Pustynna piramida

[Mistrz Gry]

Mumia, bo to nią oczywiście istota, którą spotkali, była, po wskazaniu na złote wrota zamarła pod ścianą korytarza na podobieństwo kamiennej figury, a blask w jej oczach zgasł.
Jednakże przybysze najwyraźniej nie chcieli dać spokoju pradawnej istocie, powstałej z zaklętego obsydianowego piasku i mrocznych mocy przed setkami lat... ,a zamiast tego postanowili wykorzystać starożytnego strażnika piramidy w charakterze informacji turystycznej.
Mumia najwyraźniej nie przewidziała takiego obrotu spraw, bo dopiero po chwili, w odpowiedzi na pytania, u dołu jednego z oczodołów pojawił się cienki pasek czerwonego światła. Następnie, gdy stwór doszedł do wniosku, że to faktycznie do niego mówią, 'otworzył' oko do końca, a wraz z nim i drugie, po czym odburknął:
Klątwą jak klątwa, i skarb jak skarb. Skoroście tacy ciekawi, to sobie tam pójdźcie i sprawdźcie.
Po czym na powrót stanął w swej wyniosłej postawie pod ścianą, a jego oczy znów zgasły.

[Athastan]

Cóż, chyba udało im się odnaleźć widmo pilnujące tegoż zabytku. Aczkolwiek trzeba przyznać, że było nieco niecodzienne. Nie dość, że nawet na wygląd było dosyć mało widmowewidmowe, i to do tego stopnia, że prawdopodobnie mogło by kogoś całkiem skutecznie wbić w ziemię, to jeszcze tak po prostu chciało ich przepuścić. Oczwiście to miło z jego strony, że nie chciało ich masakrować, rozrzucać po całym korytarzu, czy nawet męczyć zgadkami, ale prawdę powiedziawszy, czuł się tym nieco... zawiedziony. Już chciał ruszyć dalej, gdy nagle jego towarzysze zasypali mumię pytaniami, jednak jedyną negatywną reakcją jaką udało się im wywołać, było nieprzychylne spojrzenie. Wyglądało na to, że stwór faktycznie miał ich gdzieś... wypadało by więc ten stan wykorzystać.
- Dobra, chodźcie, nie przeszkadzajmy już dalej strażnikowi. A skoro to jest klątwa jak inne klątwy, to na pewno można ją zdjąć. - stwierdził pewnym siebie głosem, zginając przy tym łapy, tak że było przy tym słychać trzaski takie same jak przy rozciąganiu palców. W myślach zaś przejrzał listę najpopularniejszych formuł przekleństw mogących ciążyć na skarbie i ruszył ku komnacie za złotymi wrotami.

[Silver Hunter]

- No cóż, prawdę mówiąc, byłem ciekaw, co tu właściwie zastanę - odparł, bo pakowanie się w kłopoty było jego specjalnością właśnie z powodu niepohamowanej ciekawości. - Cykor? Ja nie znam takiego słowa - parsknął w odpowiedzi na pytanie białego lwa. Wtem przed nimi pojawiła się jakaś wysoka, zwalista postać, poruszająca się na dwóch nogach. Stanęli jak wryci, zszokowani jej widokiem. Postać była spowita w bandaże, a na twarzy posiadała złotą maskę, spod której wyzierały czerwone ślepia. Wspomniała coś o klątwie i skarbie, po czym stanęła pod ścianą, nieruchomiejąc, ale gdy lwy zaczęły zadawać jej pytania, udzieliła im pokrętnej odpowiedzi, nie odzywając się już więcej.
- W życiu nie widziałem czegoś takiego - stwierdził gepard, przyglądając się znieruchomiałej mumii, kiedy już otrząsnął się z wrażenia, jakie wywołało w nim jej nagłe pojawienie się. Zadarł wysoko głowę, żeby się jej dobrze przyjrzeć.
- Najwidoczniej nie ma nam już więcej nic do powiedzenia - mruknął po dłuższej chwili wpatrywania się w nią, ruszając za Athastanem. - Sądzisz, że ta klątwa naprawdę istnieje? Byłeś już kiedyś w podobnym miejscu? - spytał.

[Athastan]

Popatrzył na geparda teochę tak, jakby ten właśnie spadł tu do nich z księżyca. Od dłuszego czasu wędrowali po piramidzie która w jakiś magiczny sposób pojawiła się ni z tego ni z owego na pustyni, do tego przed chwilą spotkali pełnoprawną ożywioną mumię, a on się zastanawia, czy faktycznie może tu być jakaś klątwa...
To zależy co rozumiesz pod pojęciem podobnego miejsca. Jeśli chodzi ci konkrertnie o wielkie kamienne budowle w kształcie ostrosłupów, to nie, to jest mój pierwszy raz. Natomiast jeśli masz na myśli pradawne, nawiedzone grobowce, w których co rusz coś próbuje cię zabić, to oczywiście, zdarza mi się eksplorować podobne miejsca. A klątwa na pewno ciąży na tym, co uchodzi tu za skarb- bardzo dziwne było by, gdyby jakiejś tu nie było. Ale spokojnie, te wszystkie klątwy i przeklęństwa wcale nie są takie straszne jak by się mogło wydawać - jako szaman mam z nimi często do czynienia, a jak widać jeszcze żyję. - stwierdził, chcąc uspokoić srebrnego. Sam natomiast był ciekaw, co faktycznie może zastać za wrotami. A z resztą, zaraz i tak powinni się przekonać, bo próg już tuż tuż.

[Silver Hunter]

- Widzę, że prawdziwy z Ciebie odkrywca - uśmiechnął się do niego. - Od samego początku zastanawiam się, skąd to coś się tu właściwie wzięło i w jakim celu. Postanowiłem to sprawdzić, ponieważ nie co dzień można zwiedzić coś takiego. Wzmianka o skarbie wydaje się być naprawdę interesująca, lecz prawdę mówiąc pierwszy raz spotykam się z takimi dziwami, co dla Ciebie wydaje się być normą, ale skoro z tych wszystkich przygód wyszedłeś żywy, to chyba nie ma się o co martwić - wywnioskował podążając tuż za nim raźnym krokiem i rozglądając się uważnie na boki. Dotarli do wielkich wrót, które z pewnością kryły za sobą wielką tajemnicę.

[Tib]

Słysząc odpowiedź obcego Tib wywrócił oczyma, po czym ruszył za Athastanem i Silverem. Jak zwykle duchy okazywały się cholernie pomocne...
Kiedy doszli do wielkich wrót, Tib zatrzymał się tuż przed nimi, po czym zerknął na pozostałą dwójkę.
-To jak, użyjesz swoich sztuczek Ath, czy otworzymy je za pomocą starej, dobrej brutalnej siły?- zapytał, uśmiechając się przy tym zawadiacko.

[Mistrz Gry]

Wielkie, bogato ornamentowane kamienne wrota rozwarły się same z siebie gdy tylko do nich dotarli. Za nimi zaś ukazał się najprawdziwszy skarbiec - wielkie pomieszczenie przesycone złotym blaskiem bijącym od leżących pod ścianami stert drogocennego i kompletnie nie przydatnego kotowatym metalu, zastawione dziełami sztuki i zwojami tajemniczych papirusów.
Oczywiście dla naszych odkrywców również się coś znalazło - na środku sali stało kilka posągów o symbolicznie ujętych kocich kształtach, które wyciągały zapraszająco w stronę wejścia łapy obwieszone znajomymi paciorkami oraz naszyjnikami ze sporymi kamieniami o złotawym odcieniu jażącymi się wewnątrznym światłem.
A skoro skarb faktycznie tu był... nie mogło również zabraknąć obiecanej klątwy. Dlatego gdy tylko wszyscy weszli do środka, drzwi samoistnie się zatrzasnęły, a widoczny z za progu złoty blask znacznie przygasł. Cienie pod ścianami wydłużyły się, rozciągnęły... a następnie odpełzły od ścian i zaczęły się zbierać po środku pomieszczenia. Tam też zaczęły raz za razem uderzać rodzące się gdzieś pod sufitem pioruny, następnie zaś po całej komnacie zaczęły latać wiązki brudno czerwonej, spaczonej energii.
W końcu z plamy cienia na podłodze coś zaczęło się wyłaniać. Coś czarnego, bliżej nieokreślonegor, w ramach ogólnych cech posiadającego dwie mocno upazurzone kończyny przednie, kanciasty łeb i gorejące spojrzenie. I choć cała sylwetka jeszcze się nie ukazała w całości, ryczała donośnym głosem:
Głuuupcy! Naruszyliście spokój grobowca wielkiego Ahmen-Ho... stwór nie zdąłył dokończyć, bo oto czerwonawe pasma mocy przestały się pojawiać, a same widmo zaczęło gwałtownie się kurczyć, aż osiągnęło wielkość kilkucentymetrowej czarnej kulki wyglądającej jak dziura w rzeczywistości. Następnie sfera zapadła się sama w sobie i zniknęła, a po drugiej stronie skarbca odsunęły się kamienne płyty, wpuszczając do środka słońce i powiew wiatru.


Nagrody:
1. Biørn - Słoneczny Odłamek, 10 paciorków
2. Tib - Słoneczny Odłamek, 10 paciorków
3. Athastan - Słoneczny Odłamek, 10 paciorków
4. Silver Hunter - Słoneczny Odłamek, 10 paciorków
5. Sheila - 10 paciorków
6. Maisha - 10 paciorków
7. Lyarra - 10 paciorków

Tajemnicze amulety wędrują do:

Mistrz Gry wyrzuca 2d6:
5, 4