Words fail [Haki, Narie]

[Narie]

Czas: podczas podróży od Drzewa Życia na Lwią Skałę
Miejsce: podnóże Lwiej Skały

Więc to już. Lwia Skała zbliżała się coraz bardziej, aż w końcu lwica, która kiedyś była księżniczką, miała swój dawny dom niemal na wyciągnięcie łapy. Nadszedł czas. Nie może zawrócić. Zaraz zarówno jej towarzysze jak i ona udadzą się na spoczynek. Wzięła głęboki oddech, przywołała na twarz cień uśmiechu, po czym spojrzała ostatni raz na swoje dzieci. To był błąd. Chciała coś powiedzieć, lecz głos ugrzązł jej w gardle. W myślach przeklinała się za ten głupi pomysł „pożegnania”. Całe życia szła przed siebie, dlaczego musiała się teraz nagle odwrócić? Próbowała jeszcze powtórzyć sobie w głowie wszystko, co miała w głowie od odejścia z Królestwa Końca Burzy, nie, jeszcze wcześniej, od pamiętnego spotkania z Imarim, ale wiedziała, że już za późno. Ale... co teraz? Musi to wszystko zakończyć. Tylko po to tu przyszła. A jedyną inną opcją było... Poczuła, jak łapy drętwieją jej że zdenerwowania. Myślała o tym już wcześniej, ale zawsze ta opcja wydawała się ostatecznością. Lecz co innego mogła teraz zrobić?
- Haki, musimy porozmawiać - powiedziała szybko, zanim zdążyła się rozmyślić. Puścili resztę przodem. Narie wbiła wzrok w zachodzące słońce. Miotały nią emocję, a przede wszystkim niepewność. Miała wrażenie, że lada chwila rozmyśli się albo po prostu stąd ucieknie, jednocześnie jednak wiedziała, że za daleko zaszła z podjęciem decyzji, żeby ją teraz cofnąć. Ale nie mogła spojrzeć Hakiemu w oczy. Miała wrażenie, że to by ją zabiło.
- Ja... - co właściwie zamierzała powiedzieć? W głowie miała zupełną pustkę. Wszystkie zdania, jakie wpadły jej do głowy, wydawały się być złe.
- Szczerze mówiąc nie zamierzałam wracać - dokończyła po chwili. Nie, nie o to chodziło, kompletnie nie o to chodziło, nie miała jednak pojęcia jak zacząć i miała nadzieję, że omówienie tej kwestii da jej trochę czasu.

@Haki

[Haki]

Uśmiech Hakiego poszerzał się z każdym kolejnym krokiem. W końcu się stamtąd wyrwali. Fakt, że przeciętny lwioziemski strażnik traktował go lepiej niż jego stadowicze dawał brązowemu sporo do myślenia.
-Oczywiście skarbie- odparł radosnym głosem, po czym ruszył za swoja ukochaną.
To, że nie patrzyła mu w oczy i wydawała się dziwnie przygaszona nieco go zaniepokoił ale w obecnych okolicznościach ciężko było mu być pesymistą.
-To cudownie!- wykrzyknął radośnie nie mogąc powstrzymać ogarniającej go euforii po czym z całych sił wyściskał Narie. W końcu wszystko zaczynało się układać. Mieli młode a na dodatek nie będzie już musiał dłużej słuchać gadania Berghi.
-Dziękuję- dodał, po czym zwolnił swój uścisk a jego wesołe spojrzenie spoczęło na zielonych ślepiach Narie.
-Wychowamy nasze dzieci w jakimś normalnym miejscu z dala od tej psychopatki...- cieszył się na głos.

[Narie]

W pierwszej chwili Narie kompletnie zdębiała, lecz zaraz potem ogarnął ją gniew.
- Nie, to nie cudownie! - niemal krzyknęła, odpychając go gwałtownie. Jak on mógł być taki beztroski? Gdyby tylko wiedział to, czego miał się dowiedzieć już za chwilę...
- Nic nie rozumiesz - wyrwało jej się i mimo usilnych starań w jej oczach pojawiły się łzy. Przymknęła oczy i spróbowała wziąć głęboki wdech.
- Muszę ci coś powiedzieć. Coś, co ci się nie spodoba. Ale proszę, uwierz, że naprawdę nie chciałam źle - powiedziała stosunkowo spokojnie, boleśnie świadoma, jak głupio musi to brzmieć. Podejrzewała, że po tym wieczorze Haki ją znienawidzi, lecz jakaś cząstka niej wciąż żywiła irracjonalną nadzieję, że Haki wszystko zrozumie i jakoś wszystko się ułoży. Widać Danusia miała rację. Żadna z niej królowa a jedynie głupie, naiwne dziecko.

[Haki]

Nagły wybuch gniewu zaskoczył Hakiego, który musiał cofnąć się o parę kroków by nie stracić równowagi po tym jak został odepchnięty przez Narie. Lew zawiesił na nie zaskoczone spojrzenie nie za bardzo wiedząc jak zareagować.
-Wierzę i nie musisz się martwić. Przejdziemy przez to razem- odparł posyłając jej przy tym czuły uśmiech. Zielonooki zakładał, że skoro są razem to powinni wspierać się niezależnie od sytuacji i dlatego czuł się zobowiązany by wesprzeć swoją ukochana w tym przez co przechodziło. Oczywiście na ten moment, lew podejrzewał, ze Narie ma na sumieniu jakieś przewinienie wobec Królestwa Końca Burzy i stąd też decyzja o jego opuszczeniu.

[Narie]

- Nie... - jęknęła, ale nie wiedząc, co dalej powiedzieć, zacisnęła mocno powieki i tylko pokręciła głową. Nie polepszał sytuacji. Czy on naprawdę nic nie widzi? Oczywiście zawsze miała nadzieję, że nie daje po sobie nic poznać, ale teraz niezwykle żałowała swoich zdolności kłamania. Tak bardzo chciała, żeby chwila, w której będzie musiała uświadomić swojego... hm... męża nigdy nie nadeszła i miała niezwykłą pokusę jeszcze chwilę poczekać, ale wiedziała, że teraz nic to już nie da.
- Haki... - Trzęsąc się cała spojrzała mu w oczy. Wydawało jej się, że zaraz zemdleje, ale tyle była mu winna.
- Znamy się od kiedy pamiętam i zawsze kochałam cię jak brata. Jesteś naprawdę wspaniałym partnerem, o którym każda lwica mogłaby marzyć. Oprócz moich synów nigdy żadnego samca nie pokocham bardziej. Ale... - przełknęła nerwowo ślinę. - Myślę, że nie jestem w stanie pokochać żadnego samca. Nie tak, jakbyś tego chciał.

[Haki]

Haki coraz z to większym niepokojem obserwował zmiany zachodzące na pyszczku Narie. Co gorsza sam niewiele z tego rozumiał więc jedyne co mógł zrobić to czekać. Zielonooki przyjął słowa partnerki z niedowierzaniem, ba w pierwszej chwili próbował odebrać je jako żart stąd na jego pysku zagościł nawet delikatny uśmiech. Kiedy lwica skończyła mówić zapadła cisza. Po chwili lew podniósł się z ziemi i nerwowo zaczął chodzić z miejsca na miejsce.
-Żartujesz prawda? Oczywiście, że tak w końcu mamy młode, jesteśmy jedną wielką szczęśliwą rodziną...- na głos próbował oszukiwać sam siebie podczas gdy cały jego świat stopniowo się walił. Po chwili lew zebrał się w sobie i zwrócił swoje spojrzenie ku Narie.
-Od początku mnie okłamywałaś, prawda?-

[Narie]

Nie mogła uwierzyć, że naprawdę to powiedziała. W zasadzie nie była nawet pewna, czy aby napewno to zrobiła. Wszystko sprawiało wrażenie jednego wielkie porąbanego nierealnego snu, a jednocześnie było przerażająco prawdziwe.
- Jeśli chcesz, możemy nią być - powiedziała cicho, wracając wzrokiem na własne łapy. W końcu to ona wszystkich zawiodła. Jakby nie patrzeć była żoną Hakiego i miała wrażenie, że jest mu to winna, jeśli takie byłoby jego życzenie. No i... czy tak nie byłoby lepiej dla dzieci? W zasadzie pozornie nie różniłoby się to aż tak bardzo od poprzedniego stanu rzeczy, z tym tylko, że nie musiałaby już więcej kłamać.
Przy następnym pytaniu lekko się zawahała. W zasadzie zarówno odpowiedź „tak” jak i „nie” nie była do końca prawdziwa, lecz co powiedzieć, by nie zabrzmiało to jak wymówka?
- Nie o to chodziło. Myślałam, że po prostu potrzebuję trochę czasu, że gdy już się przyzwyczaję, naprawdę cię pokocham, i że tak powinno być. Więc tak, okłamywałam cię, ale równie mocno okłamywałam samą siebie. Choć nie wiem, czy to ma teraz znaczenie.

[Haki]

Słysząc jej nieśmiałą propozycję Haki energicznie pokręci łbem.
-Nie nie możemy- odparł krótko. To dla Narie został w Królestwie Końca Burzy i dał sobą pomiatać, to dla niej złożył przysięgę Berghi i porzucił swoje poprzednie, całkiem niezłe życie.
-Wybacz ale nie potrafię ci już zaufać. Zgaduję, że po prostu zależało ci na następcach bo przez całe dzieciństwo robiono ci wodę z mózgu, to nie twoja wina, ale nie zmienia to faktu, że nie chcę mieć z kimś takim jak ty cokolwiek wspólnego- powiedział lustrując Narie lodowatym spojrzeniem.
-Przez jakiś czas będę robił dobra minę do złej gry ale przy pierwszej lepszej okazji ulotnię się stąd. Na jakiś czas muszę odpocząć od życia w stadzie- dodał. Możliwe, że nie myślał teraz do końca racjonalnie i brązowym lwem kierowała teraz złość. W każdym razie zielonooki podjął już decyzję a ziarno mroku które nosił w swoim sercu trafiło w końcu na podatny grunt.

[Narie]

Choć była gotowa ponieść konsekwencje i obawiała się, że tak byłoby lepiej dla dzieci, poczuła ulgę, gdy Haki odmówił. Jednak słysząc dalszą wypowiedź i oskarżenia, poczuła, jak narasta w niej gniew.
- Mówię prawdę! Gdyby zależało mi tylko na następcach, nie odchodziłabym ze stada. Tak, zależało mi na dzieciach, bo chciałam mieć, dla kogo żyć. Poza tym były ostatnim, co mogło nas do siebie zbliżyć. - Cóż, jak widać nie wyszło. Bardzo nie wyszło. Narie przypomniała się pamiętna noc i to, co nastąpiło po niej. Czy gdyby nie Imari, mogliby żyć dalej w pozornym szczęściu? Pewnie tak by było. Pieprzony romantyk.
- Nie będę cię zatrzymywać - odparła i ciężko stwierdzić, czy było to bezsilne przyzwolenie czy też zimny przytyk. Nie chciała jego dobrej miny, miała wrażenie, że łatwiej byłoby znieść, gdyby na nią publicznie nakrzyczał, wyszedł trzaskając drzwiami i już nie wrócił. Wtedy mogłaby być na niego zła, prawdziwie zła, a tak zostawały jej tylko palące wyrzuty sumienia.

[Haki]

Haki nie miał już zamiaru jej odpowiadać anie tym bardziej się wykłócać. Chociaż z zewnątrz mógł sprawiać wrażenie stanowczego, to w środku czuł, że lada chwila może się popłakać, dlatego tez chciał jak najszybciej skończyć tę rozmowę. Przez chwilę Haki zastanawiał się czy nie przeprosić Narie i nie uściskać jej. W sumie mogliby spróbować stworzyć rodzinę. Niestety kolejny przypływ złości odegnał od niego tę myśl.
Skoro już sobie wszystko wyjaśniliśmy, to wracajmy do reszty- rzekł tym samym lodowatym tonem co poprzednio, po czym odszedł.

z/t?