Wykręcona Akacja

[Seker]

Minęło wiele dni odkąd opuścił stado w poszukiwaniu ojca, dodać trzeba że był to fatalny pomysł dla kogoś tak niedoświadczonego i młodego jak on. Nie tylko nie znalazła Setha, ale też sam zgubił się na ogormnej pustej równinie której granice wyznaczały ogromne wydmy mające po kilkanaście metrów wysokości.
Ta lekkomyślna decyzja mogła mieć tragiczne skutki, ile to małych lewków nie dożywa dorosłości? Na szczęście czuwał nad nim jego patron, oraz przodkowie i w kryzysowej chwili uchronili młodego Sekera od marnego losu, jakim była tytułowa rola w posiłku sępów.
Tułał się przez kilka kolejnych tygodni ucząc się radzenia sobie w pojedynkę, a jedynym towarzyszem był mu niewielki czarny ptak z którym wszedł w swojego rodzaju symbioze, pomagał mu on znaleźć coś do jedzenia i ostrzegła przed kłopotliwymi zwierzętami, w zamian zawsze coś skapywało mu z lwiego talerza, a i trzymanie się u boku dużego drapieżnika zniechęcało do polowania na niego.
W końcu przyszedł czas powrotu bardziej z, przypadku- chociaż jeśli wierzyć w bogów ten nie istniał, bo był ich wolą, trafił z powrotem do krainy, nieco innej niż tą, którą zapamiętał z dzieciństwa.
Szedł dnem kanonu zupełnie sam, bez pośpiechu, majestatyczny "król" sawanny, z pewną nawet nonszalancją, tak przynajmniej mogło to wyglądać z daleka i na pierwszym rzut oka. Tymczasem bacznie rozgladał się po budzących brak zaufania ścianach, obarczając nieprzychylnym spojrzeniem drogę przed sobą. Przywykł do otwartych przestrzeni, tu doznawał jakiejś przykrej klaustrofobi. Tak spostrzegł właśnie tropy na ziemi, ślady łap w piasku i te nieliczne piórka po małej ptaszynie. Ktoś dziś miał lekką kolację. Powęszył przy ziemi postanawiając ruszyć tym tropem, a właściwie to z dwóch dróg wybrał tą drugą, którą nie przyszedł do tego miejsca.

Seker wyrzuca 3d100:
16, 43, 66

Tropienie Seker

Pochwycony trop umknął mu wśród innych zapachów spróbował cofnąć się i jeszcze raz pochwycić go by odgadnąć kierunek.

Seker wyrzuca 3d100:
66, 68, 4

I tym razem w tym samym miejsu zapach ziół sprawił że tylko zakręciło go w nosie i kichnął. Ostatni raz spróbuje bo mija się to z celem, z resztą zadepta zaraz tropy krążąc tak w kółko po piasku. W duchu jednocześnie poprosił o łaskawsze spojrzenie bogów na jego starania.

Seker wyrzuca 3d100:
13, 63, 92

Ale ci chyba nie mieli dziś nastroju by mu pomagać, ewentualnie miała to być boska próba cierpliwości. Ruszył zatem w dół kanionu mając nadzieję że jednak coś mu się trafi, coś oczywiście pozytywnego.

ZT

[Tao]

Lamparcica po śmierci małej Adisy, zupełnie nie wiedziała co ma ze sobą zrobić. Zatem błąkała się na pobliskich terenach zupełnie bez celowo. Po prostu szła przed siebie, nie zważając nawet czy jest głodna lub czy chce się jej pić. Dla niej było obojętne czy przeżyje tą wędrówkę czy też padnie trupem. Straciła sens istnienia i tyle.
W końcu jednak gdzieś dotarła, a mówiąc dokładnie to do kanionu. Nigdy nie była w takim miejscu, przez co momentalnie się ożywiła. Rozglądała się na boki, podziwiając pionowe ściany. Widoki były naprawdę niesamowite toteż na moment zapomniała o ostatnich wydarzeniach. Aczkolwiek poczuła coś innego. Mianowicie ogromne zmęczenie, które z każdym krokiem stawało się coraz mocniejsze. Na tyle, że czym prędzej musiała odpocząć. Dlatego więc gdy tylko ujrzała przed sobą jedyne drzewo w okolicy, czym prędzej do niego podeszła. Następnie rozejrzawszy się czy aby na pewno jest tutaj sama, klepnęła na kamiennej płycie u jego korzeni. Była tak zmęczona, że po chwili osunęła się pod swoim ciężarem i zasnęła. Będąc przy okazji doskonale widoczna dla każdego w pobliżu no ale cóż, ona o tym nie myślała. Bo niby jak miała to robić skoro zapadła niemalże w grobowy sen.

[Tao]

Tao zapadła naprawdę w głęboki sen. Aczkolwiek w pewnym momencie brutalnie została z niego wyrwana przez jakiegoś ptaszora, który to postanowił przysiąść na gałęzi drzewa pod którym leżała. Lecz sam ptak jej nie obudził, tylko to co zrobił. Mianowicie zaczął rozłupywać orzech, z którym tu przyleciał, zrzucając kawałki jego skorupy wprost na centkowaną. Tak więc, kocica czując to momentalnie się obudziła. Oczywiście nie była z tego faktu zadowolona ale skoro już ktoś raczył ją rozbudzić, nie zamierzała ponownie zasypiać. Dlatego też otrzepała z siebie paprochy po czym wstała jednocześnie się przeciągając. Następnie głośno mlasnęła i ruszyła przed siebie.

// zt

[Seker]

Smutne były okoliczności dla których zjawił się w tym miejscu.
Niósł całą drogę małe bezwładne ciałka bratanków w całkowitej ciszy krocząc powoli niczym jednoosobowy orszak, w głębi duszy czuł smutek, nic jednakże nie przedzierało się na pełny powagi pysk Sekera. Gdy zaszedł już pod akację złożył oseski na płycie by wykopać im głęboki grób do którego padlinożercy nie będą mogli się dostać, czynność ta zajęła mu dłuższą chwilę gdyż co jakiś czas trafiał na kamienie. Odkładał je na bok by wykorzystać je przy pochówku w roli jednej z warstw zabezpieczających. Gdy wszystko było już gotowe złożył małżeństwa na dnie grobu, zerwał następnie gałązkę akacji i umieścił w środku. - Symbol trwałości. - Następnie wyrwał trochę futra z grzywy. - Siły. - Wziął też odrobinę sypkiego piachu będącego namiastką pustyni, domu przodków.
Zasypywanie zaczął od warstwy piachu, potem na przemian kamienie i piach by na końcu miejsce pochówku zasypać pyłem z dna wąwozu aby nie został najmniejszy ślad po pochówku.

[Haki]

-...no a Skaza na to, "niech żyje król", po czym chwycił łapy swojego brata i strącił go na samo dno kanionu, prosto w sam środek rozpędzonego stada roślinożerców. Swoją drogą, nie zrób tak nigdy Newtonowi albo Haribu. Miałbym potem wyrzuty, że źle was wychowałem- zażartował. Od przebywania w towarzystwie Nejlosa jego humor i samopoczucie wyraźnie się poprawiły. Nie odczuwał też potrzeby napicia się, wiec wychodziło na o, że przebywanie z synem miało na niego zbawienny wpływ.
Kiedy tak sobie wędrowali, jego spojrzenie natrafiło na obcego samca. Było to już jakiś czas po tym, jak Seker skończył maskować miejsce pochówku, więc Haki uznał, że ten w najlepsze duma sobie pod akacją. Zielonooki spróbował sobie przypomnieć, czy kiedyś nie naraził się komuś o podobnej aparycji i kiedy doszedł do wniosku, że jest względnie bezpiecznie, stwierdził, że można zagadać. Skinął Nejlosowi łbem, po czym ruszył w kierunku nieznajomego.
-Mam nadzieję, że nie przeszkadzamy- rzucił wesoło.
-Cholerne słońce piecze dzisiaj niemiłosiernie a to jedno z niewielu miejsc, gdzie można się przed nim schronić- dodał, wchodząc w wolny od słońca obszar.

@Nejlos

[Nejlos]

Słuchał z uwagą słów ojca. Zastanawiał się ile w tej opowieści mogło być prawdy, bo jakoś żeby tak brat bratu... Nie bardzo mieściło się to w nejlosowym łebku. Sam przecież nigdy nie pozwolił by skrzywdzić Newtona, Khalie a nawet tego nabzdyczonego wiecznie Haribu. No i bronił by ich za wszelką cenę. Zachowanie tego całego Skazy wydawało mu się totalnie nieracjonalne. Ale no... są równe lwy na świecie, przecież nawet Yakuti go swego czasu ostrzegał przed swoim stadem. Może tam też mordowało sie członków rodziny. Przecież ojciec coś takiego sugerował. Zmarszczył nos.
I już chciał się odezwać, kiedy zaraz za Hakim zwrócił uwagę na obecnego tu lwa, na jego oko w przybliżonym do siebie wieku. Ale często zdarzało się, że ktoś był młodszy albo starszy niż mu się zdawało, więc postanowił temu przeczuciu za mocno nie ufać.
- Dzień dobry - przywitał się tylko, krocząc nadal niby obok taty, ale jednak kilka centymetrów wycofany.

@Haki @Seker

[Ganju]

Kiedy tylko zielonooki opóścił jaskinię, prawie od razu rzuciła mu się w oczy grupka trzech lwów przebywająca pod jakimś uschniętym drzewem. Oczywiście początkowo nie był wstanie rozpoznać owych postaci. Lecz gdy zaczął do nich podchodzić momentalnie rozpoznał pośród nich Sekera i... No właśnie kogo jeszcze? Z całą pewnością znał jeszcze tego drugiego, tylko jak on miał na imię? Hmm... Ha... Haki. No właśnie, jak mógłbym zapomnieć... mruknął do siebie w myślach jednocześnie zbliżając się do samców. Ich widok tak w tym momencie go zaintrygował, że w tym wszystkim zupełnie zapomniał o tym iż towarzyszy mu @Malahir. Zatem nie zważając na niego już po krótkiej chwili znalazł się obok samców. - Witajcie!.- odparł z typowym dla siebie uśmiechem. - Co tutaj właściwie się dzieje?- dodał z ciekawości. W końcu tak naprawdę nie wiedział co tu robili. Oczywiście domyślał się iż Seker zapewne pochwał tu właśnie te biedne maleństwa, którym nie było dane przeżyć nawet kilku minut ale Haki i ten młodzik? Nie miał bladego pojęcia co też ich tu przywiodło. Tak więc stąd postawił im takie a nie inne pytanie. Lecz czy otrzyma na nie odpowiedź? Cóż, pewnie zaraz się okaże.

[Malahir]

Szedł w pewnej odległości od @Ganju, milczący i pogrążony we własnych myślach. Wciąż trudno mu było uwierzyć w to wszystko, co miało niedawno miejsce. I mowa tu o upadku Lwiej Skały, i o spotkaniu tamtych lwic, które... No cóż, jakby nie patrzeć było dość... Dziwne. I niestety nie przybliżyło dwójki samców do wypełnienia swego zadania.
Przez chwilę nie zauważył, że jego towarzysz przystanął i szczerze powiedziawszy prawie w niego wlazł, powstrzymując się jednak w ostatniej chwili. Nieco się przy tym zachwiał i wykonał coś w stylu komicznego tańca, by nie stracić równowagi, lecz koniec końców utrzymał się na łapach, nieco tylko zawstydzony.
Zdmuchnął nerwowo kilka ciemnych kosmyków z oczu i przyjrzał się grupce samców, na których właśnie się natknęli.
Wszyscy byli mu poniekąd znajomi. @Sekera widział w końcu całkiem niedawno. Jego widok sprawił, że poczuł się głupio - w końcu ostatnim razem, kiedy go widzieli wychodził z jaskini z dwójką martwych młodych. Czyżby właśnie przeszkodzili w ich pogrzebie? Mimowolnie przejechał wzrokiem po ziemi, spodziewając się ujrzeć bezwładne małe ciałka. Nic nie zauważył, lecz w oczy rzuciła mu się świeżo rozkopana gleba. Szybko odwrócił od niej wzrok.
Pozostałą dwójkę też kojarzył, zresztą wydawali mu się jeszcze bardziej znajomi. Malahir był pewien, że widział ich na Lwiej Ziemi. Co sprawiło, iż poczuł ulgę.
- Wtajcie - rzucił więc do nich krótko.

[Haki]

Haki czekał aż nowo poznany lew jakoś zareaguje na ich przybycie, jednak ten zdawał się nie zwracać na nich uwagi. Może się modli albo medytuje?,przeszło brązowemu przez myśl. Już miał dać za wygraną i mu odpuścić, gdy nagle jego oczom ukazały się znajome pyski.
-Robi się ciekawie- rzucił do Nejlosa, po czym przywołał na pysku delikatny uśmiech. Kiedy dwójka lwów się do niego zbliżyła, Haki dostrzegł, że nie noszą stadnych naszyjników. Coś tu nie gra...
Po tym jak Malahir pochwalił się przed resztą swoim tańcem, zielonooki przerzucił spojrzenie na Ganju. Zamiast odpowiedzieć mu, że razem z Nejlosem stoją i czekają aż ciemny poświeci im chociaż odrobinę uwagi, postanowił, że trochę ich powypytuje.
-Mógłbym was zapytać o to samo. Od kiedy to Lwioziemcy opuszczają swoje tereny i wstydzą się stadnych symboli?-wypalił. Gdyby miał przed sobą dwójkę napakowanych samców, to pewnie wziąłby ich za jakąś jednostkę specjalną. Ganju i Malahir zdecydowanie mu na takich nie wyglądali.

[Nejlos]

Na słowa ojca Nejlos skinął tylko głową. Kojarzył tamtych dwóch z widzenia, ale chyba z żadnym dotąd nie zamienił tak naprawdę ani słowa. Widocznie znacznie bardziej znali jego ojca, ale też co w tym dziwnego skoro Haki od dawna bujał się po Lwiej Ziemi? Dlatego milczał, pozwalając ojcu przejąć pałęczkę i kontynuować rozmowę. On tylko dzielnie się przysłuchiwał próbując jak najwięcej z tej wymiany zdań (chociaż na razie były to głównie grzeczności) zrozumieć.