę. Podczas wędrówki po krainie natknął się zaledwie na jedną samice zdolną przeciwstawić się jego bezpośredniej sile, jednak był pewien, że to nie jest ona. Tamta miała białą sierść, której dostrzeżenie z daleka stanowi prostotę nawet dla osób z problemem wzroku.
Wspiął dumnie swoją sylwetkę w górę na znak przyjęcia postawy poważniejszej, właściwzzej dla rozmowy z nieznajomym. Przekładał łapy do przodu i zmienił trasę, aby bezpośrednio dojść ku niewielkiej skale.
Przy zmniejszaniu dystansu Hex postarał się zachować pozory przyjaznego usposobienia. Uśmiechnął się w sposób jak zwykle dziwny i specyficzny dla jego przerośniętych kłów, zaś znalazłszy się naprzeciw nieznajomej lub nieznajomego, zmierzył ją spojrzeniem od góry do dołu.

[Mistrz Gry]

Jak się okazało Hexados mimo swojego słabego wzroku bardzo szybko dostrzegł sylwetkę nieznajomego. Tak więc gdy tylko zauważył ową postać od razu zaczął podążać w jej stronę. Początkowo szedł w typowy dla siebie sposób lecz w miarę zbliżania się do skały, na której siedziała nieznana mu osobistość, jego postura zaczęła się zmieniać. Mianowicie lew spiął swoje mięśnie oraz wyprostował się przez co wyglądał o wiele dumniej i poważniej. Takowa postawa towarzyszyła mu już do końca trasy. Jedyne co się zmieniło to gdy znalazł się tuż przy głazie na jego pysku pojawił się specyficzny uśmiech, który pewnie miał na celu przekonać do niego obcego zwierza. I chyba to zadziałało gdyż nieznajomy, a był to lampart w chwili kiedy ujrzał przed sobą lwa również się uśmiechnął. - Witaj wędrowcze. Co cię tutaj sprowadza? - odparł centkowany. Jednak zamiast patrzeć na nowo przybyłego, ten wpatrywał się las namorzynowy, który znajdował się w oddali. Po co to robił? Tego drugi samiec nie wiedział ale mógł dostrzec dziwne światło dobiegające z tamtego kierunku.

[Hexados]

Nieznajomym okazał się lampart co z pozoru dawało prawo do zmiany postawy Hexadosa wobec sytuacji, ale kto jak nie niebieskooki wie najwięcej o uprzedzeniach. Odstawić pora na dalszy plan wszelkie emocje i podejść na chłodno do sytuacji, czyli jak zawsze to robi Hex.
Przyjrzał się dokładnie leopardowi starając się wyłapać z jego wyglądu ciekawsze cechy, mogące przywoływać dokładniejsze doświadczenia życiowe, mowa tu o wszelkiej maści bliznach oraz urazach przeszłości. Jedne z nich niewidoczne na pierwszy rzut oka za to po dokładnym spojrzeniu mogą dotrzeć do oka uważnego rozmówcy, lecz samiec szybko z tego zrezygnował. Nie dość, że nie ma aż tak dobrego wzroku jak inne lwy to jeszcze dziwacznie wyglądałoby dziwnie, gdyby postanowił przyglądać się w sposób nachalny. Zawsze pozostaje skrycie i tak właśnie zrobił, acz szybko zrezygnował, bo po co męczyć oczy.
Kiedy lustrację sylwetki miał za sobą, przeszedł do konkretów. Odpowiedział lampartowi, zaś uwadze Hexadosa wcale nie umknęło, że obcy spogląda w las namorzynowy.
- Przechadzam się po krainie. Tak dla przyjemności i cieszenia oka widokami. - oznajmił nie zamierzając przy tym zdradzać, że jest w krainie od niedawna. Na wszelki wypad sam zerknął ku wyżej wspomnianemu lasowi.
- Wypatrzyłeś tam gorącą lamparcicę do pokrycia? - zapytał żartobliwie i z lekkim uśmiechem na twarzy.

[Mistrz Gry]

Nie tylko @Hexados przyglądał się towarzyszowi. Jegomość także go obserwował. Z ciekawością przyglądał się jego długim kłą. Nie był to wzrok lekceważący, po prostu lampart nigdy nie widział takich zębów. Lecz szybko przestał mierzyć go wzrokiem gdy ten przemówił. - Rozumiem, faktycznie widoki są tutaj przednie - odparł spoglądając na wielką wodę. Sam znał to miejsce jak własną kieszeń mimo tego również umiał docenić walory tego miejsca. Z kolei kiedy lew wypowiedział kolejne słowa bardzo rozśmieszył swojego rozmówcę. - Hah, niestety nie tym razem... ale coś równie interesującego - uśmiechnął się rozbawiony po czym znowu spojrzał w kierunku lasu namorzynowego.
- Widzisz tą niebieską poświatę w oddali? - faktycznie jeśli by się dokładnie przyjrzeć można było dostrzec lekkie światło wydobywające się z wnętrza lasu. Jednak czy nasz bohater zdołała to zobaczyć? Przekonamy się.

[Ignis]

Przeszedł właśnie kawałkiem plaży, który budził we lwu wiele wspomnień. Przeważnie tych nie fajnych i dla innych raczej smutnych. Aczkolwiek on szedł dalej, pewnym krokiem. Pamiętał, jak obudził się tutaj z solą wplataną w jego grzywę, więc może akurat tutaj też znajdzie sporo soli.

► Pokaż Spoiler

Zbieranie Soli

Ignis wyrzuca 3d100:
22, 34, 24

/+4 soli +2 Mistrz Zbieractwa + Źródło

Tak jak się spodziewał, te miejsce również nie było przez dłuższy czas odwiedzane przez nikogo. Bardzo mu się podobały efekty jego poszukiwań. Aczkolwiek zaczął pojawiać się nieco inny problem. Nie miał już za bardzo gdzie trzymać tej soli, dlatego bez zbędnego myślenia oddalił się nieco od fal niosących się na brzeg. Wziął kilkanaście w miarę suchych patyków znalezionych nieopodal, po czym przy pomocy dwóch dwóch gałęzi drzewa żelaznego rozpalił ognisko niczym Mistrz Płomieni. Obłędnie z szacunkiem do ognia niczym największej ze znanych mu sztuk. Wyłożył wokół niego po osiem płaskich kamieni, po czym wyciągnął miskę i wlał do niej nieco wody z bukłaka. Następnie zanurzył w niej ścięgno oraz sól i zaczął wcierać. Po czym wyłożył je na kamieniu wokół ogniska, aby wyschło szybciej. Powtórzył to tyle razy ile miał ścięgien czyli siedem i je również wyłożył wokół ogniska. Samemu pozwalając sobie na nieco wytchnienia w tej długiej wędrówce. Gdy minęło nieco czasu, a rzemienie już wyschły, przeplótł je wokół dziurkacza, po czym umieścił w sakwie, gdzie również trzymał narzędzia, aby mieć je pod ręką.
/- 8x soli; - 8x ścięgna ===> +8x rzemienie
/ - 2 gałęzie Żelaznego Drzewa, na ognisko


Edit: 15.09 - 01:54
Następnie wyciągnął ze swojej już mocno rozepchanej torby skórę, od upolowanego gdzieś po drodze zwierzęcia, po czym zaczął wykładać i układać potrzebne mu przedmioty do jego kolejnego tworu. W końcu zaszalał i jednej lwicy zrobił odjechaną torbę, to dlaczego nie miałby sobie zafundować czegoś takiego... Tyle że lepszego!

Proces tworzenia torby

► Pokaż Spoiler

Wyciągnął ze swojej torby gałęzie z żelaznych drzew. Zaczął obrabiać gałęzie, pozbywając się nierówności i stępiając końce, a gdy tylko skończył standardowo zaczął cały twór od zrobienia delikatnych nacięć. Najpierw u podnóża prawej dolnej nogi do prawej górnej, potem to samo z lewej strony. Następnie połączył nacięcie z prawego do lewego i na górze to samo. Tworząc prostokątną "podstawę". Wziął gałęzie które obrobił chwilę temu... przymierzając i sprawdzając ich długość względem nacięć. Gdy już lew wybrał, zajął się skracaniem części z nich za pomocą kościanego noża, nie trwało to długo, a w porównaniu z wcześniejszą obróbką, błyskawicznie. Były proste, a ich końce stępione, aby przypadkiem nie przebiły skóry. Teraz Ignis musiał się upewnić, czy te na pewno pasują, a tak właśnie było, więc odłożył je na osobną kupkę. Następnie złożył skórę w pół, chciał zgiąć ją idealnie po środku, aby dokładnie przyjrzeć się miejscu brzucha oraz góry torby. Nie były zbyt równe, zatem przełożył na drugą stronę, przyjrzał się oraz zrobił kolejne nacięcie, po czym znowu przewrócił ją na drugą stronę i szybko, lecz dokładnie i pewnie zaczął odcinać kawałek skóry. Znowu ją przełożył i teraz powiększył różnicę, następnie zaczął nacinać skórę od swojej postawy torby. Zrobił kolejny teraz u krótszym końcu torby, wziął do łapy kolejną gałąź i starając się w tej samej odległości rozpocząć nacięcie. Teraz dla mnie były 3 prostokąty, z czego ten środkowy był najwęższy, a za prawym był jeszcze spory kawałem skóry. Znowu zaczął przymierzać gałęzie, a gdy Ignis wybrał odpowiednie obrobił je tak jak te wcześniejsze. Jednak to jeszcze nie koniec tego, a zostały do zrobienia wgłębienia, przypominające ząbki. Gdy tylko skończył, odłożył gałęzie na osobną kupkę i znowu złożył skórę na pół, tylko tym razem trzeba była było wyrównać boki, gdyż o ile ten na dole, był prosty, to ten z góry zazwyczaj poharatany, dlatego wymagał podcięcia i wyrównania, aby bez problemu i estetycznie szyć boki przyszłej torby. Następnie zaczął robić małe dziurki wzdłuż boków, przyszłej torby. Po tym znowu ją rozłożył i w wierzchołkach podstawy zrobił wgłębienia. Po skończeniu robienia dziurek przyszedł czas na ułożenie szkieletu torby. Tak więc zabrał z pierwszej kupki 4 gałęzie i położył je obok skóry. Następnie zaczął robić delikatnie głębsze nacięcia, z tą różnicą, że były one troszeczkę krótsze. Potem wybrał krótszą gałąź, miała ona dwa delikatne ucięcia, włożył ją do rozcięcia jednym końcem, aby ładnie ją potem dopasować drugim. Ucięcia musiały być skierowane do góry, to samo zrobił z drugiej strony. Teraz nadszedł czas na dłuższe gałęzie, tą samą techniką włożył je tak, aby nacięcia na tych gałęziach idealnie pokryły się z tymi od mniejszych gałęzi. Tak oto powstał szkielet podstawy tej torby. Jednak ułożenie podstawy było dopiero początkiem, teraz wziął dwa kawałki kory i ułożył je na podstawie z gałęzi. Rozmiarowo w miarę pasowały, ale i tak wymagały sporej obróbki, w końcu nie robił byle czego! A z tak ogromną wprawą jaką nabrał Ognistogrzywy, nie obawiał się kruchości tego materiału. Dlatego najpierw zaczął od odcinania pasków kory, sprawnie i dokładnie, po czym odłożyłem je na osobny stos. Teraz były już równe i proste, znowu przyłożył do podstawy, tak aby obcięte boki łączyły się idealnie na środku. Następnie odkroił pozostałe wyrównał nierówności boków kory jednej i drugiej nie spiesząc się, zgodnie z rozmiarami szkieletu, tak aby położone następnie obok siebie kory pokrywały się z postawą... I wtedy również pomyślał, już o dodaniu pasków, które mu zostały. Wyciągnął pojemniki i ułożył je na podstawie szkieletu. Następnie zaczął przykładać te paski i wyrównywać, aby te dobrze pasowały. Tak oto powstała mu kwadratowa ramka, z czterema miejscami w środku. Odłożył je na razie na osobną kupkę w takim samym układzie z pojemnikami. Teraz dopiero zacznie się najlepsze... Przemknęła mu luźna myśl. Naciął głębiej górne nacięcia, a następnie wziął dwie przygotowane gałęzie i tą samą metodą co wcześniejsze, włożyłem je u górnych nacięć. Potem zostały mi boki, więc również pogłębił nacięcie i włożył gałęzie odpowiednią stroną wgłębień tak, aby pasowały do pozostałych. To samo zrobił z drugiej strony. Teraz gdy szkielet torby był już gotowy, wyciągnąłem z torby już przygotowany rzemień, który podzieliłem na dwie części. Delikatnie wbił w nie pazur i naplótł trochę wokół palca. Pomógł sobie pyskiem przeciągnąć odpowiednią stroną końcówkę tworząc niewielki supeł. Teraz zostało mu zszycie boków torby i tym się niezwłocznie zaczął zajmować, przeplatając rzemień przez dziurki, które wcześniej zrobił. Kiedy szył już pierwszy bok, zaprzestał na chwilę, aby wykonać czynność którą jego Mistrz: Magnus nazywał "przypieczętowaniem". Bardzo ładna i trafna nazwa, ale w skrócie polegało to na usztywnieniu szkieletu, układając szkielet bocznych ścian w kątach szkieletu podstawy, który był prostym, lecz bardzo znaczący, gdyż potem usunięcie go będzie nie będzie możliwe, bez uszkodzenia skóry czy obrobionych gałęzi. Gdy usłyszał charakterystyczne "cyknięcie", uśmiechnął się triumfalnie, a wiedział, że jeden bok już był gotowy, z drugim zrobił to samo. W ten właśnie sposób szkielet stał się niezwykle sztywny oraz na tyle elastyczny, że bez problemu można go przeciążyć, a przez użycie gałęzi z drewna żelaznego nie powinien się nawet ugiąć. Ba! Nawet jeśli ktoś by usiadł na niej... to wtedy ciężar będzie rozchodził się na całą torbę, a nie tylko jej spód. Następnie zabrał się za dalsze zszywanie od skończonego boku ku górze, aby zrobić już pasek z jednej strony oraz zszyć drugi bok. Gdy skończył zszywać drugi bok torby, zakończył rzemień supłem, teraz zostało mu zajęcie się paskiem od strony wewnętrznej, co prawda przez dłuższą chwilę zastanawiałem się czym je zapełnić, po czym przypomniałem sobie, czym wypełnił taki sam pasek Pasterzowi Dusz. Postanowiłem zabrać pozostałe części kory drzewa, wyciągnął trochę bawełny z jednego pojemnika oraz nieco kauczuku i ułożyć na wewnętrznej stronie paska, a wiedział już, że bez problemu starczy to, aby było wygodne do noszenia, czy to w zębach, bez lęku, że przegryzie się przypadkowo skórę na wylot, czy po prostu na plecach. Dlatego następnie ułożył te kawałki kory obok, a sam zaczął zszywać pasek, robiąc co chwilę przerwę na dodanie kawałka kory do niego. Natomiast główna część torby była już dawno stabilna, a ta informacja zawsze Ignisa cieszyła, mimo iż robił to już wiele razy. Skończył zszywać pasek, a torba była gdzieś tak 80% skończona. Założył ją, aby upewnić się, że nie będzie problemów z założeniem jej. Leżała dobrze, nie uwierała ani nie spadała oraz nie szurała po ziemi znajdując się idealnie pod podbrzuszem. Zdjął ją, bo teraz trzeba zająć się zamkami. W końcu trzymane w niej rzeczy nie powinny móc o tak wypaść. Tak więc położył ją na ziemi i otworzyłem. Wziął z powrotem nóż i znowu zaczął robić delikatne nacięcia, te różniły się głównie od innych tym, że teraz te przechodziły od jednej krawędzi ściany do drugiej. W nacięciu zostawił dwa w miarę szerokie ala ząbki, które później będę musiał przebić długim kamieniem, a potem zaszyć pozostałością drugą częścią rzemienia. Aż mu się przypomniało, jak kiedyś pewnie kilka razy bym poprawiał, robił nowe nacięcia w celu zwężenia ząbków i tak dalej... jednak teraz jego wprawa była już tak duża, że mógłby z zamkniętymi ślepiami zrobić idealne nacięcia. Teraz zostało mu je odciąć wedle nich oraz nie wyrzucałem odciętych części, gdyż wiedział, że za chwilę je wykorzysta, ale po kolei. Rozejrzał się za dwoma małymi i podłużnymi kamieniami na plaży, a kandydatów było jakby nie patrzeć sporo, tak więc, wybrał kilka które na oko pasowały i położył obok mojego tworu. Szybko się okazało, że dwa pierwsze pasowały niemalże idealnie. Od razu zaczął tworzyć niewielkie dziurki przy bokach. Następnie zgiął ząbki w pół i przebił środek ostrym kamieniem. To samo zrobił z drugim ząbkiem. Teraz wybrał kawałek drugiego ścięgna i zaczął przeplatać przez dziurki tworząc coś na wzór "chwytaka". Gdy skończył już zabawę z ząbkami, została mu ostania rzecz do zrobienia. Wziął odcięty kawałek skóry i przystawił go do boku torby, gdzie jeszcze bezwładnie zwisały jego zamki. Chwilę "bawił się" w przymierzanie, po czym zaczął składać skórę, aby delikatnie ją uformować. Następnie znowu korzystając z kościanego noża, przebił obie skóry w kilku miejscach. Przyszył to ostatnimi kawałkami rzemienia jakie mi zostały z z drugiej części, po czym ustawił zwisający poziomo kamień w pion i wysunąłem z małego, świeżo powstałego tunelu. To samo zrobił z drugim. Czy może powinien ostatnie czynności zrobić w innej kolejności? Być może, ale kto by się czepiał takich szczegółów, w końcu nie był amatorem i wiedział co robi. Powtórzył czynność kilka razy, tak aby skóra się trochę rozciągnęła, a zamykanie jak i otwieranie torby przebiegało sprawnie i nie przypominało siłowania się. Teraz gdy była już skończona, wróciłem do robienia "kraty" na pojemniki, wziąłem jedną z gałęzi jakie mi zostały i wykorzystując z kauczuku posklejał poszczególne paski. Postawił ją na bok aby wyschła. Następnie ułożył jedną korę na spód torby, drugą w pionie na środku, a kratę włożył od prawej strony, a następnie uzupełniłem ją pojemnikami. Na sam koniec zostało mi zrobienie paska, aby torba dobrze współgrała ze zbroją jak i bez niej. Do tego wykorzystał pasek i jeden rzemień. W tym pierwszym porobił odpowiednio zaplanowane dziurki, a wysuszonym ścięgnem przyszył go do torby. Po dwóch poprawkach dopasowałem pasek tak, aby działał zgodnie ze swoim przeznaczeniem. Teraz zostało mi najważniejsze, wyryć znak Ognia na jego tworze, jego lokalizację wybrałem na górnej klapie nad zamkami.

To zajęło m o wiele więcej czasu niż przypuszczał, aczkolwiek mniej niż poprzednio, a w akompaniamencie płonących gałęzi jednak czas przyjemnie mijał. Gdy skończył ognisko powoli już przygasało, jednakże lew nie widział już potrzeby, aby utrzymywać jego żar. Zadowolony z siebie założył nowy twór zastanawiając się co zrobić z resztą. Nie były one złe, więc postanowił je zostawić i ewentualnie sprzedać komuś po drodze. Przeładował do masę rzeczy, zostawiając swoją niegdyś jedyną torbę głównie na materiały delikatniejsze. Następnie wstał rozprostował się i ruszył w dalej w podróż.

/-2 rzemień, -1 bawełna, -1 kauczuk, -1 duża skóra,-1 mała skóra, -1 pasek ---> 1 Duża Torba z paskiem stworzona stritke pod rzemieślnika i wojownika.
/ZT

[Ignis]

I Ignis przybył również tutaj, aby pozbierać nieco białych kryształków, akurat tutaj już wyczaił miejsce, gdzie dobrze jest zbierać i zawsze, choćby nieważne co! Zawsze zapełni tutaj cały pojemniczek kryształków soli.

/ Źródło: +4 Sól, +2 Mistrz Zbieractwa

Tak też właśnie zrobił, po czym znowu jak kiedyś, ułożył kamienie w krąg, po czym rozpalił ognisko. Wyciągnął glinianą miskę, napełnił ją wodą, po czym na przemiennie wrzucając po kryształku soli, to zamaczając w roztworze ścięgno, pozwolił mu pochłonąć wodę z solą. Następnie wyłożył na kamiennym kręgu wymoczone ścięgna, aby szybciej wyschły.

/ - 12x Sól, - 12x Ścięgno ---> 12x Rzemień

Następnie, aby zabić czas postanowił nieco się rozruszać. Także podszedł do lasu, gdzie nazbierał nieco powalonych konarów drzew, po czym związał je rzemieniami z obu stron, i zaczął na początek podnosić. Chyba uzbierał trochę za dużo, gdyż nie było to nijak przyjemne to trzymania, dlatego postanowił robić lwie pompki z tym obciążeniem. I tak się zagalopował, że zdążył doliczyć do 120, a ognisko bez jego opieki w tym czasie zgasło. Niedługo później Ignis się zorientował i odzyskując rzemienie udał się szybki biegiem prosto do kamiennego małego kręgu. Na szczęście, ścięgna zdążyły już wyschnąć, także stały się rzemieniami. Zadowolony z siebie zwinął je, po czym schował do torby. Następnie udał się dalej kontynuować swoją podróż...

Zt.