Honor, a rodzina [Lyanna, Ragir]

[Lyanna]

Na słowa o tym, że widać w niej coś z Vitani zamarła na chwilę. To nieco ją zabolało. Nie chciałby być taka jak ona, bo wszyscy ją za to karcili odkąd poznali jej prawdziwe pochodzenie. Przegryzła ciemne wargi i dopiero wtedy zdała sobie sprawę z tego, że to nie była próba ubliżenia jej, a raczej miły komentarz. Rozchmurzyła się, a wtedy ponownie została zaskoczona przez skaczącego nad nią Ragira. Posłała mu przelotne spojrzenie i zachichotała pod nosem kręcąc głową na boki.
- I bez tego powinieneś mieć wzięcie. Ta czarna, męska grzywa... te mięśnie. To się liczy! - stwierdziła ujawniając tym samym swoje upodobania.
Lyanna od zawsze interesowała się raczej starszymi samcami, o ciemnej grzywie, wyraźnie umięśnionych i pokrytych bliznami. To znaczyło o jego potędze, bo skąd mógłby wynieść blizny jak nie z wygranego pojedynku? No właśnie, gdyby przegrał nie byłoby go tu teraz. Uniosła łeb ku górze i kontynuowała podróż.

[Ragir]

Nie od razu złapałem jak moje słowa mogły zostać odebrane. Nie miałem na celu ubliżenia jej. Na szczęście lwica odebrał to dobrze. Nie od razu ale jednak.
-A tam wzięcie u kogo?- Zaśmiałem się i zrównałem się z nią- Nie rozglądam się za lwicami- nie byłem dobry w te klocki i nie wiedziałem nawet jakbym miał się za taki podryw wziąć. Nasz cel podróży był coraz bliżej.
-A ty masz kogoś na oku?- Zapytałem dość nietaktownie i niedyskretnie.

[Lyanna]

Ragir nie był jak reszta i o tym Lyanna wiedziała już od dawna, ale teraz tylko się o tym upewniała słysząc to w jaki sposób się wypowiada na różne tematy. Bardzo jej imponował swoją osobowością i była bardzo dumna z posiadania takiego kuzyna. Rzadko trafi się taki, który nie myśli o samicach i nie chce ich "zaliczać".
- Skądże! Żaden do poduszek mi nie dorasta. - stwierdziła z ognistym tonem.
Nigdy się jakoś nad tym bardziej nie zastanawiała, ale miała w głowie obraz tego ideału dla którego wiele by zrobiła, problem w tym, że raczej jeszcze go nie poznała albo po prostu nie miała okazji spotkać.
- Ciekawi mnie co stanie się za parę lat.. jak będzie wyglądała sytuacja w naszej krainie? Co się zmieni, co zniknie, co powstanie. To takie fascynujące. - rzekła, coby nie szli w ciszy.

[Ragir]

-No tak- skinąłem jej głową- Moja kuzynka zasługuje tylko na najlepszych- W końcu nie chciałbym aby jakąś miernota próbowała ją podrywać. W końcu zasługuje na coś więcej. Lyanna to silan lwica i nie tylko w ciele ale i charakterze. Silna a zarazem nie zaślepiona nienawiścią. W tym była lepsza ode mnie. Mnie nienawiść trochę pożerała od środka. Była jednak to trochę inna niż tą, która maja inni w tym stadzie. Bałem się o tym mówić. To okazanie słabości. Nie wolno mi być słabym. Zmarszczyłem lekko nos przez własne myśli ale potrząsnąłem się kiedy dotarło do mnie pytanie Lyanny.
-Hmm..- Zastanowiłem się- Ciekawe, nie wiem- Rzekłem szczerze- Myślę, że w końcu będzie konfrontacja z lwioziemcami a tereny jako takie się nie zmienia. Jeśli przywódczyni nic nie zrobi to nadal będziemy tkwić na tych marnych terenach- To może trochę inna wizja niż lwicy. Trochę bałem się myśleć o przyszłości i może dlatego moja wypowiedz była trochę taka lakoniczna.

[Lyanna]

No a jak miałoby być inaczej. Tak mocne geny muszą mieszać się z równie dobrymi o ile nie lepszymi dla wzmocnienia potencjalnego potomstwa. Lyanna wiedziała, że ją splamiło poniekąd pochodzenie jej własnego ojca, lecz w sumie widziała też w tym pozytywne strony. Między innymi unikatowy wśród Złoziemców wygląd, który niezbyt ją wyróżniał od całej reszty lwów z Lwiej Ziemi, dzięki czemu nie tak łatwo rozpoznać jej przynależność.
Cóż częściowo popierała jego wizję, ale w tej należącej do samicy nie było mowy o siedzeniu na tym popielnym terenie. O nie! Jeśli przywódczyni wreszcie nie ruszy z inicjatywą srebrnooka byłaby gotowa sama pchnąć rozwój sytuacji własnymi działaniami. Nie obawiała się więc przyszłości aż tak mocno. No może jeśli chodzi o nowe zagrożenia to delikatnie przemykał jej gdzieś tam w środku strach i niepewność, ale tak poza tym była dość pozytywnie nastawiona.
- Większym problemem jest to, czy reszta stada na pewno chce opuścić te ziemie? Szczerze wydaje mi się, że trzyma ich tu sentyment... to bardzo zły zabieg. Ja swoich dzieci nie zamierzałabym tu chować i pozwalać żeby męczył je głód i bieda, od razu bym się stąd wyniosła. - stwierdziła pewnie.