Krzewiasty Zagajnik

[Nilima]

Przybiegła tu z samcem prosto z groty Athastana, po czym na chwilę usiadła na większym kamieniu, rozglądając się oraz węsząc, nic jednak specjalnego nie wyczuła. Gdy Malahir zbliżył się, westchnęła, nie podobało się jej to, co zamierzała, jednakże zastępca, o ile nadal nim będzie po wszystkim, miał rację. Coś trzeba było zrobić, inaczej kto wie czy jeszcze ją zobaczą, a przecież to była nie tylko księżniczka, ale i jej siostra, której nie miała nawet okazji bliżej poznać. -Jeśli mała wdała się choć trochę w ojca, będzie zapewne robiła to, co jeszcze nie tak dawno i ja robiłam. Tereny stadne nie są tak ciekawe, jak te tam.- wskazała łapą na cmentarzysko, nie od tak dawna wiele lwiątek tam uciekało, zaciekawieni ciemniejszym punktem czy też wszelkimi historiami dotyczącymi tamtego miejsca. Liczyła że jeśli już gdzieś zniknęła, to właśnie tam, oby tylko nic jej się nie stało. -Pewnie oberwie mi się za tą akcję, jednakże nie ma czasu na zgodę Tiba, zresztą Athastan już o tym wie. Idziesz więc ze mną?- zapytała jeszcze, w końcu do niczego nie będzie go zmuszała, Lwia straż bowiem miała ograniczać się do granic stadnych, nie było tu mowy o ich przekraczaniu, tu jednak nie było innego wyboru, z każdą chwilą było coraz niebezpieczniej, kto wie bowiem w co księżniczka się wpakowała.
@Malahir

[Mjuvi]

Mjuvi pędził co sił szukając ukochanej wtedy dotarł do Krzewiastego Zagajnika mając nadzieję, że uda się Nilimę, a potem odnalezc córkę Królowej - Sarinę. Musiał na ten moment zrobić przystanek żeby złapać oddech i pójść do przodu wtedy na horyzoncie zobaczył Nilimę, a z dala maszerującego Malahira za pewne. Westchnął cicho wiedząc, doskonale że Sarina chyba musiała odziedziczyć spacerowanie i uciekanie po rodzicielu ale nie będzieo tym myślał kto nim jest. W takim momencie ruszył szybszym krokiem i powiedział spokojnym tonem głosu, normując oddech. - Pójdę z wami Nilima, po prosiłem Omrana żeby został w jaskinii Lwiej Straży, żeby dopilnował urwisów i powiedziałem o jedzeniu dlatego bez obaw - odpowiedział spokojnym i poważnym tonem głosu. Gdy usłyszał pytanie do Malahira właściwie zastanawiał się czy to był dobry wybór że tak od razu go mianował na zastępcę, ponieważ powinien nauczyć kilku podstawowych zasad bycia nim. - W razie czego ja wezmę za to odpowiedzialność i poniosę to, trzeba jak najszybciej księżniczkę znalezc za wszelką cenę - dopowiedział kolejne słowa.

[Malahir]

Przybiegł tu za Nilimą, rozglądając się po drodze dookoła i węsząc, szukając jakichkolwiek śladów księżniczki. Nie znał samiczki co prawda zbyt dobrze, ufał jednak, że uda się mu rozpoznać jej zapach jeśli się na niego natknie. Niestety jak na razie poszukiwania nie przynosiły żadnych skutków. Co zielonookiego niepokoiło. Gdyby nie to, iż kilka księżyców temu jego rodzona siostra zaginęła w podobny sposób pewnie aż tak bardzo by się tą całą sprawą nie przejął, widząc w tym bardziej okazję do wykazania się niż w jakikolwiek sposób groźną sytuację. Jednakże było inaczej, tak więc zniknięcie księżniczki budziło w nim niepokój.
Wysłuchał słów szarej, kiwając ze zrozumieniem głową. Miała sporo racji, księżniczka najpewniej opuściła tereny stada w poszukiwaniu przygód. W końcu on pewnie zrobiłby tak samo. Ledwie o tym pomyślał, przypomniało mu się o niedawnej sytuacji nad rzeką. Mimowolnie się wzdrygnął.
- Miejmy nadzieję, że nie poszła na południowy - zachód - odezwał się cicho. - Kręcą się tam takie... Nieprzyjemne lwy - dodał szybko, zanim zdążył ugryźć się w język. Niby Nilima nie musiała wiedzieć o tym, że wcześniej wraz z bratem się wymknęli, z drugiej jednak strony... No cóż, na pewno ta informacja przyda się przy poszukiwaniach księżniczki.
Zanim zdążył odpowiedzieć lwicy przybył Mjuvi, któremu rzucił przepraszające spojrzenie. Zastanawiał się, czy samiec może jest na niego zły. W końcu go nie posłuchał. Nie zdziwiłby się, gdyby teraz mu zabronił iść z nimi na poszukiwanie Sariny, niemniej musiał spróbować. Chciał jakoś pomóc.
- Chętnie pomogę. Moja siostra podobnie zniknęła bez śladu, nie można pozwolić na to, żeby to samo stało się z księżniczką - odezwał się, starając się brzmieć pewnie.

[Nilima]

Siedząc na skale zauważyła w oddali znajomą sylwetkę, przez co z jej gardła wydobyło się ciche westchnięcie, miała bowiem nadzieję że jednak zostanie z resztą książąt, która zapewne również będzie chciała się wykazać, a jednak lepiej szukać jednego nie pięciu lwiątek. Miała jednak nadzieję że pozostawił resztę pod opieką i do kolejnej tragedii nie dojdzie, zresztą nadal liczyła że spotka małą gdzieś po drodze i nie będzie to akcja ratunkowa. -Hm... i pewnie ta wiedza nie jest oparta na twoim doświadczeniu, a jedynie usłyszaną opowieścią kogoś innego?- uniosła lekko brwi, zerkając na Malahira, który najwidoczniej nie pierwszy raz rzuca się do wyjścia poza tereny stada, będzie musiała porozmawiać z Tibem na jego temat, bądź go póki co jedynie obserwować, okaże się po wszystkim, bo jednak mimo wszystko nie zamierzała go teraz zostawiać w tyle, wystarczy że poprosiła Zafira o przeszukanie terenów stadnych, choć z drugiej strony może byłaby to dobra nauczka? Zanim jednak podjęła ostateczną decyzję do dwójki podszedł już widziany wcześniej z oddali Mjuvi. -Niczego nie będziesz brać na siebie. To była moja decyzja i tak zostanie.- nie zamierzała bronić mu pójścia, w końcu on dowodził, jednakże nie była już dzieckiem i nie pozwoli sobie by ktoś brał za nią odpowiedzialność. Zamierzała wziąć odpowiedzialność za swoje czyny, zresztą zawsze tak było, nie zwalała nigdy czegokolwiek na innych, wręcz przeciwnie, nie raz robiła to co Mjuvi teraz. -Nie ma czasu na dyskusję. Malahir, idziesz więc z nami, wiedz jednak, że czeka naszą trójkę rozmowa po powrocie.- machnęła ogonem, po czym znów się rozejrzała uważnie, aż jej wzrok utkwił na ciemniejszym punkcie. -Zaczniemy od cmentarzyska.- rzuciła i zeskoczyła z kamienia, by ruszyć truchtem, przynajmniej póki Mjuvi nie odsapnie po szalonym biegu, w stronę o której mówiła, liczyła że tam trafią na jakiś trop.
@Mjuvi @Malahir
/zt

[Malahir]

Westchnął krótko i skulił uszy, momentalnie żałując tego, że powiedział cokolwiek. W końcu do tej pory jedynie jego brat i ojciec wiedzieli o ich przygodzie poza granicami Lwiej Ziemi i lepiej by było dla niego, żeby tak zostało... Ale czy byłoby to dobre dla stada? W końcu lepiej przecież było, gdyby lwioziemcy wiedzieli o agresywnej grupie lwów całkiem blisko swych granic, nieprawdaż? Lecz z drugiej strony... No cóż, na pewno sprowadzi to na niego kłopoty.
Najgorsze w tym było, że Malahir kompletnie nie umiał kłamać. Wpojono mu od małego, żeby mówić prawdę. W końcu wszyscy dawni królowie z opowieści, jakich wiele się w dzieciństwie nasłuchał zawsze byli szczerzy i dobrzy. A on zdecydowanie chciał być, jak oni. Dlatego też nie potrafił kłamać. Tak więc pokręcił tylko smętnie łbem w odpowiedzi na pytanie szarej. Będzie miał przez to kłopoty? Nie wiedział. Do tej pory jakoś zbytnio za podobne wybryki mu się nie dostawało.
Słowa Nilimy wskazywały na to, że owszem, właśnie tak będzie. Skinął krótko głową w odpowiedzi, po czym odwrócił wzrok. Następnie zerknął jeszcze krótko na Mjuviego, po czym nie ociągając się ruszył się z miejsca, podążając za starszą lwicą.

/zt.

[Mjuvi]

Po odpoczynku z gonitwy za Nilimą i Malahirem w końcu ruszył się z miejsca idąc na tereny niczyje, a raczej byłe obszary Złej Ziemi. W takim momencie może będzie miał okazję dowiedzieć się o kuzynie, którego dawno nie widział na własne oczy. A teraz najważniejsze jest odnalezienie Sariny, córki Królowej. Po powrocie miał zamiar zajść do Kanclerza i zdać raport po tym zdarzeniu.

z.t

[Ragir]

Nie śpieszyłem się, niosłem w pysku wisior stada z lwiej skały, który owinięty jest mocno wokół końcówki ogona tutejszej, już zmarłej księżniczki. Okolice wodopoju śmierdziały i to dziwnie ale nie moje tereny. To nie ja tu mieszkam. Zatrzymałem się przy jednym z krzewów i o nie wysoką gałąź zawinąłem ów wisior. Odszukałem jakiś ładny kwiat, który rósł o tej porze i zaplotłem go w ów wisior.
-Wielki Ojcze oddaje tej ziemi Rivu, tutaj zrodzona i niech tutaj jej duch odczuje wolność, lekkość i radość, nigdy nie zostanie zapomniana- Przynajmniej nie przez mnie- Oddała to co najdroższe by my mogli żyć dalej, opiekuj się nią, wskaż jej drogę do siebie- Spojrzałem na wiszący i lekko kołyszący się na wietrze wisior- Radosne spojrzenie przepięknych oczu, które barwy czystego nieba miały a głębie wielkiego jeziora, głos lekki niczym poranny wiatr, zawsze będzie przy mnie, bądź szczęśliwa Rivu moja mała córeczko- Wstałem i skłoniłem się i skierowałem się do domu.
zt.

[Ushindi]

Prawdopodobnie gdyby nie podrażniona płaczem śluzówka nosa (katar, jak ktoś woli) nigdy nie wpadłby na pomysł, aby pojawić się w tak cuchnącym miejscu. Teraz jednak było mu wszystko jedno, szukał tylko samotności. Troszkę zaniepokoiło go, jak bardzo spełnił swoje pragnienia, trafiając nad wodopój. Pusto. Coś było nie tak. Pociągnął mocniej noskiem, nieco go udrażniając.
- Co do... - zaklął, zaraz pożałowawszy tej decyzji. Wszechobecny smród tylko pogarszał jego stan, szczypał w oczy i dodatkowo podrażniał nozdrza.
I już zamierzał się oddalić, kiedy zabłąkany promień słońca odbił się od jakiejś powierzchni, przykuwając uwagę młodego. Przetarł oczy łapą, podchodząc następnie bliżej.
. . .
Mrugał nerwowo, stercząc w bezruchu nad wisiorem ze stadnym symbolem. Jednak to nie on wprawił samca w osłupienie, lecz to, wokół czego był zawinięty. Ogon. Końcówka ogona, przypominająca końcówkę ogona Sariny. Nie, to niemożliwe. Pociągnął nosem, próbując pośród smrodu wodopoju wyłapać zapach istoty, która kiedyś znajdowała się na końcu tej osobliwej pamiątki. Znał tą woń. Chociaż słaba i przytłumiona zapachami jakichś innych stworzeń oraz samej krwi, której na pewno sporo się z niej ulało, wyryła się w umyśle Ushindiego.
- Siostrzyczko - zawył w eter, podnosząc to, co pozostało po maleńkiej Sarinie i przytknąwszy sobie do pyszczka, zupełnie, jakby chciał to coś objąć. Tyle mu po niej zostało... Płakał tak głośno oraz intensywnie, że nie tylko było go wszędzie słychać, lecz cały aż drżał od szlochu. Wszystko wina tych, którzy nie pozwolili mu jej poszukać. Na pewno byłby w stanie ją uratować!

[Raisa]

Raisa biegła w sił łapach żeby dogonić uważnie spoglądając w horyzont chcąc odnalezc Ushindiego. W takim momencie wbiegła w teren gdzie znajduje się Wodopój zbliżając do Krzewiastego Zagajnika. - Ushindi! - zaczynała krzyczeć wypowiadając imię podczas pierwszego nawoływania. W takim momencie poczuła nieprzyjemny smród, który ją od razu odrzucił i jeszcze szczypało nadal w oczy. Po chwili zobaczyła syna wtedy osłupiała nie wiedząc co się dzieje. - Ushi.. - powolnym krokiem zbliżyła się widząc naszyjnik stadny Lwiej Ziemi, a na końcu jak trzymał biały ogon oderwany od ciała. W takim momencie jedna myśl przeszła w tym momencie "córeczka Sarina zamordowana".

[Ushindi]

Pierwszy raz w całym swoim (krótkim, póki co) życiu odczuł coś na kształt złości względem rodzicielki. Nie chciał okazać, że jest słaby; nie chciał, by matka widziała w nim płaksę. Dlatego się oddalił. Chciał pozostać sam z własnymi słabościami, licząc, że nikt nie zobaczy jego łez. Na szczęście ta namiastka złości szybko go opuściła. Potrzebował teraz kogoś bliskiego. Pociągnął najpierw nosem, niechętnie odsuwając od siebie ogon siostrzyczki i podsunął go nieco w stronę Raisy.
-Ma...Mamo... Już... Już za późno... - załkał, łapiąc zachłannie chociażby odrobinę cuchnącego powietrza. Teraz smród się nie liczył. Teraz czuł jedynie rozdzierającą go rozpacz, jakby jakaś bestia właśnie rozszarpała jego serce na maleńkie kawałeczki. I jeszcze to zuchwalstwo mordercy, by podrzucić ogon w miejsce, z którego wywodziła się Sarinka... Celowe działanie, aby ból był jeszcze dotkliwszy?